Ὁ γνωστὸς ἄνθρωπος τοῦ Νέου
Κόσμου.
* Θυμήθηκα ἕνα περιστατικό. Ὁ ἄνθρωπος στὸν ὁποῖο θὰ ἀναφερθῶ ἔχει σίγουρα πεθάνει, γεννήθηκε τὸ 1930. Ὁπωσδήποτε δὲν ξέρω καὶ τὄνομά του.
Κάποτε, τὰ χρόνια τοῦ '90, σύχναζα στὸν κῆπο τοῦ Θησείου κι' ἔβλεπα πολὺ συχνὰ κάποιον ποὺ κάτι μοῦ θύμιζε ἡ μορφή του. Πᾶντα γύριζα νὰ τὸν δῶ προσπαθῶντας νὰ μαντέψω ποῦ τὸν ἤξερα.
Μιὰ μέρα, μιλήσαμε. Μοῦ εἶπε πὼς γεννήθηκε κι' ἔμενε πᾶντα στὸν Νέο Κόσμο, ἐκεῖ ποὺ γεννήθηκα κι' ἐγώ καὶ ἔμεινα ὥς τὰ 20 μου χρόνια. Τότε κατάλαβα πὼς τὸν συναντοῦσα, διασταυρωνόμασταν στοὺς δρόμους. Μάλιστα ἤξερε καὶ συγγενεῖς μου. Χάρηκα, ποὺ εὕρισκα ἕναν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ παληά - ἡ προσφυγικὴ γειτωνιά μας ἰσοπεδώθηκε, τότε, καὶ χτίστηκαν πολυκατοικίες γιὰ τοὺς πρόσφυγες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας (1922), ἀπ' ὅπου καὶ ἡ μάννα μου, ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν πήραμε διαμέρισμα, καθὼς προτιμήθηκαν οἱ γηγενεῖς, ποὺ ψήφιζαν Ε.Ρ.Ε. Μάλιστα, ἐμένα, στὸ Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν, μία κυρία ὑπάλληλος μὲ καθησύχασε πώς, καθὼς φαινόμουν μορφωμένο <παιδὶ> κι' ἀριστοκρατικό, σίγουρα θὰ εὕρισκα νύφη μὲ προίκα.
- Κι' ἄν ὅποια ἀγαπήσω εἶναι φτωχή;
- Μά, τί λέτε τώρα...
* Ἐκεῖνον τὸν καιρό, παρὰ ἤμουνα ντροπαλός, σὰν κορῖτσι θἄλεγα! Ἄς ποῦμε ἡ λέξη "γκόμενος, γκόμενα" δὲν εἶχε βγεῖ ποτὲ ἀπ' τὰ χείλη μου, θὰ προτιμοῦσα νὰ μὲ καταποεῖ ἡ γῆ. Τόλμησα ὅμως καὶ τῆς εἶπα:
- Καὶ ποῦ ξέρετε ἄν θὰ παντρευτῶ; Μπορεῖ νὰ εἶμαι ἀνίκανος.
(Ἦταν ἡ πρώτη φορά μου ποὺ μίλησα "πρόστυχα", - δὲν ξεχνιέται).
Βέβαια, ἐκείνη δὲν κάμφθηκε:
- Δὲν ἔχετε δικαίωμα, εἶστε μόνον δύο ἄτομα, ἐσεῖς κι' ἡ μητέρα σας!
Ὕστερα μάθαμε πὼς εἶχαν ὅμως δικαίωμα μόνοι ἆντρες ἤ μόνες γυναῖκες, τοῦ κόμματος βέβαια.
-------------------
Ἐννοεῖται πὼς ὁ Νέος Κόσμος εἶναι πληγὴ γιὰ μένα. Καὶ κυρίως, ὅταν σκέφτομαι τὴν Πασχαλιὰ τῆς αὐλῆς μας, ὅπου σκαρφάλωνα καὶ κρυβόμουν νὰ ὀνειρευτῶ...- καὶ εὐτυχῶς δὲν εἶδα νὰ τὴν ξερριζώνουν, ὅταν ἤμουν στρατιώτης. Μπορεῖ νἆχα ξερριζωθεῖ κι' ἐγώ!
Ἔτσι λοιπόν, ἔδειξα πολὺ ἐνδιαφέρον, νὰ μιλήσουμε μὲ κεῖνον τὸν κύριο γιὰ τὴν γειτωνιά μας. Καὶ μέσα σ' ὅλα μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε τὸ μυστικό του.
Οἱ γονεῖς του, ἀπ' ὅταν ἐκεῖνος ἔγινε ἕξη χρονῶν, ἔχτισαν ἕνα δωμάτιο στὴν ταράτσα τοῦ ἰσόγειου σπιτιοῦ τους, καὶ ἐκεῖ ἔστελναν ἆντρες νὰ ἱκανοποιοῦνται μὲ τὸ παιδί τους. Ἔβγαζαν λεφτά. Ζοῦσαν ἀπ' αὐτό.
* Ἑλληνικὴ οἰκογένεια ἦταν κι' αὐτή! Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς μοῦ ἦταν συμπαθής. Καὶ στάθηκε μία ἀπὸ τὶς ἄπειρες περιπτώσεις, ποὺ ἔχω δεῖ καὶ ζήσει, νὰ μάθω νὰ μὴν κρίνω τοὺς ἀνθρώπους πρὶν καλὰ-καλὰ πληροφορηθῶ καὶ τὶς συνθῆκες... Δὲν θυμᾶμαι ἀπὸ τότε νὰ τὸν εἶδα παραπάνω ἀπὸ δύο φορές.
* Θυμήθηκα ἕνα περιστατικό. Ὁ ἄνθρωπος στὸν ὁποῖο θὰ ἀναφερθῶ ἔχει σίγουρα πεθάνει, γεννήθηκε τὸ 1930. Ὁπωσδήποτε δὲν ξέρω καὶ τὄνομά του.
Κάποτε, τὰ χρόνια τοῦ '90, σύχναζα στὸν κῆπο τοῦ Θησείου κι' ἔβλεπα πολὺ συχνὰ κάποιον ποὺ κάτι μοῦ θύμιζε ἡ μορφή του. Πᾶντα γύριζα νὰ τὸν δῶ προσπαθῶντας νὰ μαντέψω ποῦ τὸν ἤξερα.
Μιὰ μέρα, μιλήσαμε. Μοῦ εἶπε πὼς γεννήθηκε κι' ἔμενε πᾶντα στὸν Νέο Κόσμο, ἐκεῖ ποὺ γεννήθηκα κι' ἐγώ καὶ ἔμεινα ὥς τὰ 20 μου χρόνια. Τότε κατάλαβα πὼς τὸν συναντοῦσα, διασταυρωνόμασταν στοὺς δρόμους. Μάλιστα ἤξερε καὶ συγγενεῖς μου. Χάρηκα, ποὺ εὕρισκα ἕναν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ παληά - ἡ προσφυγικὴ γειτωνιά μας ἰσοπεδώθηκε, τότε, καὶ χτίστηκαν πολυκατοικίες γιὰ τοὺς πρόσφυγες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας (1922), ἀπ' ὅπου καὶ ἡ μάννα μου, ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν πήραμε διαμέρισμα, καθὼς προτιμήθηκαν οἱ γηγενεῖς, ποὺ ψήφιζαν Ε.Ρ.Ε. Μάλιστα, ἐμένα, στὸ Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν, μία κυρία ὑπάλληλος μὲ καθησύχασε πώς, καθὼς φαινόμουν μορφωμένο <παιδὶ> κι' ἀριστοκρατικό, σίγουρα θὰ εὕρισκα νύφη μὲ προίκα.
- Κι' ἄν ὅποια ἀγαπήσω εἶναι φτωχή;
- Μά, τί λέτε τώρα...
* Ἐκεῖνον τὸν καιρό, παρὰ ἤμουνα ντροπαλός, σὰν κορῖτσι θἄλεγα! Ἄς ποῦμε ἡ λέξη "γκόμενος, γκόμενα" δὲν εἶχε βγεῖ ποτὲ ἀπ' τὰ χείλη μου, θὰ προτιμοῦσα νὰ μὲ καταποεῖ ἡ γῆ. Τόλμησα ὅμως καὶ τῆς εἶπα:
- Καὶ ποῦ ξέρετε ἄν θὰ παντρευτῶ; Μπορεῖ νὰ εἶμαι ἀνίκανος.
(Ἦταν ἡ πρώτη φορά μου ποὺ μίλησα "πρόστυχα", - δὲν ξεχνιέται).
Βέβαια, ἐκείνη δὲν κάμφθηκε:
- Δὲν ἔχετε δικαίωμα, εἶστε μόνον δύο ἄτομα, ἐσεῖς κι' ἡ μητέρα σας!
Ὕστερα μάθαμε πὼς εἶχαν ὅμως δικαίωμα μόνοι ἆντρες ἤ μόνες γυναῖκες, τοῦ κόμματος βέβαια.
-------------------
Ἐννοεῖται πὼς ὁ Νέος Κόσμος εἶναι πληγὴ γιὰ μένα. Καὶ κυρίως, ὅταν σκέφτομαι τὴν Πασχαλιὰ τῆς αὐλῆς μας, ὅπου σκαρφάλωνα καὶ κρυβόμουν νὰ ὀνειρευτῶ...- καὶ εὐτυχῶς δὲν εἶδα νὰ τὴν ξερριζώνουν, ὅταν ἤμουν στρατιώτης. Μπορεῖ νἆχα ξερριζωθεῖ κι' ἐγώ!
Ἔτσι λοιπόν, ἔδειξα πολὺ ἐνδιαφέρον, νὰ μιλήσουμε μὲ κεῖνον τὸν κύριο γιὰ τὴν γειτωνιά μας. Καὶ μέσα σ' ὅλα μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε τὸ μυστικό του.
Οἱ γονεῖς του, ἀπ' ὅταν ἐκεῖνος ἔγινε ἕξη χρονῶν, ἔχτισαν ἕνα δωμάτιο στὴν ταράτσα τοῦ ἰσόγειου σπιτιοῦ τους, καὶ ἐκεῖ ἔστελναν ἆντρες νὰ ἱκανοποιοῦνται μὲ τὸ παιδί τους. Ἔβγαζαν λεφτά. Ζοῦσαν ἀπ' αὐτό.
* Ἑλληνικὴ οἰκογένεια ἦταν κι' αὐτή! Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς μοῦ ἦταν συμπαθής. Καὶ στάθηκε μία ἀπὸ τὶς ἄπειρες περιπτώσεις, ποὺ ἔχω δεῖ καὶ ζήσει, νὰ μάθω νὰ μὴν κρίνω τοὺς ἀνθρώπους πρὶν καλὰ-καλὰ πληροφορηθῶ καὶ τὶς συνθῆκες... Δὲν θυμᾶμαι ἀπὸ τότε νὰ τὸν εἶδα παραπάνω ἀπὸ δύο φορές.
