~
Κλινοσοφιστεῖες.

Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Ἑπτὰ ἔψιλον (7ε).

..............................................................καὶ ξάπλωσα γυμνούλης, μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:

Ἑπτὰ ἔψιλον (7ε) ἤ Ἑρμοῦ Ἑρμηνευτικὰ Ἐρώτων, ἐκδόσεις περὶ Ἑλλήνων Ἐραστῶν τε καὶ Ἐρωμένων.
Κυκλοφοροῦν δηλαδὴ ἅπαντα τὰ γαμημένα καὶ ἡ ἐπιτομὴ μὲ τὰ ἀγάμητα, ὑπὸ τὴν ἔγκρισιν καὶ καθοδή-
γησιν τοῦ θεοῦ Ἑρμοῦ, μὲ τὸν μόχθο καὶ τὸν ἱδρώτα, στὴν ἐπιμέλεια, ἐμοῦ, τοῦ κολλητοῦ του.

Ρεπορτάζ.
Στὰ ἐγκαίνια τῶν γραφείων καὶ τυπογραφείων μας, ἐπὶ τοῦ ὄρους Κυλλήνη, οἱ Νῦμφες τῆς Ἀρκαδίας
προσέφεραν στοὺς καλεσμένους παγωτὰ καὶ ἆλλα δροσιστικὰ "Γαλαξίας", μὲ σῆμα κατατεθὲν τὸ βυζὶ
τῆς Ἥρας νὰ χύνει γάλα. Ὑπαινιγμὸς ὅτι ἡ ζηλόφθων θεὰ πέταξε μακρυά της, ἐν στιγμῇ θηλασμοῦ, τὸν
Ἑρμῆ βρέφος...- ἀλλὰ .ασε, ἄς κάνουμε τὰ στραβὰ μάτια. Ἡ δασκάλα μου ἡ Ἀθηνᾶ ἀξίωσε νὰ πάρω μα-
ζύ μου τὴν γλαύκα της, ποὺ μοῦ χάρισε, ἀλλοιῶς θὰ μοὺ τὴν ἀποστεροῦσε διὰ παντός. Ἀπουσίαζαν τὰ
βόδια (ὅσοι δὲν διαβάζουν λογοτεχνία, δὲν θεατρίζονται καὶ ἀγνοοῦν τὴν ἔντεχνον μουσικήν) ἀλλὰ ὄχι
καὶ οἱ δαμάλες τοῦ στενοῦ περιβάλλοντος τῶν θεῶν, αἵτινες καὶ ἐδήλωσαν ὅλες λεσβίες, ἡ μία σαπφώ-
τερη ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἐπικινδύνως καλλονὲς καὶ μὲ ποιητικὰ ἔπαθλα. Ὁ Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, ὄχι μό-
νον άπρόσκλητος ἦρθε πρῶτος πρῶτος ἀλλὰ καὶ ὀλίγον τι πολὺ εἴρων, οὔτε κἄν μὲ φλερτάρησε, κι' ἄς
τοῦ πρόσφερα νὰ γλείψει τὸ πρῶτο χορταστικὸ παγωτό, ἐγώ, ποὺ δὲν ἦταν αὐτὴ ἡ δουλειά μου! Καὶ
ἐπειδή, ἀπὸ γεννησιμιοῦ μου, εὐκόλως θίγομαι, ὁδηγῶντας διὰ τοῦ βλέμματός μου τὸ λίαν πονηρὸν
ἰδικόν του βλέμμα πρὸς τὴν Μαριανέλλα Κλώκα*, εἶναι σὰν νὰ τοῦ τὰ εἶπα ὅλα: τὰ κείμενά μου θὰ κυ-
κλοφοροῦν σὲ χιλιάδες ἀντίτυπα ἐνῶ τὰ δικά σου, μεσιά, φεῦ!...- ποτὲ δὲν ξεπέρασαν τὴν πρώτη δεκά-
δα τιρὰζ (ὅσο ζοῦσες), μολονότι ἀψόγως ὀρθογραφημένα (ψιλή, βαρεία, δασεία, περισπωμένη, ὑπογε-
γραμμένη) καὶ σὲ χειρόγραφα.

Γενικῶς, ὅλοι οἱ θεοὶ καὶ αἱ θεαὶ τοῦ Ὀλύμπου ἐπιφυλάχθηκαν νὰ ἔρθουν, ἀφοῦ (λυποῦμαι) δὲν τοὺς γέ-
μιζα τὸ μάτι ἐγώ, ὡστόσο ἔστειλαν τὰ ἄλλοτε ὑπὸ τοῦ Ἑρμοῦ κλεμμένα τους νὰ ἐκτεθοῦν (παγκόσμια
πρώτη). Κάτι δηλαδὴ σὰν ἐκεῖνο ποὺ οἱ μᾶγκες μας ἀξιώνουν νὰ φέρουν ὡς "δανεικὰ" τὰ γλυπτὰ τοῦ
Παρθενῶνος ἀπὸ τὴν Ἀγγλετέρας καὶ δὲν τὴν ἀπαυτώνουν ἄνευ σιέλου, τὴν Κυπροχωρίστραν. Κοντο-
λογίς, πλὴν τῶν δαμαλισσῶν τοῦ Ἀπόλλωνος, ἐκτέθησαν (μὲ τὴν καλὴν ἔννοιαν): ἡ πυράργα τοῦ Ἡφαί-
στου (κατάλληλη γιὰ νὰ ψήνεται κανεὶς στὸν ἔρωτα), ἡ τρίαινα τοὺ Ποσειδῶνος (νὰ τρυπᾶ κατάκωλα
τοὺς κερατοῦντας ἄνευ προφυλακτικοῦ), τὸ ξίφος τοῦ Ἄρεως (πρὸς ἀκαταμάχητον μονομαχίαν μὲ ὁμο-
φοβικούς), ἡ ζώνη τῆς Ἀφροδίτης (ἀχρείαστη νἆναι στὴν Εὐαγγελία Βλάμη* καὶ στὶς φίλες της), τὸ σκῆπ-
τρο τοῦ Διός (ποὺ ἴσως δοθεῖ ἐφέτος στὸν Γιῶργο Τσιτιρίδη*) καὶ ὁ κεραυνὸς τοῦ Διός, πού, τελικῶς, δὲν
τόλμησε ὁ προστάτης καὶ ἐραστής μου θεὸς νὰ κλέψει, φοβούμενος μὴν καεῖ...- καὶ τότε: ποιός θὰ ὁδη-
γοῦσε τὶς ψυχές (καὶ τὴν ἰδικήν του) στὸν Ἅδη; Ἄχ, Ἑρμῆ! Ποῦ σὲ βρῆκα, ἄχ; ...

Σὲ περίοπτη θέση, μὲ τὸ κηρύκειό του καὶ τὰ φτερωτὰ σανδάλια του ἐναποθετημένα ἑκατέρωθέν του, ὁ
ὕψιστος Ἑρμηνευτὴς Ἑρμῆς, ποὺ λίγο ἔλλειψε οἱ ἀσύδοτοι τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνος νὰ τοῦ κάψουν
τὸν ἐξαίσιο κῶλο στὴν Ὀλυμπία (θὰ τοὺς πετσόκοβα τὸν χεστήρα καὶ στοὺς 300 - ὄχι τοῦ Λεωνίδα) - δὲν
μὲ ξέρουνε ἐμένα τί πούστης γίνομαι, ἅμα θέλω...), μοῦ ἔκλεισε τὸ μάτι, νὰ ξεκινήσω. Εὐτυχῶς, τὸ κλῦ-
σμα ἀποδυνάμωσε τὸ τράκ μου. Ἐπὶ ἁμάξης ἔδωσα ὀλίγα ἐδάφια ψαλμῶν, τὰ ἐξ ἁμάξης, πρὸς τοὺς ἀπα-
νταχοῦ κομπλεξικούς.
Ἰδοὺ μερικά:

* Ὁ καθὼς πρέπει ὁμοφυλόφιλος ξαπλώνει μὲ τὸν καλό του ἀλλὰ κοιμᾶται μὲ τὴν μαμά του.
* Θέλω νὰ μάθω τί ἄνθρωπος εἶσαι. Πές μου ἀστεῖα.
* Δὲν ἔμαθα ποτὲ - κι' ἄς προσπάθησα πολύ - τί στὴν Φύση καὶ στὴν Ζωὴ εἶναι "διαφορετικό", ἀλλὰ κά-
θε διαφορετικὸ μοῦ φάνηκε πιὸ γνήσιο ἀπὸ τὸ κοινῶς πραδεκτό. Καὶ δὲν νομίζω πὼς λέω κάτι διαφορε-
τικὸ ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια.
* Ἐξαπατοῦμε τὸν ἑαυτό μας χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε. Ὅταν ὅμως μᾶς ἐξαπατοῦν, τὸ βλέπουμε.
* Τὸ μίσος εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ ναυάγησε.
* Τὸ μίσος σὲ κάνει νὰ βλέπεις ξεκάθαρα.

Ἄ! Παραλίγο νὰ τὸ ξεχάσω. Μὲ τὴν ἔμφυτον χάριν μου, ξαπόστειλα τὸν Ἑρμῆ Ὀνειροπομπὸ καὶ Ὑπνο-
δότη νὰ πάει στὸν Ἀχέροντα καὶ τὴν Ἀχερουσίαμ ὡς μὴ ἔχοντα καμία δουλειὰ μεταξύ μας.

Ἀγώνιες καὶ Ἐναγώνιες, οἱ ἐκδόσεις μας, ἐξοπλισμένες μὲ στρεγγλίδα, ξύστρα δηλαδή, μὲ τὴν ὁποία θὰ
ξύσουμε τὸν νοῦν καὶ τὴν ψυχή μας ἀπὸ προκαταλήψεις ποὺ μᾶς καθιστοῦν ἀνέραστους καὶ δυστυχεῖς,
ἐπιτέλους εἶναι πραγματικότης, ὡς λάλον ὕδωρ στὸ αὐλάκι. Γαλήνη πνεύματος (εἶμαι δὰ 63 χρονῶν)
καὶ λεπτότης σκέψεως (ὁ διδάσκαλός μου Γιάννης Σιδέρης πρῶτος μὲ εἶπε: "κράμα εὐαισθησίας, χάρι-
τος καὶ μοντερνισμοῦ"). Ἄχ, νὰ μὲ λέγανε Λόγιον Ἑρμῆ!...

Στὸ τέλος τῆς ἐκδήλωσης, δὲν προλάβαινα νὰ μοιράζω μαρμάρινες Ἑρμές, τὰ γνωστὰ Ἑρμίδια, ἤτοι:
ἀγαλματάκια μὲ τὸ κεφάλι τοῦ Ἑρμοῦ ἤ τοῦ Διονύσου (τὸ πήγαινε κι' αὐτὸς τὸ γράμμα), χωρὶς κορμί,
ἀλλά, ἀντ' αὐτοῦ, τετραγωνικὴ στήλη μὲ αἰδοῖο (γιὰ τοὺς σεμνοτύφους) ἤ ψωλή (γιὰ ὅλους), γύρω στὰ
εἴκοσι ἑκατοστά (...ἀκριβούτσικο τὸ πεντελικὸ μάρμαρο!...) Καί, ἐπειδὴ ὁ Ἑρμῆς, ὁ Κυβερνήτης στὸν
ἀστεριμό μου τῆς Παρθένου, εἶναι ὁ πρῶτος πλανήτης ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὸν Ἥλιο, ἄρα θερμό-
αιμος, ἄρα γυμνιστής, ἄρα ἀπὸ δῶ πᾶν' κι' ἆλλοι, ἄρα μὲ τοῦτον τὸν γυιὸ τοῦ Διός καὶ τῆς Ἀτλαντίδος
Νύμφης Μαίας, ἔχουμε μέλλον! Θὰ του καθήσω. Στὸ ἀληθινὸ ἑρμίδιον ἐννοῶ. Καὶ θὰ βγεῖ ζουμὶ ἀπ'
αὐτό. Γόνιμο.

Υ.Γ. Πές το ὡραῖα καὶ θὰ ὑπάρξει. Θεὸς Λόγος ἔστι.

---------------------------------------------------------------------------------------- μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες.
------
* Συναργάτες τῆς Ἀνοχύρωτης Πόλης.
------
Πρώτη Δημοσίευση: ἐφημερίδα Ἀνοχύρωτη Πόλη, τ. 23. 21 Νοεμβρίου 2007.

Πρὶν 5 λεπτά · 

Οἱ λᾶθρο...

Σιχαινόμουν τὴν τουρκιά τους,
ἀλλὰ τώρα τὴν ποθῶ,
μὲ μαγεύει ἡ θωριά τους
κι' ἀπ' αὐτούς, ἄς γκαστρωθῶ.

Νἄχουνε τὸ παραδάκι
- ποὺ τοὺς δίνουμε ἐμεῖς -
ἄχ, νὰ νιώθω μπασταρδάκι...
ἀλλὰ κι' ὀπισθογεμής!

Θέλω νὰ τοὺς δῶ,
θέλω νὰ τοὺς δῶ,
θέλω νὰ δῶ τοὺς λᾶθρο,
τοὺς λᾶθρο, τοὺς λᾶθρο,
θέλω νὰ δῶ τοὺς λᾶθρο
νὰ μᾶς κυβερνοῦν.

Στὴ Βουλή μας, ὅταν μποῦνε,
ποὺ δὲν ἔχει πιὰ Χριστό,
χίλι' <Ἀλλὰχ!...Ἀλλὰχ!...> ἀρκοῦνε
κι' ἐγὼ νὰ ξεφτυλιστῶ.

Τί τὴ θέμε τὴν Ἑλλάδα,
τῆς σημαίας τὸ πανί;
Ὥς κι' ἡ Ἀθηνᾶ Παλλάδα
βγῆκε παρακατιανή.

Θέλω νὰ τοὺς δῶ,
θέλω νὰ τοὺς δῶ,
θέλω νὰ δῶ τοὺς λᾶθρο,
τοὺς λᾶθρο, τοὺς λᾶθρο,
θέλω νὰ δῶ τοὺς λᾶθρο
νὰ μ' ὀθωμανοῦν!

Κι' ἐπιτέλους, οἱ ἀρχαῖοι
τί γυρεύουν ἀπὸ μᾶς;
Πόσο ἀξίζουνε τὰ κλέη,
ὅταν τὰ βαρυγκωμᾶς;

Ἀθήνα, πόλις σιχαμερή, ὥρα 8:41.

2 Φεβρουαρίου 2019 ·

(Ἀντίγραφον - Ὅρκος):
~
Ἄργησες πολὺ νὰ καταλάβεις, Ἀλεξάνδρα, τὸ τί πρόκειται νὰ συμβεῖ. Δὲν φταῖνε οἱ Σκοπιανοί. Ἐκεῖνοι τὶς φιλοδοξίες τους κυνηγοῦν καὶ τὶς πετυχαίνουν.
* ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, οἱ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ καὶ τὰ ΨΩΝΙΑ φταῖνε. Ἐλάχιστος ἀριθμὸς Ἑλλήνων ξέρουμε τὴν ἀξία τῆς Γλώσσας. Τῶν ὀνομάτων καὶ τῶν ρημάτων καὶ τῶν ἐπιθέτων καὶ τῶν προσδιορισμῶν καὶ τῶν σημείων στίξεως
* Τώρα, σπουδάζουν Ἀγλωσσία καὶ τὴν διδάσκουν, καλλίτερα ἀπ' ὅ,τι τὴν ἔμαθαν = πρὸς τὸ χειρότερο, μὲ πλήρη ἄγνοια τοῦ τί κάνουν, αὐτοθαυμαζόμενοι, σὲ Γυμνάσια, Λύκεια, Φροντιστήρια, Πανεπιστήμια. Δὲν ξέρουν ὅτι μὲ τὶς λέξεις ἀθωώνεις ἐγκληματίες καὶ καταδικάζεις ἀγγέλους. Μὲ τὶς λέξεις ἀγοράζεις ἤ πουλᾶς ἤ δανείζεις ἤ χαρίζεις, ἀνάλογα μὲ τὸ ποῦ τὶς τοποθετεῖς σὲ μία πρόταση.
* Ἡ ἀσυδοσία ἄρχισε μὲ τὴν χαλάρωση καὶ τὸ μονοτονικό.
* Ἔφτασε ἕνα ζωντόβολο νὰ μοῦ πεῖ ὅτι ἐνοχλεῖται τὸ ἴδιο μὲ τὸ πολυτονικό μου, ὅσο ἐνοχλοῦμαι ἐγὼ μὲ τὸ λατινικὸ ἐρωτηματικό του στὰ ἑλληνικά.
* Θὰ μοῦ μάθει γλώσσα, ὕστερα ἀπὸ ἀκριβῶς 50 χρόνια μεταφράσεων, ποὺ δούλευα πρωί, μεσημέρι, βράδυ, 365 μέρες τὸν χρόνο, γιὰ ἕνα κομμάτι ψωμί, μὲ θεά μου τὴν Γλώσσα.
* Καὶ ναί, μέν, ὁ Τσίπρας ὁλοκλήρωσε τὴν ὀλέθρια "συμφωνία", οἱ ἆλλοι ὅμως, οἱ προηγούμενοι κρυφοπαίζανε τὸ ἴδιο πρόστυχο παιγχνίδι, - τοὺς ἀρκοῦσε ποὺ συναλλάσονταν μὲ τὸ "Μακεδονία" καὶ βγάζανε λεφτά, λεφτά, λεφτά. Οὔτε πουτάνα νἄτανε! Κάποτε θὰ γερνοῦσε καὶ θὰ τὴν πετοῦσαν στὰ σκουπίδια. Νὰ γιατί δὲν δέχομαι οὔτε τὸ λατινικὸ ἐρωτηματικὸ σὲ γλώσσα ποὺ δὲν τῆς ἀνήκει.
* Λοιπόν, ναί μὲν θὰ εἴμαστε ὅλοι μαζὺ στὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη (ποὺ νὰ μὴν ἔσωνε νὰ ἤμασταν), ἀλλὰ γιὰ νἄρθω ἐγὼ π.χ. στὴν Θεσσαλονίκη, ὅπου ὑπηρέτησα στρατιώτης τῆς Ἑλλάδος, σύντομα θὰ πρέπει νὰ ὑπακούσω στοὺς Νόμους τῶν Σκοπίων. Μπορεῖ νὰ θεωρηθῶ καὶ ἀνεπιθύμητος λόγῳ τοῦ μηνύματός μου αὐτοῦ. Καὶ στὸν Διάολο νὰ μὲ στείλουνε, ζωντανὸ ἤ νεκρό, Ἕλληνας θὰ εἶμαι. Ἀληθινός. Ὄχι σὰν αὐτούς.

(Ἀντίγραφον - χωρὶς τὸ βίντεο, ἐπειδὴ μπορεῖ νὰ καταργηθεῖ. Οἱ ἔντιμοι τὸ ξέρουν, γιατί τὸ ζοῦν στὸ μαστιγωμένο πετσί τους):
~
Ὁ νεαρὸς τῶν 450 εὐρὼ ποὺ τὰ εἶπε ὅλα σὲ λιγώτερο ἀπὸ 4 λεπτά, δεῖτε τὸ βίντεο!!!
Στὴν χθεσινὴ διαδικτυακὴ ἐκπομπὴ τοῦ Νίκου Χατζηνικολάου, στὸ enikos.gr ,  τὸ θέμα τῆς συζήτησης ἦταν: ἄν ὑπάρχει ζωὴ μετὰ τὸ Μνημόνιο 3. Καὶ ἡ ἀπάντηση ὖρθε  ἀπὸ τὸν νεαρὸ τῶν 450 εὐρώ…
==
* Ναί, καὶ νὰ μὴ βρίσκεις, σὰν νέος, μιὰ γυναίκα ξεπεσμένου πολιτικοῦ ποὺ νὰ ἔχει ἔστω περίπου 2.500 εὐρὼ τὸν μήνα, νὰ τὴν φλερτάρεις, μήπως καὶ σὲ καλέσει νὰ φᾶτε ἕνα μεσημέρι ἀπὸ τὸ φτωχικό τους! ---------------------------------Νεαρέ μου, τὸ ἀλλοδαπο-ἑλληνικὸ κράτος καὶ οἱ ἐργοδότες θέλουν ἀλλοδαποὺς καὶ μόνον ἀλλοδαπούς, χώνεψέ το. Νὰ τοὺς δίνουν ἐπίδομα. Νὰ τοὺς προσλαμβάνουν μὲ μισὸ (μαῦρο) μεροκάματο, ἆντε καὶ μὲ λίγα ἔνσημα τὸν χρόνο.---------------------------------Ἄν κάνουν ὅμως καὶ καλὸ σέξ, θἄχουν πολλὰ κέρδη, ἀρκεῖ νὰ "μὴ μιλᾶνε", νὰ μὴ μαρτυρᾶνε. Προσφορὰ ὑπάρχει ἀπ' ὅλες τὶς μεριές..---------------------------------Τέλος, ὁ πολίτης αὐτὸς δὲν ἄφησε ἄφωνο κανέναν πολιτικό, γιατί ὅλοι αὐτὰ τὰ ξέρουν, γι' αὐτὰ ἔχουν καταναλώσει φαιὰ οὐσία νὰ τὰ ἐπιτύχουν. Μὴν ἀκοῦς ποὺ σὲ παινεύουν οἱ λαοπλᾶνοι.

21 Οκτώβριος, 2015 στις 09:56.


~
 Ὁ Κωνσταντῖνος Π. Καβάφης,
ὁ Ἀντρὲ Ζὶντ
καὶ τὸ Ο Χ Ι μας.
Χθὲς παρακολούθησα στὸ Λαϊκὸ Πανεπιστήμιο τὴν σχετικὴ ὁμιλία τοῦ κ. Καργάκου. Ἤμουν, νὰ τὸ παραδεχθῶ, ἕτοιμος νὰ τοῦ τὰ ψάλω ποὺ ὁ γυιός του ἀντιγράφει τὰ κείμενά του (τοῦ πατέρα του) στὸ Φέις Μπούκ μονοτονισμένα. Καὶ ποὺ μοῦ δικαιολογήθηκε, γραπτῶς, ἐκεῖ, ὅτι «καλλίτερα ἔτσι παρὰ καθόλου» γιατὶ «δὲν……..προλάβαινε νὰ τὰ πολυτονίσει»!
Ὁ πατέρας του ὡστόσο κόπτεται γιὰ τὸν πολυτονισμό. Ὅπως ἄλλωστε κι’ ἐγώ, κι’ ἄς μὴν εἶμαι τίποτα σπουδαῖο γιὰ τὰ Ἑλληνικὰ Γράμματα. Νὰ μία ρετσινιά γιὰ τὸν συγγραφέα Καργάκο, τώρα, ποὺ εἶναι ζωντανὸς καὶ μπορεῖ νὰ διορθώσει τὸ πρᾶγμα.
Πατέρας εἶναι, συγγραφέας μεγάλος θεωρεῖται, νὰ τοῦ ἀφαιρέσει τὸ δικαίωμα νὰ τὸν ἀντιγράφει, ὥστε νὰ μὴν διδάσκει στοὺς ἄλλους, αὐτὸ πού, μέσα στὸ σπίτι του τὸ ἴδιο, δὲν τηρεῖ.
~Ἤμουν ἕτοιμος ἐπίσης νὰ σηκωθῶ νὰ φύγω ἀπὸ τὸ πρῶτο λεπτὸ τῆς ὁμιλίας του, μόλις ἀναφέρθηκε ἡ λέξη «φασιστής». Ἀλλὰ τελικὰ ἔμεινα,
πιέστηκα νὰ μείνω (πολλοὶ φύγανε, σχεδὸν ἡ μισὴ αἴθουσα ἄδειασε λίγο λίγο, θἄλεγα καὶ λίγο φανερὰ ἀδιάφοροι ἤ ἐνοχλημένοι, – καθόμουν στὴν τελευταία σειρὰ τῆς μεγάλης αἴθουσας), ἤθελα νὰ δῶ ποῦ θὰ τὸ πάει.

Ὁπωσδήποτε ἐπαίνεσε τὸν Καβάφη τόσο ὥς τὰ ὕψη, ὥστε νὰ…μπορέσει νὰ περάσει καὶ τὴν «ἀνακάλυψή» του πιὸ ἄνετα.
Σχεδὸν στὸ τέλος μᾶς εἶπε (αὐτὸ ἦταν τὸ νόημα): δὲν πειράζει, πολλοὶ ἦταν φιλοναζιστές, ὅπως ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ἀκόμη καὶ ὁ Ἀντρὲ Ζίντ!… Καὶ ἆλλοι, σχεδὸν δὲν ἄφησε ἔξω κανέναν. Καὶ ἀρκεῖ ποὺ δὲν ἦταν κομμουνιστές (ὁλοφάνερα αὐτὸ ἐννοοῦσε ὅταν ἀναφερόταν μὲ ἀπέχθεια στὸν Στρατῆ Τσίρκα).
Τελικὰ δὲν μίλησα καθόλου, γιατί ἆλλες φορές, ποὺ ἔχω μιλήσει, ὅλοι οἱ ἆλλοι ἔκαναν τὴν πάπια.
Εἶπα στὸν ἑαυτό μου: ἔχω τὸν τρόπο μου, τὸ γράψιμο, στὸ διαδίκτυο, ὅπου δὲν ἔχω νὰ δώσω λογαριασμὸ παρὰ μονάχα στὸν ἑαυτό μου, στὴν ἐντιμότητά μου καὶ σὲ κανέναν ἐκδότη. Δὲν χρειάζομαι κανέναν.
Τόσο ὁ Ἀντρὲ Ζίντ (γιὰ ὅσους δὲν μὲ ξέρουν, ἀσχολήθηκα ἐπιτυχῶς ξεκινῶντας ὡς μεταφραστὴς καὶ καταλήγοντας νὰ πάρω καὶ ὑποτροφία μεταφράζοντας ἄλλη μιὰ φορὰ Ζὶντ κι’ ἔχοντας δουλέψει ἀρκετὰ γι’ αὐτόν) ὅσο καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Π. Καβάφης μοῦ εἶναι ἄκρως «συγγενικὰ» ἄτομα (ἄν ἐγὼ δὲν ἀξίζω τίποτα περισσότερο ἀπὸ μιὰ ζωντανὴ – θέλω νὰ πῶ πρὶν πεθάνω – διαμαρτυρία). Τοὺς «γνωρίζω» ὡς ἑαυτόν. Ἀμέτρητες φορὲς ἀμέτρητοι ἄνθρωποι ἀντικρύζοντάς με, ἀναφωνοῦν: ὁ Καβάφης!…
Λοιπόν, ἐκεῖνο τὸ Μεγάλο Ὄχι εἶναι διάχυτο καὶ στὸν Ἀντρὲ Ζὶντ καὶ στὸν Καβάφη, σὲ ὅ,τι κι’ ἄν διαβάσεις δικό τους.
Ἐπίτηδες βάζω ἀνάμεσά τους καὶ τὸν ἑαυτό μου: κανένας μας δὲν εἶπε ποτὲ ΝΑΙ σὲ τίποτα. Ἕνα ΝΑΙ θέλετε; Αὐτό: ὡς ζωντανός, τοὺς παίρνω στὸν λαιμό μου: τὸ ΟΧΙ εἶναι συνυφασμένο μ’ αὐτούς (ἀπὸ κοντὰ κι’ ἐγώ).
Μά, στὰ σύγκαλά του, γέρασε τόσο ὥστε νὰ νομίζει πὼς ἕνας Καβάφης, ποὺ ἔκανε αἴνιγμα τὴν ἐντελῶς προσωπικὴ βιογραφία του, ἦταν δυνατὸ νὰ ὑπογράψει, καὶ μάλιστα νὰ συνυπογράψει μὲ ἄλλους ἄσχετους τέτοιαν ὁμολογία;
Τί συνέβη τότε; Βλέπω, ἔχουν δοθεῖ πολλὲς σωστὲς ἐξηγήσεις ποὺ ἀρνοῦνται τὴν κακοήθεια.
 Ἀρκοῦμαι στὸ ὅτι τὸ ΟΧΙ τοῦ Κωνσταντίνου Π.Καβάφη τὸ διεκδικῶ ἐγώ ὡς κληρονομιά.
Κι’ ἄς μὴν εἶμαι τίποτα ἀναγνωρισμένο.
Εὐχαριστῶ ποὺ μὲ διαβάσατε.

30 Ἰανουαρίου 2019 ·

(Ἀντίγραφο ἀγουροξυπνημένου Ἕλληνος - ἀντιαλλοδάπ!...):
~
Ἡ εἴδησις:
ΜΑΤΑΙΩΝΕΤΑΙ Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗ ΝΙΓΡΙΤΑ.
~
Ὅλοι, σ' αὐτὴν τὴν κοινωνία, σέβονται καὶ κατανοοῦν, [καθὼς λέγει ὁ Προκόπης Παυλόπουλος] ἤ μᾶλλον: πρῶτα πρέπει νὰ κατανοοῦν καὶ ὕστερα νὰ σέβονται τοὺς ἀγῶνες (καὶ τὶς ἀγωνίες θἄλεγα) τῶν ἄλλων κι' ἄς εἶναι ΚΑΙ οἱ ἴδιοι ὑπαίτιοι/τεχνητῶς ἀνυπαίτιοι ποὺ οἱ ἆλλοι ὑποφέρουν ( = τὸ λιγώτερο ποὺ μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ἐπ' αὐτοῦ) ἀλλὰ... Γηράσκω ἀεὶ διαφθειρόμενος, ὅταν ζῶ ἐν Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδι, διὰ τοῦτο καὶ σκύβω τὸ κεφάλι, τρώγω τὶς ἀλλεπάλληλες κατακέφαλες καὶ δοξάζω τὸν Θεὸ τοῦ Χρήματος καὶ τὸ κράτος γιὰ τὸ "μερισματάκι" ποὺ μέλλεται νὰ λάβω ὡς φτωχαδάκι ἤ τὴν αὐξησούλα ποὺ θὰ νομοθετήσουν ἀλλὰ δὲν θὰ μοῦ δώσει κανεὶς ἐργοδότης καὶ ὕστερα κανένα δικαστήριο δὲν θὰ ἐλέγξει ἄν πραγματοποιήθηκε ποτὲ ἡ ὑπέρ ἐμοῦ ἀπόφασή του νὰ μὲ δικαιώσει. Ἄν δὲν εἶσαι τοῦ κόμματος... Τέλος πάντων, δὲν θὰ σκάσουμε. Συμβουλή: οἱ ἡλικιωμένοι νὰ κάθονται στὰ σπίτια τους καὶ νὰ μὴν ἀνατρέχουν σὲ Μακεδονίες καὶ Θράκες καὶ ὅπου ἀλλοῦ, γιὰ τιμητικοὺς τίτλους καὶ τὰ τοιαῦτα, ἄχρηστά τους, πράγματα. Ὅση λιγώτερη ἀνάμιξη σὲ μελλοντικὲς ἤ ἀναβράζουσες καταστροφές, καμωμένες ἀπὸ ἄλλους ἔστω πιὸ... ἁρμόδιους, τόσο καλλίτερα γιὰ τὴν ψυχή τους - ἄν πιστεύουν στὸν θεούλη τὸν ἄφραγκο!