Φωτογραγικὴ μνήμη.
~
Δὲν τὸ ἔχω κἄν.
Κάποτε, μὲ τὸν φίλο μου Δημήτρη, κάναμε πολλὲς συζητήσεις ἐπ' αὐτοῦ.
Γνωρίζαμε ἄνθρωπο ποὺ ἦταν ἀπαραίτητος στὸ θέατρο γιατί θυμόταν αὐτομάτως (σὰν Η/Υ) ὅ,τι κι' ἄν τὸν ρωτοῦσες νὰ σοῦ ἀπαντήσει. Πῶς λέγεται κάποιο ἔργο, ποιός τὸ ἔπαιξε, πότε, ποῦ, πόσα πρόσωπα καὶ σκηνικὰ χρειάζεται, τί φοροῦσε ἡ πρωταγωνίστρια, μὲ ποιόν τἆχε ἐκείνη τὴν ἐποχή, τί γράψανε οἱ κριτικὲς...Αὐτὸς ἀνῆκε πρῶτα στὸ θέατρο Μουσούρη ἀλλὰ ὕστερα τὸν πῆρε ἰσοβίως ἡ Βουγιουκλάκη μαζύ της. Ρόλο τῆς προκοπῆς δὲν ἔπαιξε ποτέ, ἄς ἦταν καὶ πρῶτος κι' ἀσυναγώνιστος ρουφιάνος (καὶ αὐτὸ τὸ ταλέντο δὲν εἶναι ἄσχετο μὲ τὸ θέμα μνήμης· πρέπει νὰ θυμᾶσαι ξεκάθαρες λεπτομέρειες γιὰ νὰ τὶς διαστρέφεις ἀποτελεσματικῶς κατὰ βούλησιν).
Τὸ μέγα καλλιτεχνικὸ μειονέκτημα ποὺ τοῦ βρίσκαμε: παντελὴς ἔλλειψις στοχαστικότητος καὶ ἐσωτερικότητος.
Γιὰ νὰ μάθω τὰ λόγια ἑνὸς ρόλου, ἤμουν ὁ τελευταῖος ἱκανός. Τὸ τί, τὸ πῶς, ἡ ψυχολογία του μονάχα μοῦ ἐξασφάλιζε τὴν μνήμη.

 Ἀπὸ τὸ: Χρόνια πολλὰ Κλινό (καὶ σύ, Γεώργιε Σουρῆ).
 *
14 Ἰουνίου  2014,  καὶ ὥρα 7:20.

Νὰ ἤμουν τώρα Ἀρχαῖος Ἕλληνας...- καὶ τί στὸν κόσμον ὅλο,
ποὺ δὲν θ' ἀναγκαζόμουν νἄγραφα τὸ ποιητικὸν ἔργον αὐτό
- ἀναρωτιέμαι κι' ἄν οἱ θεοί μ' ἀφήνανε ποτὲ ν' ἀναπαυτῶ.
Σαφῶς δὲν θἆχε, τότε, πέρασιν τοσούτῳ σπινθηροβόλο
πνεῦμα ποιητικὸν - μὴν ἀκούγω γι' Ἀριστοφάνη κι' ἀηδίες!
Δυόμισυ χιλιάδες ἔτη δὲν πήγανε χαμένα - κι' εὐτυχῶς!...
Οὔτε ζούσανε τότε, δημοκρατικῶς, τοιαῦτες τραγωδίες
ποὺ νὰ λὲς: - Ζήτωσαν οἱ Ναζῆδες!... - ὤχ! μοῦ ξέφυγεν δυστυχῶς
κι' ὅπερ, ἄχ, μόλις τώρα εἶπα
οὐκ ἔστιν, θαρρῶ, παρλαπίπα!
Ἀλλ' ἄν θέτε πίσω, λόγια τέτοια, νὰ πάρω,
δὲν τὰ παίρνω, κερατάδες, καὶ σᾶς σνομπάρω.
~~
πρὸς Ἕλληναν πρωθυπουργὸν, ἐρώτησίς τις σεμνή·
στοὺς ὄρχεις του μὴ μ' ἐγγράψει - πλὴν κι' ἄν ἔχει καὶ "μ'νί".
Γεννήθηκες κρυόκωλος ἤ μήπως ἔγινες μετά;
Χέσε Σόιμπλε καὶ Μέρκελ κι' ἀπάντησέ μου θαρρετά:
πρὶν γίνεις πρωθυπουργὸς (Ἑλλήνων τε κι' Ἀλλοδαπῶν)
ἐξετέθης σὲ βροχὲς, κομματικῶν καὶ ἄλλων, φαπῶν

κι' ἀπὸ τὶς τόσες ποὔφαγες, ἐδῶ κι' ἐκεῖ, σφαλιάρες
μᾶς θές, σὰν λαό, σὰν καὶ σένα, Χέστηδες καὶ Τσιρλιάρες;
Μᾶς τἄκοψες ὅλα: μισθούς, συντάξεις καὶ φαγητό·
ψάχνοντας γιατρούς, λαχανιάζομεν στὸ κυνηγητό.

Ἐσένα δὲν ψηφίσαμε, μά, νά: σὺ μᾶς κυβερνᾶς!
Τὶς τσέπες μας αἰσχρὰ ληστεύεις, τὶς Τράπεζες κερνᾶς·
κι' ὅλο γι' ἀνάπτυξη, δὲ λέω, ναί, τὸ βλέπω, πασχίζεις!
(Πουθενά, μὴ δεῖς Μνημόνια, ...σὰν κώλους τὰ ξεσκίζεις).

Παρ' ὅλ' αὐτὰ δὲν σ' ἔχω ψηφίσει... - κι' οὔτε νομίζω·
καθώς, βλέποντας κι' ἀκούγοντάς σε, κακοφορμίζω.
Μά, ποῦ θὰ πάει τὸ πρᾶγμα μὲ σένα, πρωθυπουργέ μου;
Ἕλλην κατὰ τῶν Ἕλλήνων κι' ἄρχων κλεφτοπολέμου;

Γιατί, βρέ, δὲν παρατᾶς τὸ ρημάδι τὸ γκουβέρνο;
Μήπως ἄγαρμπα σοῦ τὰ λέγω καὶ χωριατοφέρνω;
Μήπως, μὲ χάρη, νὰ σ' τὰ πῶ σ' ἄλλη γλώσσα, - γαλλικά;
- Va te faire foutre (ἄντε γα--σου), νὰ ρίξω βεγγαλικά.

Ἀλλ' ὄχι, μὲ τὸ μπαρντόν, συγχώρεσέ με καὶ σιωπῶ.
Σάτιρα πῆγα νὰ γράψω, πῆρα κάπως ἀγριωπό
δίχως κἄν νὰ τὸ καταλάβω, στὺλ στὸ σύγγραμμά μου!
Μετανιώνω κι' ὁρκίζομαι - νὰ μὴ βρῶ τὴ μαμά μου,

στὸν Ἄλλο Κόσμο πού, νηστικός, προσεχῶς θὰ πάγω -
ζιζάνια κατὰ τῶν Ἀξίων, λάικ Γιού, δὲν παρεισάγω.
Νέξτ τάιμ, θὰ τὸ δεῖς, π' ὁλοφάνερα θὰ σὲ ψηφίσω·
τὴν καρδιακήν μου προσβολὴν, ὡς ἀνήρ, θ' ἀψηφήσω.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Ἀφιερωμένο στὸν γυιό μου,
τὸν Σπύρο,
ποὺ σήμερα ἔχει τὰ γενέθλιά του.

  Juno  Χθές, 21:02. 

 Εγώ λέω να μείνετε σαν μέλος. Ανεβάζετε το επίπεδο όπου γράφετε και κατά τη γνώμη μου όποιος γράφει στο Άσυλο (το άλλο φόρουμ), χάνει τον χρόνο του και χαλιέται. Είναι κρίμα να είστε σε ένα φόρουμ που έχει καταντήσει να έχει κλειστά τα pms και να προεγκρίνει όλα τα σχόλια μην μάθουν τα μέλη του τι εναλλακτική έχουν και του φύγουν.
Και γενικώς τα θέματα εκεί, εσείς και 1-2 άλλοι σώσετε την κατάσταση.
Και σας ξέρουμε τόσα χρόνια, κάναμε αγώνα για να μάθετε ότι είμαστε εδώ.

 

Re: Παληοὶ χρῆστες ποὺ φεύγουν/ γιατί τοὺς διώχνετε ἐσεῖς οἱ ἴδιοι.

  ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ,  λιγώτερο ἀπὸ 1 λεπτό πρίν: 

Στὸ ἆλλο Φόρουμ, στὸ προφίλ μου, βλέπω:
Φίλοι
Juno
Κάνω κλίκ καὶ παίρνω τὴν ἀπάντηση:
Το μέλος που ζητήθηκε δεν υπάρχει.

Ξέρω ὅμως, Juno, ὅτι ἐδῶ: καὶ βρίσκεσαι καὶ ἀπαντᾶς καὶ...ἐπιμένεις.
Καλωσύνη σου.
Ἀλλὰ ἔχω δεῖ κι' ἄλλη, μεγάλη, "μέγιστη καλωσύνη" στὸ Φόρουμ τὸ παληό,
ποὺ ἦταν ἁπλὸ χέσιμο ἐκ μέρους του
καὶ μάλιστα ὅταν έγὼ ἔδινα μάχη μὲ τὴν ζωή μου στὸ Νοσοκομεῖο.
Τόση πουστιὰ ψυχῆς.
Κι' ὄχι μόνον: ἄρχισε νὰ μὲ συκοφαντεῖ καὶ στὸ Φόρουμ, μέρες ὁλόκληρες.
Ποιάν φιλία νὰ πιστέψω;
Θὰ μοῦ πεῖς εὐλόγως:
- Ἀμὰν πιά, τὄχεις κάνει φορουμικὸ ζήτημα!... Φύγε, μεῖνε, ὅ,τι διάολο θέλεις κάνε!...
Θὰ σοῦ πῶ:
- Οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν οὔτε ἱερὸ οὔτε ὅσιο. Γιὰ μένα, ἕνα Φόρουμ, ποὺ μοῦ δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ ἐκφραστῶ, ἀνέκαθεν: ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι καὶ ἱερὸ καὶ ὅσιο.
Γι' αὐτὸ ἄλλωστε καὶ ἐξ ἀρχῆς ἔβαλα φαρδὺ-πλατὺ τὸ ὄνομα καὶ τὸ ἐπώνυμό μου. Ὅσο κι' ἄν αὐτὸ μοιάζει γεροντικὴ ἐμμονή, γιὰ μένα εἶναι ἀνδρεία. Δὲν ἔχω νὰ κρύψω τίποτα.
Ἀλλοίμονο στὰ ἀχαμνὰ ἀνθρωπάρια ποὺ νομίζουν ὅτι, βαρῶντας ἄξιους, ἀποχτοῦν μέγεθος!
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Re: Παληοὶ χρῆστες ποὺ φεύγουν/ γιατί τοὺς διώχνετε ἐσεῖς οἱ ἴδιοι.

  ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ,  λιγώτερο ἀπὸ  1 λεπτὸ πρίν:

Σὲ σένα, Juno, θὰ πῶ αὐτό, - καὶ θὰ τὸ διαβάσουν κι' ἆλλοι, δὲν γίνεται ἀλλοιῶς, ἐξὸν κι' ἄν δὲν...τὸ γράψω!
~~
Στὴν δεκαετία τοῦ '70, ἡ Ἕνωση τῶν Νέων Ἑλλήνων Λογοτεχνῶν, χωρὶς νὰ ζητήσω ποτέ μου ἐγὼ τίποτα, μοῦ ἀνέθεσε τὸν ρόλο: ὑπευθύνου ὕλης γιὰ τὸ περιοδικὸ Νεώτερα Γράμματα. Δηλαδή, ὅ,τι δημοσιευόταν στὸ περιοδικό: διηγήματα, ποιήματα, δοκίμια, κριτικές, εἰδήσεις, ὄχι μόνον περνοῦσε ἀπὸ τὰ χέρια μου καὶ τὴν κρίση μου (ἀλλοιῶς δὲν δημοσιευόταν - δὲν ἦταν διαδίκτυο, νὰ τοῦ στέλνεις πρὸς δημοσίευση μόνος σου ὅ,τι γουστάρεις καὶ νὰ τὸ καμαρώνεις, ἐντὸς δευτερολέπτων, ἐσὺ καὶ κανεὶς ἆλλος) ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀναγκαστικὲς συχνὰ διορθώσεις γλωσσικές, συντακτικὲς ἤ καὶ καθωσπρεπικές, νὰ μὴν ἔχουμε μπλεξίματα μὲ τὸν Νόμο.
Εἶχα πείρα, ξεκινῶντας αὐτὴ τὴν δουλειά (δὲν πληρωνόμουν), κάπου εἴκοσι (20) μεταφράσεων βιβλίων φιλοσοφικῶν καὶ μυθιστορημάτων, μελετῶν καὶ προλόγων, ἀρθρογραφίας σὲ ἐφημερίδες, ἔγραφα, ἀπὸ 13 χρονῶ, στὴν Διάπλασι τῶν Παίδων καὶ ἀργότερα στὴν Φιλολογικὴ Βραδυνή. Εἶχα καὶ τὴν διαγωγὴ ἀνυπόταχτου καὶ ἔντιμου ἀνθρώπου.
Λοιπόν, παρακολουθοῦσα ἀπὸ κοντὰ ἀκόμα καὶ τὴν ἐκτύπωση τοῦ περιοδικοῦ, τὴν σελιδοποίηση κτλ.
Τὴν ἴδια ἐποχὴ ἀκριβῶς, ζοῦσα στὸ σπίτι μου ἕνα δράμα μὲ τὴν μητέρα μου ἄρρωστη, ποὺ λυτρώθηκα μὲ τὸν θάνατό της τὸ 1980. Θέλω νὰ πῶ, μ' αὐτό, ὅτι σπανίως ἔβγαινα ἀπὸ τὸ σπίτι. Κι' αὐτὸ ἀφοῦ ἐξασφάλιζα προστασία τῆς μητέρας μου ἤ ἀναγκαζόμουν νὰ τὴν κουβαλάω μαζύ μου (ἀκόμα καὶ στὶς περιοδεῖες μὲ τὰ θέατρα, σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, χειμώνα-καλοκαῖρι, γιὰ χρόνια, ὥσπου...παραιτήθηκα, γιατί ἔτσι ἐπαγγελματικῶς αὐτοκτονοῦσα).
Τί σχέση ἔχουν ὅλα αὐτὰ τώρα;
Μοῦ ἔδιναν καὶ λεφτὰ νὰ ταχυδρομῶ τὸ περιοδικὸ στοὺς συνδρομητές.
Ἔβαζα λοιπόν, μέσα στὸ κάθε τεῦχος, ἕνα σημείωμα καὶ τὴν σφραγίδα μὲ τὴν διεύθυνσή μου, λέγοντάς τους νὰ στέλνουν ἀπ' εὐθείας τὰ κείμενά τους σὲ μένα.
Ἄ! Στὴν δεύτερη σελίδα τοῦ περιοδικοῦ ἔγραφε πᾶντα: ὑπεύθυνος ὕλης, Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Καὶ ζητοῦσα καὶ νέους συγγραφεῖς. Ἔχω ἀναδείξει πολλὰ ὀνόματα - καὶ ἀργότερα, ὅταν ἔβγαλα δικό μου περιοδικό, τὴν "Τρικυμία" ἔφτιαχνα καὶ ἀφιερώσεις ὁλόκληρες, χωρὶς νὰ πληρώνομαι.
Ὅλα τὰ πράγματα ἔχουν κάποτε κι' ἕνα τέλος. Πολλὲς φορὲς ἀναπάντεχο καὶ ὕπουλο καὶ πρόστυχο.
Πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μου, λοιπόν, συνεδριάσανε καὶ...μὲ διώξανε, γιατί, λέει, ἔβαζα σημειώματα καὶ σφραγίδα.
Οὔτε κἄν...σὲ ἀπολογία δὲν μὲ καλέσανε!
Ἁπλῶς, τὄμαθα καὶ μοῦ τὸ ἐπιβεβαίωσαν...τηλεφωνικῶς! Κτλ. Αὐτά, ὥς τὸ 1980.
Βρῆκαν τὴν εὐκαιρία καὶ τί δὲν εἶπαν γιὰ νὰ μὲ συκοφαντήσουν - διασταυρώθηκαν αὐτά.
~~~~
Λοιπόν, λὲς νὰ εἶμαι τόσο χαζὸς ἀκόμη, νὰ συγκινοῦμαι μὲ τίτλους καὶ ἀξιώματα ποὺ σοῦ χαρίζει ὁ ἕνας καὶ ὁ ἆλλος, γιὰ νἄχει τὸ ἐλεύθερο νὰ σ'τὰ παίρνει πίσω ὅποτε γουστάρει;
Νομίζεις πὼς θέλω ἕνα βιογραφικό, ποὺ νὰ λέει, μετὰ τὸν θάνατό μου, ὑπῆρξε Συντονιστὴς Ὀρθοῦ Λόγου, σὲ ἀγράμματους ποὺ δὲν ἀλλάζανε μὲ τίποτα;
Παιδάκι μου, ἔχω νὰ κοιτάξω τὴν ὑγεία μου, τὴν ἀξιοπρέπεια τῶν γηρατιῶν μου καὶ νὰ ἁπαλύνω τὴν μοναξιά μου.
Δὲν ζήτησα ἀπὸ κανέναν ποτὲ τίποτα.
Καὶ οὔτε νερὸ ξεψυχῶντας δὲν θὰ ζητήσω. Αὐτὸ φάνηκε καὶ στὸ Νοσοκομεῖο, τὸν περασμένον Αὔγουστο.
Πολὺ φιλικά, σὲ σένα καὶ σ' ὅποιον ἆλλον θέλει νὰ καταλάβει.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,
Κλινοσοφιστής.

Ἐράσμιος καὶ κλινοηδυεπής ὅπως κι' ὁ γάτος του, ὁ Χουανίτο.

13 Ἀπριλίου 2011, καὶ ὥρα 5:58.

Κλινοσοφιστεῖες.
Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

..... Μιὰ ἐρώτηση ἠλιθίου πρὸς γυναῖκες:
Σὲ πόσους ἆντρες ἔχετε ἐπιτρέψει νὰ σᾶς ρίξουν στὸ κρεββάτι;
~~~~
------------------------------------------------"....καί ξάπλωσα γυμνούλης μέ τό χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:
Οἱ γυναῖκες ἔχουν ἕνα μέγιστο καλό:
δὲν ἐκθέτουν τὸν ἑαυτό τους σὲ τέτοιου εἴδους ἐπιδείξεις.
Τὸ "πράμα" τους δὲν θέλει ἐπιβεβαίωση καὶ ἀναγνώριση ἀπὸ τὴν...Κοινωνία (ἐδῶ, ἄν θέλουμε, γελᾶμε).
Καί, γι' αὐτές, δὲν ἔχει νόημα ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀνδρῶν.
Μία ἐπιπλέον ἀπόδειξη: καμιά τους δὲν βγάζει ἀνώμαλη(!) τὴν ἄλλη ἀκόμα κι' ἄν τὸ ξέρει πὼς εἶναι.
Ἐνῶ οἱ ἆντρες, θεωροῦν πώς, ὅσο πιὸ ἀνώμαλο "βγάλουν" τὸν ἆλλο, τόσο πιὸ ἆντρες "δείχνουν" αὐτοί.
Οἱ γυναῖκες, ἀκόμα κι' ὅταν ξεμαλλιάζονται γιὰ ἕναν ἄντρα, ὅταν βρίζονται, ἁπλῶς λένε ἐπίθετα, ὅπως:
σκρόφα, πουτάνα καὶ τέτοια (ποὺ μπορεῖ νὰ ἰσχύουν...καὶ γιὰ τὶς ἴδιες. Ἆντε τώρα νὰ δοῦμε ποιά εἶναι πιὸ πολὺ σκρόφα κτλ).
Δὲν ἀπειλοῦν μὲ ὅπλο... τὸ "πράμα" τους! Ξέρουν, βέβαια, πὼς μποροῦν νὰ τὸ χρησιμοποιήσουν ὅποιαν ὥρα θέλουν, μὲ κλειστὰ τὰ μάτια, καὶ νὰ φέρουν τὸν κόσμο ἄνω κάτω.
Ἀνάλογό τι δὲν μποροῦν οἱ ἆντρες μὲ τίποτα. Κι' ὅσο τὸ βάζουν στὸ μυαλό τους τόσο δὲν μποροῦν νὰ τὸ κάνουν. Ὁ δὲ βιασμὸς δὲν ἀποδείχνει ἱκανότητα ἀλλὰ ἀνικανότητα μὲ διέξοδο στὴν διαστροφή.
Ἔτσι ἡ ἐρώτησή σας, παίρνει ἀπάντηση:
- Γοῦστο μου καὶ καπέλο μου.
Ἡ ἴδια ἀπάντηση ἀπὸ ἄντρα, προκαλεῖ χάχανα. Πρέπει νὰ πολλαπλασιάσει ἀριθμούς: γυναικῶν, ἐπιδόσεων, διάρκειας, μεγέθους...
Ὅταν ἀκοῦς ἄντρα, νὰ κάνεις διαίρεση σὲ ὅλα ὅσα λέει. Ἕνα κλᾶσμα τῶν λόγων του εἶναι ὁ ἄντρας.
--------------------------------------------------------------- .....μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες".

3 Ἀπριλίου 2011, καὶ ὥρα 9:00.

~~~~
Κλινοσοφιστεῖες.
Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

.......... Ἀ π ι σ τ ί α
-----------------------------------------------------"....καί ξάπλωσα γυμνούλης μέ τό χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:
Α΄
Δὲν κατάφερα ποτέ μου νὰ πῶ ψέματα καὶ δὲν δέχομαι νὰ μοῦ λένε ψέματα - ἄν καὶ μοῦ λένε.
Τὸ μυρίζομαι εὐθὺς ἀμέσως. Καμιὰ φορά, ὄχι. Ἀλλὰ πᾶντα κάτι δὲν μὲ βολεύει.
Δὲν ξέρω ἀλλὰ ἡ ἐπιμονή μου καταλήγει διαρκῶς στὸ νὰ μάθω τὴν ἀλήθεια.
Κι' ἐπειδὴ τὸ ξέρουν ὅτι θὰ τὴν μάθω, φροντίζουν... -ξέρω κι' ἐγὼ, τί μάταιο φροντίζουν;
Προχθές, εἶδα μιὰ θεατρικὴ παράσταση γεμάτη ἐρωτικὲς ἴντριγκες - πράγματα γνωστὰ ἀλλὰ συμπυκνωμένα μέσα σὲ δύο ὧρες..., - μπορῶ νὰ πῶ μοῦ φέραν’ ἴλιγγο.
Ἀπιστίες, ἀπάτες κάθε λογῆς, ἐξαναγκασμοί...
Τὶς προάλλες, εἶδα περίπου πέντε λεπτὰ ἀπὸ κάποια ἑλληνικὴ ταινία. Καλὴ φαινόταν. Μᾶλλον τὴν ζωὴ μιᾶς λαϊκῆς τραγουδίστριας ζωντάνευε. Ἠθοποιΐα ἄψογη. Ἠθοποιοί; Δὲν τοὺς ξέρω!
Ἀλλὰ δὲν ἄντεχα νὰ βλέπω - ἐκεῖ ἔπεσα - τὸ στρίμωγμα τοῦ ἄντρα πρὸς τὴν γυναίκα: - Θὰ κάνεις αὐτὸ ποὺ σοῦ λέω ἐγώ!...

[Κι' ἐγὼ σκεφτόμουν τὸν Μίσκιν, τὴν Μπλὰνς ντὺ Μπουά, τοὺς "Πιστωτές" (Στρίντμπεργκ), τὸν ἑαυτό μου - θεέ μου! Τί σόι κι' ἐμεῖς!]

Δὲν εἶναι κακό πράμα μιὰ "ἀπιστία", ἔτσι, γιατί ἔτυχε, γιατί τὴν γούσταρες, γιατὶ λύγισες...
Χωρὶς κάτι ἔκτακτο, δὲν ἔχει νόημα ἡ ζωή. Κανένας μας δὲν ἀξίζει τὴν ἀπόλυτη ἀποκλειστικότητα. Ἡ προτίμηση μετράει.
Τὸ παραμύθιασμα ὅμως εἶναι ὅ,τι αἰσχρότερο στὸν κόσμο.
Ὅλες οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων εἶναι κάλπικες καὶ τὸ ξέρω μιὰν αἰσχρὴ χαρὰ καλά.
Ἀπορῶ ποῦ βρίσκεται ἡ ὁμαλότητα τοῦ νὰ εἶναι κανεὶς μ' ὁποιονδήποτε τρόπο δεσμευμένος.
Ὅλοι ὅμως...τὴν πατοῦν.
Ἡ διαστροφὴ τῆς φύσεως ἔχει γίνει θεσμὸς ἀπαραβίαστος - γιὰ νἆσαι καθὼς πρέπει μὲ τοὺς τρίτους. Στραγγαλίζεις τὸν ἑαυτό σου, μιλᾶς γιὰ πίστη (ἄρα εἶσαι τίμιος ἄνθρωπος) καὶ ψάχνεις πῶς θὰ ξεφύγεις, πῶς δὲν θὰ σὲ πιάσουν.
Ἀπιστία! Σκατὰ στὰ μοῦτρα του ὅποιος λέει αὐτὴ τὴ λέξη γιὰ μιὰ μικρὴ “ἐκδρομούλα”.
Β΄
... καὶ μόνο στὸ Φόρουμ.γκροὺ νὰ κοιτάξεις, κάποια ΠΜ νὰ σοῦ ἐμπιστευθοῦν, θὰ δεῖς πὼς ἀμέτρητοι ἠθικολόγοι προσπαθοῦν "νὰ τὴν κάνουν"!
Καὶ ἤ μιλᾶνε γιὰ πίστη ἤ δικαιολογοῦνται ὡς πολυγαμικοὶ (ναί, εἴμαστε) ὡς ἆντρες. Ἀλλὰ καὶ οἱ γυναῖκες εἶναι πολυγαμικὲς (μόνο ποὺ αὐτὲς φορτώνονται καὶ συνέπειες καὶ ἐπιπτώσεις καὶ εἶναι ὑποχρεωμένες νὰ προσέχουν διαρκῶς - αὐτὸ τὶς κάνει καὶ "κακές", καμιὰ φορὰ καὶ στρίγγλες).

Ἄκου, BILLO*, γιὰ ἀρκετὸ καιρὸ - κανεὶς δὲν ξέρει πόσον - κάποιες σχέσεις πᾶνε "καλὰ" (σὲ εἰσαγωγικὰ πάντα).
Ἀλοίμονο στὸν πιὸ ἔντιμο, ποὺ κάποια στιγμὴ θὰ πιστέψει. Καὶ θὰ ἀφεθεῖ. Ἀκριβῶς τότε θὰ τοῦ πέσει ὁ κεραυνὸς στὸ κεφάλι.
Κάθε μέρα μὲς τὸν κόσμο βρίσκομαι. Ἀπὸ τὴν μιὰ τοὺς καταλαβαίνω καὶ τοὺς συμμερίζομαι.
Κατὰ κανόνα μὲ ἐμπιστεύονται (καὶ καλὰ κάνουν, μαθαίνω - χωρὶς νὰ ἐκθέτω πρόσωπα - τὸν κόσμο), γιατί μὲ θεωροῦν πολὺ προχωρημένο (εἶμαι) καὶ ἠθικὸ (δηλώνω πὼς: εἶμαι - ἀλλὰ ὄχι ἔτσι ὅπως τὸ ἐννοεῖ ὁ συρμός, - θὰ προτιμοῦσα νὰ πεθάνω ἄν ἤμουν σὰν αὐτούς).
Ὅταν ὅμως μοῦ τὸ παίζουν ἀκέραιοι, φάσκοντας καὶ ἀντιφάσκοντας, κάθε τρία λεπτὰ...Ὁταν βλέπω νὰ κοιτοῦν δεξιὰ καὶ νὰ λένε πὼς ὀρέγονται ἀριστερὰ - κι' ἐγὼ ἀλοιθωρίζω μὲ τὶς δραστηριότητές τους - ἔ, ὄχι, πάει πολύ!
Τοὺς ξεσκεπάζω καὶ μὲ ἐχθρεύονται. Ἀλλὰ καὶ τὸ βουλώνουν.
Ἀκριβῶς πρὶν μιὰν ὥρα, ποὺ βρισκόμουν μὲ κόσμο, αὐτὰ ἀκριβῶς σκεφτόμουν καὶ τώρα, γυρίζοντας, μοῦ δίνεις τὴν ἀφορμὴ νὰ τὰ ξαναπῶ.
Πάντως, τὸ θεωρῶ καλὸ ποὺ εἶσαι καλοπροαίρετος.
Τὰ ἰδανικά σου μόνο πρόσεχε, μὴν τὰ ρίχνεις στὰ γουρούνια.

Γ΄
...Οὔφ, πάλι θὰ τροφοδοτήσω τὴν ἄλλη σελίδα μου, ἀλλὰ θὰ σοῦ ἀπαντήσω σ' αὐτό, ποὺ λές: οτι συμβαινει καποιες φορες και προσπαθησαν εμπρακτως να διατηρησουν και να ενισχυσουν την αγαπη τους για ενα προσωπο;
Καὶ ποιός σοῦ εἶπε πὼς ἄν ἕνας ἄντρας ἤ μία γυναίκα, σὲ μιὰ σχέση, πάει μία ἤ δύο ἤ τρεῖς φορὲς (ἆντε, ὄχι ἀπανωτά!... γιατὶ σίγουρα τότε κάτι ἄλλο συμβαίνει) μὲ ἆλλον ἄντρα ἤ ἄλλη γυναίκα, αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν ἀγαπάει τὸν ἄντρα της ἤ τὴν γυναίκα του;
Τὸ δράμα(!) βρίσκεται ἀλλοῦ:
* στὴν μικροψυχία τους νὰ ἐπιτρέψουν στὸν ἆλλο νὰ τὸ κάνει κι’ αὐτός (ἄν τὸ κάνουν οἱ ἴδιοι ἐφευρίσκουν χίλιες δικαιολογίες).
* στὴν ἠλίθια ἀνδροκεντρικὴ (κακῶς, θὰ τὴν πῶ) ἀντίληψη ὅτι: ἔ, καλὰ, σὰν ἄντρας, συγχωρεῖται καμιὰ φορά..., ὁπότε:
* μὲ τὸ δίκηο της μιὰ γυναίκα, μὲ σαφὴ ἀξιοπρέπεια ἀντίληψης, θὰ πεῖ: - Ἐγὼ, γιατὶ ὄχι; Στὸ πηγάδι κατούρησα;...
* Φαντάσου τί φαῦλος κύκλος δημιουργεῖται καὶ μὲ τὰ τρία αὐτά, σὲ θέση-ἀντίθεση!...
* Ἄσε ποὺ ἀναρρίθμητοι ἆντρες πηγαίνουν στὰ χαμὰμ καὶ στὰ πορνοσινεμὰ καὶ δὲν τὸ ὑποψιάζεται κἄν ἡ γυναίκα τους - δὲν τὸ σχολιάζω, ἐδῶ τουλάχιστον!
(Δὲν ξέρω τί...ἀνάλογο, τί κωμμωτήρια ἤ γυμναστήρια ἤ καφεδάκια μὲ φίλες ἰσχύουν γιὰ τὶς γυναῖκες).

Νὰ καταλάβεις ὅτι: ἡ Φύση εἶναι ἆλλο πρᾶγμα, οἱ ξεκάθαρες σχέσεις εἶναι ἆλλο πρᾶγμα, οἱ ἠθικοὶ κανόνες τῆς Κοινωνίας εἶναι ἀναιδέστατοι καὶ διαστροφικοί, οἱ ροπὲς τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι ἆλλο πρᾶγμα, τὸ ἰσοζύγιο μεταξὺ δυνάμεων εἶναι ἆλλο πρᾶγμα, τὸ νὰ ἀρέσεις εἶναι ἆλλο πρᾶγμα, τὸ νὰ μὴν ἀρέσεις εἶναι ἆλλο πρᾶγμα, τὸ νὰ σοῦ "τύχει" κάτι ἐσένα ποὺ δὲν θὰ "τύχει" στὸν ἆλλον (τουλάχιστον ταυτόχρονα) εἶναι ἆλλο πρᾶγμα, δὲν θὰ βαρεθῶ νὰ ἐπαναλαμβάνω καὶ νὰ...κουράζομαι νὰ πληκτρολογῶ αὐτὸ τὸ "ἆλλο πρᾶγμα".
Ἀλλὰ γιὰ λόγους...ἐντυπωσιασμοῦ(!) σταματάω, δὲν ξαναλέω "ἆλλο πρᾶγμα". Φτού! τὄπα.
Δὲν κατηγορῶ κανέναν γιὰ τὸ τί κάνει. Νὰ τὸ ξαναγράψω; Δὲν κατηγορῶ κανέναν γιὰ τὸ τί κάνει.
Οὔτε ἔχει ὑποχρέωση κανεὶς νὰ δώσει ἀναφορὰ σὲ μᾶς.
Μὲ τὸν ἄνθρωπό του ὅμως, πρέπει νὰ παίζει λιγώτερο τὴν φαρσοκωμωδία ποὺ μπορεῖ νὰ καταλήξει σὲ τραγωδία.
Οἱ ἄνθρωποι θἄπρεπε νὰ ἀποκτοῦν Παιδεία καὶ ἕνας καλὸς τρόπος εἶναι νὰ βλέπουν καλὸ θέατρο, ὄχι γιὰ νὰ βγοῦν νὰ ποῦν: - Εἶδα τοὺς "Βρυκόλακες" τοῦ Ἴψεν, μὴ τύχει καὶ τοῦ ποῦν πὼς δὲν τοὺς εἶδε ἀλλὰ γιὰ νὰ δεῖ - μὲ κάθαρσι - τὴν ζωή μας, ποιά εἶναι, τὴν ἠθική μας, ποιά εἶναι, τὰ ψέματά μας, ποιά εἶναι καὶ δὲν θὰ βαρεθῶ νὰ ἐπαναλαμβάνω καὶ νὰ...κουράζομαι νὰ πληκτολογῶ αὐτὸ τὸ "ποιά εἶναι". Ἀλλά, στόπ! Ἆλλο "Φτού! τὄπα" δέν!...
.....................................................................................................μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες.

~~~~

(*) Ψευδωνυμομάχος.

Re: Παληοὶ χρῆστες ποὺ φεύγουν/ γιατί τοὺς διώχνετε ἐσεῖς οἱ ἴδιοι.

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » Χθές, 18:30

Παρὰ τὸ ὅτι ἔγραψα μὲ σαφήνεια καὶ εἰλικρίνεια τὸ τί συνέβη...
δηλαδὴ ὅτι ἀπομακρύνθηκα πρὶν τυχὸν μὲ διώξουν, κατὰ πῶς θὰ ἤθελαν πολλοί,
καὶ οἱ ὁποῖοι διαδίδουν γραπτῶς ὅτι ἔτσι ἔγινε, ὅτι τάχα μὲ διώξανε,
μπαίνω σήμερα
* καὶ γιὰ νὰ τοὺς διαψεύσω (πρὶν 10 ἡμέρες ἦταν τὸ τελευταῖο μἠνυμά μου: 08 Μάιος 2018, 18:13,
- οὔτε κἄν μήνας, γιὰ νὰ πεῖτε πῶς μὲ...μπανάρανε=ἀποκλείσανε καὶ) ἐπανῆλθα,
* καὶ γιὰ νὰ πῶ ἕνα "εὖγε" σὲ κείνους ποὺ συγκρατήθηκαν καὶ δὲν εἶπαν τὸ μακρὺ καὶ τὸ κοντό τους
ἀλλὰ δείξανε τὴν φιλική τους διάθεση ἤ ἔστω τὴν διπλωματικότητά τους.
Ἀντιλαμβάνομαι πὼς ὁ spiros252 ἀνέλαβε πολλὴ καὶ δύσκολη δουλειὰ καὶ δὲν ἀντιλήφθηκε τὸ βάρος
ποὺ πῆγε νὰ μοῦ ἀναθέσει καὶ ποὺ ὁπωσδήποτε δὲν θὰ τὸ ἀναλάμβανα ἀπὸ πεποίθηση.
Ἄλλη μία φορὰ νὰ τὸ πῶ, στ' ἀστεῖα, στὰ ἐλαφρὰ ἤ στὰ σοβαρά, δὲν ἔχω καμία διάθεση νὰ κινοῦμαι
στὰ παρασκήνια καὶ νὰ μὲ ὑποπτεύονται ὅτι τοὺς ἀδίκησα.
Ξεκάθαρα τὸ λέω γιὰ ὅλους, ἐδῶ, ἀλλοῦ, ὁπουδήποτε:
* ἀντιπαθῶ τὶς ἀνορθογραφίες καὶ τὶς προχειρότητες, καὶ μάλιστα, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, νὰ θέλουν νὰ
τοὺς πάρεις στὰ σοβαρὰ μ' αὐτὰ ποὺ λένε, χωρὶς νἄχουν κάνει τὸν κόπο νὰ ἐλέγξουν τὸ τί λένε.
* ἀντιπαθῶ ὁπωσδήποτε τίς, χωρὶς λόγο, ἀγγλικοῦρες, αὐτὴν τὴν χοντροκομμένη πλύση ἐγκεφάλων,
ποὺ θέλουν νὰ ἐπιβάλουν, ἀπὸ τὸ Κράτος ὥς τὸν τελευταῖο ἀνόητο, ποὺ νομίζει πὼς ἔγινε παγκόσμι-
ος πολίτης.
* ἐπειδὴ προσέχω πολὺ τὸ τί γράφω καὶ πῶς τὸ γράφω, μᾶλλον εἶναι ἀδιανόητο νὰ ὑπάρχουν Συντο-
νιστές, ποὺ θεωροῦνται ἔξυπνοι ἄνθρωποι, νὰ σκεφτοῦν ποτὲ νὰ κάνουν κάτι τέτοιο, νὰ μὲ...σχολά-
σουν!...

Juno ἔγραψε: ↑

Χθες, 19:08

Spiro αν κάνεις εμένα συντονίστρια ορθού λόγου, όλοι θα παρακαλούν γονατιστοί τον Κλινοσοφιστή να τους διορθώσει.
Δεν θα τροποποιώ το κείμενο, θα το γράφω από κάτω διορθωμένο με τα λάθη με κόκκινη γραμματοσειρά και θα ειρωνεύομαι.
Deal; <--------------- Αὐτὸν τὸν διάολο, τί τὸν ἤθελες;
Αλλά μετά το καλοκαίρι γιατί τρέχω με το μεταπτυχιακό.

Juno, κοῖτα τὴν δουλειά σου καὶ ἄσ' τους. Ἡ μικρο-ἐλάχιστη πείρα μου ὡς συντονιστὴς λέει πὼς δὲν ἀξίζει τὸν κόπο νὰ θέλεις νὰ βάλεις μυαλὸ σὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὸ μυαλὸ καὶ τὶς ἀξίες - καὶ δὴ τοῦ λόγου. Ὅταν βεβαίως τοὺς ἀποκλείουν γιὰ ἕνα διάστημα ἤ γιὰ πᾶντα, βρίζουν πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις. Ἔχω ὑποστεῖ τέτοια προηγούμενα: ἄκουσα γκρίνιες, ἀπειλές, ξεσπάσματα. Τότε, βέβαια, στηρίζονταν σὲ μένα: ὅτι θὰ καταλάβαινα, θὰ τοὺς συμπαραστεκόμουν, θὰ μεσολαβοῦσα σ' ὅποιους γνώριζα γιὰ νὰ τοὺς ἐπαναφέρουν. Ὅλοι νομίζουν ὅτι αὐτὰ ποὺ οἱ ἴδιοι γράφουν εἶναι μοναδικὰ πολύτιμα πετράδια, θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς τους καλλιεργη-
μένους, τοὺς φταίει κάποιο πλῆκτρο ποὺ βρίσκεται ἀριστερὰ καὶ ὄχι δεξιά, τοὺς φταίει ποὺ μιλοῦν σ' ἕναν φαλακρὸ καὶ ξεχνοῦν νὰ χτε-
νίσουν τὸ μήνυμά τους... Κάποτε, δὲν μποροῦσαν νὰ δημοσιεύσουν τὶς φλυαρίες τους. Τώρα, μποροῦν. Νὰ δεῖς ποὺ θὰ παίρνουν στὸ τέ-
λος καὶ Βραβεῖο Ἀξεστοσύνης στὰ Γράμματα.
Καλὴν ἐπιτυχία στὶς ἐξετάσεις σου.
Κλινοσοφιστής.

28 Μαρτίου 2011, καὶ ὥρα 7:56.

~~~~
Κλινοσοφιστεῖες.
Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

..... .........

. Τί εἶναι ἡ ἀγάπη;
-----------------------------------------------------"....καί ξάπλωσα γυμνούλης μέ τό χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:

Πρωὶ-πρωὶ ἄς στίψω τὸ μυαλό μου νὰ βρῶ κι' ἐγὼ κάτι νὰ πῶ γιὰ τὴν Ἀγάπη ποὺ εἶμαι γεμάτος μίσος, κακία, μνησικακακία...Ὤ, νά το: μνησικακία!
Πολὺ χρήσιμη λέξη ποὺ κάθε Ἀγάπη πρέπει νὰ τὴν ἔχει κάπου καταχωνιασμένη στὸ τσαντάκι της γιὰ ὥρα ἀνάγκης.
Δὲν ἀνέχομαι καὶ δὲν ἐπιτρέπω στὸ μυαλό μου ἐξιδανικεύσεις. Οὔτε νὰ παριστάνω τὸν καλό. Φυσικὰ δὲν διακηρύσσω τὴν Ἀγάπη.
Δὲν εἶναι Δόγμα. Ἀκόμα κι' ὅσοι Ἅγιοι κήρυξαν τὴν Ἀγάπη, διαβάζοντάς τους καλλίτερα, βρίσκεις μίσος.
Ἡ Ἀγάπη εἶναι ἕνας αὐθορμητισμὸς κυμάτων τρυφερότητας ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ τὸν πάρεις πίσω ὅταν σοῦ ξεφεύγει.
Δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὸν ἆλλο. Εἶναι δική σου.
Ὁ ἆλλος ἴσως κολακεύεται ἀλλὰ δὲν ὑποχρεώνεται. Μπορεῖ νὰ μὴ σὲ ἀνταγαπήσει ποτέ.
Ἡ Ἀγάπη δὲν ἀντέχεται. Δὲν μπορεῖς νὰ τὴν κρατήσεις, ὅταν τὴν ἔχεις μέσα σου.
Ἡ Ἀγάπη δὲν ἀντέχεται. Δὲν μπορεῖς νὰ τὴν κρατήσεις ὅταν τὴν ἔχεις στὸ χέρι, δῶρο ἀπὸ κάποιον. Κάνεις μιὰ ἔτσι καὶ τὴν πετᾶς. Συχνὰ τὴν ποδοπατᾶς.
Ἡ Ἀγάπη δὲν ἀντέχεται. Δὲν μπορεῖς νὰ τὴν κρατήσεις ὅταν ἡ ἀμφιβολία εἶναι πιὸ δημιουργικὴ κι' ἐφόσον σὲ πάει πιὸ μπροστά, εἶναι καὶ κάτι παγκόσμιο.
Ὅλος ὁ Κόσμος, ὅλο τὸ Μίσος δικό σου.
Ἡ Ἀγάπη δὲν ἀντέχεται. Δὲν μπορεῖς νὰ τὴν κρατήσεις, ὅταν τὴν ἔχεις μέσα σου. Τὴν δίνεις. Ἔ, καί;
Νὰ μὴν τὴν ἔδινες; Θὰ σ' ἔπνιγε.
Ὄχι, δὲν θὰ καταφύγω σὲ λόγια Μεγάλων Ἀνδρῶν (καὶ Γυναικῶν - κι' αὐτὲς τυχαίνει νὰ εἶναι Μεγάλες Γυναῖκες πότε-πότε κι' ἄς...μὴ συμφέρει) γιατὶ δὲν θέλω νὰ χρωστάω.
Ἡ Ἀγάπη, μὲ ἀνταπόκριση, εἶναι μιὰ συμπτωματικὴ ἀσθένεια, μὲ δύο ἀσθενεῖς στὸ ἴδιο κρεβάτι (ἄν εἶναι ἐραστὲς) ἤ σὲ δύο διπλανὲς κλίνες στὸ ἴδιο Σανατόριο. Κάποτε συνέρχεσαι, παίρνεις ἐξιτήριο καὶ γερός, δυνατός, βγαίνεις πάλι στὸ Μίσος.
Γιατί ἡ Κοινωνία εἶναι Μίσος. Μὲ μᾶσκες συμπαθείας ὅπως οἱ μᾶσκες προφυλάξεως ἀπὸ ἰούς.
Μὲ προφυλακτικὸ καλῶν τρόπων, ξεσκίζεις συνειδήσεις κι' ἀπολαμβάνεις ἠδονές. Δὲν σὲ ξέρω, δὲν μὲ ξέρεις.
Ὅσο πιὸ φριχτὸ τόσο πιὸ ἀκμαῖο τὸ ἠθικό! Ἔδωσες καὶ κατάλαβε στὸν ἆλλο ποιὸς εἶσαι σύ.
Βέβαια, ἀναζητεῖς τὴν Ἀγάπη. Δὲν μπορεῖς χωρὶς Ἀγάπη. Ἔχεις φτιάξει καὶ προσχέδιο: γιὰ τὸ πῶς τὴν θέλεις. Βρίσκεις μιά. Δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι; Ἐ, δὲν σοῦ κάνει.
Κάνεις μιὰ ἔτσι καὶ τὴν πετᾶς. Συχνὰ τὴν ποδοπατᾶς.
Δὲν κατάλαβα ποτὲ γιατί ζητᾶμε ὁρισμοὺς τῆς Ἀγάπης, τοῦ "τί θὰ πεῖ Ἀγάπη", τὴν στιγμὴ ποὺ ἔχουμε ἕτοιμους, στὰ χείλη, χίλιους πρωτότυπους Ὕμνους στὸ Μίσος.
Τὸ μίσος ταιριάζει στὶς Κοινωνίες καὶ μοιράζεται ἀφειδῶς στὸν καθένα, χωρὶς καμιὰ καταγραφὴ σὲ κατάστιχα, χωρὶς χρέος κανενὸς πρὸς κανέναν.
Τὸ μίσος ἔγινε δευτέρα φύσις. Ἤ ἦταν ἐξ ἀρχῆς;
Ἀγάπη. Μιὰ διαρκὴς τυραννία: τί ἔκανα στραβό;
Ἀγάπη εἶναι: Φύγε καὶ νὰ μὴ σὲ ξαναδῶ μπροστά μου. Τ' ἀκοῦς; Νὰ μὴ σὲ ξαναδῶ!
Ἀγάπη στοὺς δυστυχεῖς; Προτιμώτερη. Χωρὶς ἀναμονὴ ἀνταπόδοσης; Σοφόν. Γιὰ τὴν Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, μόνον. Ὤ! Καὶ πάλι, δὲν ξέρω - μισῶ τοὺς ἁγίους.
Οἱ ἁμαρτωλοὶ χρειάζονται περισσότερο τὴν Ἀγάπη.
Πρέπει νὰ πεθαίνει κανεὶς μ' ἕνα δάκρυ χαμογελαστό. Κι' ἐκεῖνο τὸ κρεβάτι, στὸ Σανατόριο, ν' ἀνασάνει μύρο πόνου.
------------------------------------------------------------ .....μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες".

12 Φεβρουαρίου 2011, καὶ ὥρα 9:14.
Στὴν Ποέτα,
ὁ Ἰάνης.
*
θὲς ν' ἀγαπήσεις;
Μεγάλες ἀγάπες μοῦ λὲς
καὶ κλαῖς!
Γιὰ δές:
ὑπάρχουν ἀγάπες πολλές;

Τῆς ἀγάπης ψευδαισθήσεις,
- ρήσεις!...
Φύσις!
Καὶ, λιγάκι, θὰ μεθύσεις.

Θἄχεις κλάψει, κι' ὤ, τί πόνος:
μόνος!
Φόνος!
Τῆς καρδιᾶς...πνιχτὸς ὁ τόνος!

Θές ν' ἀγαπήσεις; Ὄχι, μή!
Τιμή,
βωμοί,
δάκρυα... Χαμένη πληρωμή.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

14 Φεβρουαρίου 2011, καὶ ὥρα 10:31.

Κλινοσοφιστεῖες.
~~~~
Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Mιὰ μέρα, εἶπε ὁ Ἔρωτας στὴν Φιλία: - Γιατὶ ὑπάρχεις ἐσύ;
Κι' ἀπάντησε ἡ Φιλία: - Γιὰ νὰ σφουγγίζω τὰ δάκρυά σου.
....

. ἐρωτικὸ συμπέρασμα.
-----------------------------------------------------"....καί ξάπλωσα γυμνούλης μέ τό χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:
Γιορτάζουν δεκατέσσερις Φεβρουαρίου
οὶ γλυκοστάλαχτοι τοῦ πλήρους φεγγαρίου
(τὸ καλόψησαν, μ' ἄφθονον ἅλας καὶ μὲ μέλι,
τσάκνα μπόλικη στὸν φοῦρνο, τέσσερα σκέλη,
σιδαύλιστρον ἀπαραιτήτως πυρακτωθέν·
φιλιὰ τρελλὰ ἁπανταχοῦ: σῆμα κατατεθέν).

Ἐκ παραδόσεως, πᾶντες ἐρωτεύονται·
ματιές, χάδια, μὰτς μοὺτς καὶ...κοροϊδεύονται:
- Πές μου, πᾶντα ἐσὺ θὰ μ' ἀγαπᾶς;
- Ἄν μ' ἄλλους (ἤ ἆλλες) δὲν μ' ἀπατᾶς!...
Ἐκ παραδόσεως, πᾶντες κερατώνονται·
τέκνα συχνῶς (κι' ὄχι κέρατα) φορτώνονται.

Φέρανε τὸν Σὰν-Βαλεντίνο προστάτη τους
( τὸν μουρόχαβλο ξάδερφο τῆς ἀπάτης τους)·
χαίρονται, κλαῖνε κι' ὀνειρεύονται φωνηδόν,
βρίζονται, βγάζουν τὰ μάτια τους ἀναφανδόν.
- Εἴθε, κυρ' Ἀφροδίτη μου, στὸν διάολο νὰ πᾶς!
Κι' ἄν ἐγὼ σ' ἀγαπῶ, κάλλιο, Σὺ, μὴ μ' ἀγαπᾶς.
.............................................................................................................................μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες".

22 Μαρτίου 2011, καὶ ὥρα 9:36.

~~~~
Κλινοσοφιστεῖες.
Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

....

.ὀλίγαι, ἐκ τῶν πολλῶν, κλινοσοφιστοσυνταγῶν στύσεως.
(ἐννοεῖται ἀπευθυνόμεναι πρὸς ἄρρενας).
----------------------------------------"....καί ξάπλωσα γυμνούλης μέ τό χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:
Χίλιες καὶ μία λάγνες περιπτύσσεις·
νὰ κι' ἡ στύσις!
Μὲ χάρη, θερμὰ ἄν μὲ προσελκύσεις,
θὰ δεῖς στύσεις!
Μὲ ματιές, σὰν στρὶπ-τήζ, ἄν μὲ γδύσεις,
τρελλὲς στύσεις.
Κορμὶ προσφερθὲν εἰς περιηγήσεις,
πὸπ-κὸρν στύσις.
Μὴν ζητᾶς - σὰν δὲν δεῖς - ἐξηγήσεις:
ποῦ 'ν' ἡ στύσις·
ἄγκυρα ἔριξες σὲ ναυπηγήσεις
πρὶν φιλήσεις.
Τὰ κρεβάτια φτιάχτηκαν γι' ἀσκήσεις·
κι' οὐ ποιήσεις
ταῦτα διὰ νωθρὰς ὑπνοκατακλίσεις,
κι' ἆλλες ρήσεις
τῶν παπάδων· ἀλλ' ἄς προσκυνήσεις
ὅσες κλίσεις
σοὔδωσ' ὁ Θεὸς· νὰ μὴ δυστυχήσεις
μὲ στερήσεις.
Κοίταξε καλὰ πρὶν ξεψυχήσεις,
νὰ ἁμαρτήσεις.
Τοῦτο σημαίνει καυτὲς διειδύσεις,
κι' ἀναβλύσεις
χυμῶν· μὴ φοβᾶσαι νὰ μεθύσεις,
νὰ ριγήσεις,
ξέχνα τὶς θρησκοξομολογήσεις·
μὴν ἀργήσεις
κάθε καύλας τοὺς καρποὺς νὰ τρυγήσεις·
συγκινήσεις
ὅπου κι' ἄν βρεῖς, νὰ τὶς κυνηγήσεις·
ν' ἀγνοήσεις
ἠθικὲς τοῦ κόσμου παρανοήσεις
κι' ἐπινοήσεις.
Σοῦ πέσαν τὰ μαλλιά; Παρορμήσεις
μὴν ἀφήσεις
στὴν μπάντα. Τέτοιες γελοιογραφήσεις,
μὴ μασήσεις.
Ψηλὰ τὸν ψῶλο νὰ συντονίσεις,
ν' ἀγαπήσεις.
----------------------------------------------------------------- .....μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες".

17 Μαΐου 2018, καὶ ὥρα16:13. 

Εξηγήστε μου γιατί δεν το πιάνω. Όταν ο Έλληνας είναι μετανάστης στη Γερμανία, θέλουμε να νιώθει Έλληνας. Όταν ο Αλβανός είναι μετανάστης στην Ελλάδα, θέλουμε πάλι να νιώθει Έλληνας. Δεν βγαίνουν τα κουκιά, παιδιά.
Ζωὴ Ρηγοπούλου.
~~~~~
Ἕλληνάς τις ξένος
κι' Ἕλλην βιδωμένος,
ἀπ' τὰ κόκκαλα βγαλμένος
κι' Ἕλλην κόμματ'-ἐμπαιγμένος.
Ἕλληνες ὑπάρχουν πολλοί,
κι' Ἕλλην εἶναι μία δόξα,
δ' ἔτι καὶ ὀλίγον...λόξα,
καμιὰ φορὰ καὶ προσβολή.

Ἐτέθη πρόβλημα μεγάλο:
ἀπ' τὸ νιονιό της πῶς θὰ βγάλω,
ποὔχει μπερδέψει τὰ κουκιά
μὲ πίτουρα; Μὲ ματσουκιά,
λέτε, νὰ τὴν βαρέσω;
Ξέρετε κἅν' ἆλλο μέσο;
Τὄχε ποτέ της ἡ Ρηγοπούλου μας ὀνειρευτεῖ,
πὼς ἀγρίως ὁ Λὸ Σκόκκο θὰ μᾶς τὴν εἰρωνευτεῖ,
ποὺ δυὸ γαϊδάρων σανὸ δὲν ξέρει
νὰ χωρίσει καὶ γνώμην νὰ ἐκφέρει;
Τί 'ν' ὁ Ἕλληνας καὶ τί 'ναι τὸ ζουμί του;
Τίς ἡ διαφορὰ τοῦ ἄνθους - ξέρει; - καὶ τοῦ βλήτου;
Ἀμφότερα φυτρώνουν - καὶ μετ' ἀπολύτου
σιγουριᾶς, τὴν βεβαιώνω
(κι' ἀκριβὰ τῆς τὸ χρεώνω):
διάφορον ἔχουν ὀμορφιὰν κι' ἀσύγκριτον ἀξίαν!
Τῆς Ζωίτσας τὸ μυαλό, κατ' ὁμολογίαν,
πάντων, ἔστιν - φεῦ!... - πολὺ ὀλίγον· καὶ δὲν ἐπαρκεῖ
πάρεξ γιὰ σκέψεως ὄντα λίαν ὀλιγαρκή.
Σιγὰ δὲ μὴ καὶ στὸν προβληματισμόν αὐτῆς δώσω ἐξηγήσεις!
Ἁπλῶς ἄς ξέρει: Ἕλληνας εἶσαι, καὶ θές; Ἴσως θαυματουργήσεις.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

2 Δεκεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 9:26.

Re: Χρόνια πολλὰ, ΚΛΙΝΟ ! (καὶ σύ, Γεώργιε Σουρῆ).
Re: Χρόνια πολλὰ, μηχανικὲ ἀεροπλάνων, Akritas*.
* * *
ἐθνοκαθαρτήρια γενέθλια.
Ἀεροσκαφῶν μηχανικὸς εἶσαι καὶ δὲν μᾶς τὸ λές;
Μὴν τὰ...καλοφτιάχνεις! Ὑπάρχουν κομμουνιστὲς καὶ ἀδερφὲς
στὸν τάφο νὰ ξαποστείλουμε...καὶ ν' ἀπαλλαγοῦμε!
(Θ' ἀνάψουμε κεριά, μὲ τὸν Θεὸ νὰ λογαριαστοῦμε).
Μ' ἔξοδά μας, νὰ τοὺς στείλουμε ταξεῖδι, κάπου ἀλλοῦ,
τὸ μυαλό μας μὴ χρωστάει φράγκο πιὰ στὴ Μιχαλού.
Ἡ Μακρόνησος δὲν τοὺς χωράει,
(τουρκικὴ φρεγάτα θὰ περνάει
νύχτα καὶ μέρα, θὰ τοὺς γαμάει·
θὰ θυμώσουν, θ' ἀγριέψουν - Παναγιά μου! - θ' ἀνταρτέψουν...
κι' ὤχ! πάλι, στὴν ἁγνὴν Ἑλλάδα, θὰ μεταναστεύσουν!)
Νὰ μείνουμ' ὅσοι ἆντρες(!)· κι' ὅλοι σπίτι σου νὰ 'ρθοῦμε,
νὰ σοῦ ποῦμε,
- ὅσοι...ζοῦμε!
ἄρρενες καὶ καπιταλιστὲς κι' ὅ,τι ὡραῖο φανταστοῦμε! -
Χρόνια Πολλὰ καὶ νὰ τὰ 'κατοστήσεις,
νἄχεις πρωὶ-βράδυ, πᾶντα, στύσεις,
αἴρπορτ ἰντερνάσιοναλ τὸ κρεβάτι σου νὰ γίνει,
φτάνει πούστη καὶ κομμουνιστῆ... οὔτε σκιὰ μὴ μείνει!
================

bax* ἔγραψε: Ένα μικρό πήδημα για τον Λόρδο, ένα γιγάντιο άλμα για την Ελλάδα.

δεκαετὴς στρατηγὸς σεξουάλισε παρανόμως.
[σήμερα εἶχα τὴν πρώτη μου σεξουαλικὴ ἐπαφή,
Λόρδος Ταντρίδης*]
- Τὄκανες, αὐτό, πρὶν πάρεις, ἄτιμε, τὴν ἄδειάν μου;
- Ζητῶ, μεσιὲ Κλινό, συγγνώμη, διὰ τὴν αὐθάδειάν μου...
- Γεύτηκες ἐπιτρεπτὸν καρπὸν - κι' ἀπὸ πάνω μιλᾶς;
Φτού σου! Φταίω, τώρα - ποὺ σὲ προόριζα...μ' ἄνδραν νὰ πᾶς -
νὰ μὴ σὲ στείλω, λοιπὸν, στὸ Κλινοστρατοδικεῖον;
- Μά, γιατί, μεσιὲ Κλινό!... Μοὔτυχε τρύπιον αἰδοῖον·
τἄρπαξα, τὸ γλέντησα, μ' ἄρεσε... Καὶ στὰ δικά σας!
- Σκασμός!...
- ...............Ἀνακατεύτηκα 'γὼ στὰ ἐρωτικά σας,
Ἀρχηγὲ; Πάτησα πλέον τὰ δέκα μου τὰ χρόνια!
- Καὶ τί μ' αὐτό; Χρέος σου, παρθένος νἄμενες αἰώνια,
εἶχες...
- Τρίχες!
Ὁ Μπάξ... δόξασα τὴν πατρίδαν, λέει· τὴν Ἑλλάδαν!
- Καλά, μπορεῖ νὰ σ' ἄφηνε, αὐτὸς, καὶ μ' ἀγελάδαν
νὰ πᾶς... - ἐσύ θὰ πήγαινες; Ἀποκρίσου, χαμένε!
- Πρᾶξιν τέτοια; Ποτέ, Κλινό μου πολυχρονεμένε!
- Ξέρεις, συγχωρῶ τῶν ἁμαρτωλῶν τὰ πρῶτα λάθη.
Ἕνα μὲ νοιάζει πιὸ πολύ. Τὸ Φόρουμ μὴν τὸ μάθει.
- Μερσὶ μπωκού! Τὴν πέννα σας, ἀφῆστε νὰ φιλήσω!
- Ἀφίεταά σοι τὸ ἁμάρτημα! Στὴ μούρη σου θὰ χύσω
ὅλο τὸ μελάνι ποὔχει τὸ μελανοδοχεῖον...
Μόνο μὴ μάθω πὼς ἔσμιξες καὶ μ' ἆλλο αἰδοῖον!
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

(*) Ψευδωνυμομάχοι.

Τὰ ποιήματα  σατιρίζουν “δηλώσεις”  μελῶν τοῦ Φόρουμ.γκρ
 περὶ ὁμαλῶν ἐρώτων. 

12 Νοεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 8:58.

.......... .......... .......... .......... Δέκα χιλιάδες εἴσοδοι!...

- εὐχαριστῶ.
* * *
Re: Εἴσαστε εἰλικρινεῖς;

Ἄς σοῦ ἀπαντήσω πρῶτος, Wisdom79, ἄν δὲν προλάβει ἆλλος...
Εἰλικρινὴς καὶ εἰλικρίνεια.
Κι' ἄς "παίξουμε" λίγο μὲ τὶς λέξεις: εἶμαι ἀληθινός.
Πᾶντα. Καὶ ὕστερα ἀπὸ τόσα χρόνια πιά, ποὺ ζῶ, τὰ διπλάσια ἀπὸ σένα καὶ κάτι περισσότερο, μπορῶ νὰ σὲ βεβαιώσω ὅτι ἔχω δεῖ ἀνθρώπους σὲ στιγμὲς ἀλήθειας τους, περιστασιακῶς. Δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο, μέσα σὲ ἑκατομμύρια προσποιητοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν τόσους καὶ τόσους λόγους νὰ προσποιοῦνται, νὰ κρύβονται, σὺν ἕναν λόγο ἐπιπλέον: αὐτὸν τοὺς ἔμαθαν, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ στὴν ζωή τους, στὸ σπίτι τους, ἐσὺ... δὲν ἐπιτρέπεται νὰ θέλεις - ἔστω καὶ ἄθελά σου - νὰ διαφέρεις!
Βασανιστικὰ ἐρωτηματικὰ σὲ ζώνουν, ἀβάσταχτα, προτιμᾶς τότε νὰ ὑποχωρήσεις καὶ νὰ..."πᾶς" μὲ τοὺς ἄλλους, νὰ φέρεσαι ὅπως οἱ ἆλλοι.

Κάποια ψέματα ἔλεγα στὰ ἐφηβικά μου χρόνια καὶ ξέρω πολὺ καλὰ τὶς αἰτίες, - σοῦ τὶς ἐμπιστεύομαι:
* ντρεπόμουν ποὺ ἤμουν φτωχὸς καὶ τὸ σπιτάκι μας ἦταν προσφυγικό·
* ντρεπόμουν ποὺ ἤμουν γεννημένος ρομαντικός, λίγο τρελλάκιας, δὲν μοῦ ἄρεσαν οἱ χοντροκοπιές, τὸ ποδόσφαιρο, τὰ μπουζούκια·
* στὴν ἐποχή μου, ὑπῆρχε ἄλλου εἴδους ἀσφικτικὴ ἠθικολογία· οἱ ἆντρες ντύνονταν πολὺ ἄχαρα, γιὰ νὰ φαίνονται πιὸ...ἆντρες· ἀλλά, ἐνῶ οὐδέποτε μὲ ἕλκυσε ἡ μόδα καὶ πᾶντα τὴν κορόιδευα, καταλάβαινα πὼς μοῦ πήγαινε ἡ κομψότητα, τὸ χρῶμα, ὁ ρυθμὸς καὶ ὄχι ἡ λαϊκότητα τῆς γειτωνιᾶς μου - συνεπῶς δὲν ἤθελα νὰ μεγαλώσω· καί, ὡς παιδί, εὕρισκα πολλὰ καταφύγια· ἀλλά, "δυστυχῶς" ὅλο μεγάλωνα καὶ δὲν ἤθελα οὔτε τὸ ὕφος τους οὔτε τὴν ἠθικολογία τους.
* ὥς τὸ τέλος περίπου τοῦ Δημοτικοῦ, ἤμουν ἴσως ὁ πιὸ ἀγαπησιάρης, ὁ πιὸ ἀγαπημένος τῶν κοριτσιῶν ἀλλὰ...ξαφνικὰ, ἐκεῖνες, κοίταζαν μεγαλύτερους, "μαγκάκια", προστυχόστομους...

Ἄς σταματήσω ἐδῶ μὲ τὶς αἰτίες. Ἔπρεπε, λοιπὸν, νὰ...ξαναβρῶ τὸ χαμένο μου ἔδαφος! Κι' ἄρχισα νὰ λέω ψέματα. Μὲ μαεστρία.
Ὥσπου ἐρωτεύτηκα.
Δύσκολα τὰ πράγματα. Μεταξὺ "ἠθικῆς" κι' "ἀνηθικότητας", δύο παρθένα παιδιά, ἐκείνη (πάμπλουτη συνάμα) κι' ἐγὼ (πάμφτωχος), αἰτία χιλιάδων κακεντρεχειῶν. Κι' ὅμως,
ὁ ἔρωτας προχώρησε, ἄντεξε χρόνια καὶ συμφορές, ἄνοιξε ὁρίζοντες τοῦ νοῦ...Ὁ νοῦς ἀποδείχτηκε ὅ,τι πολυτιμώτερο στὴν ζωὴ καὶ τῶν δυό μας. Μεγάλο πρᾶγμα νὰ μὴ βρεθεῖς ποτὲ μὲ χαζογύναικο, μικροαστούλα, ἀκαλλιέργητη.
Μεσολάβησαν ταλαντεύσεις κάθε λογῆς. Εἴκοσι ἑνὸς περίπου ἐτῶν, εἶχα μπεῖ στὸν δρόμο τῆς εἰλικρίνειας.
Στὰ εἴκοσι πέντε, ἆλλος ἔρωτας. Ὕστερα κι' ἆλλος, κι' ἆλλος... Αὐτοὶ μὲ βασάνισαν ὅσο καὶ μὲ λύτρωσαν. (Τί γρήγορα ποὺ...τὰ γράφω! Ἄν, ἔτσι γρήγορα καὶ ἄνετα, πήγαιναν καὶ οἱ ἐξελίξεις!... Καλὲς ἤ κακές!...)

Συγχρόνως, ὡς ἄτομο, χωρὶς νὰ τὸ θέλω, ξυπνοῦσα στοὺς ἄλλους φθόνους ἤ τέλος πάντων ἀντιπάθειες, περίπου ἔτσι: Σὰν πολὺ ἀέρα πῆρε αὐτός!...Ποιός νομίζει πὼς εἶναι;
Δὲν...νόμιζα τίποτα.
Ὅπως καὶ τώρα, δὲν νομίζω: ξέρω ποιός εἶμαι, τί πράμα εἶμαι, μὲ τὰ καλά μου καὶ μὲ τὰ ἄσχημά μου.
Ἆλλο τόσο ὅμως ξέρω καὶ τοὺς ἄλλους. Ὅλοι ἔχουν ξεσκεπαστεῖ μπροστὰ στὰ μάτια μου, μὲ τὸν χειρότερο τρόπο. Πλὴν ἐλαχίστων, ποὺ τοὺς ἔχω σὰν φῶς στὴν ζωή μου.
Ἔτσι, βρέθηκα ἀληθινός. Καὶ εἰλικρινής. Ἆλλο τὸ ἕνα κι' ἆλλο τὸ ἆλλο.

Εἰλικρινής! Μιὰ λέξη εἶναι. Καὶ δὲν εἶναι μιὰ λέξη μόνον.
Ὑπάρχουν περιπτώσεις, ἄπειρες, ποὺ δὲν πρέπει νὰ πεῖς τὴν ἀλήθεα, ἤ καθόλου ἤ ὄχι ὅλη· νὰ ξέρεις ποῦ θὰ σταματήσεις· χωρὶς νὰ προδοθεῖς ὅτι σταμάτησες. Κι' αὐτὸ εἶναι ἠθικό, σωτήριο, ἀπολύτως σωστό. Δὲν εἶσαι, τότε, οὔτε ψεύτης, οὔτε ἡμιψεύτης.
Εἶσαι ἀληθινός, εἶσαι εἰλικρινὴς καὶ περίπου σοφός.
==================
Τελικά, καθὼς ἀπὸ νωρὶς σκεφτὀμουν καὶ δὲν ἀποφάσιζα τί νὰ ἔβαζα, στὶς Κλινοσοφιστεῖες, ὡς σημάδι τῆς κάποιας εὐχαρίστησής μου, ποὺ ξεπέρασαν τὶς 10.000 ἐπισκέψεις,
παρὰ τὸ...δύσκολο τοῦ χαρακτήρα τους, θὰ βάλω αὐτὸ τὸ κείμενο, ἀφιερωμένο σὲ σένα, ἀσφαλῶς, καὶ σὲ ὅποιον ἆλλον εἰλικρινὰ μὲ συμπαθεῖ - τόσο μοῦ φτάνει: νὰ μὲ συμπαθεῖ.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

2 Νοεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 12:31.

Κλινοσοφιστεῖες.

-------------------------------------------" ...καὶ ξάπλωσα γυμνούλης μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:

Συναισθηματικὴ ἰσορροπία.
Τὄχα δεῖ στὸ Δελτίο Ἐρωτικοῦ Καιροῦ πὼς θἄβρεχε στὴν καρδιά σου καὶ πῆρα τὸ ὀμπρελάκι μου. Ἀποφεύγω νὰ συναχώνονται τὰ μάτια μου. Ἕνα ἀλεξιδάκρυο εἶναι τὸ κατόρθωμα τοῦ αἰώνα μας, δὲν θὰ μποροῦσα νὰ μὴν ἔχω κι’ ἐγὼ τὸ δικό μου, - πῶς νὰ ζήσω; Μπορῶ ὡστόσο νὰ σὲ κοιτάζω ποὺ κλαῖς, μὲ τὶς ὧρες, γιατί τότε εἶσαι πιὸ ὄμορφη, ἀληθινὴ, ἀσήμαντη μπροστά μου καὶ ἀπαιτητική, ὅσο κι' ἄν ἐκλιπαρεῖς λίγη ἀγάπη, - ἔτσι τὴν λές, τὴν μεγάλη τρέλλα ποὺ θέλεις νὰ σοῦ ἀνταποδώσω, ἐπειδὴ τὴν αἰσθάνεσαι - ἤ τέλος πάντων αὐτὸ λές - γιὰ μένα.
Σὲ βεβαιώνω, εἶμαι ἕνας καλὸς θεατής. Σὲ προσέχω καὶ σὲ καταλαβαίνω, σὲ νιώθω, ἀφοῦ θέλεις νὰ τὸ πῶ ἔτσι. Μά, μὴν ξεχνᾶς, ἤδη σ' τὸ εἶπα: θεατὴς εἶμαι. Δὲν σ' ἀγαπῶ ἀλλὰ μ' ἀρέσει αὐτὸ ποὺ βλέπω σὲ σένα κι' ἔχει ἀπήχηση σὲ μένα, ἀπ' ὅπου καὶ ξεκινάει. Ἀλήθεια, ἐγὼ εἶμαι ἡ πηγὴ τῶν συναισθημάτων σου ἤ ἐσὺ καὶ ἡ φαντασία σου;
Γιατὶ δὲν τολμῶ νὰ ἀναγνωρίσω στὸν ἑαυτό μου παραγωγὴ καὶ διάδοση ἐρωτικῶν παλμῶν καὶ πόθων, δὲν μοὔχει ξανασυμβεῖ. Καὶ κάπου νομίζω, μ' ὅλ' αὐτά, πὼς πατῶ σὲ ξένο, νοικιασμένο ἴσως, ἔδαφος, καρποφόρο ἤ ἀνθοφόρο, ἐρώτων. Ποιός νὰ μοῦ τὄλεγε - ἐγώ; Ἄ, ναί, γιατὶ ὄχι; Λίγος σοῦ πέφτω;
Ξέρω πολὺ καλὰ πώς, ἀπὸ μόνος μου, δὲν ἐμπνέω τίποτα. Συνήθως μὲ στραβοκοιτάζουν, ἄλλοτε μὲ εἰρωνεύονται, τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς μὲ κοροϊδεύουν καὶ μοῦ λένε: - Πόσα ξέρεις ἐσύ! Πόσες καρδιὲς ἔχεις κάψει!... Μὰ, δὲν θυμᾶμαι τίποτα ἐγώ. Βρὲ σύ! Μπᾶς καὶ ὅσα μοῦ ὁμολογεῖς ἀφοροῦν κάποιον ἄλλο, ὄχι ἐμένα; Νὰ δεῖς, αὐτὸ θἆναι. Εἶναι. Δὲν βλέπεις ἐμένα. Κοιτᾶς ὅ,τι θέλεις νὰ δεῖς σὲ μένα, ὅσα θέλεις, χωρὶς νὰ ρωτήσεις ἐμένα - ζητᾶς καὶ τὰ ρέστα ἀπὸ μένα! Εὐτυχῶς ποὺ δὲν μοὔστριψε, ὅπως ἐσένα.
Σύντομα τὰ μάτια σου θ' ἀνοίξουν, τώρα ὀνειρεύεσαι. Καί, τότε, θὰ δεῖς, θὰ μετανιώσεις. Εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴ μετανιώσεις ποὺ μοῦ ἀφέθηκες τόσο, ἐσὺ νὰ κλαῖς κι' ἐγὼ νὰ στρέφω ἀλλοῦ, μὴ μὲ πάρουν τὰ μπάζα τῶν δακρύων σου. Μετά, θὰ τὸ πάρεις ἀπόφαση. Δὲν ἄξιζα τὸν κόπο γιὰ σένα. Θὰ ἀραιώσεις τοὺς λυγμοὺς καὶ τὶς συναντήσεις μας. Αὐτὸ ὅμως δὲν θὰ μοῦ πολυαρέσει. Θὰ ψάξω νὰ σὲ βρῶ...Ὄχι! Θεατὴς χωρὶς θέαμα, εἶναι στέρηση σαδισμοῦ.
Γραμμένο μία κι' ἔξω, ἀφιερωμένο ἅπαξ καὶ διὰ παντὸς στὴν ὅποια πάρει ὁ Χάρος, - τώρα, ἄν πῶ ἀπὸ πάνω καὶ: μὲ ἀγάπη, γλυτώνω τὸ ὅπου φύγει-φύγει;

................................................................. μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες.

2 Νοεμβρρίου 2010, καὶ ὥρα 12:31.

κλινοσοφιστικὴ προσευχὴ

μὲ δόση μοντερνισμοῦ.

Ἄν θὲς ν' ἀκούσεις, ἄκουσε, Θεέ, μίαν παράκλησή μου.
Μὴ μὲ κολάσεις, σκέψου το, Σ' τὸ λέω, κι' εἶναι πρὸς τιμή μου:
ἔγκλημα φρικιαστικὸ κι' ἄκρως σαδιστικὸ κι' ἄν κάνω,
Σύ, μὴν μοῦ πεταχτεῖς! Μὴν κρίνεις καὶ πεῖς πὼς ἁμαρτάνω!

Δικαίωμά μου. Σὰν μαζύ Σου πιὰ δὲν ζῶ... - χωρίσαμε,
κατάλαβέ το, χώνεψέ το! Σ' εὐχαριστῶ, ζήσαμε
στιγμὲς ὄμορφες, ἐσὺ κι' ἐγώ, γλυκές, δὲν ἀμφιβάλλω.
Δὲν θὰ Σὲ πῶ κομπλεξικό, δὲν τείνω νὰ Σὲ προσβάλω.

Προτιμῶ τὰ βάρη νὰ τὰ ρίξω ὅλα στὸν ἑαυτό μου,
ἄν καὶ δὲν πιστεύω, Σ' τ' ὁρκίζομαι, κάνω τὸ Σταυρό μου,
τὸν φιλῶ, σκαρφαλώνω κι' ἀπάνω Του σεμνὰ κρεμιέμαι.
Ἀλλά, πρὶν ἀπ' τὸ "τετέλεσται", τὸν Κόσμο καταριέμαι.

Κεῖνο ποὺ δέον δὰ καὶ Σὺ νὰ καταλάβεις - καὶ μ' ἀρέσει! -
μὴν πάει χαμένη τῶν ἁμαρτωλῶν ἡ πρώτη θέση.
Γιὰ πάρτη μου χαλάλησέ την, κι' ἐγὼ νὰ τὴν κερδίσω!
Κρυφίως δεῖχνε μου Ἐσὺ στίχους ἀχρείους νὰ κουρδίσω

ἔτσι, πού: τ' ἀνάθεμα τ' ἀφορισμοῦ μετάλλειο νὰ πάρω.
Σὰν κλείσαμε ραντεβοῦ χθὲς ἐρωτικό, μὲ τὸν Χάρο,
σταράτα, μοὖπε, νὰ ντυθῶ συχωρεμένος, χωρὶς κἄν
περίβλημα κοινωνισμοῦ κι' ἄλλα τοιαῦτα σελοφάν.

Φλερτάρω κάμποσον καιρό, ξέρεις, μὲ τὸν θάνατό μου!
Μὰ τὶ Σ' τὰ λέω; Σύ, γιαχνὶ μαγείρεψες τὸ καλό μου!
Τὄχεις ἕτοιμο, ζεστό, στῆς γῆς τὸ πιάτο, μὲ κρασάκι
- ὄχι σὰν τῆς ζωῆς - φτιαγμένο μ' ἀγγελικὸ μεράκι.

Ὡστόσο, μ' ἆλλα λόγια, μὴν ξεχνιόμαστε, Πλάστη ἀκριβέ.
Ἄσε ν' ἁμαρτήσω, κι' ἄχνα μὴ βγάλεις, ὅλα νἆν' πριβέ,
τ' ἀνομήματά μου.
Κι' οὔτε στὸν παππά μου
νὰ τὰ μαρτυρήσεις!
Νὰ τὸν παρατήσεις
στὴν ἀφέλειά του, νὰ σαχλονομίζει
πὼς ἐρίφια καὶ πρόβατα χωρίζει.

Ὁ Ἰάνης, ἐννοεῖται καὶ καμάρι Σου, Λὸ Σκόκκο,

πού, μετὰ βδελυγμοῦ, τὸν ἀναμάρτητον ἐκδιώκω.

2 Δεκεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 9:26.
Re: Χρόνια πολλὰ, μηχανικὲ ἀεροπλάνων, [....] (Ὁμοφοβικός)
* * *
ἐθνοκαθαρτήρια γενέθλια
Ἀεροσκαφῶν μηχανικὸς εἶσαι καὶ δὲν μᾶς τὸ λές;
Μὴν τὰ...καλοφτιάχνεις! Ὑπάρχουν κομμουνιστὲς καὶ ἀδερφές,
στὸν τάφο νὰ ξαποστείλουμε...καὶ ν' ἀπαλλαγοῦμε!
(Ἀνάβοντας κεριὰ μὲ τὸν Θεὸ θὰ λογαριαστοῦμε).
Μὲ ἔξοδά μας, νὰ τοὺς στείλουμε ταξεῖδι, κάπου ἀλλοῦ,
τὸ μυαλό μας μὴ χρωστάει φράγκο πιὰ στὴ Μιχαλού.
Ἡ Μακρόνησος δὲν τοὺς χωράει,
(τουρκικὴ φρεγάτα θὰ περνάει
νύχτα καὶ μέρα θὰ τοὺς γαμάει·

μ’ ὅ,τι καθείς τους καλοπερνάει).
Κι’ ἄν θυμώσουν κι’ ἀγριέψουν - Παναγιά μου! - θ' ἀνταρτέψουν...
κι’ ἆντε πάλι, στὴν Ἑλλαδούλα θὰ μεταναστέψουν!
Νὰ μείνουμ' ὅσοι ἆντρες(!)· κι' ὅλοι σπίτι σου νὰ 'ρθοῦμε,
νὰ σοῦ ποῦμε,
- ὅσοι...ζοῦμε!
ἄρρενες καὶ καπιταλιστὲς κι' ὅ,τι γενναῖο φανταστοῦμε! -
Χρόνια Πολλὰ καὶ νὰ τὰ 'κατοστήσεις,
πρωὶ-βράδυ,  πᾶντα νἄχεις στύσεις,
αἴρπορτ ἰντερνάσιοναλ τὸ κρεβάτι σου νὰ γίνει,
φτάνει πούστη καὶ κομμουνιστῆ οὔτε σκιὰ μὴ μείνει.

8 Νοεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 9:30.

... ναί, χωρὶς τίτλο... - αὐτὸς θὰ μὲ μάραινε!...
Σὲ ὅποιον ἄντρα ἔχει μάννα νὰ φροντίζει.
* * *
Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Χθὲς, πῆγα στὴν Ἡλιούπολη, νὰ ψηφίσω.
Φυσικά, ἔκανα καὶ τὸν γύρο μου. Ἀγνώριστη΄ἡ πόλη - μὲ κάποια σημάδια σταθερά. Πανέμορφη καὶ...πλούσια. Δὲν κατόρθωσα ὅμως νὰ βρῶ κάποιους πολὺ γνωστοὺς κι' ἀγαπητούς.
Νὰ καὶ τὸ τελευταῖο σπίτι, ὅπου ἔμενα! Εἶχαν σφραγίσει, χτίσει, τὸ ἕνα παράθυρο - στυγερὸ ἔγκλημα.
Στὴν μονοκατοικία τὴν δική μας, τώρα μιὰ πολυτελὴς πολυκατοικία - δικό μου ὅπως πᾶντα τίποτα. Ἡ διπλανὴ γειτόνισσα, ναί, δική μου ἄλλοτε γειτόνισσα. Μόλις μὲ εἶδε, ξανάνιωσε εἴκοσι
χρόνια. Ἦρθαν οἱ θύμησες: τὸ Φροντιστήριο Γαλλικῶν ποὺ ὀνειρευόμουν... ἡ μάννα μου στὴν αὐλὴ νὰ φωνάζει τὸν γάτο:
- Φλο~ρίτο!...
Πουθενά – καὶ ὁ γάτος καὶ ἡ μάννα μου. Ὁ γαμπρὸς μου, τὸ τέρας, ψόφησε ἐδῶ καὶ χρόνια. Ἡ κακία καὶ οἱ συμφορὲς μείνανε πίσω του, πέσαν ἐπάνω μου ἀλλὰ ἐγὼ...
- Βρέ, Γιάννη, ἀγέραστος!...
Ἄνθρωποι μικρότεροί μου, πολὺ ἡλικιωμένοι πιά. Ντρεπόμουν νὰ φτερουγίζω μπροστά τους. Ζήτησα μόνον ἕνα ποτῆρι νερὸ. Ὅταν γυρνῶ στὰ παληά, διψάω μόνον. Ὅλα γύρω
στεγνά, ἄνυδρα. Ἡ κα Κούλα θυμόταν τὸ τέρας, τὸν γαμπρό μου· κάποια ἄλλη γειτόνισσα ἔλειπε· ἄφησα παραγγελία σὲ μιὰ τρίτη, ἄγνωστή μου, νέα γειτόνισσα:
- Νὰ τῆς πεῖτε πέρασε ὁ Γιάννης, ὁ ἐδελφὸς τῆς Φωτούλας...
Αὐτὴ ἡ ἄγνωστη καὶ τί...δὲν ἤξερε γιὰ μᾶς καὶ γιὰ μένα. Σ' ἕναν δρόμο μὲ 14 μόνο σπίτια: Ὁδὸς Κεραμεικοῦ. Στὸ 4, τὸ δικό μας. Τὸ κάποτε δικό μας. Ὅταν τὸ '69 ἀρρώστησα, ὅλη αὐτὴ ἡ ὁδὸς κινητοποιήθηκε - τί λέω; συναγερμὸ ξεσήκωσε: Νὰ σώσουμε τὸ παιδί!... Αὐτὸς ὁ δρόμος μὲ ἀνάστησε. Ἕνας γάμος, τῆς ἀδελφῆς μου, πιὸ πρίν, τὸ ΄65, μᾶς ἔθαψε τὴν μάννα μου κι' ἐμένα.
Ἕνας ἱερὸς γάμος, μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ παππᾶ - ὄχι στὸ Δημαρχεῖο καὶ ἄλλες τέτοιες πορνεῖες ἀνευλόγητες!...Ἄς ποῦμε ὄμως καὶ τὸ ὅτι παντρεύτηκα, πολὺ ἀργότερα, στὸ Δημαρχεῖο Περιστερίου – ὁ 11ος καταχωρημένος γάμος.
- Κύριε Γιάννη, ἔχει πεθάνει πιὰ ὁ γαμπρός σας, λέει ἡ ἄγνωστη.
- Ψόφησε, τὴν διορθώνω.
- Καὶ ἡ ἀδελφή σας...
- Τὄμαθα - ἔ, δὲν πειράζει. Ἡ κα Ντίνα, ξέρετε, ντρέπομαι νὰ πάω ἀπροετοίμαστος, - ὑπάρχει;...
- Ὄχι, πάει, πρὶν τρία χρόνια κι’ αὐτή...
Μεῖναν οἱ κόρες της - ὅ,τι πιὸ χαριτωμένο εἶχε ὁ δρόμος μας, τουλάχιστον τότε. Φοβήθηκα νὰ χτυπήσω τὴν πόρτα τους. Ξέρω πὼς θὰ χαίρονταν νὰ δοῦν τὸν Γιαννάκη ἀλλὰ ὁ Γιάννης ἴσως τρόμαζε νὰ δεῖ κι' ἆλλα γεράματα...Γιατὶ ἤδη ἡ κα Κούλα σερνόταν, βαστοῦσε καρέκλα-τραπέζι-τοῖχο νὰ περπατήσει...
Πρὶν βάλουμε τηλέφωνο ἐμεῖς, νύχτες πηδοῦσα τὴν μάντρα, τοὺς ξυπνοῦσα, νὰ πάρω ἀπὸ κεῖ τὸ 100. Ὁ γαμπρός μου οὔρλιαζε πάλι!...
Ἡ κα Κούλα ἦταν ἡ πρώτη ποὺ τρόμαξε μόλις μὲ εἶδε ἑτοιμοθάνατο:
- Κυρία Κατίνα, τρέξτε τον στὸν γιατρό...Ἔχει μείνει πετσὶ καί κόκκαλο... Σὰν πεθαμένος εἶναι, τί κάθεστε;
Τὸ σπίτι μας γέμισε γάλατα, μπριζόλες, μῆλα, πορτοκάλια, λεφτά, ξανὰ λεφτά, κι' ἆλλα λεφτά, εἰδοποιήθηκαν γιατροὶ νὰ μὴν ξαναπληρωθοῦν ἀπὸ μένα... Ὅσα δάκρυα κι' ἄν κυλήσουν, ἡ ὁδὸς Κεραμεικοῦ δὲν ἀνταμοίβεται. Μέχρι καὶ...προξενιό, μὲ κοπέλλα πανέμορφη καὶ πλούσια μοῦ κάνανε. Ἀλλὰ ἐγὼ μαράζωνα γιὰ ἕναν ἆλλον ἔρωτα ποὺ διεκόπη - ἔτσι ἀρρώστησα. Γιὰ μιὰν ἄγρια προδοσία. Κι' αὐτὸ φαινόταν, δὲν μποροῦσα νὰ τὸ κρύψω. Τὸ προξενιὸ ναυάγησε. Ὁ Λάζαρος ἀναστήθηκε. Ἡ ἀδελφή μου δὲν μοῦ ἔφερε οὔτε ἕνα γάλα. Ἐγὼ διάβαζα στὴν πλατεία, νὰ μὴν ἀκούω τὶς βροντὲς ποὺ ἐπίτηδες ἔκανε ὁ γαμπρός μου γιὰ ν' ἀναγκαστοῦμε νὰ φύγουμε - ἀπὸ τὸ σπίτι μας! Ὅπου ἔμπαινε, ἔφερνε καταστροφὴ, χώριζε ἀντρόγυνα...
Ἔζησα τὴν ἀντρική μου ἐκδοχὴ τῆς Μπλὰνς ντὺ Μπουὰ. Ἕνα τρυφερὸ πλᾶσμα ποὺ ἔτρωγε χαστούκια ἀπὸ τὸ σῦμπαν.
Ἀλλά, ἐγώ, Μπλάνς, ὡς ἄντρας, ὡς ἀντάρης ἴσως, γλύτωσα - γιὰ σένα ὅμως, πάντα θἄχω μαράζι. Σὲ φάγανε Μπλάνς. Δὲν σὲ γνώριζα, Μπλὰνς, νὰ σ' ἔπαιρνα μαζύ μου, τουλάχιστον νὰ συνέχιζες ἕναν Γολγοθά, Μπλάνς. Εἶναι προτιμώτερος ἀπὸ κεῖ ποὺ σὲ πῆγαν! Μπλάνς, θὰ καταργοῦσα τὸ χαμηλὸ φῶς ποὺ σκηνοθετοῦσες καὶ θὰ σ' ἔπαιρνα μαζύ μου στὸν ἥλιο.
Ποιός φταίει, Μπλάνς, ἄν ὄχι αὐτὸς ὁ ἀγγελικὰ φτιαγμένος κόσμος; Ὁ τόσο χριστιανικός;
Θὰ μοῦ πεῖς: γιατί τὰ γράφω αὐτά;
Γιατί χθὲς μοῦ φαίνονταν ὅλα παγωμένα ἀλλὰ ἀξέχαστα, ὑπάρχει ἡ μνήμη - αὐτὴ πού, ἄς ποῦμε ἕνα ἆλλο παράδειγμα, τὴν γαμᾶνε, ἀνελέητα στὴν Ἱστορία, οἱ ἐκσυγχρονιστές της. Φτού! Νὰ ξεράσουμε, βρέ, στὰ μοῦτρα τους. Ἄκου συνωστίζονταν οἱ Ἕλληνες στὴν Σμύρνη!...
Εἶχε ὄρεξη ἡ μάννα μου νἄρθει ἐδῶ, μὲς τοὺς βρωμιάρηδες, νὰ τοὺς φέρει πολιτισμό!... Τὰ φαγητά της! Τὸ ντύσιμό της! Τὰ καπελίνα της!... Μὲ ἀντάλλαγμα, τὴν προσφυγιὰ καὶ τὴν μιζέρια!... Μιὰ νοικοκυρωσύνη στὰ ἀχούρια τους!...
Ὅλες οἱ Σμυρνιὲς εἴχανε τὴν χάρη νὰ θὲς νὰ ζεῖς μαζύ τους.

Ἡλιούπολη πάντα. Τὸ περίπτερο τῆς Ἀλεξάντρας. Ὁ ἄντρας της βίαζε τὴν κόρη τους στὰ ἐννέα της χρόνια. Ἡ μάννα μου, πάλι, καταπέλτης στὸ δικαστήριο, ἐναντίον του.
Καὶ ἡ μόνη ποὺ τόλμησε νὰ τὸν πετάξει μὲ τὶς κλωτσιὲς ἀπὸ τὴν κηδεία τῆς Ἀλεξάνδρας. Ἀπὸ τὴν μάννα μου πῆρα ὅ,τι ἀντρίκιο.
Τί νὰ πρωτοθυμηθῶ...
Ἡ "Ρούμελη", καφενεῖο-ζαχαροπλαστεῖο, τότε, ποὺ προστάτευε καὶ τὴν μάννα μου, ἀπὸ τὴν κτηνωδία τοῦ γαμπροῦ μου, ὅταν ἔφευγα ἐγὼ, νὰ πληρωθῶ ἀπ' τοὺς ἐκδότες, τώρα ἔγινε Ψησταριὰ. Κανένας πιὰ παληὸς θαμώνας... Ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ καταλάβαιναν ἀπὸ πόνο!...
- Κυρία Κατίνα, ἔχεις τὸ πιὸ χρυσὸ παιδί, κάνε κουράγιο!... Νὰ τοῦ βροῦμε μιὰ κοπέλλα...
Καὶ τὴν κερνοῦσαν: τί καταΐφια, τί πορτοκαλάδες, τί...δὲν ξέρω τί!...

Ἡ μάννα μου ἔπασχε πλέον ἀαπὸ ἄνοια καὶ κρεμόταν μόνον ἀπὸ μένα.
- Πήγαινε, Γιαννάκη, στὴ δουλειά σου. Ἡ μαννούλα σου θὰ μᾶς κάνει συντροφιὰ.
Κι' ἐκείνη νὰ κλέβει τὴν ματιά τους, νὰ τοὺς τὸ σκάει, γιὰ νὰ μὲ βρεῖ...ἄγνωστο ποῦ!
Δὲν ὑπάρχουν πιά, δὲν ξέρω σὲ τί ὠφελεῖ ἡ εὐγνωμοσύνη μου. Ποὺ τὴν γράφω ἐδῶ; Ἔ, καί; Ξέρουν οἱ ἄνθρωποι νὰ αἰσθάνονται σήμερα;

Χρόνια δὲν ἤθελα νὰ πατήσω στὸν καταραμένο τόπο τῆς Κεραμεικοῦ 4. Ὅμως, κανένα τέρας δὲν εἶναι πιὸ ἰσχυρὸ ἀπὸ μᾶς τοὺς ἴδιους.
Χθὲς πῆγα. Παγωμένος. Τριᾶντα χρόνια πίσω καὶ πιὸ πίσω.
Στὴ θέση τοῦ "τέρατος", ἕνα ὑπέροχο χτήριο. Μοῦ ἐρχόταν νὰ χτυπήσω ὅλα τὰ κουδούνια, νὰ μπῶ σὲ ὅλα τὰ διαμερίσματα, νὰ τοὺς πῶ:
- Ἐδῶ, φτερούγιζαν κάποτε τὰ νειᾶτα μου...ἐδῶ ὑπάρχει στὰ θεμέλια τὸ αἷμα μας... ἡ βρύση σας εἶναι τὰ δάκρυά μας...

Περνῶντας ἀπὸ μιὰ ταβέρνα, ἕνας γέρος θέλησε νὰ σπάσει πλάκα, βλέποντάς με, λέγοντας στὴν παρέα του:
- Ξέρετε, ἀποφάσισα νὰ ἀφήσω μακρυὰ μαλλιὰ καὶ νὰ βάλω σκουλαρῆκι... Θὰ μοῦ πᾶνε;
Ποῦ νὰ φανταστεῖ, ὁ ἄντρας τῆς κλανιᾶς, πὼς θὰ στεκόμουν ὅλος ἐνδιαφέρον καὶ φιλόστοργος:
- Καἰ βέβαια θὰ σᾶς πᾶνε, κύριε. Καὶ μάλιστα πάρα πολύ. Καὶ κάτι πιὸ σπουδαῖο ἀκόμη, σᾶς τὸ ἐγγυῶμαι...
Σιγή.
- ...Θ' ἀρχίσει νὰ σᾶς σηκώνεται κιόλας.
Τελεία καὶ παύλα.
Καὶ κάθησα λίγο πιὸ κεῖ, ζήτησα ἕνα μπουκάλι Μαυροδάφνη, νὰ πιῶ στὴν Ὑγεία τῆς Γειτωνιᾶς, ποὺ τόσες Μαυροδάφνες πλημμύρισε κάποτε τὸ δωμάτιό μου νὰ γειάνω.

Μπόστ.

Καφεσοφιστεῖες:

Κ α φ ὲ ς, τὸν προσφέρει τὸ μαγαζί!

ΣΤΟΝ ΚΑΦΕ.

Ὤ βαρὺ γλυκὲ καφέ μου,
καὶ σὰν εἶμαι μὲ παρέα,
καὶ σὰν ἔχω μοναξιά,
κάθε μιά σου ρουφηξιὰ
εἶναι μιὰ ψηλὴ ἰδέα.
Γεώργιος Σουρῆς.
* * *

Μιὰ φιλικὴ συμβουλή, περὶ γραψίματος.

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε, 26 Ὀκτωβρίου 2010, καὶ ὥρα 1:20:

Τὸ διάβασα, Ποέτα, μὲ τὸ ἐνδιαφέρον πρὸς μιὰ φίλη ποὺ γράφει, ποὺ μπορεῖ νὰ γράψει καλά, ἀλλά, ὅπως διαπιστώνω, δὲν τὰ καταφέρνει ἀκόμη ἤ κάτι ἆλλο συμβαίνει:
βιάζεται νὰ δεῖ δημοσιευμένο τὸ γραπτό της (αὐτὸ κι' ἄν εἶναι ἐπιζήμιο, σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ πρόσβαση στὴν δημοσιότητα εἶναι ἁπλῶς ἕνα κλίκ, χωρὶς τὴν βάσανο μιᾶς κριτικῆς κάποιας ἐφημερίδας, κάποιου ἔγκυρου περιοδικοῦ). Τὸ φαινόμενο μακάρι νὰ ἀφοροῦσε...μόνον ἐσένα! Θὰ σὲ μάλωνα ἰδιαιτέρως, θὰ σοῦ ἐξηγοῦσα λίγα πραγματάκια καὶ, φαντάζομαι, αὐτὸ θὰ ἦταν ἀρκετὸ μὲ τὸ παραπάνω.
Ὁ Γιάννης Τσαρούχης, ὡς γνωστόν, εἶχε πεῖ: Στὴν Ἑλλάδα εἶσαι ὅ,τι δηλώσεις.
Θὰ μοῦ ἐπιτρέψεις νὰ "ἀνέβω" στὸ ὕψος του καὶ νὰ "τὸν" διορθώσω: Στὴν Ἑλλάδα βρίσκεσαι ὅπου μπῆκες ἀπ' ὅπου κι' ἄν μπῆκες.
Μὲ τὸ θᾶρρος καὶ τὴν προσωπική μου σὲ σένα φροντίδα, θὰ σοῦ ἔλεγα:
1.- ἀφαίρεσε τὸ 1/5 τῶν λέξεων (φλυαρία;)
2.- ξεκαθάρισε τὸ ὕφος: εἶναι διήγημα; εἶναι πεζοτράγουδο; εἶναι ρεπορτὰζ διηγηματιζέ; Μήπως κάνει γιὰ πεντάλεπτο ραδιοφωνικὸ μονόπρακτο; (Γιὰ κεῖ θὰ τὸ προόριζα).
3.- οἱ διάλογοι πείθουν; Βάλε, αὐτὰ τὰ λόγια, σ' ἕνα στόμα· δὲς τώρα: ἡ γλώσσα καὶ τὰ χείλη καὶ τὰ δόντια, ἡ πνοὴ καὶ ἡ σκέψη, μὲ τὴν καρδιὰ (τοῦ καθενὸς χωριστά) συμβαδίζουν;
Θὰ μοῦ μιλοῦσες ἐμένα ἔτσι; Θὰ σοῦ μιλοῦσα ἐγὼ ἔτσι;
4.- στὸ τέλος, καταλαβαίνουμε γιατὶ αὐτὴ ἡ γυναίκα εἶναι "'ἀρνητικὴ" ἀλλὰ οἱ δικαιολογίες της, πρίν, ὁδηγοῦσαν ἀλλοῦ χωρὶς νὰ ὁδηγοῦν καὶ πουθενὰ (ἄς ποῦμε στὴν χειραφέτηση) οὔτε μᾶς ἀφήνει νὰ ὑποψιαστοῦμε (χωρὶς νὰ καταλαβαίνουμε τί) ὅτι κάτι κρύβει (ποὺ τὸ μαρτυρᾶς στὸ φινάλε).
5.- αὐτὲς οἱ ὡραιοποιήσεις ὀνειροπολήσεων εἶναι ἐντελῶς ντεμοντὲ καὶ δὲν ταιριάζουν καθόλου μὰ καθόλου σὲ ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν τὸν ἔρωτα καὶ δὲν εἶναι ἀκόμη ἔφηβοι, ἀδοκίμαστοι, παρθένοι. (Κοριτσάκια ἀρλεκινοθρεμμένα θὰ σοῦ ποῦν: "Ὡραῖο εἶναι, μοῦ ἄρεσε!". Αὐτὰ τὰ κοριτσάκια, ἀγνόησέ τα).
Σταματῶ τὶς...ἀπαριθμήσεις, ἴσως εἶναι πολλὲς καὶ δυσβάσταχτες γιὰ τὸν κάθε παραλήπτη (ἰσχύει γιὰ πολλὰ ποὺ ἔχω διαβάσει ἐδῶ, στὸ Φόρουμ). Πρόσεξε: ἡ θεματικὴ δὲν μὲ ἐνδιαφέρει. Τὸ καλὸ γράψιμο μὲ νοιάζει. Μπορεῖ κανεὶς νὰ περιγράψει κι' ἕναν φόνο ποὺ διέπραξε, τὸ ἴδιο μοῦ κάνει. Νὰ μὲ πείσει θέλω. Καὶ τότε, μᾶλλον θὰ μοῦ ἀρέσει.
Νὰ, γιὰ παράδειγμα σὲ παραπέμπω σὲ μιὰ ταινία μὲ τὸν τίτλο "Μ" (1931, μὲ τὸν Πῆτερ Λόρε): πρόκειται γιὰ ἕναν ἐγκληματία βιαστὴ κτλ. Τὸ καλλιτεχνικὸ ἀποτέλεσμα, κορυφαίας ποιότητος. Μὲ ἀφορμὴ ὅ,τι πιὸ ἀπάνθρωπο.
Δὲν χαϊδεύω ποτὲ μου αὐτιά.
Κλείνοντας: δὲν ἀναζητοῦμε τὸ ἀριστούργημα. Ἕνα καλὸ γράψιμο ποὺ μᾶς κερδίζει, ἀρκεῖ.

Μοῦ ἔγραψε ἡ Μοιραῖα_Ὅλα:
1.- μονάχα αλήθειες που πιστεύεις.
2.- δε θα μπορούσα να κρίνω ποτέ αυστηρά κάτι που έχει δημιουργήσει κάποιος άνθρωπος που γενικότερα συμπαθώ,
3.- Δεν είναι εύκολο να είσαι αρεστός σε όλους
4.- Ίσως εσύ την λογοτεχνία να τη θεωρείς ας πούμε «επάγγελμα». Εγώ και φαντάζομαι πως ίσως αυτό συμβαίνει και με την ποέτα, την θεωρώ ανάγκη
* * *
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἀπάντησε: Θεωρῶντας, μόνος μου, τὸν ἑαυτό μου, ὡς μοχθηρό, ζηλόφθονα κι' ἀνάποδο,
(εἴπαμε: ἐγὼ τὰ λέω αὐτὰ, ἄρα ἰσχύουν)
ἀρχίζω ἀνάποδα, μὲ ζῆλο καὶ μόχθο (ἄν καὶ δὲν ἰσχύει τὸ τελευταῖο αὐτὸ ἀφοῦ μοῦ εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ ἀπαντήσω):
[Παρακαλεῖται ἡ "πρώτη περιπεσούσα στὴν ὑπακοὴ πρὸς ἐμὲ" Γαλῆ
νὰ δώσει ὅλως ἰδιαιτέραν σημασίαν εὶς τὰς χρωματισθείσας λέξεις. Εὐχαριστῶ].
4.- Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρῶ ἐγὼ τὴν λογοτεχνία ἐπάγγελμα ἀφοῦ δὲν τὴν πουλάω; Ἀφοῦ ἔχω γυρισμένη τὴν πλάτη μου στοὺς ἐκδότες ὅλους, ἀνέκαθεν;
3.- Τὸ λὲς ἐμένα αὐτό, ποὺ "ἀρέσω σὲ ἐλάχιστους" (καὶ τὸ παραξέρω), ἄν καὶ μὲ διαβάζουν οἱ περισσότεροι;
2.- Δὲν θὰ μποροῦσα νὰ κρίνω αὐστηρὰ κάποιον ἄνθρωπο ποὺ συμπαθῶ; Τὶ λὲς, καλέ! Αὐτὸν ποὺ μὲ νοιάζει, ἄς ποῦμε τὸν γυιό μου; Καὶ ποιόν θὰ κρίνω αὐστηρά, αὐτὸν ποὺ ἄν πάει νὰ κόψει τὸ λαιμό του θὰ πῶ: - Ἄχ! δροσίστηκα!...(;)
Καὶ τί θὰ πεῖ "ἔχει δημιουργήσει"; Ἡ δημιουργία εἶναι κάτι καλό. Ἀλλιῶς εἶναι διάλυση, ἐκμηδένιση.
(Μοῦ φαίνεται πρέπει νὰ ἐκδοθεῖ ἐπειγόντως ΛΕΞΙΚΟ Ἀξιῶν καὶ Ἀπαξιῶν).
1.- Δὲν λέω ἀλήθειες ποὺ πιστεύω, λέω ἀλήθειες δοκιμασμένες στὴν πυρά. Τῶν Γραμμάτων καὶ τῆς Τέχνης. Ἀκόμα κι' ἄν θέλεις νὰ τὰ ἀποδιοργανώσεις, πρέπει πρῶτα νὰ τὰ ὑπηρετήσεις.
------------
Νὰ σοῦ πῶ μιὰν ἀλήθεια ποὺ πιστεύω καὶ ποὺ ἆλλοι ἴσως δὲν πιστεύουν;
Ὁρίστε: ὅτι ἡ Λαμπέτη ἀκόμα καὶ τώρα μετανιώνει ποὺ δὲν παίξαμε μαζὺ κι' ἔπαιξε μὲ τὸν βλάκα τὸν Χὸρν. Πιὸ πολὺ ταιριάζαμε μαζύ.
Αὐτὸ δὲν μοῦ τὸ βγάζεις μὲ τίποτα ἀπὸ τὸ μυαλό – καὶ καλὰ νὰ πάθει λοιπὸν, ὅ,τι ἔπαθε, δὲν τὴν λυπᾶμαι!
------------
Ἐπειδὴ ὅμως αὐτὰ συμβαίνουν τόσο στὶς Λογοτεχνικὲς Ἑταιρίες ὅσο καὶ στὸ Περὶ Ἀνέμων καὶ Ὑδάτων, ἐπειδὴ τὸ δεύτερο μοῦ ἔρχεται πιὸ βολικό, ὡς κατ' οἶκον
ἐνασχόλησις, (μὴ θαρρεῖς πὼς τὸ πρῶτο δὲν εἶδε ἀστραπὲς καὶ βροντὲς τοῦ Δία σὲ ἐπὶ τόπου Ἐπιθεώρηση), αὐτὸ τὸ δεύτερο τὸ ἀγαπῶ καὶ θέλω νὰ τὸ προστατεύσω (ἄν καὶ ὅσο μπορῶ). Γι' αὐτὸ ἄλλωστε καὶ, κάθε μέρα, μέσα του χώνομαι (ὅπως θέλεις πάρ' το).
Γενικῶς, νιώθω σὰν στὸ σπίτι μου στὸ Φόρουμ.

Μωρέ, νὰ προσθέσω καὶ τί δήλωσε ὁ Γκυστὰβ Φλωμπὲρ κάποτε; Εἶπε: “Ἡ μαντὰμ Μποβαρὺ εἶμαι ἐγώ”. Τί ἐννοοῦσε; Τὸν μόχθο καὶ τὴν φαντασία καὶ τὸ πάθος ποὺ ἔβαλε γιὰ νὰ γράψει τὸ μυθιστόρημα. Τὸ ἔχω μεταφράσει λίαν ἐπιτυχῶς (ἄρα καὶ ξέρω τί λέω) στὰ Κλασικὰ Παπύρου.

Υ.Γ. Ποέτα, Μοιραῖα_Ὅλα, Γαλῆ. Ψευδωνυμομαχήτριες, φίλτατες. 

28 Αὐγούστου 2010, καὶ ὥρα 4:47.

Κλινοσοφιστεῖες.
Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.


* Μικρὲς στιγμὲς θλιμμένης σιωπῆς...

 

...ἐκ βαθέων ἐρχόμενες...

-------------------------------------------" ...καὶ ξάπλωσα γυμνούλης μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:

Καὶ θἄλεγα: ἀπὸ στιγμές, ὡραῖες, μὲ συγκίνηση, μαζὺ μὲ δὲν ξέρω τί, ποὺ νὰ τὸ νοσταλγεῖς, πότε-πότε, ἆλλο τίποτα! Θὰ εἶχα ἄλλα τόσα καὶ γιὰ αἰῶνες ἀνίας μέσα σ' ἕνα λεπτὸ νὰ πῶ, γιατὶ, ὄντως, ὅσο καὶ νὰ θέλω νὰ γεμίσω τὸ σῦμπαν, ἄν τὸ πρόσωπο δὲν μὲ ἐμπνέει, "ἀδειάζω" κι' ἐγὼ ἀνελέητα, γίνομαι τὸ τελευταῖο ἀόρατο μικρόβιο ποὺ πατάει κανεὶς περνῶντας. Ἀλλά, νὰ τὸ παραδεχτῶ, ἐσὺ περνᾶς μέ χάρη, τὸ πάτημά σου δὲν θἆταν καταλυτικό. Ἀλλοῦ κι' ἀλλοιῶς βαρᾶς.
Οἱ δρόμοι, τὰ φανάρια, αὐτοί, ὅσοι σὲ προσπερνοῦν ἤ τοὺς προσπερνᾶς, ὅπως κι' ἐκεῖνοι ποὺ διασταυρώνονται μὲ μένα, δὲν θὰ μάθουν ποτὲ πὼς ἐγὼ ποὺ σὲ βλέπω καὶ δὲν δείχνω νὰ σὲ ξέρω, ὅπως καὶ σύ, ποὺ μὲ παίρνει τὸ μάτι σου καὶ κρυφοκαμαρώνεις, νομίζοντας πὼς σοῦ τὴν ἔστησα, γιὰ νὰ σὲ δῶ, καὶ τότε τὸ πρόσωπό σου γεμίζει φλέβες κόκκινες, ὅλοι αὐτοὶ, εἴτε μᾶς βλέπουν εἴτε κἄν δὲν μᾶς κοιτοῦν, δὲν ξέρουν, οὔτε ποτὲ θά μάθουν, πὼς, κάποτε, ἐμεῖς, ἐσὺ κι' ἐγὼ, ἀγαπιόμασταν. Κι' ὡστόσο, δὲν θέλουμε, πάλι, ἐσὺ κι' ἐγώ, νὰ ὁμολογήσουμε πὼς ἀκόμη ἀγαπιόμαστε μὲς τὴν σιωπὴ ποὺ χτίσαμε ἀνάμεσά μας. Σ' ἀγαποῦσα ἀλλὰ φεύγω, χάνομαι, ψάχνω τὴν ἀναπνοή μου, στὰ τυφλά, καὶ ξαναβρίσκομαι στὸ λεπτό, - μόνος μου! Πόσο πιὸ σπουδαῖο εἶναι νὰ βρίσκεσαι μόνος, ὅταν τὸ ἆλλο μισὸ...δὲν ἀντέχει τόση ἀγάπη, γιατί...- ὑπάρχει γιατί; Νὰ κατάφερνα, μέσα σὲ μιὰν ὁλόκληρη ζωὴ, νὰ τὸ βρῶ!...
Περάσαμε ρίγη χαρᾶς μαζύ, τὸ ξέρουμε κι' οἱ δυό μας. Καὶ ὅπως ἔτυχε καὶ ὅπως ξέραμε, μὲ τὴν μέθοδο τοῦ ἐνστίκτου, νὰ τὶς πλάθουμε, χωρὶς κόπο, σὰν οὐρανοκατέβατες μέσα ἀπὸ τὰ χέρια μας ὡστόσο νὰ ξεπροβάλλουν. Ὁμολογῶ, δηλαδή, πὼς τὶς στιγμὲς τὶς φτιάχνουμε καὶ οἱ ἴδιοι! Ἆλλο τόσο, ὅπως, μπορεῖ, οἱ στιγμὲς, ἀπὸ μόνες τους, νὰ μᾶς αἰφνιδιάσουν, μὴ ξέροντας ἐμεῖς πῶς μᾶς ἔτυχαν, ποιά καλὴ μοίρα μᾶς τὶς ἔστειλε! Μοῦ ἀρέσουν καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δέ, ἐξίσου. Καὶ τὶς προσκυνῶ. Ὅ,τι μᾶς ἀρέσει, καὶ μόνον αὐτὸ, εἶναι ἄξιο γιὰ ὁμολογία πίστεως.
Ὁ Θεὸς μᾶς πλάθει καμιὰ φορὰ καὶ ἐρωτικούς.

Ὅταν ἔπαιζα στὸ θέατρο – τί περίεργο, ἐσύ, δὲν ἔτυχε ποτέ σου νὰ μὲ δεῖς!... - παρὰ τὴν, ἀκλόνητη, ἀκριβοέπειά μου, πού, ποτέ, δὲν μοῦ ἔλειψε, συνέβαιναν δύο ἐκπληκτικά, γιὰ μένα, πράγματα: πρῶτον, δὲν φοροῦσα ποτὲ τὰ γυαλιά μου. Καὶ ὅμως, ἔβλεπα καλλίτερα καὶ ἀπὸ τὸ ἄν τὰ φοροῦσα. Μὲ ὅσον δέ, δεύτερον, πονοκέφαλο ἤ κρυολόγημα ἤ πυρετὸ ἤ ἆλλο δεινοπάθημα κι' ἄν ξεκινοῦσα, μὲ τὸ...ποὺ ἔβγαινα στὴ σκηνή, δὲν εἶχα ἐπὶ σκηνῆς τίποτα ἀπολύτως! Αὐτὲς ἐκεῖνες οἱ στιγμὲς τοῦ "Νά με!..." μὲ ἔχουν ἀπασχολήσει χιλιάδες φορές, τὸ ἔχουμε συζητήσει μ' ἄλλους συναδέλφους - ποὺ τὸ διαπίστωναν, ξέροντας, λίγο-πολὺ, κάτι καὶ οἱ ἴδιοι ἀπ' αὐτὸ τὸ θαῦμα, κατὰ τὰ λεγόμενά τους, ὄχι ὅμως, δὲν θυμᾶμαι ἴσως,, νὰ εἶπαν ποτὲ, σὲ τέτοιο βαθμὸ!...Τὸ "ἔβγα" ἦταν ἴδιο κι' ἀπαράλλαχτο μ' αὐτὸ ποὺ ἐκτόξευε τὶς χαρές μας, τὶς δικές μας, στὸν οὐρανό. Στιγμές, ὅπως, ἐσὺ κι' ἐγὼ, μονάχα τὶς θυμόμαστε τώρα πιὰ καὶ δὲν τὶς ξαναζοῦμε.

Νὰ καταλήξω κάπου - πρὸς τὸ παρόν; Δὲν θέλω πιὰ ἄλλη ἀγάπη. Οἱ δυὸ τελευταῖες μὲ τσάκισαν χωρὶς ἐπανόρθωση. Ξέρεις κι' ἐσὺ πολὺ καλὰ, ὅπως κι' ἐγὼ, τί κρύβεται σ' αὐτὰ τὰ λόγια ὡς μερίδιο πόνου: τὸ μαστίγιο δικό σας, τὸ τομάρι δικό μου.
Καὶ ὅμως, σᾶς ἔδωσα στιγμές - μοῦ δάσατε κι' ἐσεῖς, δὲν λέω, καὶ μάλιστα πολλές - σᾶς ἔδωσα στιγμὲς σπάνιες, δὲν ἄφησα νὰ πλήξετε ποτέ. Ἐσύ, γιατὶ, σὲ σένα, τὰ λέω τώρα αὐτά - κι' ἀλλοί-
μονο ἄν πεῖς πὼς...δὲν τὸ κατάλαβες - εἶμαι σίγουρος, ἔ, τὄμαθα πιὰ τὸ μάθημά μου, ὅτι πρῶτα μ' ἀκοῦς, συγκινεῖσαι ἀλλὰ στὸ τέλος θὰ πεῖς - καὶ θὰ τὸ πεῖς γιατὶ δὲν ξέρεις τὶ ἆλλο νὰ ἔλεγες:
- Μάθημα μοῦ κάνεις τώρα;
Ἤθελα πᾶντα μου νὰ ἐκπέμπω κάτι. Κι' ἆλλο τόσο νὰ κατανοῶ τοὺς ἄλλους, νὰ ἐκμαιεύω τὸν καλλίτερο ἑαυτό τους. Ἀκόμα κι' ἐσὺ ὑπάκουες. Ὕστερα ὅμως τὸ μετάνιωνες. Ἔχεις μάθει νὰ δείχνεις ἕναν ἑαυτὸ κατὰ κοινὴν παραδεχτὴν παραγγελίαν τρίτων, πνίγοντας τὸν ἑαυτό σου, αὐτὸν ποὺ μόνον χρειάζεσαι καὶ ποὺ αὐτὸν τὸν ἴδιο σοῦ ζητοῦσα.
Σοῦ ἄρεσα ὅπως μ' ἔβλεπες καὶ ὄχι ὅπως εἶμαι. Καὶ ἤθελες νὰ μοῦ ἀρέσεις - μοῦ ἄρεσες, τὸ ξέρεις - ὅπως φαίνεσαι καὶ ὄχι ὅπως πραγματικὰ εἶσαι: σχεδὸν ἀπομεινάρι τῶν ὅσων κατασπάραξαν οἱ καθωσπρεπισμοὶ τοῦ κύκλου σου, αὐτὸν ποὺ ἔχεις ὑπεράνω πάντων.
Ὑπεράνω ὅλων - μὴ ἀγνοουμένων τῶν ὑπολοίπων (εἶπε κανεὶς, ἐγὼ, ἄς ποῦμε, τέτοιο πρᾶγμα;) - εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶς καὶ σ' ἀγαπάει, χρόνια τώρα, πιστός, λατρευτός, ζωηφόρος. Ναί, ἔτσι εἶναι, λυπηρὸ ὡραῖο πλᾶσμα μου! Ποὺ δὲν ἄντεχες, μαζύ μου, νὰ ξαναβρεῖς ὅσα σοῦ στραγγάλισαν. Προτίμησες τάφους. Καὶ ἠθελες νὰ ἔβαζα ταφόπλακες κι' ἐγώ. Ὤ, ναί, ἐκεῖ ποὺ δέχομαι ἕνα μετέωρο ἀλλὰ ποτὲ ἕνα καταχωνιασμένο.

Ἕνα ἄτομο μπορεῖ συχνότατα νὰ μὲ κάνει νὰ πλήττω. Ἐνστικτωδῶς, δὲν θέλω, ποτὲ οἱ ἆλλοι νὰ πλήττουν μαζύ μου. Καὶ δημιουργῶ στιγμές. Ἐρωτικές. Ἔτσι, ὡς διὰ μαγείας. Ἀπὸ τὸ τίποτα. Νὰ ποῦμε ὅμως - θὰ τὸ ξανατονίσω, νὰ τὸ καταλάβεις - πὼς καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι παραμένουν ἀνέκφραστοι, καί, ἆλλοι, - ἐσύ! - ἐνῶ τὸ χαίρονται αὐτό, ποὺ τοὺς πρόσφερε ἡ τύχη, ὕστερα, ἀπὸ θέση μειονεκτική (ποὺ δὲν τὴν κατάλαβα, ποτέ μου, ἀφοῦ δὲν ἐπιδίωξα νὰ τὴν ἔχεις ἤ νὰ τὴν νιώσεις) προσπαθοῦν νὰ μοῦ τὸ βγάλουν ξυνό. Τότε, ἡ πικρία ἀνταγωνίζεται τὴν μοναξιά, τὰ δεσμὰ ἔχουν σπάσει καὶ καμιὰ φορὰ ἐπιμένεις (ἐπιμένω) νὰ μὴν θέλεις νὰ τὸ πιστέψεις... Μὲ ἤθελες μὲ συνταγὴ μαγειρικῆς μυρωδᾶτο, πικάντικο. Δηλαδὴ ἕνα κακομοίρικο ἄψυχο, ἔτσι, γιὰ νὰ περνᾶ ὁ καιρὸς εὐχάριστα, ἀνέμελα, νὰ μὴ στοιχίζει αἰσθήματα.
Κι' ὅμως, ἕνα πουλάκι, ποὺ θαρρεῖ πὼς σὲ ξέρει ὅσο κανεὶς ἄλλος, ἡ μάννα σου, μοῦ ἔχει πεῖ:
- Μαραζώνει! Δὲν ξέρω γιατὶ.
Δὲν θὰ ξεχάσεις.
Ναὶ, γιατὶ καὶ στὶς γάτες ἀκόμα δίνω στιγμὲς νἄχουν νὰ θυμοῦνται!
.........................................................................................μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες".

11 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 1:07.

Καφεσοφιστεῖες:

Κ α φ έ ς, τὸν προσφέρει τὸ μαγαζί!
ΣΤΟΝ ΚΑΦΕ.

Ὤ βαρὺ γλυκὲ καφέ μου,

καὶ σὰν εἶμαι μὲ παρέα,

καὶ σὰν ἔχω μοναξιά,

κάθε μιὰ σου ρουφηξιὰ

εἶναι μιὰ ψηλὴ ἰδέα.

Γεώργιος Σουρῆς.
* * *
Θέλει, λέει, νὰ γράψω γιὰ ἔρωτες!
Ἄχ, ἡ Μοιραία_Ὅλα* νὰ γράψουμε γιὰ ἔρωτες θέλει!
Νὰ μοῦ τὸ θυμηθεῖς, πάσχει ὁ ὀργανισμός της ἀπὸ μέλι.

Στὰ πρόχειρα, γιὰ ἔρωτες, δὲν γράφω, δυστυχῶς,
τὰ πάθη μὲ βασάνισαν - κι' ἄς ἤμουν τυχερός.

Θέλει δουλειὰ καὶ προσοχὴ τὸ γράψιμο,
κάθε προχειρολογία ἴσον θάψιμο.

Κι' οἱ ἔρωτες μᾶς ἀνασταίνουν,
ἀσχέτως ἄν γοργὰ πεθαίνουν.
Ἄσε ποὺ μὲ πήρανε τὰ χρόνια καὶ δὲν ἀρέσω!
Πρὶν κάτι ἐδῶ γράψω, ἀπ' τὸ μπαλκόνι μου ἄς πέσω
κι' ἐπὶ τέλους, ἄς πεθάνω...
μὲ τὸν Χάρο νὰ τὸ κάνω.
Θἆναι μεγάλης διαρκείας,
πρωτοτύπου γοητείας.
Ὅμως, κρίμα, πάλι, τότε, γιὰ τὸν ἔρωτα ἐκεῖνον, δὲν θὰ γράψω οὔτε μιὰ λέξη.
Στὸ σκοτάδι, πῶς νὰ βλέπω; Θἄχει φῶς; Λὲς πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ φέξει
γιὰ νὰ κάνω ὅσες πρέπει διορθώσεις;...
Νἄχω λάθη καὶ... νὰ μὲ μαλώσεις;

(*) Κυρία ψευδωνυμομάχος ἀπὸ τὸ Phorum.gr

28 Αὐγούστου 2010, καὶ ὥρα 10:32.

Καφεσοφιστεῖες:

Κ α φ έ ς, τὸν προσφέρει τὸ μαγαζί!
ΣΤΟΝ ΚΑΦΕ.

Ὤ βαρὺ γλυκὲ καφέ μου,

καὶ σὰν εἶμαι μὲ παρέα,

καὶ σὰν ἔχω μοναξιά,

κάθε μιά σου ρουφηξιὰ

εἶναι μιὰ ψηλὴ ἰδέα.

Γεώργιος Σουρῆς.

* * *

Προχθὲς, (γεννήθηκα 26 Αὐγούστου 1944), εἴπαμε, εἶχα τὰ γενέθλιά μου...

- ... τί ὑπέροχη χρονιὰ γιὰ τὸν Ζὰν-Πὼλ Σὰρτ, ποὺ ἔγραψε τὸ "Κεκλεισμένων τῶν θυρῶν". .......... ..........

Jean-Paul Sartre: "Huis clos", 1944

* Je n'ai pas rêvé cet héroïsme. Je l'ai choisi. On est ce qu'on veut. / Δὲν ὀνειρεύτηκα αὐτὸν τὸν ἡρωισμό. Τὸν διάλεξα. Εἴμαστε αὐτὸ ποὺ θέλουμε.
* Seuls les actes décident de ce qu'on a voulu. / Μόνον οἱ πράξεις μας ὁρίζουν τὸ τί θέλαμε.
* On meurt toujours trop tôt - ou trop tard. Et cependant la vie est là, terminée [...]. Tu n'es rien d'autre que ta vie. / Ἤ πολὺ νωρὶς πάντα πεθαίνουμε ἤ πολὺ ἀργά. Κι' ὅμως, ἡ ζωὴ εἶναι 'δῶ, τετελεσμένη [...] Δὲν εἶσαι ἆλλο τίποτα ἀπὸ τὴν ζωή σου.
* Alors, c'est ça l'enfer. Je n'aurais jamais cru...Vous vous rappelez: le soufre, le bûcher, le gril...Ah! quelle plaisanterie. Pas besoin de gril : l'enfer, c'est les Autres. / Αὐτή, λοιπόν, εἶναι ἡ κόλαση. Ποτὲ δὲν θὰ τὸ πίστευα...Θυμᾶστε: θειάφι, πυρά, σκάρα...Ἄχ! τί ἀστεῖο. Δὲν χρειάζεται σκάρα: ἡ
κόλαση, εἶναι οἱ ἆλλοι.
(Μετ. δική μου. Τὴν χρησιμοποιήσαμε στὴν Α΄ τάξη τῆς Δραματικῆς Σχολῆς,

μὲ δασκάλους τὸν Γιῶργο Μπέλλο καὶ τὴν Βέρα Ζαβιτσιάνου.

Ἠθοποιοί: ἡ Ἄννα, ἡ Γωγὼ καὶ ὁ Ἰάνης).

17 Αὐγούστου 2010, καὶ ὥρα 8:13.
Re: Θέμου Κορνάρου - Ἅγιον Ὄρος: Οἱ Ἅγιοι χωρὶς μάσκα.
( http://www.scribd.com/doc/12470106/%CE% ... E%9A%CE%91 )

Ὅποτε μᾶς βολεύει, καταφεύγουμε στὸν Νίκο Καζαντζάκη, πού, κατὰ τὰ ἆλλα, εἶναι κομμουνιστής (ὅ,τι χειρότερο!!) καὶ διαδίδουμε ἀκόμη πὼς εἶναι καὶ ἀφορεσμένος. Παγκοσμίως ἀναγνωρισμένος εἶναι, θέλουμε δὲν θέλουμε.
Δὲν ἀποκλείεται κάποιοι μοναχοὶ νὰ εἶναι περίπου "ἅγιοι" ὅπως ὁ Κοσμὰς ὁ Αἰτωλὸς ἤ Πατροκοσμὰς, ὁ ὁποῖος, τὸ 1759, ἐγκατέλειψε τὸ μοναστῆρι καὶ ξεκίνησε περιοδεῖες
στὴν Δυτικὴ καὶ Βόρεια Ἑλλάδα, παρακινῶντας μὲ θέρμη τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς νὰ ἱδρύσουν σχολεῖα. Μέσα σὲ 16 χρόνια, ἵδρυσε πάνω ἀπὸ 100 σχολεῖα. Καὶ παρότρυνε τοὺς γονεῖς νὰ μάθουν τὰ παιδιά τους ἑλληνικά, ὄχι ἀγγλικὰ καὶ ἄλλες μισητὲς γλῶσσες.
Τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο κάποιας Ὑπουργοῦ - νὰ τὸ ποῦμε κι' αὐτό.
Δὲν ξέρω πόσο μεγάλος εἶναι ὁ Καζαντζάκης, σίγουρα ὅμως πάλαιψε μὲ τὴν ψυχή του, ὅπως ἀσφαλῶς φρόντισε καὶ μὲ τὸ παραπάνω τὴν ὑστεροφημία του.
Τὸ θέμα βέβαια εἶναι ἆλλο: οἱ καλόγεροι στεροῦνται τὶς ἀπολαύσεις τῆς δικῆς μας ζωῆς, ἔχουν ὅμως μπίπ μπίπ μπίπ.
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θέλω, ἆλλοι νὰ ζοῦν ἔτσι, προσευχόμενοι, γιὰ τὶς δικές μου ἁμαρτίες!
Συνδικαλιστὲς Ψυχοπατέρες δὲν ζήτησα ποτέ, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ζήτησα. Χαμένος στὸ χάος μπορεῖ νὰ εἶμαι, ἠλίθιος δὲν εἶμαι.
Οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ κόσμου, πολιτικῶς, θρησκευτικῶς, ἀλλοιωτικῶς, καλοπερνᾶνε.
Καὶ τὰ ἴδια τὰ πλήθη, βολοδέρνουν ἀναμένοντας μάταια νὰ ξημερώσει Ἄσπρη Μέρα, Δευτέρα Παρουσία, Ἀλλαγή.
Αὐτὰ ποὺ περιγράφει (πιὸ πάνω) ὁ Καζαντζάκης δὲν τὰ εἶδε μονάχα παρ' ἡμῖν, τὰ εἶδε, μὲ ἄλλα σκηνικὰ καὶ ἄλλα κοστούμια, καὶ σὲ ἀλλόθρησκες μοναχικὲς παραστάσεις.
Ὁ "Οἰδίπους" μὲ συγκινεῖ, εἴτε ὡς τύραννος εἴτε ἐπὶ Κολωνῷ, καὶ τὴν κάθαρσιν τὴν βιώνω. Καὶ ὁ ἠθοποιὸς ξεβάφεται, βγάζει τὴ μάσκα, τὸν ἐπισκέπτομαι καὶ μὲ ρωτάει:
- Πῶς σοῦ φάνηκα;
- Ἄξιος ὁ κόπος σου.
Ἐκρίθη.
Ὅσο γιὰ χρήσιμοι σὲ κάτι, οἱ καλόγεροι, ἄν συναντήσουμε, ποτέ, τὸν Θεὸ, ἀναλαμβάνω νὰ Τὸν ρωτήσω ἐγώ - Αὐτὸς ξέρει.

Υ.Γ.
Δὲν ξέρω τὶ εἴδους σοφιστεία εἶναι αὐτή, πάντως γιὰ σοφιστεία μοιάζει, ἀπούσης - ἀλήθεια, ἀπούσης; - ἔστω τῆς κλίνης. Τελικά, λέω νὰ βάλω:
---------------------------------" ...καὶ ξάπλωσα ἐνδεδυμένος μὲ τὸ χέρι ἀλλοῦ. Ὁπότε κολάστηκα.
καθὼς καί:
............................................................................μὲ χοὲς στὴν ματαιοδοξία".
γιατὶ κάπως πρέπει ὁ Ἄνθρωπος νὰ σωθεῖ.
Θεέ μου!

Ἀπ' ὅσα διέσωσα,
14 Αὐγούστου 2010, 2:10.
2η δημοσίευση.

`

.Ποιὸς εἶν' τρελλός ἀπό ἔρωτα;
Γιῶργος Σαραντάρης / Μάνος Χατζιδάκις / Φλέρυ Νταντωνάκη - γεννήθηκε σὰν σήμερα, 11 Μαΐου.
* * *
Ποιὸς εἶν' τρελλός ἀπὸ ἔρωτα;
Ἄς κάνει λάκκους τὴν αὐγή.
Νὰ πᾶμε ἐκεῖ
νὰ πιοῦμε τὴ βροχὴ.
Μιἀ ποὺ ἐμεῖς σὲ ὅποια
στέγη ἀράξουμε, σὲ ὅποια
αὐλὴ, ὁ ἄνεμος χαλνάει
τὸν οὐρανὸ, τὰ δέντρα.
Κι' ἡ στείρα γῆ
μέσα σὲ μᾶς βουλιάζει.
* * *
...Κι' ὁ ἔρωτας μέσα σὲ μᾶς βουλιάζει...
* * *
(10 ἐρωτικὲς εἰκόνες). Εἰκόνα 10η.
------------------------------------" ...καὶ ξάπλωσα γυμνούλης μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:

Ὡραῖα, τὸ μέσα σὲ μᾶς βουλιάζει, γέμισε, τίγκα εἶναι, δὲν παίρνει ἆλλο τίποτα.
Ἕνα βυτιοφόρο νὰ σὲ ἀδειάσει. Νὰ ἀνακαινίσεις τὸ μέσα σου, νὰ τ' ἀερίσεις καί - ποῦ ξέρεις; - μπορεῖ πάλι νὰ νοικιαστεῖ. Κάνε ἀνατίμηση, δῶσ' το πιὸ ἀκριβά. Μιὰ καλὰ θεμελιωμένη καρδιά, ποὺ ἡ πείρα τὴν ἔκανε ἀντισεισμική, ἀξίζει ὅσο τίποτα!
- Ἀγάπη μου, ἐσὺ ποὺ δὲν φάνηκες ἀκόμα στὸν ὁρίζοντά μου, ἄν τυχὸν τ' ἀποφασίσεις νὰ μὲ κερδίσεις, ἐδῶ θὰ περάσεις ὑπέροχα. Ἐπιθυμίες ἔχεις; Ἔ, τότε μὴν τὸ σκέφτεσαι καθόλου, ἔλα. Τί; Ξαφνικὰ διστάζεις; Κύριε ἐλέησον! Μᾶλλον, τότε, οἱ ἐπιθυμίες σου εἶναι ἀνάξιες λόγου. Πῶς εὶπες, ἀγάπη μου; Ὅτι, ἀκόμη, δὲν ξέρεις τὸν ἀριθμὸ τοῦ τηλεφώνου μου; Καὶ σὲ ἔχει κυριεύσει ἡ ἀπελπισία; Μᾶλλον οἱ ἐλπίδες σου εἶναι ἀχόρταγες καὶ δὲν ξέρεις ἀκόμα πῶς καὶ ποῦ νὰ τὶς χορτάσεις. Ἄχ, εἶναι σπαραχτικὴ ἡ λαχτάρα μας γιὰ ζωὴ καὶ ἡ ἀπελπισία σίγουρα εἶναι ἕνα συννεφάκι, φύσηξέ το καὶ θὰ φύγει, θὰ πάει ἀλλοῦ - μακρυὰ ἀπὸ σένα καὶ στὸν διάολο. Μὴν τὸ ξεχάσω, τὸ τηλέφωνό μου εἶναι καταχωρημένο στὸν οὐρανό, γραμμένο μὲ κατακόκκινα, χρῶμα αἵματος, γράμματα, ἀκριβῶς κάτω ἀπὸ τὴν Σελήνη. Ἔ, ναί, λίγος ρομαντισμὸς δὲν βλάπτει - πλήρωσα μεγάλο φόρο πόνου γιὰ νὰ ἐξασφαλίσω αὐτὴν τὴν περίοπτη θέση στὸν Κατάλογο Ἀστέρων. Ὄχι, παιδάκι μου, ὁ ἀριθμὸς εἶναι ἀριθμὸς, δὲν εἶναι ἄστρο, δὲν εἶπα τέτοια ἀνοησία, τἄχω ἀκόμα τὰ μυαλά μου.
Τὸ ὅτι θὰ τὸν βρεῖς ἐκεῖ, εἶναι ἄλλη ἱστορία, πού, πῶς νὰ σ' τὸ ἐξηγήσω...ἔχεις ἀγαπήσει ποτέ;
Σοῦ ἔχουνε βγάλει ποτὲ τὰ μάτια, τὰ μάτια ποὺ ἀγάπησες; Ἔ, τότε, πῶς θὰ δεῖς, ἄν δὲν κοιτᾶς πότε πότε τὸν οὐρανό;
Ἄκου τώρα:

πρὶν ἀποφασίσεις νἄρθεις νὰ μὲ βρεῖς, πρὶν ζητήσεις νὰ σοῦ δείξουν ποῦ μένει ὁ Κύριος μὲ τὶς Καμέλιες - ἄ, ναί, ὄχι, μὴ μοῦ φέρεις τριαντάφυλλα, ἀπεχθάνομαι τὰ ἀγκάθια τους - ἀναλογίσου τί χάνεις ἤ τί κερδίζεις μὲ τὸ νἄρθεις ἤ νὰ μὴν ἔρθεις. Βάλε μπρὸς τὴν φαντασία σου, ἄνοιξε τὸ κλουβὶ νὰ πετάξει ἡ καρδιά σου, βάλε στὸ ράμφος τοῦ περιστεριοῦ τὴν εἴδηση "Ἕρχομαι", νὰ προλαβω νὰ ἐξαγνίσω τὴν ψυχή μου, νὰ φρεσκάρω τὶς καμέλιες, νὰ στρώσω τὴν καρδιά μου ὅπου πιθανὸν νὰ πατήσεις, ἐσύ, ἀγάπη μου - λαχτάρα τῆς νέας δυστυχίας μου, ποὺ δὲν θὰ σὲ ξεχάσω, ὕστερα, ποτέ, ὅσα φιλιὰ κι' ἄν ἀνταλλάξω μὲ ἆλλες ἀγάπες, ὥσπου νὰ ξαναγεμίσει αὐτὸ τὸ μέσα σὲ μᾶς βουλιάζει. Μά, ἐσύ, μὴ στενοχωριέσαι καθόλου. Ὅταν θὰ τὸ ἀνακαινίσω στὸ μέλλον, μὲ τὀση πείρα πιὰ, δὲν θἆναι μόνον ἀντισεισμικὸ.
Ἄ, ὄχι, ἔχω τὸν προγραμματισμό μου, ἔχω τοὺς σοφοὺς συμβούλους μου, ἐγώ, τί νόμιζες; Τὰ δάκρυα, ἤδη ἐπεξεργάζονται τὴν ἀναγέννηση, μετὰ τὴν πλανητικὴ καταστροφή. Καί, φυσικά, ἄν τὰ δάκρυα δὲν κάνουν σωστὰ τὴ δουλειά τους, ἄν, ἔστω ἀπὸ ἀμέλεια καὶ ὄχι ἀπὸ σκοπιμότητα, μὲ ξεγελάσουν, ἄν συμβεῖ σκάνδαλο καταχρήσεως ἐμπιστοσύνης, ἔ, θὰ τοὺς πάρω τὸ κεφάλι μία κι' ἔξω. Δὲν θὰ τοὺς χαριστῶ καθόλου. Δὲν μπορεῖ, ποτὲ, τὰ δάκρυα νὰ παραμένουν ἀνώφελα, νὰ καταχρῶνται τὴν καλωσύνη μου, τὴν ἐμπιστοσύνη μου, τὴν βουλή μου.
Μὴν σκέφτεσαι κἄν πόσο εὐτυχισμένος μπορεῖ νὰ εἶμαι ἐγὼ ποὺ διαθέτω αὐτὸ ποὺ λαχταρᾶς ἐσὺ σὲ μένα. Οὔτε κι' ἐγὼ θὰ σκεφτῶ πόση εἶναι ἡ εὐτυχία σου διαθέτοντας αὐτὸ ποὺ ἐγὼ λαχταρῶ σὲ σένα. Θὰ κάνουμε μιὰν ἀνταλλαγὴ δωρεάν, ἐρωτικὴ παροχή, ποὺ δὲν χρειάζεται καὶ κἄν φορολογικὴ δήλωση νὰ γἰνει.
Ὁ πόθος τοῦ πάθους. Ἡ χαρὰ τῆς εὐτυχίας. Λίγο μπερδεμένα αὐτὰ, μπορεῖ νὰ τὰ δεῖς καὶ ἔτσι: ὁ πόθος τῆς χαρᾶς, τὸ πάθος τῆς εὐτυχίας ἤ κι' ἀλλοιῶς: ἡ εὐτυχία τοῦ πάθους ἤ ἡ χαρὰ...
Μπᾶ! Ἤρθες κιόλας;
Ὤχ, πῶς νὰ σοῦ τὸ πῶ; Δὲν θέλω νὰ μὲ παρεξηγήσεις... Ὄχι, πολὺ καλὰ ἔκανες καὶ ἦρθες, ἀγάπη μου, ἐσένα περίμενα - καὶ δὲν θὰ σὲ δεχτῶ; Ἄ, αὐτὸ τὸ ρίγος ἦταν φιλὶ;
Δὲν θὰ μὲ μαλώσεις, ἔ; Εἶχα λαγγέψει περιμένοντας νἄρθεις καὶ δὲν συγύρισα τὸ μέσα σὲ μᾶς βουλιάζει. Μὰ, ἐσὺ, μὴ στενοχωριέσαι, θὰ ξαπλώσεις ἐδῶ, σ' αὐτὴν τὴν αὐτοανανεούμενη καρδιά, θὰ σὲ σκεπάσω χάδια, θὰ σοῦ κλείσω τὰ μάτια μὲ φιλιά, θ' ἀκοῦς τοὺς χτύπους τῶν φλεβῶν μας ἀλλά, τὸ χάος, αὐτὴ τὴν φρίκη γύρω μας, δὲν θὰ ἐπιτρέψω νὰ τὴν δεῖς.
Σ' ἀγαπῶ.
-----------------------------------------------------------μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες".