* ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ, 18 Σεπτεμβρίου 2008, 6:36π.μ.

 

Σ' αὐτὴν τὴν "Σελίδα" ἔχω στηρίξει φιλοδοξίες. Ὁ Χρόνος, ἡ δουλειὰ μου, ἡ Τύχη θὰ δείξουν.

* Ὅλα τὰ κείμενά μου,

ἐξαιρουμένων ὅμως καὶ...πολλῶν(!),

περιστρέφονται γύρω ἀπὸ τὴν κλίνη [κρεββάτι] μὲ ἔρωτα ἤ μὲ θάνατο.

* Ὁμολογῶ, διαθέτω τρυφερὸ δηλητήριο, ρόδινο σφάχτη, ἐνδιαφέρουσα ἀδιαφορία γιὰ τὶς ὀλέθριες συνέπειες αὐτῶν, ὅταν σκέφτομαι πὼς οἱ ἄνθρωποι πρέπει

νὰ τιμωρηθοῦν κάποτε!

* Ἀσφαλῶς καὶ δὲν εἶμαι ἐγὼ ὁ ἐντεταλμένος Τιμωρός. Ἀλλὰ μοῦ ἀρέσει νὰ ὑπηρετῶ αὺτὸν ποὺ θὰ τιμωρήσει: τὴν Συνείδηση.

* Ὅσοι καὶ ὅσες μὲ ἀγάπησαν μὲ πάθος, πῆραν ἐκεῖνο ποὺ ἤθελαν ἀπὸ μένα καὶ προσπάθησαν νὰ μοῦ βγάλουν τὰ μάτια φεύγοντας. Ἐν μέρει τὰ κατάφεραν!

* Ὡστόσο, τίποτα δὲν μοῦ λείπει. Ἀναρωτιέμαι: τί πῆραν; Ἀφοῦ ἔγινα ἔτσι πιὸ σοφός;

* Ἀσφαλῶς καὶ νιώθω τύψεις πού, γράφοντας κλινοσοφιστεῖες, ὑπονοῶ ὑπαρκτὰ πρόσωπα καὶ καταστάσεις. Γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι κάποιος πρέπει νὰ ἔχει τύψεις. Ἐλπίζω νὰ τὶς ἔχω μὲ ταλέντο.

* Δὲν εἶμαι πιὸ κακὸς ἤ πιὸ καλὸς ἀπὸ κανέναν. Ὅλοι εἴμαστε ἐξίσου κακοί. Κάποιοι ὅμως εἴμαστε ταγμένοι γιὰ πιὸ δυνατοί. Καὶ ζητᾶμε λύτρωση. Αὐτό.

Ἀπὸ τὰ διασωθέντα μου στὸ Φόρουμ.

====

* ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ, 15 Ἰουλίου 2014, 3:41μ.μ.

 

Θέμα: Θέλω νὰ γυρίσω στὰ παληά...

~~

Θἄθελα νὰ βρῶ τὸ τετράδιο τῆς Α΄Γυμνασίου, ὅπου ἔγραψα τὴν πρώτη μου.........................ἀριστουργηματικὴ (μπάμ, μπούμ) Ἔκθεση,

ὅπου, παρὰ τὰ 1.000 ὀρθογραφικὰ λάθη,

ὁ Γιάννης Σιδέρης

μοῦ ἔβαλε βαθμὸ 20΄ (μὲ τόνο) καὶ...μὲ πῆρε στὸν λαιμό του ἐσαεί.

Θὰ σᾶς ἀφηγηθῶ τὴν ὑπόθεση(!) τῆς πρώτης μου ἔκθεσης λοιπόν,

ποὺ δὲν τὴν ἔκλεψα ἀπὸ κάπου

ἤ ποὺ δὲν μοῦ τὴν ἔγραψε ἡ ἐξαδέλφη μου, 5 χρόνια μεγαλύτερη,

νὰ τὴν παρουσίαζα γιὰ δική μου! Ὥς τότε, μόνο προφορικὰ ἤμουν Μεγάλος Παραμυθάς. Δὲν ἤμουν ἄξιος οὔτε μιὰ σειρὰ νὰ γράψω κατεβασμένη ἀπὸ τὸ μυαλό μου. Πήγαινα γιὰ ζωγράφος ἄλλωστε καὶ μισοῦσα τὴν Ἔκθεση.

Ἀλλὰ, τὴν προηγούμενη φορά, ὁ καθηγητής μας ἐξευτέλισε ἕναν συμμαθητή μας, ποὺ διάβασε μιὰ ἔκθεση κατὰ γράμμα ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο

"Πῶς θὰ πετύχετε στὸ Γυμνάσιο" (δίναμε εἰδικὲς ἐξετάσεις μετὰ τὸ Δημοτικό)

καὶ τὴν γλύτωσα ἐγώ, ποὺ εἶχα ἀντιγράψει τὴν ἴδια ἔκθεση ἀκριβῶς. Χτύπησε τὸ κουδοῦνι. Ἔτσι δὲν μαρτυρήθηκα, ἀφοῦ εἶχα κατουρηθεῖ, κυριολεκτικά, μόλις ἀντιλήφθηκα τὸ τί συνέβαινε.

Νὰ γιατί δίνω τόση ἀξία στὸ Γράψιμο, τὸ δικό του, τοῦ καθενός.

Θέμα: Νὰ φαντασθοῦμε ὅτι εἴμαστε μεγάλοι σὲ ἡλικία καὶ ἀπὸ κάποιαν ἀφορμὴ θυμόμαστε τὰ παιδικά μας χρόνια!

~~~~

Ἤμουνα στὰρ, λέει, τοῦ κινηματογράφου καὶ ἐκεῖνο τὸν καιρὸ τελείωναν τὰ γυρίσματα μιᾶς μουσικοχορευτικῆς ταινίας, ὅπου πρωταγωνιστοῦσα ἐγὼ καὶ μιὰ ἐξαίρετη νέα χορεύτρια ποὺ θὰ ἀναδεικνυόταν στὸ πλάι μου!

Μάλιστα, τότε, 1956, ἐπειδὴ στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑπῆρχε τηλεόραση, ἔστειλε ἡ Τσινετσιτά συνεργεῖο νὰ μᾶς πάρει συνέντευξη καὶ νὰ κινηματογραφήσει, δείχνοντας καὶ τὸ χορευτικὸ φινάλε ποὺ ἔκλεινε μ' ἕνα φιλὶ καὶ "Τέλος", ποὺ θὰ τὸ ἔβλεπε ὅλη ἡ Εὐρώπη, πλὴν τῆς Ἑλλάδας,

ποὺ ἦταν ἀνάξια νὰ ἔχει τηλεόραση - καὶ τί νἄδειχνε δά; Λαϊκοῦρες;

Καὶ μόνον στὸ σπίτι μου, ποὺ ἤμασταν οἱ μοναδικοὶ ποὺ εἴχαμε ἀπ' εὐθείας τηλε-σύνδεση μὲ τὴν Ρώμη, θὰ τὸ βλέπανε ἡ γυναίκα μου μὲ τὸν γυιό μας.

Ἡ Ἔκθεση ἄρχιζε ὅταν πιά, ἀργὰ τὸ μεσημέρι, ἐπέστρεψα σπίτι μου, κατάκοπος, καὶ καθίσαμε νὰ φᾶμε.

Ὁ γυιός μου, ὁ Πίπης, 4 χρόνων, λύσσαξε νὰ μοῦ λέει πόσο τοῦ ἄρεσε ποὺ μὲ εἶδε στὴν ὀθόνη, τί ὡραία ποὺ ἦταν, ἐκείνη ἡ κυρία ποὺ χορεύαμε μαζύ...

" - Σκάσε, παιδάκι μου!", τοῦ ἔλεγα ἐγώ, "εἶμαι κουρασμένος, ζαλίζεται τὸ κεφάλι μου, τὰ λέμε τὸ βράδυ...".

Τίποτα αὐτός.

- Μπαμπά, αὐτό...μπαμπά, ἐκεῖνο...

Ἔ, νευρίασα κι' ἐγὼ καὶ τοῦ ἄστραψα μιὰ "πάφ!..." νὰ σκάσει ἐπιτέλους.

Καὶ δὲν ἔφαγα. Πῆγα καὶ κλειδώθηκα στὸ σαλόνι, βλασφημῶντας τὴν ὥρα καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔκανα παιδὶ νὰ μὲ βασανίζει ἔτσι. Ἄναψα τσιγάρο... ὥσπου ἄρχισα νὰ ἠρεμῶ καὶ νὰ παραδέχομαι πὼς παρὰ ἤμουν αὐστηρὸς μὲ τὸ παιδί, πού, τί ἔκανε; Χαιρόταν μὲ τὶς δόξες μου καὶ καμάρωνε!... Κι' ἔλεγα στὸν ἑαυτό μου:

- Ἔλα, μωρέ, τώρα! Ἐγὼ ἤμουν καλλίτερος στὴν ἡλικία του; Ποὺ κορόιδευα ὅλες τὶς γρηὲς τῆς γειτωνιᾶς, ἐπειδὴ τρέμανε καὶ σέρνανε τὰ πόδια τους τὰ στραβά; Πού, ὅπου ἔβλεπα σταμνάκι μὲ νερό, σὲ ἴσκιο νὰ δροσίζεται (σπάνιζαν τὰ ψυγεῖα πάγου τότε), τοὔδινα μιὰ κι' ἔπεφτε χάμω κι' ἔσπαγε; Ποὺ παντρευόμουνα κάθε ἀπόγευμα τὴν Μάρθα καὶ, ἐνῶ ἤμουν ὁ γαμπρός, ἔκανα καὶ τὸν παππά, γιατί τὰ ἄλλα παιδιὰ ἦταν μικρὰ καὶ δὲν ξέρανε νὰ θεατρινίζουν; Ποὺ δὲν ἤθελα νὰ πάω σχολεῖο γιατί ἤμουν βέβαιος ὅτι ἤξερα πιὸ πολλὰ Γράμματα ἀπὸ τὴν Δασκάλα ποὺ μιλοῦσε πιὰ μὲ τὸ "σεῖς" καὶ μὲ τὸ "σᾶς", ἡ γεροντοκόρη, ποὺ ποιός βλάκας θὰ τὴν παντρευόταν ποτέ; Ποὺ δὲν τολμοῦσε νοικοκυρὰ νὰ βγάλει ἔξω τὸ μαγκάλι της νὰ τ' ἀνάψει καὶ νὰ μὴ τῆς τὸ ἀναποδογύριζα χοροπηδῶντας; Ὑπῆρχε διαβολιὰ ποὺ νὰ μὴν ἤμουν πρῶτος ἐκτελεστής της;

Κι' ἀναλογιζόμουν: - Ἔλα, μωρέ, τὸ κακόμοιρο τὸ παιδί, τί ἔκανε; Ἐγὼ ἤμουνα πιὸ διάολος - καὶ τὰ ξέχασα δηλαδή; Τώρα ποὺ μεγάλωσα, πάει νὰ πεῖ πὼς σοβαρεύτηκα κιόλας; Κι' ὅταν δὲν ἔτρωγα τὸ φαΐ μου καὶ τὸ πετοῦσα ὅπου εὕρισκα, ἀκόμα καὶ πίσω ἀπὸ τὸν καναπέ; Ποὺ ἤθελα, ἀπαιτοῦσα, μιὰ ζωγραφιὰ γιὰ κάθε μπουκιὰ ποὺ ὑποσχόμουν νὰ ἔτρωγα; Παιδί ἤμουνα ἐγὼ ἤ διάολος τρικέρατος; ....

Αὐτὰ ὅλα, χωρὶς ὑπερβολὴ ἤ παραποίηση, βρίσκονταν στὴν μοιραία ἐκείνη Ἔκθεση!

Μὲ ὑπότιτλο: Ἕνα αἰσθηματικό, μοντέρνο, ἔξαλλο ἀριστουργηματάκι, γιὰ μικροὺς καὶ μεγάλους, ποὺ δὲν ὑπάρχει προηγούμενό του.

Ἄν δὲν τὸ διαβάσετε, ἐσεῖς χάνετε!

Τὴν ἀνάμνηση αὐτὴ,

τὴν ἀφιερώνω στὴν Πασιφάη καὶ στὴν Σουβλίτσα,

ἔτσι, ὡς αὐτόγραφο,

σὲ ἁπλὲς θαυμάστριές

 

Ἁπλῶς, γιὰ ἕνα μήνυμά μου πρόκειται, ποὺ τὸ διέσωσα τὸ 2018, ὅταν τὸ Φόρουμ ἔκλεισε διὰ παντός:

====

* ΣΥΡΙΖΑ+ΝΔ=LOVE/ ἆλλα λόγια ν' ἀγαπιόμαστε.

 

oliveoil: Σάβ 10 Μάιος, 2014 10:19π.μ.

Ὁ κ. Γλέζος εἶπε: «Ὅσο γιὰ τὴν πρόταση ποὺ μᾶς ἦρθε, δείχνει ὅτι ἡ ΝΔ ἀποδέχεται ὅτι ἔχει χάσει τὴν δύναμή της γι' αὐτὸ καὶ ζητᾶ συγκυβέρνηση.

Δηλαδὴ νὰ συγκυβερνήσει τὸ ναδὶρ μὲ τὸ ζενίθ» καὶ πρόσθεσε: «Θὰ ἐγκαταλείψει ἡ κυβέρνηση τὴν πολιτικὴ τοῦ δανεισμοῦ; Θὰ σταματήσει νὰ ἁρπάζει ἀπὸ τὸν λαό, γιὰ νὰ σώσει τὶς τράπεζες; Ἄν τὸ κάνει αὐτό, δὲν πιστεύω, συνάδελφοι τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, νὰ ἔχουμε ἀντίρρηση».

~~

Κλινοσοφιστής: Κυρ. 11 Μάιος  2014, 7:5π.μ.  

Ἐγκαταλεῖψτε τὰ δικά σας δηλαδή, κι' ἐλᾶτε μὲ τὰ δικά μας!...

Γιὰ μένα, ὅ,τι πιὸ βιοπαράλληλο, τώρα ποὺ ἀντιγράφω τὴν μετάφρασή μου τοῦ πιραντελλικοῦ: "Ἤ ἕνας ἤ κανένας",

(δράμα σὲ 3 πράξεις - ἀντιθέτως ἡ πολιτικὴ εἶναι φαρσοτραγωδία σ' ἀναρίθμητες διαπράξεις ἐγκλημάτων).

Γιὰ τὸν Τίτο φταίει ὁ Καρλίνο...,

γιὰ τὸν Καρλίνο φταίει ὁ Τίτο.

Μὲ τί ἐπιχειρήματα ρίχνει τὰ βάρη ὁ ἕνας στὸν ἆλλο, ἐνῶ, ἆλλο τόσο, πῶς δικαιολογεῖ τὶς πράξεις του, ὁ καθένας!

Ἐν προκειμένῳ, οἱ πράξεις ἦταν παρόμοιες: συνουσιάζονταν ἐναλλὰξ μὲ τὴν κυβέρνηση,

συγγνώμη: μὲ τὴν Μελίνα ἤθελα νὰ πῶ!

Ἐξ αἰτίας τους, πεθαίνει ἡ ἀθώα Μελίνα, κοινὴ ἐρωμένη τους (ἐξουσία, ἄν θέλετε, - στὴν περίπτωσή μας: ἕνα τέρας).

Τοὺς ἀφήνει τὸ παιδί της, ἀγνώστου πατρός: τοῦ Τίτο ἤ τοῦ Καρλίνο;

Κανενός.

Δικό της (τῆς ἐξουσίας, ποὺ πᾶντα πεθαίνει ἔτσι, καὶ φορτώνει ἀλλοιῶς τὶς καταστροφὲς στοὺς ἑπομένους)

Τὸ παιδί της, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, εἶναι ὁ λαός.

Ἀλλὰ ἐνῶ τὸ βρέφος δὲν φταίει, ὁ λαός εἶναι συνένοχος ὀλκῆς καὶ μὴν παραμυθιαζόμαστε.

Ἡ πολιτικὴ δὲν εἶναι θέατρο, εἶναι σφαγεῖο.

Ἀπὸ τὸ θέατρο φεύγεις καμιὰ φορὰ καὶ μὲ κάθαρσι. Ἡ πολιτικὴ σὲ βαπτίζει ἐσαεὶ στὴν ὕβρι.

 

1ον.

12 Ἰουνίου 2019.

(Ἀντίγραφον):

~

* ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ἐργασιακὰ δικαιώματα στὴν Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα. Μόνον ἐγκληματικὴ ἐκμετάλλευση ἐκ μέρους τῶν ἀφεντικῶν, ὅλων. Ἐπιδημία εἶναι. Κανεὶς δὲν πληρώνει σωστά. Τουλάχιστον τὰ τελευταῖα 20/ εἴκοσι χρόνια, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ μόνον συμβαίνει.

~~~~~~~~~~~~~~~~

2ον.

12 Ἰουνίου 2018.

Πάλι...ἀπὸ τὰ διασωθέντα μου.

* 18 Ἰουνίου 2017, καὶ ὥρα 3:30.

Re: Προτείνετέ μου μέρος γιὰ ἐργασία.

~

Κλινοσοφιστεῖες,

γιὰ πρώτη φορὰ σοφές - οὐί, μπιὲν σύρ!...

kitrino poukamiso* ἔγραψε: Τα λεφτά δεν ειναι πρόβλημα.

Θέλω απλά να γεμίζω τον χρόνο μου παραγωγικά.

----

Τρέλλα ἐξόχως ἐφικτὴ γιὰ ἐκλεκτούς.

~~

Στὸν Παράδεισο. Ὁ Θεὸς ἀφέντης θἆναι σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει, δὲν θὰ σ' ἀδικήσει ποτέ, δὲν θὰ τοῦ δώσεις οὐδέποτε λογαριασμὸ γιὰ τὸ τί καὶ πόσο παράγεις καὶ οἱ Ἅγιοι θὰ χαίρονται τὴν συντροφιά σου, γνέφοντας στοὺς Ἀγγέλους νὰ σὲ γλείφουν, νὰ τὸ χαίρεσαι, ἐντελῶς δωρεάν! Ὁ καιρὸς θὰ περνάει χάρμα χωρὶς προοπτικὴ νὰ πεθάνεις ποτὲ ἤ νὰ γεράσεις καὶ νὰ σέρνεσαι στὸ κρεβάτι μὲ πόνους καὶ τὰ παρόμοια ἀνιαρὰ συνεπακόλουθα. Βέβαια, ὅλοι θὰ σ' ἐκτιμοῦν γιὰ τὸ θεάρεστο ἔργο ποὺ θὰ προσφέρεις. Δὲν ἔχει σημασία τί. Ἀρκεῖ νὰ προσληφθεῖς στὸν Παράδεισο. Κι' ἄσε ὕστερα τὸν Δέλτα-Λόξ* νὰ λέει τὸ μακρύ του καὶ τὸ κοντό του γιὰ τὴν θεοδουλοπρέπειά σου ἤ τὸν Ἀντίοχο* νὰ σκαρώνει στατιστικὲς γιὰ τὸ ἀνυπόστατο τῆς ἐργασιακῆς σου προσφορᾶς σὲ χώρους ἀνυπάρκτους (κατὰ τὴν γνώμη του) (τσοντάρω κι' ἐγὼ ἐπ' αὐτοῦ, ἀλλά, ἐμένα, χέσε με, θανατόπληκτος εἶμαι, ξεψυχισμένα λόγια λέω, σύντομα θὰ μοῦ μπουκώσουν καὶ τὸ στόμα τὰ σκουλήκια, - ἀμὰν πιὰ καὶ πότε!...- νὰ γλυτώσει καὶ ἅπαν τὸ ὑπαρκτὸ Φόρουμ.γκρ...) καὶ νἆσαι σίγουρος πώς, μιὰν ἡμέρα, θὰ λές:

- Τί καλὰ ποὺ ἔθεσα, τότε, τὸ ὑπαρξιακό μου πρόβλημα, στὸ Φόρουμ.γκρ!...Τί τύχη νὰ μὲ καθοδηγήσουν ἄνθρωποι σοφοὶ στὰ ἀλλότρια, χαζοὶ στὰ κατάδικά τους!...Εἰδικὰ σ' αὐτὸν τὸν Κλινό, πρέπει νὰ τοῦ πάω γιὰ μνημόσυνο μιὰ γάτα, στὸν τάφο του, 

 

 καὶ νὰ τὴν παρακινήσω νὰ σκάβει, ἐννοεῖται γιὰ τὰ κακά της, ἀλλὰ καὶ - ποῦ ξέρεις; ὥσπου νὰ μπεῖ Φῶς Ζωῆς καὶ Τέχνης στὰ βάθη – καὶ...(πάλι) ποῦ ξέρεις; Ἴσως ἀναστηθεῖ!...Γιατί ὄχι; Κακὸς ἄνθρωπος δὲν εἶναι!...

Πάντως, ἀναρωτιέμαι: γιατί θέλεις νὰ δουλέψεις; Γιατί δὲν μᾶς ζητᾶς νὰ σοῦ προτείνουμε κάποιαν Σχόλη καὶ Τεμπελιά; Φοβᾶσαι μὴ σὲ ποῦμε Δημόσιον Ὑπάλληλο; Καὶ τί ἀνάγκη μᾶς ἔχεις ἐμᾶς; Διορίσου ἐσὺ καὶ ὅλο καὶ κάποιο κόμμα θὰ στηρίζει τὰ δικαιώματά σου, ἀκόμη καὶ ἐπ' ἀμοιβῇ του! Δὲν χρειάζονται πολλὰ προσόντα: ὑποτυπώδης γνῶσις τῆς ἑλληνικῆς, ἀξιοπρόσεκτο γκομενικὸ ἠθικὸ μπουρδούκλωμα, ἄψογη χρήση λατινικοῦ ἐρωτηματικοῦ - νὰ μὴν σὲ λένε καὶ ξερόλα... Αὐτά!

Τὴν ἡμέρα τοῦ διορισμοῦ σου ὅλοι θὰ σὲ μουντζώνουν ἀπὸ ζήλεια καὶ φθόνο. Ἀλλά, τί ἀνάγκη θἄχεις, ἐσύ; Εἴπαμε:

θὰ σὲ γλείφουν, κάποιοι, ἀπὸ πάνω ὥς κάτω, μπρὸς-πίσω, ἄχ!...Ἔτσι μοῦ 'ρχεται νὰ σοῦ βγάλω τὰ μάτια ἀπὸ τὸ κακό μου! Μὴν κοιτᾶς ποὺ δὲν τὸ δείχνω οὔτε καὶ τ' ὁμολογῶ!...

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

~~~

(*) Ψευδωνυμομάχοι.

(ποῦ Τὸ ξετρύπωσα...):

~

15 Ὀκτωβρίου 2010, ὥρα 6:01μ.μ.

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε:

 

Ψευδώνυμο καὶ πρᾶγμα.

 

Ἐγὼ Κλινὸ γεννήθηκα, Κλινὸ θὲ νὰ πεθάνω,

ρῖξτε μου κλινοσέντονα, μὴ φαίνεται τί κάνω,

ποῦ πάει τὸ χεράκι μου, τὸ κλινοπαθιασμένο,

τί πιάνει καὶ τί χαίρεται, στὴν κλίνη τὸ σκασμένο!

Τὰ ὤχ! καὶ ὤχ! π' ἀκούγονται - δὲν εἶναι κλιναρρώστεια -

ὁλημερὶς γιορτάζω, ἀμέ!... τ' ἅγια κλινοχώστια!

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

 

 9 Ἰουνίου 2020  ·

Καλὰ θὰ κάνετε νὰ τὸ διαβάσετε προσεχτικά.

==================

Ἀπὸ τὸν 2ο τόμο

τοῦ Θεάτρου τοῦ Ὀνείρου, Ἀθήνα 1999.

Περὶ πολιτικῆς

καὶ

περὶ κομματικῆς,

ἐν ὀλίγοις - καὶ πολλὰ εἶναι!

*

Προσέξτε, μὴ μοῦ τὰ μπερδεύετε:

ἡ πολιτικὴ γνοιάζεται·

ἡ κομματικὴ πεισμώνει.

Ἡ μία τείνει νὰ μοιάσει τοῦ Δημιουργοῦ· ἡ ἄλλη τὰ θέλει ὅλα δικά της – γεροντοκόρη

λυσσάρα γιὰ ἄντρα, δηλαδὴ ἐξουσία.

Μὲ τὴν μία ζῶ· τὴν ἄλλη τὴν ξεμαλλιάζω.

Ὑπεράνω ὅλων τοποθετῶ τὸ γράψιμο καὶ τὴν ἠθοποιΐα – γενικῶς κάθε τέχνη: μουσική, ζωγραφική, γλυπτική... Ἄν σ' αὐτὰ χωράει, ἁρμόζει, χρησιμεύει κάποια τρίχα (νύξις, πρέπον) ἀπὸ τὸ τσουλοῦφι τῆς κομματικῆς... - γιατί ὄχι; Καλόβαλτη. Ἡ πολιτικὴ συνυπάρχει στὸ αἷμα ὅσων βράζει τὸ αἷμα τους.

Ὥς πρὶν μερικὰ χρόνια, θεωροῦσα τὸν ἑαυτό μου ἀνίδεον, ἄσχετον ὡς πρὸς τὰ κόμματα – καὶ ἤμουν.

Ἀπ' ὅταν μπῆκα στὸν χορό (τρία χρόνια τώρα), ἰδέαν ἔχω, σχέσιν εἴθε οὐδέποτε ν' ἀποκτήσω.

Ἀνήκω στὸ ΔΗ.Κ.ΚΙ., ποὺ εἶναι κίνημα.

Προτίστως, ἀνήκω στὴν Ἑλλάδα τοῦ πολιτισμοῦ. Γιὰ τοὺς βαρβάρους, νιώθω τὸν πειρασμὸ νὰ τοὺς ἀλλάξω. Κι' αὐτὴ εἶναι ἡ ἀποτυχία μου.

Προσχώρησα στὸ ΔΗ.Κ.ΚΙ. Παρθένος – ὅσο παρθένος μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνας ἀνοιχτομάτης. Ἀλλά, φύσει ἐρωτικός, ἀπορῶ πῶς δὲν ἄλλαξα καὶ τὴν ἡμερομηνία γεννήσεώς μου: 26 Αὐγούστου καὶ Σάββατο – φτού, νὰ πάρει!...

Μ' ἀρέσει νὰ βλέπω τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ μικροσκόπιο καὶ μπήγοντας τὸ νυστέρι. Καὶ νὰ τὴν λέω κατὰ πῶς θἄρεσε στὸν Κωστῆ Παλαμᾶ (“Ὅποιος στοχαστικός”). Ὤ, θεοὶ τοῦ Ὀλύμπου! Αὐτὸ ὅμως δὲν ἀρέσει σὲ κανέναν – οὔτε στὸ ΔΗ.Κ.ΚΙ., πλὴν τοῦ Τσοβόλα. Προφανῶς ἀρέσει στὸν Ῥένο Ἀποστολίδη καί, δὲν ἀποκλείεται, σὲ μἐνα. Πληρώνω ἀκριβὰ τὸ Μεγάλο ΟΧΙ μου. Ἀλλὰ νά, πῶς, ὁ Μαινόμενος Ἡρακλῆς, ἐκεῖνος, ἔφθασε νὰ κυριευθεῖ ἀπὸ σφοδρὸν θυμό:

* Ἡ Κῦπρος. Θἄπρεπε νἄχουμε πνιγεῖ καὶ ὄχι νὰ ἅδουμε Χάπυ Μπέρθεϊ στὴν 25χρονη διχοτόμησή της.

* Τὸ ξεχείλισμα τῶν ἀντιστασιακῶν (πρώην προσκυνητῶν) ἀπὸ τὸ 1975 καὶ ἐντεῦθεν. Ἔλεγαν ἀνέκδοτα· καὶ τώρα, χρυσοπληρώνονται.

* Ἡ κατάργησις τῆς Ἀδείας Ἀσκήσεως τοῦ Ἐπαγγέλματος τοῦ Ἠθοποιοῦ. Διὰ Νόμου, ὅποιος σκάει σὲ κάποιον θιασάρχη λεφτὰ γιὰ 50 ἔνσημα, γίνεται αὐτομάτως (ἀπὸ ἀγγοῦρι) ἠθοποιός. Καὶ ὁ ἐπαγγελματίας, ποὺ δὲν τἄχει τὰ 50, παραμένει ἄνεργος ἤ κόβει τὸν λαιμό του νὰ τὰ σκάσει κι' αὐτός. Ἡ Μελίνα εἶχε τὸν τρόπο της, ὄχι ὅμως κι' ἐμεῖς ποὺ δὲν χρηματίσαμε οὔτε κἄν ἔστω ὑπουργοὶ πολιτισμοῦ.

* Στὶς Λογοτεχνικὲς Ἑνώσεις λιβανίζονται μεταξύ τους βερεσέ, μὲ στιχοπλοκίες σὲ πατρὸν ἀπὸ τετράστιχα ἡμερολογίων τοῦ τοίχου.

* Ἄρχισαν νὰ λύωνται υἱοθεσίες (1982) καὶ νἄχουμε τραγωδίες χωρὶς ἔλεος καὶ κάθαρση.

* Καθιερώθηκε ἡ Δημοτική, ὄχι τοῦ Γρηγορίου Ξενοπούλου, ἀλλὰ τοῦ ἐπιρρήματος “παρεμπίπτοντα”, τοῦ ρήματος “πάρθηκε” καὶ τῆς ἀκατανόμαστης πτώσεως “τῆς μετρητῆς”. Ἡ Γλώσσα τῶν θεῶν ἔγινε στερεοφ-ο-νικὸς βόμβος ξεγάνωτων τενεκέδων.

* Κωστῆς Στεφανόπουλος, ὁ μόνος πολιτικὸς ποὺ μιλλάει ἑλληνικά.

* Χριστόδουλος, ὁ “ἑλληνιστὴς” ποὺ κάνει πολιτική.

* Ἡ κάθοδος τῶν μυρίων Ἀλβανῶν. Ἆλλοι ἀναζητοῦν μιαν καλλίτερη ζωὴ κι' ἆλλοι μιὰ θεαματικώτερη ληστεία μετὰ φόνου. Οἱ πρῶτοι ἦρθαν κελεποῦρι στοὺς Ἕλληνες ἐργοδότες (πές: πλαστὲς μισθοδοσίες, μὲ τὶς εὐλογίες τῆς πράσινης κάρτας)· εὐκαιρία νὰ μᾶς σπάσουν τὸν τσαμπουκά, ἐμᾶς, τῶν ὑφισταμένων Ἑλλήνων: < δέξου μισθὸ τοῦ 1986 καὶ ἄνευ ἐνσήμων ἤ κᾶτσε ἐκεῖ νὰ πεινᾶς – κι' ἐμεῖς θὰ λέμε ὅτι εἶσαι τεμπέλης καὶ δὲν ἔρχεσαι νὰ δουλέψεις>. Ὅσο γιὰ τοὺς φόνους, καὶ ἐγώ, ἄν τὸ ἔσκαγα ἀπὸ τὶς φυλακὲς κάποιας ἑκτοκοσμικῆς χώρας καὶ διέθετα δυὸ-τρία καλάσνικοφ, φόνους μετὰ μουσικῆς δὲν θἄκανα; Μὲ μίαν ἐπιπλέον διαφορά: ἐπειδὴ θεωροῦμαι (μόνος μου, ντέ!...) διανοούμενος, θὰ σκότωνα τοὺς ὑπευθύνους.

Πρώτη μου φορὰ ἔκλαψα γιὰ πολιτικόν, στὴν πορεία γιὰ τὸν Ὀτσαλάν. Ὅπως κάποτε ὁ γυιός μου γιὰ τὸν “Μᾶρκο Μπότσαρη” ποὺ τοῦ διάβαζα

* Ἡ Σημαία τῶν Ἰμίων. Μπορεῖ νὰ μὴ συλλέγω κοκκαλάκια ἁγίων λειψάνων ἀλλὰ μία Κλωστὴ ἀπὸ τούτη τὴ Σημαία θὰ τὴν προσκυνοῦσα.

* Ἡ Μακεδονία. Οἱ Ἕλληνες μεταφραστὲς ἀνέχθηκαν τὴν Σκοπιανὴ ἱστορικὸ νὰ μιλάει γιὰ ἀρχαίους Ἕλληνες μεταφρασμένους στὴν “μακεδονικὴ” (τὴν σκοπιανή) γλώσσα, ἀλλὰ ἐγὼ τὴν πρόγκιξα καὶ κανένας ἆλλος δὲν μίλησε, στὸ Πνευματικὸ Κέντρο τῆς Ἀθήνας, ὅπως καὶ ὁ Δημήτρης Ἀβραμόπουλος, μιὰ μέρα πρίν, πρόγκιξε γιὰ τὸν ἴδιο λόγο τὸν Σκοπιανὸ Δήμαρχο.

* Ὑπάρχει διέξοδος. Ζητῶντας πολιτικὸ ἄσυλο, νὰ γίνω Γᾶλλος πολίτης καὶ νὰ παραμείνω Φιλέλλην. Αὐτὰ περὶ πολιτικῆς.

Καὶ κάτι περὶ ἔρωτος.

Ὁ ἔρωτας εἶναι θεατρικὴ παράστασις ἀνυπόπτου διαρκείας, χωρὶς συγγραφέα – ἄρα μὲ βλακῶδες κείμενο -, μὲ δύο πρωταγωνιστὲς σὲ ρεσιτὰλ ἠθοποιΐας, χειροκροτούμενοι διαρκῶς ἀπὸ τὶς καρδιές τους, κι' ὅταν πέσει ἡ αὐλαία κηρύσσεται πένθος. Οἱ θεωρούμενοι θεατές τους εἶναι ἁπλῶς περαστικοί. Γίνονται θεατές, μόλις ἐπεμβαίνει ὁ συγγραφέας. Ἀντὶ γιὰ ἀναλύσεις θεατρικῶν ἔργων καὶ ἐρωτικῶν θρύλων, καλλίτερα νὰ ἐπιδιώκει κανεὶς νὰ βλέπει καλὸ θέατρο καὶ νὰ εὔχεται νὰ ἐρωτευθεῖ.

Ἀθήνα, 26 Αὐγούστου 1999.

Ἐμπρὸς κοιτάζω τ' ἀναμμένα μου κεράκια

καὶ φού!...

τὰ σβήνω – μπορῶ κι' ἀλλοιῶς;

Θὰ φάμε τούρτα, λίγο τὄχετε;

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

 Γι' αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν τώρα, παγκοσμίως καὶ στὴν Ἑλλάδα. 
(Κορωνοϊὸς κτλ).
 ~

Εὐτυχῶς (ἀπὸ μιὰν ἄποψη), ποτὲ δὲν ἔχω ψευδαισθήσεις. Τόσο σὲ ἀτομικὸ ἐπίπεδο ὅσο καὶ σὲ ὁμαδικό, ζῶ, σὲ ὅλη μου τὴν ζωή, ἀπὸ τριῶ χρονῶ ποὺ καταλάβαινα, σὲ μιὰ φρίκη, σ' ἕνα περιβᾶλλον τόσο ψεύτικο καὶ δολοφονικό, πού, ἄν τύχαινε καὶ διορθωνόταν ποτὲ ὁ κόσμος (μὴν περιμένετε τέτοια διαστροφή του) πρὸς τὸ καλλίτερο, τότε θὰ εἶχα ἀπορίες. Τὸ ὅτι ξεχνιέμαι κι' ἐγὼ καμιὰ φορὰ καὶ ἀνακουφίζομαι σὲ ψευδεπίγραφα "καλὰ ἀποτελέσματα" κοινωνικῶν καταστάσεων, δὲν πάει νὰ πεῖ πὼς τὰ πράγματα πῆγαν καλά. Μπορεῖ τὸ ἐπίπεδο ζωῆς νὰ βελτιώνεται (π.χ. πρὶν 65 χρόνια τόσα, δὲν εἴχαμε νερὸ στὸ σπίτι μας, μπανιέρα, θερμοσίφωνα, οὔτε κἄν ἡλεκτρικό ρεῦμα..), οἱ ἀπειλὲς νὰ σκοτωθοῦμε εἶναι πολλάκις χειρότερες καὶ... - τί θέλετε νὰ πῶ, τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια; Δὲν βλέπετε μὲ πόση ἄνεση γίνεται ἡ προδοσία, ἡ εἰσβολή, τὸ κάθε ἄδικο (ποὺ ἐμεῖς τὸ νομίζουμε ἄδικο, οἱ θύτες ὅμως τὄχουν γιὰ προοδευτικὸ δικαίωμά τους). Ἡ Προδοσία ἐνισχύεται μ' ἕνα ταυτόχρονο μήνυμα προτροπῆς στὸ τηλέφωνο ὅλων ὅσων θὰ συμμετάσχουν στὴν πραγματοποίησή της. Οἱ πολιτικοί, ἄν καὶ ἀγράμματοι, ὅπως τοὺς χαρακτηρίζουμε, ἐπειδὴ δὲν ξέρουν ὀρθογραφία, ξέρουν ὅμως τὴν τέχνη νὰ φέρνουν τὰ πάνω κάτω σὲ ὅσα συμφέρουν αὐτοὺς τοὺς ἰδίους καὶ τὴν τάξη τους, σὲ βάρος αὐτῶν, τῶν λαῶν, ποὺ διαρκῶς τοὺς κολακεύουν ὅτι τάχα μάχονται γιὰ τὴν βελτίωση τῆς ζωῆς τους καὶ ὅτι καταπολεμοῦν σκοτεινὲς δυνάμεις, τὶς ὁποῖες κατασκευάζουν ὅπως οἱ σεναριογράφοι σειρῶν τῆς τηλεόρασης καὶ ποὺ ὁ λαουτζίκος τὶς παίρνει στὰ σοβαρά. Κατόρθωσαν καὶ ἐξοβέλισαν τὶς ἐθνικὲς παρελάσεις (σκατὰ τὶς κάνανε - ποιός νὰ τὶς νοσταλγήσει, ἔστω, ποτέ;). Πετυχαίνουν νὰ χτυπήσουν στὴν καρδιὰ τοῦ πνεύματος τῆς θρησκείας στὴν ὁποία πιστεύουν, τάχα μου, γιὰ τὸ καλὸ ὅλων: τὴν ὑγεία (πιὸ ὑποθηκευμένο πρᾶγμα ἀπ' αὐτήν, δὲν ὑπάρχει κι' οὔτε θὰ ὑπάρξει πιά). Ἐλευθερία ἤ Θάνατος, λέγανε κάποτε. Ὑποταγὴ ἤ Θάνατος, λέμε σήμερα. Καὶ ἐπειδὴ στὶς θρησκεῖες στηρίζονται οἱ πολεμοχαρεῖς, ἀνεκατέψανε τοὺς θρησκευόμενους. Μ' ἕνα μηνυματάκι στὸ κινητό, θ' ἀνάψουν γιὰ τὰ καλὰ τὰ αἵματα καὶ...ὅποιος ζήσει (λέμε ἐμεῖς), ἐνῶ τὄχουν σίγουρο (λένε αὐτοί - ὄχι, δὲν τὸ μαρτυροῦν) ποιός πρέπει νὰ ζήσει. Δὲν μοῦ χρειάζεται νὰ ζήσω ὕστερα ἀπὸ μιὰ χτηνωδία ποὺ δὲν γεννήθηκα μ' αὐτήν, οὔτε γι' αὐτὴν καὶ ποὺ κάποια τέρατα μὲ θεωροῦν πιόνι τους, στὰ παιγχνίδια τους. Χαίρονται ποὺ νικοῦν καὶ θριαμβεύει τὸ βίτσιο τους, κάθε ποὺ σκοτωνόμαστε ὅσο γίνεται πιὸ πολλοὶ ἀπὸ μᾶς, μεμιᾶς. Θέλετε νὰ σᾶς πῶ καὶ..............Καλὸ Πᾶσχα; Ἀρνάκια, Κατσικάκια, καλὸ Πᾶσχα βρέ! Εὐλογημένα σκατὰ νὰ γίνετε. Σὲ καλή, ξεσχωριστὴ μεριὰ τοῦ καμπινὲ νὰ βρεθεῖτε! Ἆντε, νὰ σᾶς χαρῶ!... [Τί θυμήθηκα τώρα!... Θὰ τὸ πῶ. Ἡ θεία μου Εἰρήνη, ποὺ μικρὸς τὴν λάτρευα, ἀφοῦ ἦταν τόσο ἀπολαυστικὴ στοὺς τρόπους της, ὅλο εὐγένεια καὶ χάρη, ὥσπου τὴν σιχάθηκα, μὲ ἀπόλυτο δίκηο μου, τὴν λέγαμε - μὲ τὴν μάννα μου - "σαλαϊδή" (προφανῶς σμυρνέικη ἔκφραση), δηλαδὴ ποὺ λέει χοντρὲς χαζομάρες, στὴν κηδεία τοῦ πατέρα μου, στὸ Μπραχάμι, καθήσαμε κάποια στιγμὴ στὸ Καφενεῖο. Μακρυὰ εἴδαμε μιὰ πορεία ἀρκετῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀπὸ πρώτη ματιὰ δὲν καταλάβαινες περὶ τίνος ἐπρόκειτο. Ὥσπου, κάποιος, ἀναπηδῶντας μᾶς ἐξήγησε: - Μωρὸ παιδάκι εἶναι ποὺ πέθανε, νά, τὸ κρατάει αὐτὸς ἐκεῖ μπροστά. Καὶ ἡ σαλαϊδὴ θεία μου, ἀφοῦ βεβαιώθηκε, πρόσθεσε: - Ἄ, τὸ καημένο, νὰ τὸ χαρῶ!...]. Ἔπρεπε νὰ ζεῖ (120 χρονῶ θἄτανε) ἡ σαλαϊδὴ θεία μου Εἰρήνη, νὰ μᾶς λυποχαιρόταν τώρα, ἔτσι ὅπως μᾶς ὁδεύουν στὸν τάφο μας. Ὅσο νἆναι, πρὶν τὴν κηδεία μας, ὅλοι ἀξίζουμε ἕνα χαμογελαστὸ δάκρυ. Ἐξὸν ἀπ' αύτούς, ξέρετε ποιούς, ὅπως καὶ τὸν γαμπρό μου, ποὺ ψόφησε, καλὰ νὰ πάθει.