(16 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 9:54).

Περὶ τῆς ἐξυπνάδος μου λόγος βλακώδης.

(Στὸν φίλο μου Thémistocle).

* * *

Λυπᾶμαι, κι' ἔξυπνος δὲν εἶμαι

- κυκλοφοροῦν, ὡστόσο, φῆμαι,

τὰς ὁποίας, μεταξύ μας, αὐτοπροσώπως διαδίδω·

(τάχα τὸ λένε ἆλλοι) καὶ νοῦν, σὲ μέ, μεγάλον ἀποδίδω.

Βλάκας, δὲν μ' ἀρέσει - κι' ἄς εἶμαι!

Πανεξύπνως αὗται αἱ ρίμαι,

πού, γιὰ σᾶς, συνθέτω, μαρτυροῦν καὶ λέγουν πὼς τ' ἀληθὲς

μοιάζει, σὰν φτυστόν, σιαμαῖον ἀδερφάκι, μὲ τὸ ψευδές.

Ἄς ποῦμε ντὲ πὼς βλάξ δὲν εἶμαι!

Ἔ, δὲν ἐχάθησαν αἱ μνῆμαι

τῶν συμβιωσάντων μετ' ἐμοῦ μισὸν αἰώνα καὶ κάτι!...

Κάθ' ἐξυπνάδα μου, καὶ μιὰ βλακεία ποὔβγαζε μάτι

ἦταν - τί νὰ τὰ λέμε! Εἶμαι

σαφής. Κι' ὅταν ποτὲ θὰ κεῖμαι

εἰς τόπον χλοερὸν, γράψετε, πάνω, καλλιγραφικῶς:

Πέθανεν, τελικά - πανέξυπνος ὤν ἀλλὰ... - βλακωδῶς.

---------------

(13 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 11:58).

Τάδε ἔφη Thémistocle:

 Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος,

θα ήθελα να έχω τη χαρά και την τιμή, να ανοίξω και το νήμα των 100 γεννεθλίων σου !!!

* * *

Μόλις πατήσω τὰ ἑκατό.

Μόλις θὰ κλείσω τὰ ἑκατὸ

καί, μὲ τὴν κουτάλα, τὸ σκατὸ

θὰ ἔχω φάει καὶ σκατὸ δὲν θἄχω ἀφήσει,

ὁ Thémistocle στὸν Παρνασσὸ θὰ μὲ τιμήσει,

μὲ μετάλλεια θὰ στολίσει

τὸν θώρακά μου!

Μιὰν Ἀκάντεμι θὰ χτίσει

μὲ τὄνομά μου!

Ἔτσι λέει! Κι' ἔτσι ἄν πράξει, νὰ μοῦ λείπει.

Ποιὸς θὰ ζεῖ ἀπὸ τὸ Φόρουμ; Μὲ τόση λύπη,

π' ὅλοι θἄχουνε πεθάνει - ἀμὰν καὶ πότε!... -

δὲν θὰ τὸ χαρῶ δεόντως. Σκέψου, τότε,

βλάξ, ἡ χαρά μου θἆναι μισή!

Θέλω ὅστις τώρα μὲ μισεῖ

παρὼν νὰ εἶναι - καὶ νὰ σκάσει,  ἐκεῖ μπροστά, ἀπὸ τὴ ζήλεια·

θνητὸς νὰ μὴ βρεθεῖ νὰ τοῦ φιλήσει κἄν τὰ χείλια.

Προτιμῶ νὰ μοῦ ὀργανώσεις, στὰ ἑξῆντα ἐννιά μου,

σὲξ παρτάκι, γλύκες νὰ νιώσω στὰ κανιά μου.

-----------------------

(12 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 7:10).

ἡ Ἑλλὰς ἐξώκοιλεν...

Μὲ πόσους τὄκανε, δὲν ξέρω. Μὲ ποιόν, ὑπὲρ τὸ δέον,

ἀπροφυλάκτως, ἄν καὶ ἀνύπαντρη; Ἁγνὴ δὲν εἶναι πλέον!

Ἐγκαστρωθείσα πρὸ ἐτῶν, ἔτεκεν μέγα χρέος!

Τὶ βρέφος λέων! - Πόσον βαρβάτον πέος

πρέπει νἆχε ὁ πατήρ του!...

Θὰ τὸ πῶ: - Ἄι σιχτίρ του!

Τί ψώλαρος νὰ εἶν' αὐτός, π' ἐκείνηνε γαμάει

καὶ μᾶς, π' οὔτε τὸν εἴδαμε, ὁ κῶλος μας πονάει;

(21 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 1:17). 

 

Οὐ γὰρ ἔρχεται μόνον...

Ὁ Χρόνος τἄβαλε μαζύ μου, κι' ὅλο μὲ βαράει.

Τὸ κάνει χωρὶς θόρυβο, χωρὶς φωνές. Ρουφάει

τὸ μεδοῦλι μου, μέρα μὲ τὴν ἡμέρα.

Εἶναι παληομασκαράς, μιὰ σκέτη λέρα!

 

Ἄνανδρος, ὁ Χρόνος, ὕπουλα πᾶντα μοῦ τὴν φέρνει,

μὲ ὄνειρα γιὰ τὸ αὔριο. Κι' αὐτὸ πάλι, τὸ αὔριο, μοῦ παίρνει,

στὸ μεθαύριο τὸ μεταθέτει. Κι' ὅσο νἆναι

τοῦ μέλλοντος οἱ μέρες... δὲν μοῦ φτουρᾶνε. 

 

Τί θὲ νὰ πάθω, κι' ἄν γερογάτος γίνω πιὸ πολύ;

Ξέρω: ψυχὴ-πουλί, μά, στὰ σκέλια μου, ρηχτὴ ψωλή!

Ἄν μοῦ ποῦνε καὶ μὲ πὶ νὰ περπατάω,

ἔ! καθ' ὁδόν, στὰ βρακιὰ θὰ κατουράω.

 

Σουπίτσες, ἐντριβοῦλες, καὶ ἆλλα τέτοια τρυφεριακά,

θὰ τἄχω - μᾶλλον! Στὰ μοῦτρα σας πετάω τὰ βιαγκρικά.

Πᾶρτε τ' ἀπὸ μπρός μου, μὴν ἀγανακτήσω,

καὶ δὲ σκεφτῶ γεράματα! ἀλλὰ γαμήσω...

 

...τὸ κέρατό σας! Ψεύτικες χαρὲς μὴ μοῦ πουλᾶτε.

Στηθεῖτε κεῑ! Κι' ἄν λαχταρᾶτε, τόσο, νὰ τὸν φᾶτε

πετῶ μακρυά μου τὸ πὶ καί, στὸ πὶ καὶ φί,

σᾶς μαθαίνω γαλλικὰ, ἐγὼ, τὸ "Ριφιφί"...

 

...νὰ τραγουδᾶτε, πιὸ καλὰ κι' ἀπ' τὴν Μπαρντό!

Νὰ πιῶ, πρίν, μόνον, στάσου! ἕνα ποτηράκι Μπορντώ!

Κι' ἄν μαζύ μου, δὲν τὄχατε ξανακάνει,

καὶ...θέλετε πάλι! Σᾶς λέω: - Δὲν σᾶς φτάνει;

(Ἀνάμνησις...- ὥσπου νὰ γίνω κι' ἐγὼ μία ἀπὸ δαῦτες):

~

Ἡ εἴδησις: 

ΓΑΠ: ...ἐπιμήκυνση περιόδου δημοσιονομικῆς...

 

(Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 12 Ἰουνίου 2012 καὶ ὥρα 9:30).

 

Θὰ τὰ πῶ λίαν μεταφορικῶς,

νά, κάπως ἀττικῶς,

κι' un peu θεατρικῶς,

μὴ... φανῶ πολὺ λαϊκός!

 

- Βρὲ, τοῦτος-'δῶ, ξεύρετε ποῖος,

μίκρυνε, νά! Χάθηκ' ἕνας πόντος!

Σᾶς δίνω κι' ὅρκο Τετρακτύος:

ἔχω πλέον ἔλλειμμα προσόντος.

 

Τί μέλλει γενέσθαι - μοῦ λέτε;

Ἐπάνοδον μήκους, ποῦ θὲ νά 'βρω;

Διὰ τὸν καῦλον μου μὴν κλαῖτε...

- ὀδύρομαι ὁ ἴδιος, κι' ἐν Ἐπιδαύρῳ!

 

Τίς τραγωδός, μᾶλλον... θρηνωδός,

μετὰ πολλῶν διθυράμβων κι' ἰάμβων,

φούλ-ἱκανὸς γράφειν ἐπὶ ποδὸς

ραψωδίας παλαιῶν μου θριάμβων

θὰ μὲ συντρέξει; Κατάρα, - ὦ!

Ἀλλοί, δὶς ἀλλοί, καὶ τρὶς ἀλλοί μου!

Κάνετε μούμιαν τοῦ Φαραώ,

ἐμένα - μὰ ὄχι καὶ τὴν ψωλή μου!

 

Θὰ τὴν τραβῶ, κι' ἄς σκιστοῦν φλέβες·

ἀπαιτῶ τ' ὅλον πρότερον σχῆμα.

Πόσην ὀδύνην, πόσες χλεῦες...

ὅταν τὸ γαμεῖν δὲν πάει πρίμα!

*

Σχόλιο (13 Ἰουνίου ἰδίου ἔτους):

Λυράν: Δεν το σχολιάζω..

Εκτός του ότι είναι ακατάλληλο για "ανήλικες" σαν κι εμέ

ποτέ μου δεν κολάζω... Δεν γίνομαι η Αφορμή σου, άγιε Καημέ..

*

Ἀπάντηση (παραχρῆμα):

 

Θυμός.

Φτού! Τέτοια κακὴ στάση...

ἀντὶ νὰ στέκεις ἐν ἐκστάσει

μπρὸς στὸ ποίημά μου; τ' Ἁγιοῦ Κλινὸ τοῦ Λατρευτοῦ;

Λές, δὲν τὸ σχολιάζεις,

κι' οὔτε κἄν ἐκθειάζεις

τὶς ἀρετές του; Μήπως ἐλλείψει θυμιατοῦ

δὲν μοῦ καῖς λιβάνι;

Πέσε στὸ ντιβάνι

κι' ἔρχομαι νὰ μὲ προσκυνήσεις, ἁμαρτωλή!

Θἄρθω μὲ τ' ὅπλο μου - πρόσεξε! - χωρὶς στολὴ

κι' ἀλλοίμονό σου!

Κάνε τὸν σταυρό σου

γιατὶ σήμερα πεθαίνεις! Μὴν κάθεσαι, ξαπλώσου.

Ἀνάσκελα, πλαγίως, στὰ τέσσερα... Στερεώσου

κι' ὁρμάω

νὰ φάω

τ' ἀνίερο, βρωμερὸ κι' ὅλως ἄχρηστο τομάρι σου!

Ποῦ πᾶς, γελάδα, μόνη, χωρὶς τὸν γελαδάρη σου;

(Ἀνάμνησις = γεγονὸς ἀπὸ τὸ πλούσιον παρελθόν μας - ὅσων ἔχουμε!...):
~


Χαρὰ μεγάλη......

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 20 Μαΐου 2016 καὶ ὥρα 15:12.


Χαρά, μὲ τοῦ γατούλη τὰ βαφτίσια!...
Χαρά, νὰ δεῖς!... - μοῦ φύγανε καὶ τσίσια!

Καὶ τὰ λάδι' ἄν θέλεις ξελαδιάζονται,
κι' ἆλλες προσευχὲς καλοδιαβάζονται,
εἰς περίπτωσιν ἀναβαπτίσως:
ἅγιον Μυστήριον, ἄνευ αἰτήσεως,

στὸ σπίτι τοῦ Κλινὸ μπορεῖ νὰ γίνει,
ἄν αὐτὸς ἀπαραίτητον τὸ κρίνει.
Κι' ἔτσι, ἀπὸ Βᾶκχος καὶ Γανυμήδης
καὶ Τριστάνος, ὁ κοινῶς Γαμουνίδης

ἐπαναβαπτίσθη, χάριτι θείᾳ,
κατ' οἶκον - κι' οὐδόλως ἐν ἐκκλησίᾳ -
ἡμέρες χρονιάρες καὶ σ' ἅγιες ὧρες,
ὀνόματι: Χουανίτο Τοῦρμπο-Φλόρες.

Τοῦ νεοφωτίστου κουφέτα νὰ φᾶτε.
- Σήμερον εἷς γάτος ἀναγεννᾶται
κι' εὐτυχῶς τυγχάνει νά 'ν' ὁ δικός μου!
Νιαουρίζουν οἱ καμπάνες τοῦ κόσμου.

Σήμερον εἶν' ἡ χαρά μου μεγάλη,
χαίροντ' Ἕλληνες μαζύ μου - καὶ Γᾶλλοι!
.Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, ὁ γατοβαπτιστής,
τῶν μοντέρνων ἰδεῶν χρηματιστής.

~

29 Μαρτίου 2018 στις 5:17 μ.μ. · Αθήνα ·

(Σὲ κάποιο Φόρουμ, παληοὶ γνώριμοι μὲ καλωσορίσανε. Κι' ἰδοὺ μία ἀπάντησή μου):
(Δημοσίευση ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ, 5 λεπτά πρίν).

Καλῶς ὁρίσατε!

Ἄν, ὄντως, σᾶς εἶμαι καλοδεχούμενος,
εὐπρόσδεκτος καὶ φορουμ-ἀγαπητός σας,
ὑπάρχει καὶ λογαριασμὸς τρεχούμενος
μ' ὅλων τῶν αἰσθημάτων τὰς συνιστώσας:
καταθέστε τὴν ὅσην γιὰ μέν' ἀγάπη
π' ἀπὸ χαζομάρα σας δὲν ἐξετράπη.
Κατὰ νοῦν ἔχω τὶς μικροπρέπειές σας,
μνήμην καὶ κρίσην οὐδέποτ' ἀπολέσας.
Μὴ μ' ἔχετε δὰ κι' ἐμένα γι' ἀλλοδαπό·
ἑλληνικά, ξέρω τί θὰ πεῖ: "ἀγαπῶ".
Καὶ μὴν πεῖτε πὼς ξάφνου...μ' ἀγαπήσατε!
Ἐσεῖς; Μόνο...τὸν Γάτο μου δὲν βρίσατε!
Ὁ ὑπογράφων: ἄκρως κλινοσοφιστής.
Ζήτα χίλια "συγγνώμη" ν' ἀνακουφιστεῖς.
Μ' ἄν... νὰ χιλιομετανιώσεις οὐκ ἄν τώρα θέλεις,
Φρίξος ἐγώ - κι' ἐσύ, νἄχεις τὴν τύχη τῆς Ἕλλης.


-------
 29 Μαρτίου 2018 στὶς 4:12 μ.μ.  

 

(Ἡ ἀναδημοσίευσις ἀφιεροῦται στὴν Ποιητικὴν Γωνιά,
Ἥτις διὰ τὴν ἐμὴν δόξαν μεγάλως ἀγωνιᾶ.
Δύο σχόλια δ’ ἀπὸ τότε ἀκολουθοῦν,
κι’ ἀπὸ φαῦλες σκέψεις ἄς μὴ σπιλωθοῦν).
~~
Νεοέλλην!... Κάποια σχέσις μὲ τοὺς ἀρχαίους;
Ἔχεις, ναὶ ἤ ὄχι;

(Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 6 Ἰουλίου 2012 καὶ ὥρα 10:30).

Ἄν ἤμουν ἔστω κι' ὀλίγον τι ἀρχαῖος,
ἄγαλμα ἱσταῖεν μοι ἄν, μ' ὀρθότατον πέος!
Ἀρχαῖος Ἕλλην δὲν εἶμαι κι' ἄς φαίνομαι·
πατίνας τηλικαύτης δόξης πένομαι.
Εἰς οὐδὲν σοβαρὸν Μουσεῖον μὲ δέχονται...
- μοντέρνες ἀρχαιότητες, οὐκ ἀνέχονται
οἱ μετὰ φθόνου κατὰ κλινοσοφιστῶν·
ξέρω: μὲ θέλαν χιλιάκις τεμαχιστόν.
Τῆς μοίρας μου γνωρίζω τὸ πεπρωμένον:
μὴ Πραξιτέλους ὤν ἔργον ἐσκαρωμένον.
Μ' ἔφτιαξε Ἰταλὸς μπαμπὰς μὲ Σμυρνιὰν μαμά...
- νὰ περκὲ τρώγω τ' ἀρχιδάκια μου καπαμά·
κι' ἔχ' ὄψιν κι' ἐπιδερμίδαν νέων αἰώνων,
εὐρωτουρλωμένων καὶ ὄχι προμαχώνων.
====
* Σχόλιο ἀπὸ τὴν Ειρήνη, 6 Ἰουλίου2012 στὶς 11:45.
Ίάννη αν δεν σε δέχονται τα σοβαρά Μουσεία
για πες μου σε παρακαλώ τι φταίει η "Γωνία"
κι εγώ, Αρχαιοέλληνα, να ζω μια τραγωδία
ψάχνοντας την ελληνική αρχαία γραμματεία
να μεταφράσω κάτι τι, να μπω μες την ουσία,
που ΄χω μαύρα μεσάνυχτα, τ' ορκίζομαι στο Δία!
* * *
====
Σχόλιο ἀπὸ τὸν Ἰάνη Λὸ Σκόκκο στὶς 6 Ἰουλίου 2012 στὶς 14:04.

Ἐρωτεύσου με, νὰ ζήσεις τραγωδίαν,
κεράτωσέ με, νὰ παίξεις κωμωδίαν,
κι' ἄν θὲς δρᾶμα σατυρικὸν καὶ Γωνιάτον:
σχόλιον ὑβριστικόν! Θά 'ναι γαμάτον!

Ἀπὸ τὸ Φέις-Μπούκ, σήμερα.

~

(Ἰάνης, τί σκέπτεσθε; -------> Ἀναμνήσεις):

~

27 Μαρτίου 2018 στις 9:40 π.μ. ·

Ἄς θυμηθῶ κι' ἐγώ, μαζὺ μὲ σᾶς, ἕνα παληὸ σατιρικό μου - αἰωνίως νεο-ἑλληνικό!

Δικάζονται σκάνδαλα.

(16 Ἀπριλίου 2012 καὶ ὥρα 10:25).

Ὁ χρυσοῦς αἰὼν ὑπουργικῆς ἀπολογίας,

καὶ... γκρεκο-γαλλιστὶ γαμῶ τὰς ἰδεολογίας!

Ἀν-Φράνς ὑπανδρεύθη καὶ μὲ ρύζια τὸν ράνανε,

- κι' ἄν ἦταν ἀλὸρ ξύπνιοι... νὰ τὸν συλλαμβάνανε!

Οὕς κλοπὲς συνέζευξαν, Ἕλλην μὴ χωριζέτω.

- Πεινᾶστε 'σεῖς, κι' ὁ ἔχων ὧτα, μπιὲν ἀκουέτω:

Βοὺ μ' ἀβὲ ψηφιζὲ πολλάκις, μὲ στραβωμάρα!

Μπορούσατε νὲ-πὰ μέ ψηφιζὲ...- κουλαμάρα,

Μιζεράμπλ Γκρὲκ, εἴχατε νὰ ψηφίζατε ἄλλους;

Τούρκους, ἄς ποῦμε, Γερμανοὺς, Ἀφγανοὺς ἤ Γάλλους;

Μπωκοὺ πιὸ λίγο θὰ κλέβαν' ἐκεῖνοι τὸ βιός σας!

(Ἄς κάμνατε βουλευτὴν τὴν κόρη σας, τὸν γυιό σας).

Δὲς ποὺ μοῦ κλαίγεστε, μαλάκες, καὶ μοῦ χτυπιέστε!...

Συντάγματος καὶ στὰ ΜΑΤ, ἐθελουσίως ἀντέστε!

Στὴν φυλακὴ, λέτε, βλάκες, τώρα νὰ μὲ πᾶτε;

Ἀν-πριζὸν, πτωχοὶ, νὰ μπεῖτε 'σεῖς! Τσᾶμπα θὰ φᾶτε!

Δουνουτοὺ καὶ Μέρκελ, ἄχ! π' ὁ κῶλος σας ζητάει...

Δὲν ἀρκεῖ ποὺ χέζετε, θέλετε καὶ προσφάι!

Μισθοὺς σᾶς κόψαμε, κι' ἐπιδόματα, συντάξεις...

Θέλετε πρὸς τούτοις ν' ἀκούσωμεν τὰ ἐξ ἁμάξης;

Εἰπώθη: "μαζὺ τὰ φάγαμε!" - δὲν τὸ θυμᾶστε;

Καθὼς πᾶτε στὶς κάλπες, γαμηθεῖτε ν' ἁγιᾶστε!

Ἆντε μὴν καρφώσω κι' ὅλους τοὺς ἄλλους ποὺ κλέψαν...

ἄν κι' ἀκόμη, κὸμ μουά, στὰς κλοπάς, οὐ διαπρέψαν!

Τοὺς ἀφήνω! Κι' ὅ,τι προλάβουν, ὥς τὶς ἐκλογὲς,

στῆς Εὐρώπης πιστὲς Μπὰνκς νὰ κάνουν ἐξαγωγές.

 

===

(Ἀναμνήσεις - ἔ, γέρος εἶμαι, τέτοιες θἄχω!...):

~

27 Μαρτίου 2018 στις 4:26 μ.μ. ·

Πάθη Μεγάλης Ἑβδομάδος ἤ μή!

(10 Ἀπριλίου 2012 καὶ ὥρα 17:43).

τὰ πάθη μου,

τ' ἀγκάθι μου.

Τρελλαίνομαι - νὰ μὴν τὸ πῶ; - γιὰ τὰ πάθη.

Γραμματικὴ δὲν ἔχουν καὶ κάνω λάθη

μ' ὅλη τὴν καρδιά μου,

χωρὶς τὰ γυαλιά μου.

Μὲ τίποτα δὲν ἀλλάζω χίλια πάθη,

οὐδὲν ποτὲ πίπτον τὸ ἄφησα κι' ἐχάθη,

τὰ φορῶ στὸ πέτο,

καρφωτὸ στιλέτο.

 

=== 

 

(Ἀναμνήσεις - πάλι):

~

Τί λύσσα κι' αὐτὴ σήμερα, νὰ θυμοῦμαι τόσο τὰ παληά!

Μήπως, μπαίνοντας ἡ Ἄνοιξη, μοῦ φύτρωσέ τις προσλαλιά;

Μήπως, γερνῶντας καὶ φυραίνοντας, δόξες γυρεύω;

Κι' ἀντὶς ν' ἀποβλακώνομαι, τὸν νοῦν ἀναθαρρεύω;

-

Μὲ πασχαλιάτικες εὐχές, πρὸ ὀλίγου γραφὲν τοῦτο:

(Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 15 Ἀπριλίου 2012 καὶ ὤρα 10:00).

καὶ πασχαλιάτικοι διάλογοι,

προεκλογικῶς παράλογοι.

Ἀρνάκι μὲ γέννησεν ἡ μάννα μου,

ἆσπρο καὶ λεπτοῦλι.

Τὴν τρανή, σὰν εἶδε, ...γιαταγάνα μου,

δόξασε τὸν Θεούλη!

- Ἐσύ, μωράκι μου γλυκό, θὰ σκίσεις,

τὸ ξέρω, τὴν Τουρκιά!

Σὲ σφάζω, ἄν, σ' Ἑλλήνων κυβερνήσεις,

παραδώσεις βρακιά.

Πέθαν' ἡ μαννούλα μου... Καὶ πῶς θέλω,

μάρτυς ἡ ψωλή μου,

νὰ ψηφίσω Πασὸκ καὶ Βενιζέλο,

- ...νά 'μπει στοῦ Μαξίμου.

Τὸν Σαμαρᾶ, μαμά, δὲν τὸν ψηφίζω,

πού 'πεσε στὴ φάκα!...

Κάλλιο τ' ἀρχίδια μου νὰ βοστρυχίζω,

τσαγανιά μου βράκα.

Πᾶσχα, μάδερ, σήμερα, - τὴν γλυτώνω,

δὲν θὰ μὲ σφάξουνε!

Πρὶν τὴν Ἀνάληψη, μὲ δακρυγόνο

θὰ παραλλάξουνε

καὶ τ' ἄμοιρο τ' ἀρνί σου, μαμάκα μου,

- κι' ἄχ, μαῦρο θὰ γίνω!

- Τί φταίω, καὶ νεκρή, γυιέ μου, μαλάκα μου,

φαρμάκι νὰ πίνω;

====

 

(Ἀναμνήσεις - πέρυσι, τέτοιες μέρες ἦταν Μεγάλη Ἑβδομάδα, δὲν φταίω ἐγώ!...):

~

27 Μαρτίου 2018 στὶς 4:12 μ.μ. ·

Μόλις τώρα...τὄγραψα.

~

ὄχι, μὴ!

Κάποιοι τρελλοί μου ἔρωτες τὄχανε παρακάνει...

- τὶ καταλάβανε;

Νὰ, δὲν προλάβανε

μὲ τὰ φιλιὰ νὰ μὲ σκοτώσουν, κι' ἔχουνε πεθάνει!

Τὸ Πάσχα, δὲν ἀναμένω ξάφνου ν' ἀναστηθοῦνε,

στῆς πόρτας μου τὸ φῶς

νά 'ρθουν καὶ τρόπο πῶς

θἄβρουνε λόγια νὰ μοῦ ποῦν, τάχα... μὲ νοσταλγοῦνε.

Λαμπάδες δὲν θ' ἀνάψω, μήπως τύχει καὶ διαψευστῶ,

- θαῦμα κι' ἴσως γίνει.

Ζῶ τόση γαλήνη!

Μὴ μὲ βροῦν, θεέ μου, μὴ μὲ δοῦν, ποὺ δὲν μπορῶ νὰ ἐμπνευστῶ

λόγια παράφορα, ξανὰ νὰ πῶ, ποὺ φεύγουν λόγια,

χάνονται, λιγώνουν,

ζωντανοὺς πληγώνουν

κι' ἀντὶ γι' ἀγάπες ὑμνοῦν ἐρώτων μοιρολόγια.

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

(Εἶπα: - Σήμερ' ἄς τριτώσει,

κι' ἄχ! ἐν πάσει περιπτώσει,

ν' ἀντιγράψω κι' ἆλλο παληό,

ἀπ' τῆς καρδιᾶς τὸν ἀργαλιό).

Διασωθὲν ἀπὸ τὸ παλαιὸ Φόρουμ.γκρ.
~~
9 Σεπτεμβρίου 2014, >ωρα 4:03 μ.μ.


Νὰ ἤμουν τώρα ἀρχαῖος Ἕλληνας...- καὶ τί στὸν κόσμο!
...μὲ ἔμφαση στὸ "ἀρχαῖος", γιατί τίποτ' ἆλλο δὲν μοῦ λείπει.


Ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότατα ποὺ ἐγεννήθηκαν στὴν Ἑλλάδα καὶ μόνον σ' αὐτὴν ἐφανερώθηκαν - ὡς ἐκ θαύματος; - πρῶτα, εἶναι τὸ Θέατρο.
Στὸ θέατρο πηγαίνεις, ὄχι γιὰ νὰ μάθεις, ἀλλὰ γιὰ νὰ αἰσθανθεῖς. Οἱ ἀρχαῖοι ἀπὸ σκηνῆς "ἐδίδασκαν". Τί; Τὴν ζωή, ποὺ εἶναι θέατρο. Ὁ κόσμος ἔβλεπε ἔκθαμβος πάθη, μὲ ρίγος ἀνέμενε κάθαρσι, οἱ ἀπὸ μηχανῆς θεοί τὴν ἔφερναν καμιὰ φορά οἱ ἴδιοι, - γιατὶ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς δὲν ἐξηγεῖται, εἶναι πρόβλημα ποὺ δὲν λύνεται καὶ ὁ κόσμος χρειάζεται, παροδικὴ ἔστω, ἀνακούφιση, μέχρι νὰ δεῖ κι' ἄλλη τριλογία, συνοδευομένη ἀπὸ σατυρικὸ δρᾶμα.
Κι' ἐνῶ κάθε μέρα, κάθε στιγμή, ἀναρωτιέμαι καὶ ὅλο θέλω νὰ μαθαίνω, τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι πὼς, σὰν ὅλους, δὲν ξέρω.
Οὔτε ποτὲ θὰ μάθω - ἡ ἡλικία μου, ὁ ζῆλος μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς, καταλήγει στὸ ἀδιέξοδο.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἐνστικτωδῶς ζῶ μὲ Γλώσσα, μὲ Μουσικὴ, μὲ Θέατρο.
Θέλω νὰ αἰσθανθῶ, νὰ νιώσω: τί εἶμαι.
Καλλίτερη τύχη ἀπὸ τὸ νὰ γεννηθῶ καὶ νὰ ἀνατραφῶ ὡς Ἕλληνας, σὲ ἐπίπεδο ψυχισμοῦ, δὲν βλέπω νὰ ὑπῆρχε ἄλλη καμιά.
Κι' ἀφοῦ νιώθω ἱκανοποίηση, ὡς Ἕλληνας, προσέγγιση στὴν πληρότητα, ὡς Ἕλληνας, ἔτσι θὰ εἶναι καὶ δὲν θὰ κάνω λάθος.
Αὐτὸς ὁ τρόπος μοῦ ἀρέσει ἄλλωστε.
Γιὰ τὴν Ἀθηνᾶ καὶ τὴν ἐληά της καὶ τὴν γλαύκα της,
γιὰ τὸν Ἑρμῆ καὶ τὸ κηρύκειό του καὶ τὰ φτερωτά πέδιλά του,
γιὰ τὴν μανία τῆς Ἠλέκτρας νὰ δικαιωθεῖ τὸ πατρικὀ της σαράκι,
γιὰ τ' ἀχνάρι τῶν λαβωμένων ποδιῶν τοῦ Οἰδίποδος πάνω στὸν δρόμο ποὺ δὲν ἔχει τελειωμὸ παρὰ στὸ φῶς τοῦ Κολωνοῦ,
γιὰ τὸ κώνειο τοῦ Σωκράτη ποὺ δὲν εἶπε ποτὲ "παρελθέτω ἀπ' ἐμοῦ...", ἀπολογήθηκε μὲ συναυλία διανοίας καὶ γιατὶ τόσο πικρὴ γεύομαι τὴ ζωή μου,
μὲ τὶς διαψεύσεις της,
μὲ τὶς ἀνορθώσεις μου, κάθε λίγο, σὰν Φιλοκτήτης, στὴν ἐρημιά, νὰ σέρνομαι πετῶντας σὰν "Ὄρνις" τοῦ Ἀριστοφάνους,
σὰν Ἄλκηστις, ποὺ "πεθαίνω", στὴν θέση ἄλλων ἀλλὰ νιώθω σὰν Ὀρέστης φονιάς κυνηγημένος ἀπὸ Ἐρινύες,
γιὰ τὸν Ἀγαμέμνωνα, ποὺ κλαίει, πρὶν παραδώσει στὴν θεὰ, τὴν κόρη του Ἰφιγένεια,
γιὰ τὸ ἐλἀφι στὸ θυσιαστήριο καὶ τὸ ξεκίνημα γιὰ τὴν Τροία, ὅπου ἡ Ἑκάβη καὶ γιὰ πόσους δικούς της δὲν θὰ θρηνήσει,
γιὰ τὴν ὡραία Ἑλένη, ποὺ ἐνέπνευσε, στὸν Γοργία, τὴν πρώτη κλινοσοφιστεία στὸν κόσμο, ὑπὲρ αὐτῆς τῆς ἰδίας,
γιὰ τὸν Πλάτωνα, ποὺ κακῶς ἔζησε τότε κι' ὄχι τώρα, νὰ τὸν εἶχα δάσκαλο διὰ ζώσης...
γιὰ τὸν Παρθενώνα, ποὺ ἦταν χτισμένος πρὸς τιμὴν τῆς πολιούχου θεᾶς Ἀθηνᾶς, καὶ ποιός νὰ τό 'ξερε πώς, βάνδαλοι ἐπὶ βανδάλων, θὰ τὸν ἀκρωτηρίαζαν, γιὰ τὸ κέφι τους ἤ γιὰ νὰ πάρουν κομμάτια στὸ μουσεῖο τους, ποὺ οὔτε ξέραν τί θὰ πεῖ ὄρθιος στύλος, ὅταν, ἐκεῖνος, ὁ Παρθενώνας, θάμπωνε θεούς, ἀκόμα κι' ἀγνώστους θεούς,
ὅταν στὴν Ὀλυμπία θἄβλεπα νὰ ξεκινοῦν τὰ ὡραιότερα κορμιὰ τὸν ἀγώνα γιὰ ἕνα κότινο,
ὅταν ὁ ἆλλος θἀ ἔφερνε, μὲ διονυσιακὴ λαύρα, τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ καὶ τὸ θαῦμα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης,...
ὅταν, σήμερα, ἀναζητῶ τὸν Δία,
ἕναν Δία,
κάποιον σὰν τὸν Δία,
νὰ τοῦ ζητήσω πάραυτα νὰ μᾶς κεραυνώσει, ὅπως μᾶς ἀξίζει, ἐμένα πρῶτον...
Κι' ἄς τελευτήσω.
Ὀβολό, γιὰ τὸ στόμα μου, στὴ βάρκα τοῦ Ἀχέροντα, ἔχω τὴν ἐπὶ γῆς ἐπίγνωσή μου.
Τουλάχιστον, νὰ μὲ σκεπάσει χῶμα ἑλληνικό.
Καὶ σιωπή.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Εἶμαι ὁ μεσιὲ Κλινοηδυεπής,
ὡραῖος, ὀλέθριος.

* Ζῶ μὲ δύο ἐρωμένες, τὴν Γαλήνη (Σολωμός),
τὴν Τρικυμία (Σαίξπηρ).
====
* Γιὰ χρήση κειμένου μου, χρειάζεστε ἔγκρισή μου (Πρσωπικὸ Μήνυμα).

(Ἀνάμνησις ποὺ ἀξίζει νὰ διαβαστεῖ):

~

25 Μαρτίου 2019 ·

(Ἀντίγραφον):

~

Στὰ σχολεῖα, κατὰ τοὺς ἑορτασμοὺς τῶν Ἐθνικῶν ἐπετείων (ὄχι τῶν Τούρκων καὶ τῶν Σκοπιανῶν ἀλλὰ)

τῶν Ἑλλήνων,

ὅλα τὰ Ἑλληνόπουλα (ὅσο ὑπάρχουν ἀκόμα),

οἱ μαθητές,

πρέπει νὰ συμμετέχουν σὲ χορούς, παραστάσεις, χορωδίες, παρελάσεις, ἀνεξαρτήτως ἱκανοτήτων.

Μόνον ὁ σημαιοφόρος θὰ ἤθελα νὰ ἔχει ὑπέρλαμπρο παράστημα.

--------------------

Ἔλα, μωρέ, νὰ τὸ πῶ!... Νὰ τὸ πῶ; Ἄς τὸ πῶ!

* Τεσσάρω χρονῶ ἀνακάλυψα - ἀπὸ μόνος μου τελείως - τὸ θέατρο. Τὸ <θεατρίνος> μοῦ τὸ κολλήσανε καὶ γιὰ καλὸ καὶ γιὰ κακό - ἔχω φάει ξύλο, τετραπλὴ δόση κάθε φορά, νὰ μὴν μιλάω γιὰ θέατρο.

* Ὥσπου, φθάνοντας στὴν Δ΄ τάξη, τοῦ 99ου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἀθηνῶν, ἡ δασκάλα μας, ἡ κα Μάχη, μᾶς ἀνέθεσε νὰ παίξουμε ἕνα σκετσάκι γιὰ τὴν 25η Μαρτίου.

Λαχτάρισα, νὰ μὲ βάλει στὴν διανομή. Καί, ὄντως, κάποια στιγμὴ εἶπε ἡ δασκάλα μας:

" - Τὸν...[δὲν θυμᾶμαι ποιόν] θὰ τὸν κάνει ὁ Λὸ Σκόκκο".

Δὲν πρόλαβα νὰ τ' ἀκούσω καὶ ἡ ἴδια ἄλλαξε γνώμη.

" - Ὄχι, ὄχι... Ἐσύ!..". Καὶ ἔδειξε ἕναν συμμαθητή μας.

Ἦταν σὰν νὰ μὲ σκότωσε. Δὲν ξέρω τί ἔκανα, τὸ εἶδε ὅμως ἡ δασκάλα μας, πὼς ἤμουν ἕτοιμος...καὶ ν' αὐτοκτονήσω (δὲν τ' ἀποκλείω) καὶ ἐπανῆλθε:

" - Ὄχι, ἐντάξει. Ὁ Λὸ Σκόκκο!...".

Μὴ σᾶς πῶ ὅτι ἔνιωσα σὰν νὰ πῆρα...τὸ Α΄ Βραβεῖο Διανεμημένου Ρόλου!

* * * * * Φτάσαμε στὴν ἡμέρα τῆς γιορτῆς. Ὅλοι οἱ γονεῖς εἶχαν ἔρθει νὰ μᾶς καμαρώσουν.

[Τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι, δὲν θυμᾶμαι τὴν μάννα μου νὰ ἦταν ἐκεῖ. Οὔτε στὴν Δραματικὴ Σχολή, τὸ 1976, ἦρθε:

" - Δὲν σοῦ εἶπα ἐγὼ ποτὲ νὰ πᾶς νὰ γίνεις θεατρίνος!...".

Ἀργότερα, ὅμως, δὲν ξεκολλοῦσε ἀπὸ πάνω μου. Μέχρι καὶ σ' ὅλες τὶς περιοδεῖες, Μακεδονία, Θράκη, κρύο, χιόνια, βροχή, ΔΕΝ ἔχανε παράσταση. Οὔτε μία!]

Ἦρθε ἡ στιγμὴ νὰ παίξω κι' ἐγὼ τὸν ἥρωά μου, τοῦ '21. Ἀλλά, σίγουρα, θὰ ντρεπόμουν μὲ τὸ παραπάνω, γιατί, μὲ τὸ...ποὺ μίλησα, κάποιος ἀπ' τοὺς γονεῖς φώναξε:

" - Πιὸ δυνατά, δὲν σ' ἀκοῦμε!...>.

Ἔβαλα δύναμη.

" - Πιὸ δυνατά, παιδάκι μου. Δὲν ἔφαγες τίποτα τὸ πρωί;..." Αὐτὸ ἀκούστηκε ἀρκετὲς φορὲς κι' ἐγὼ ἔλεγα, ξανὰ καὶ ξανά, τὰ ἴδια λόγια, πιὸ δυνατά, ἀλλὰ μέσ' ἀπ' τὰ δόντια μου! Δὲν ἔφευγα ὅμως. Πεῖσμα νὰ δεῖς!

Ὥσπου βρέθηκε Λύση!!!!!!!! -----------------> Ἡ δασκάλα μας, σκυμμένη καὶ κρυμμένη πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μου, ἔλεγε τὰ λόγια μου δυνατά, ἀντὶ γιὰ μένα, ἐγὼ πάντως...ἔπαιζα, καὶ τὸ ἔργο προχώρησε! Στὸ τέλος, πῆρα χειροκροτήματα κι' ἐγώ!

* * * * * Τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι, δὲν τ' ἀποκλείω νὰ ἦταν στὸ ὑποσυνείδητό μου, ὅταν 1973 - 6, δουλεύοντας στὴν Αἴρ Φράνς, γράφτηκα στὴν Δραματικὴ Σχολή, ἀριστοῦχος, καὶ ὑποχρεωμένος νὰ πηγαίνω σὲ ὅλα τὰ ἀεροπλάνα, νὰ παρακολουθῶ ἀφίξεις καὶ ἀναχωρήσεις ἐμπορευμάτων καὶ ἔχοντας 15΄ ἐνδιάμεσο κενό, πήγαινα ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τοῦ ἀεροσκάφους, καὶ ἔκανα ὀρθοφωνία, φανταζόμενος ὅτι παίζω θέατρο, ἄς ποῦμε σ' ἕνα γήπεδο, ποὺ ἦταν πλάι σ' ἀεροδρόμιο, καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ παίζω εἴτε τραγωδία εἴτε δράμα δωματίου, μὲ χαλημὲς νότες, ψιθυριστὰ ἤ μὲ κραυγές, καὶ νὰ μ' ἀκοῦν ὅλοι οἱ θεατές, μηδενὸς ἐξαιρουμένου - καὶ τοῦ κλινικῶς κουφοῦ - ἀπὸ τὸν πιὸ κοντινὸ ὥς τὸν πιὸ ἀπομεμακρυσμένο καὶ νὰ καταλαβαίνουν λέξη πρὸς λέξη, συλλαβὴ πρὸς συλλαβή, φωνήεντα, σύμφωνα, παύσεις, συναισθήματα...

* * * * * Σήμερα, λοιπόν, μπορεῖ νὰ μιλάω στὸν Ἐθνικὸ Κῆπο ἀλλά, ἅμα θέλω, ἀκούγομαι, φυσικά, χωρὶς ἀλλοίωση, στὴν...Ἀκρόπολη - μὴν πῶ καὶ στὸ...Φάληρο!

19 Μαρτίου 2019 ·

Δημόσια

(Ἀντίγραφον - θρησκευτικὰ καὶ ἆλλα τερτίπια):

~

*Ὄχι μόνον γιὰ τὰ ἀντρόγυνα (διαζευγμένος εἶμαι καὶ ξέρω μὲ τὸ παραπάνω) ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ πᾶντα δὲν βρίσκω νὰ ταιριάζουν ὁποιοιδήποτε ἑτερόδοξοι μὲ μουσουλμάνους. Τοὺς φέρνουν ἐδῶ γιὰ νὰ μᾶς σπάσουν τὸ ὅποιο οἰκονομικὸ αἴτημα μιᾶς καλλίτερης ζωῆς. Μᾶς ξύπνησαν νὰ ζητᾶμε πολλά, μᾶς παίρνουν τώρα τὸν ἀέρα, θέλοντάς μας νὰ ζητιανεύουμε γιὰ τὰ λίγα. Οἱ θρησκεῖες - δὲν πιστεύω σὲ καμιά, ἀλλὰ δέχομαι νὰ ὑπάρχει στὴν Ἑλλάδα ἡ Ὀρθοδοξία, ὡς πιὸ ταιριαχτή της ἀλλὰ καὶ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ θρησκοληψίες ποὺ φθείρουν τὴν ζωή - εἶναι ἡ μαγιὰ ἀντιπαλότητας καὶ πολέμου. Ὅλοι, άπὸ δῶ κι' ἀπὸ κεῖ, περιμένουν μιὰν δίκαιη Δεύτερη, μετὰ θάνατον ζωή, νὰ τὸ εὐχαριστηθοῦν. Ἐν ὀνόματι τοῦ ἐντελῶς ἀγνώστου θεοῦ ἀλληλοσκοτώνονται, γιὰ τὴν Πίστη τους σ' Αὐτόν, γιατί ἔτσι τοὺς καθοδηγοῦν νὰ μαϊμουδοσκέφτονται. Τώρα, μᾶς φέρανε καὶ ὑποδεχτήκαμε, μετὰ πλήρους χαρᾶς ὅτι κάνουμε ἔργον χριστιανικόν, αὐτοὺς μὲ τοὺς ὁποίους οὐσιαστικῶς δὲν ταιριάζουμε σὲ τίποτα. Ἀπὸ τὴν μιὰ τοὺς σκοτώνουν, ἀπὸ τὴν ἄλλη τοὺς συμπονοῦμε. Καὶ ἀφοῦ εἴμαστε κορόιδα, μαζὺ μὲ τοὺς πολεμημένους, ἔρχονται καὶ πενταπλάσιοι ἆλλοι, πεπεισμένοι ἄνωθεν ὅτι πρέπει νὰ παίξουν τὸν ρόλο τοῦ πολεμημένου, γιὰ νὰ πᾶνε στὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, δηλαδὴ μιᾶς χρεωκοπημένης ἀπὸ τὶς ἀπάτες χώρας. Ὁ πόνος τῆς προσφυγιᾶς εἶναι συγκινητικός. Τὸ νὰ ζοῦμε μὲ ὀλίγα, εἶναι δίδαγμα χριστιανικόν, διὰ τοὺς πολλοὺς καὶ χαζούς. Τὸ νὰ μπερδεύονται οἱ κοινωνικὲς ἀξίες π.χ. περὶ γάμου, εἶναι νὰ χάνεις τὸν μπούσουλά σου: οἱ μὲν γυναῖκες περπατοῦν καὶ τὄχουν στὸ πιάτο, οἱ δὲ φοροῦν μαντήλα κι' ἀλλοίμονό σου ἄν τὶς κοιτάξεις. Ὅλοι οἱ ἆντρες εἶναι βεβιασμένως σοβαροὶ κι' ἀσήκωτοι, πλὴν ἐξαιρέσεων, ποὺ ἤ ρεζιλεύονται ἤ πηγαίνουν μὲ ἀλλόθρησκους ποὺ τάχα μου δὲν ξέρουν τίποτα καὶ ἀπαγχονίζουν τοὺς ρεζιλεμένους τους, ὁπότε δὲν κρατιόνται οἱ ἄνθρωποι, κάτι πρέπει νὰ κάνουν καὶ βρίσκουν τὸν παράδεισό τους στὴν Ὁμόνοια κι' ἀλλοῦ. Πατρίδα θεωρεῖται ὅτι προκύψει μετὰ ἀπὸ σωματο-ἐμπορικὲς συναλλαγὲς μὲ τὴν ἐπωνυμία τῆς ἀλληλεγγύης. Θὰ μποροῦσε νὰ συνωψίσει κανεὶς ὅλα τὰ ἀνωτέρω ἔτσι: ὅσο πιὸ φθηνά, τόσο πιὸ καλά, γιὰ τοὺς λίγους ἔξυπνους ποὺ κυριαρχοῦν. Θὰ καταλήξω ἄκρως φιλοσοφημένα: προτιμῶ τὴν πολιτικὴ τοῦ γάτου μου. Ζῶ μαζύ σας - χατῆρι σᾶς κάνω - γιατί πιστεύω στὴν Ζωή, ποὺ εἶναι ὁ Θεός μου, καὶ ξέρει, Ἐκείνη μόνη, πότε θὰ μὲ πάρει. Μὴν τολμήσετε κι' ἔρθετε στὴν Κηδεία μου, θὰ βρυκολακιάσω καὶ θὰ σᾶς δαγκώσω. Ὅλους.

(Ἀναμνήσεις - ποὺ νὰ μὴν ἔσωναν νὰ ἦταν):

~

20 Μαρτίου 2019 στὶς 6:34 μ.μ. ·

(Ἀντίγραφον - αὐθαδείας μου πρὸς τὸν Θεόδωρον Κολοκοτρώνη, - κι' ἄν τοῦ ἀρέσει! Ἄν δὲν τοῦ ἀρέσει, σκασίλα μου. Θὰ βάλω τὸν Χουανίτο μου νὰ κλαίει):

~

* Δὲν τὴν θέλει, βρὲ Κολοκοτρώνη, τὴν λευτεριά του, αὐτὸς ὁ λαός, - δὲν μπορεῖς νὰ τὸ καταλάβεις;

Δὲν βλέπεις τὴν ξενομανία τους καὶ τὴν ἀγραμματοσύνη τους, σήμερα ποὺ γέμισε ἡ χώρα Σχολεῖα, Φροντιστήρια καὶ Ἰνστιτοῦτα; Ἀκοῦνε ἑλληνικὰ καὶ βγάζουνε σπυριά.

Πέθανες καὶ μυαλὸ δὲν ἔβαλες, - ἐκεῖ, ἐσύ, νὰ τοὺς ξετουρκέψεις!

20 Μαρτίου στις 2:03 μ.μ. ·

(Ἔχω καταντήσει ξόανο...Ἀναμνήσεων):

~

20 Μαρτίου 2018 στὶς 3:58 μ.μ. · Αθήνα ·

Μετανᾶστες καὶ πολιτική.

~

Ἄπειρες φορὲς ἔχω πεῖ κι' ἔχω γράψει πὼς δὲν ἀντέχω νὰ βλέπω καὶ ν' ἀκούω γύρω μου τόσους μετανᾶστες (καὶ τί μετανᾶστες!...), μὲ φωνὲς ἄγριες (θὰ μοῦ πεῖς:- Καὶ οἱ δῆθεν Ἕλληνες, ποὺ μιλοῦν μονότονα, γκρηγκλισκικά; Πιὸ ἀγράμματοι (σπουδασμένοι ὡστόσο) κι' ἀπ' τοὺς παπποῦδες

καὶ τὶς γιαγιάδες μας,

ποὺ μᾶς παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς γράψουμε ἕνα γράμμα, γιατί δὲν ἤξεραν γράμματα (καὶ τοὺς πιάναν τὰ κλάματα; <-------- τὸ λέει καὶ τὸ ἐξαίσιο τραγοῦδι) καὶ κυρίως ἀηδιάζω καὶ ἀγανακτῶ ποὺ οἱ πολιτικοί μας τοὺς φέρνουν ἀβέρτα ἐδῶ, διευκολύνοντας τοὺς πάσης φύσεως ἐργοδότες, νὰ καταπατοῦν τοὺς (ἀεὶ ἀνεφάρμοστους) Νόμους γιὰ τὰ μεροκάματα καὶ ὕστερα μᾶς λένε, ὅλοι μαζύ, γιὰ οἰκονομικὴ κρίση...Τότε,

πῶς ζοῦν οἱ μετανᾶστες ἐδῶ καὶ δὲν πεθαίνουν τῆς πείνας; Τί τρῶνε;

Πόσους καὶ ποῦ τοὺς βλέπουμε νὰ πεινᾶνε;

Ἄν ἐξαιρέσουμε τοὺς ὅσους Ἕλληνες ἀπόκληρους,

κανεὶς δὲν φαίνεται νὰ πεινάει.

Ὅλοι περπατοῦν ἄνετοι, ψαχουλεύοντας ἕνα κινητό ἤ μιλῶντας στὸ τηλέφωνο.

Ἔχουμε ζήσει καὶ σὲ ἆλλες ἐποχές,

ὅταν ὄντως ἡ φτώχεια ἦταν ἔκδηλη στὸ κάθε τί. Ἁπλῶς, μοῦ φαίνεται ὅτι ἡ πολιτική μας εἶναι: νὰ μὴν ἀναπτυχθοῦμε καὶ πολύ, καθὼς καὶ νὰ μπασταρδέψουμε τόσο ὅσο καὶ ἡ Ἀμερική,

νὰ καταργηθοῦν καὶ οἱ ὑποψίες ὑπάρξεως ἐθνῶν, γλωσσῶν... Σ' αὐτό, βοηθάει ἀπεριόριστα τὸ πόπολο. Ἡ ἄλλοτε ξενομανία ἔγινε σημερινὴ ξενοδουλοπρέπεια. Σοῦ φτιάχνουν ἕνα ντοκυμανταίρ, ἄς ποῦμε, γιὰ ταξεῖδι στὴν Ροδόπη ἤ τὴν Κολοπετινίτσα,

τὴν προετοιμασία σὲ κάποια πόλη τῆς Ἠπείρου γιὰ τὸ Πᾶσχα,

ρεπορτὰζ γιὰ τὸ πῶς πνίγονται στὸ Αἰγαῖο οἱ μετανᾶστες ποὺ μᾶς στέλνει ἀκατάπαυστα ἡ Τουρκία (ἔχει βρεῖ καὶ τὰ κάνει), καὶ ἆλλα πολλὰ θέματα (συγκεκριμένα: σὲ ὅλα ἀνεξαιρέτως), καὶ ἅπαντα ταῦτα ἔχουν ὡς μουσικὴ ἐπένδυση:

ἀμερικανικὰ τραγούδια τοῦ κώλου.

Καλά, ἄσε ποὺ πλέον: οὔτε Μίκης Θεοδωράκης, οὔτε (τὸ πιὸ σπάνιο) Μάνος Χατζιδάκις ὑπάρχουν πιὰ νὰ θυμίζουν στοὺς κατοίκους πὼς ἐδῶ εἶναι (ἦταν) Ἑλλάδα,

οὔτε Νάνα Μούσχουρη,

οὔτε Γρηγόρης Μπιθικώτσης καὶ ἆλλοι πολλοί,

γιατί ὄντως εἴχαμε τραγουδιστές, τώρα δὲν ἔχουμε, νὰ ἀκούσουμε τὰ ἑλληνικὰ καὶ νὰ τὰ χαροῦμε... Ἡ ἀμερικανιὰ εἶναι μία ἀπὸ τὶς δικτατορίες ποὺ βιώνουμε μετὰ πολλῆς προθυμίας κι' ἀποχαυνωμένης χαρᾶς.

Κάποτε, τὸ νὰ εἶσαι Ἕλληνας ἐθεωρεῖτο χωριατιά. Τώρα, νέτα-σκέτα θεωρεῖται φασισμὸς καὶ ξενοφοβία.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ δοξάζω (ἆλλοι, ὡς ἀντίδραση, μπορεῖ νὰ τὸ ρίχνουν ἀλλοῦ) τὶς γάτες.

Δὲν θὰ μὲ ξεκάνετε ἐσεῖς καὶ οἱ πολιτικοί σας προτοῦ μὲ καλέσει ἡ Φύση στὰ ἔγκατά της.

Θέλω νὰ πεθάνω ἄνθρωπος.

Θὰ μὲ κλάψουνε γάτες.

Ἀπὸ σᾶς, μὴ σώσει καὶ κλάψει κανεὶς γιὰ τὸν χαμό μου. Νὰ στερέψουν κι' ἀπὸ δάκρυα τὰ μάτια σας.

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο

21 Μαρτίου 2015 · Ἀθήνα ·

Κάτι δὲν μοῦ βγαίνει καλὰ, στὸ Φέις Μπούκ - Λεύκωμα, τὸ λέω ἐγώ -, μὲ τὴν στήλη σπουδῶν καὶ ἐπαγγέλματος! Καταφεύγω ἐδῶ, γιατὶ κάποιοι ὅλο καὶ μὲ ρωτοῦν.

* Γαλλικὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀθηνῶν. Τὸ 1994 ὑποτροφία γιὰ μετάφραση ἔργου τοῦ Ζίντ.

Ἄριστα γιὰ μετάφραση θεατρικοῦ ἔργου τοῦ Λαμπίς, τὸν ἑπόμενο χρόνο.

* Δραματικὴ Σχολὴ Γρηγόρη Βαφειᾶ. Ἀριστοῦχος (ποὺ μοῦ ἔριξε τὴν βαθμολογία κυρία τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ ἐπειδὴ "δὲν πῆγα μαζύ της").

* Συμμετοχὴ σὲ θιάσους τῆς Ἀθήνας ἀλλὰ καὶ σὲ περιοδεῖες μὲ σημαντικοὺς ρόλους σὲ σημαντικὰ ἔργα ἑλληνικὰ καὶ ξένα.

* Μεταφραστὴς ἀπὸ τὸ 1968 βιβλίων λογοτεχνίας, θεάτρου, κοινωνιολογίας, φιλοσοφίας κ. ἄ., κυρίως ἀπὸ γαλλικὰ ἀλλὰ καὶ ἀγγλικὰ καὶ ἰταλικά.

* Θιασάρχης περιφερομένου θιάσου μὲ ἔργα γιὰ παιδιά, συγγραφέας ἔργων, ἠθοποιός, ἀπὸ 1985 ἕως 2.000.-

* Διδάσκαλος γαλλικῆς κατ' οἶκον σὲ μαθητὲς ὅλων τῶν ἐπιπέδων, ἀπὸ ἀρχαρίους ἕως τελειοφοίτους πανεπιστημίων.

* Σὲ μερικὲς περιπτώσεις, ρεσεψιονίστας σὲ ξενοδοχεῖα, 4 χρόνια ὑπάλληλος τῆς Αἴρ Φράνς. Καὶ ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν,

κατὰ διαστήματα, συνοδηγὸς σὲ ταξειδιωτικὲς ὁμαδικὲς περιηγήσεις.

* Μέλος τῆς Ἕνωσης Νέων Ἑλλήνων Λογοτεχνῶν, ὑπεύθυνος ὕλης λογοτεχνικοῦ περιοδικοῦ (ἀμισθί) καὶ ἐκδότης λογοτεχνικοῦ περιοδικοῦ "Τρικυμία" (4 τεύχη).

* Κατὰ καιρούς, δημοσίευσα κείμενα καλλιτεχνικῆς ὑφῆς σὲ ἐφημερίδες καὶ περιοδικά. Ξεκίνησα ἀπὸ "Μικρὸς Λογοτέχνης" στὰ 14 μου χρόνια (Διάπλασις τῶν Παίδων), ἀργότερα στὴν "Φιλολογικὴ Βραδυνἠ".

* Σήμερα, γράφω, μεταφράζω, σχολιάζω (ἀμισθί) στὸ Διαδίκτυο καὶ μόνον. Καὶ παρακολουθῶ διδασκαλίες διαφόρων καθηγητῶν στὸ Λαϊκὸ Πανεπιστήμιο, τῆς Ἑταιρείας τῶν Φίλων τοῦ Λαοῦ.

* Συμμετοχὴ σὲ χορωδίες (βαρύτονος).

* Προσωπικὲς ἐκδόσεις (4): διηγημάτων, ποιημάτων, θεατρικῶν ἔργων καὶ θεατρικῶν μεταφράσεών μου, ποὺ μοιράσθηκαν δωρεάν.

* Μοντέλο σὲ ζωγράφους, κυρίως τῆς Λούκη Κνέχτμανς (περίπου 40 φορές).

* Μὲ τὸ ψευδώνυμο "Κλινοσοφιστής" ἄρχισα μιὰ νέα πορεία στὰ Γράμματα.

* Τέλος, ἀντιγράφω ὅλα τὰ γραπτά μου καὶ μερικὲς θεατρικὲς μεταφράσεις μου, σὲ δική μου Σελίδα, στὸ Διαδίκτυο, μὲ τὸν γενικὸ τῖτλο: Κλινοσοφιστεῖες καὶ ὄχι μόνον.

22 Μαρτίου 2018 ·

Νέος νόμος: Σὲξ μόνο μὲ ρητὴ συναίνεση πλέον στὴν Σουηδία!

~

Καὶ ἔτσι πρέπει.

Δύο φορὲς μοῦ ἔχουν ἀρνηθεῖ - καὶ χωρὶς δεύτερη κουβέντα ἀπομακρύνθηκα. Ἡ μία (1968) μὲ πονάει κάπωςιἀκόμα , ἀλλὰ...

Πολλὲς φορές, δὲν ξέρω πόσες, ἔχω ἀρνηθεῖ ἐγώ. Τὶς περισσότερες τὸ πλήρωσα ἀκριβά, νὰ μοῦ βγάλουν τὰ μάτια - κι' ἀκόμα χειρότερα.

Γενικῶς ὅμως ἀρέσαμε μεταξύ μας μὲ τὴν πρώτη. Κι' αὐτὸ πρεσβεύω. Νὰ μὲ θέλεις καὶ νὰ σὲ θέλω.

Λεφτὰ δὲν ἔχω δώσει καὶ δὲν ἔχω πάρει ποτέ. Οὔτε μία φορά.

Ἄ, ναί. Εἶχα πεῖ, στὰ 17 μου, σ' ἕναν φίλο μου νὰ μὲ πάει στὴν Τρούμπα, - ἄβγαλτος ἤμουν. Μπῆκα σὲ μιὰ γυναίκα, τῆς ἔδωσα 70 δρχ. ἀλλὰ τὴν...παρακάλεσα νὰ μὴν πεῖ πὼς δὲν ἔκανα τίποτα. Καὶ βγῆκα πανευτυχής.

- Εἶδες; μοῦ εἶπε ὁ φίλος μου, ποὺ δὲν τοῦ εἶπα τὴν ἀλήθεια. Εἶναι τόσο ἁπλό!...

Πάντως, τὴν Τρούμπα τὴν σιχάθηκα, μὲ μιὰ φορὰ ποὺ τὴν εἶδα. Ἄν καὶ καταλαβαίνω πόσα δράματα ἔχουν συμβεῖ ἐκεῖ καὶ θἄθελα... ἤ μᾶλλον, πολλὲς φορὲς ἔχω συμπαθήσει καὶ μ' ἔχουν συμπαθήσει πόρνες καὶ ἔχουμε γίνει κάπως φίλοι. Τέλος πάντων, ἀνεξάντλητο εἶναι τὸ θέμα τῆς πορνείας, κάθε λογῆς. Στὸ ὁποῖο δὲν εἶχα καμιὰν παραμικρὴ ἀνάμιξη.

(Χωρὶς ἀναμνήσεις... δὲν πάω πουθενά):

~

23 Μαρτίου 2019 στὶς 4:51 μ.μ. ·

(Ἀντίγραφον

~ 23 Μαρτίου 2019, ὥρα 4:51 μ.μ.):

Sofia-Pola Tsaka:

Μέλος που ξεκινάει συχνά συζητήσεις · 2 ώρες

Πόσος καιρὸς πάει ἀπὸ τὴν τελευταία φορὰ ποὺ διαβάσατε «ὁλόκληρο» τὸν «Ὕμνο εἰς τὴν Ἐλευθερίαν»;

----

* Καλά, ἐδῶ τὸ θέμα εἶναι νὰ μάθουμε νὰ λέμε τὸν τουρκικὸ ἐθνικὸ ὕμνο καὶ νὰ συμβάλλουμε καθημερινῶς νὰ φτιαχτεῖ ὁ σκοπιανός, νὰ μὴ μᾶς λένε φασῖστες. Τί χαζομάρες μοῦ κοπανᾶτε, ποὺ ὅλοι - μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις - οἱ Ἕλληνες παρελαύνουν ἀπὸ τὸ Φέις-Μπούκ, φορῶντας τὴν στολὴ τῆς Ἀνορθογραφίας, μὲ καμάρι καὶ ξετσιπωσιά;

(Ὅποιος δὲν ἀναμιμνήσκεται, δὲν μᾶς χρειάζεται):

~

23 Μαρτίου 2019 στὶς 8:47 π.μ. ·

(Ἀντίγραφον - φαίνεται κι' ἐκ μακρόθεν):

~

Re: Χρόνια πολλὰ, ΚΛΙΝΟ ! (καὶ σύ, Γεώργιε Σουρῆ)

Δημοσίευση ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ» Σεπτέμβριος 9th, 2010, 8:10 am.

 

Συρρίκνωση.

Δὲν ξέρουμε, μὰ τὸν Χριστό, τὰ σύνορά μας, προσεχῶς, ποιά θἆναι τῆς Ἑλλάδας.

Μοιράσαμε τὸ πέλαγος, μπάζουμε μετανᾶστες, κάθοδος Βαλκανίων!...

Τοῦρκοι καὶ Ἀλβανοὶ ξεκίνησαν ἐρωτικὴν περίπτυξιν τῶν Ἰονίων.

Κι' ὁμολογῶ, ὡς Ἕλλην ταπεινός: - Μᾶς φτάνει κι' εἶναι ἀρκετὸς ὁ χῶρος μιᾶς κουράδας.

Κι' ὅπως στὴ Σμύρνη δὲν χωρούσαμε, - ἱστορικῶς,

ὅλοι μας, πρέπει νὰ τὸ παραδεχτοῦμε -

ἐμπρός, ἴτε παῖδες, ἄς ἑτοιμαστοῦμε

στὸν Σαρωνικὸ μεμιᾶς σὰν Πέρσες νὰ πνιγοῦμε.

Ἰάνης Λό Σκόκκο.

====================

Υ.Γ.

Ἡ καινούργια ἀφετηρία μου, μὲ σατιρικὰ ποιήματα κάθε λογῆς θεμάτων, δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ καμιὰν πολιτικὴν παράταξη, μὲ κανένα κόμμα. Μακρὰν ἐμοῦ ταῦτα.

Μόνη διάκρισις, ὅτι εἶμαι Ἕλληνας.

* * *

(Σχόλια):

- Σωτήρης Λ.Δημητρίου: Είπες: "Μόνη διάκρισις, ὅτι εἶμαι Ἕλληνας". Μόλις στοχοποιήθηκες... Καλή σου μέρα.

_ _ Ἰάνης: Ἄν μὲ σκοτώσουν, θὰ κλάψεις; * Καλό σου τούρκευμα.

(Ἀντίγραφον - ποὺ κι' ἄν δὲν τὸ ἐκτιμήσουν οἱ μελετητὲς τῆς Ἱστορίας, τίποτα δὲν ἀλλάζει στὴν προδοσία):

~

23 Μαρτίου 2019 στὶς 8:23 π.μ. ·

(Ἀντίγραφον - ἡ Μακεδονία δὲν εἶναι...γαλλική, μακάρι νὰ ἦταν!):

~

Η Γαλλία «μπλοκάρει» Σκόπια και Αλβανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

----

* Τὸ θέμα δὲν εἶναι νὰ μπλοκάρει μία χώρα ἤ νὰ μὴν τὴν μπλοκάρει ἡ Γαλλία ἤ ἆλλο κράτος γιὰ νὰ μπεῖ στὴν Ε.Ε. * Ἔπρεπε: νὰ μὴν λέγεται ἔτσι ποὺ λέγεται. Καὶ ἀφοῦ ἡ Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα ἤ Ἑλλάδα (μὴν ξεράσω) τῆς τὸ ἐπέτρεψε, τῆς τὸ χάρισε, ἀκόμη καὶ μὲ ἀπειλὲς ἐναντίον μας, κι' ἐμεῖς ξεθυμαίνουμε στὸ Φέις-Μπούκ, νομίζοντας ὅτι δίνουμε ρέστα μαχητικότητας, - οἱ ἆλλοι τί νὰ κάνουν; ΔΕΝ τοὺς πέφτει κανένας λόγος. Πάει, τελείωσε. Δικαίωμά της νὰ τὴν λέγανε καὶ Μαϊμού. Ἅμα τῆς τὸ ἐπιτρέπανε οἱ Μαϊμοῦδες καὶ οἱ μαϊμουδίζοντες!... Δὲν ὠφελεῖ νὰ παριστάνουμε τὰ θύματα.

2020, Μάρτιος, 

παραμονὲς ἐπετείου τοῦ 1821. 

 ~

Καὶ νά

πού, δύο χρόνια ἀργότερα

(ποτὲ στὴν ζωή μου δὲν ἔχω διαψευσθεῖ

γιὰ ὅ,τι κακὸ προβλέπω,

τόσο, ποὺ ὅλοι μὲ φοβοῦνται

καὶ μὲ ξορκίζουν),

ἡ Παρέλαση δὲν γίνεται.

Τὸ ἀποδεικνύουν οἱ ἡμερομηνίες καὶ τὰ ρημαδιασμένα τὰ γεγονότα.

--

 Πρὶν ἀπὸ 2 χρόνια.
 23 Μαρτίου 2018 · Ἀθήνα.

* 

Μόλις ἐπέστρεψα ἀπὸ ἕναν μικρὸ περίπατο ὥς τὸ Πεδίον τοῦ Ἄρεως,

τὸ ὁποῖο σχεδιάστηκε τὸ 1934 μὲ σκοπὸ νὰ τιμηθοῦν οἱ Ἥρωες τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821,

καὶ διακοσμήθηκε μὲ τὶς μαρμάρινες προτομὲς τῶν 21 ἡρώων κατὰ μῆκος τῆς λεγομένης ὁδοῦ Ἀγωνιστῶν τοῦ '21. Ἔτσι ὅπως ξεπρόβαλα στὴν ἱερὴ αὐτὴ ὁδό, ἡ πρώτη προτομὴ ποὺ εἶδα ἦταν τῆς ἡρωικῆς Θρακιώτισσας καπετάνισσας τῆς Ἐπανάστασης Δόμνας Βισβίζη. Καὶ μπροστὰ εἶχαν ἐναποθέσει στεφάνι οἱ Γυναῖκες τῆς Θράκης. Μοῦ ἄρεσε αὐτό. Καὶ πρχωρῶντας, εἶδα ὅτι ὅλες οἱ προτομὲς εἶχαν τὸ στεφάνι τους. Μόνο ποὺ κάποια ἦταν ξεχαρβαλωμένα.

Ὥσπου εἶδα κι' ἕναν νεαρὸ ἀλλοδαπό, Ἀνατολίτη,

νὰ ξεχαρβαλώνει ἕνα στεφάνι,

δὲν ξέρω βέβαια γιατί. Στάθηκα. Ὕστερα τοῦ πάτησα τὶς φωνές. Γύρισε καὶ μοῦ φώναξε:

- Τί θέλει τὸ μαλάκας; (Ἀπόδειξη ὅτι ἑλληνοποιήθηκε - τὸ αἶσχος τῆς Νέας Ἑλλάδος).

- Θὰ φωνάξω τὴν Ἀστυνομία, τοῦ βροντοφώναξα.

Σκέφτηκα νὰ καλέσω τὸ 100, ἀλλὰ κι' ἀπὸ ἆλλες φορές, ξέροντας πόσο ἀναποτελεσματικὸ (καὶ κάτι παραπάνω) θὰ εἶναι καὶ...δὲν τὸ ἔκανα. Στάθηκα ἐκεῖ ἀπειλητικός.

Λίγο πιὸ κεῖ, ἦταν βέβαια καὶ κάτι στημένα μαγαζιὰ ποὺ πουλοῦν διάφορα - δὲν θὰ ἦταν καὶ τόσο ριψοκίνδυνο ἴσως γιὰ μένα, (ἄν καὶ σκέφτηκα πὼς μᾶλλον θὰ μὲ ἄφηναν στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἄν συνέβαινε κάτι παρὰ νὰ τὰ βάλουν μὲ άλλοδαπό, ποὺ ἔχει τόσα δικαιώματα). Θὰ μὲ λέγανε καὶ ρατσιστή!

* Στὸν δρόμο εἶδα ἕναν νεαρὸ (13 χρονῶ;) Τσολιὰ καὶ τἄχασα! Ὕστερα θυμήθηκα πὼς τὰ Σχολεῖα, ἀκόμα (θέλω νὰ πῶ: κι' ἐφέτος μᾶλλον), γιορτάζουν τὴν 25η Μαρτίου καὶ στάθηκα νὰ τὸν καμαρώσω. Ἦταν μὲ τὴν μητέρα του καὶ μιλοῦσαν...ἀλβανικά! Πάλι καλά.

Ἔλληνα μαθητὴ δὲν εἶδα οὔτε ἕναν!

* Ἄκουσα μιὰ γυναίκα νὰ λέει ἑλληνικά:

- Πιὸ σιγά...μὴν τρέχεις...μὴν τρέχεις...

Τἄχασα. Ἑλληνικά; Ἔχω παρακρούσεις; Μάννα μὲ Ἑλληνόπουλο;

Γύρισα νὰ δῶ, νὰ τὸ χαρῶ. Στὸ σκυλάκι της μιλοῦσε.