Γι' αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν τώρα, παγκοσμίως καὶ στὴν Ἑλλάδα. 
(Κορωνοϊὸς κτλ).
 ~

Εὐτυχῶς (ἀπὸ μιὰν ἄποψη), ποτὲ δὲν ἔχω ψευδαισθήσεις. Τόσο σὲ ἀτομικὸ ἐπίπεδο ὅσο καὶ σὲ ὁμαδικό, ζῶ, σὲ ὅλη μου τὴν ζωή, ἀπὸ τριῶ χρονῶ ποὺ καταλάβαινα, σὲ μιὰ φρίκη, σ' ἕνα περιβᾶλλον τόσο ψεύτικο καὶ δολοφονικό, πού, ἄν τύχαινε καὶ διορθωνόταν ποτὲ ὁ κόσμος (μὴν περιμένετε τέτοια διαστροφή του) πρὸς τὸ καλλίτερο, τότε θὰ εἶχα ἀπορίες. Τὸ ὅτι ξεχνιέμαι κι' ἐγὼ καμιὰ φορὰ καὶ ἀνακουφίζομαι σὲ ψευδεπίγραφα "καλὰ ἀποτελέσματα" κοινωνικῶν καταστάσεων, δὲν πάει νὰ πεῖ πὼς τὰ πράγματα πῆγαν καλά. Μπορεῖ τὸ ἐπίπεδο ζωῆς νὰ βελτιώνεται (π.χ. πρὶν 65 χρόνια τόσα, δὲν εἴχαμε νερὸ στὸ σπίτι μας, μπανιέρα, θερμοσίφωνα, οὔτε κἄν ἡλεκτρικό ρεῦμα..), οἱ ἀπειλὲς νὰ σκοτωθοῦμε εἶναι πολλάκις χειρότερες καὶ... - τί θέλετε νὰ πῶ, τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια; Δὲν βλέπετε μὲ πόση ἄνεση γίνεται ἡ προδοσία, ἡ εἰσβολή, τὸ κάθε ἄδικο (ποὺ ἐμεῖς τὸ νομίζουμε ἄδικο, οἱ θύτες ὅμως τὄχουν γιὰ προοδευτικὸ δικαίωμά τους). Ἡ Προδοσία ἐνισχύεται μ' ἕνα ταυτόχρονο μήνυμα προτροπῆς στὸ τηλέφωνο ὅλων ὅσων θὰ συμμετάσχουν στὴν πραγματοποίησή της. Οἱ πολιτικοί, ἄν καὶ ἀγράμματοι, ὅπως τοὺς χαρακτηρίζουμε, ἐπειδὴ δὲν ξέρουν ὀρθογραφία, ξέρουν ὅμως τὴν τέχνη νὰ φέρνουν τὰ πάνω κάτω σὲ ὅσα συμφέρουν αὐτοὺς τοὺς ἰδίους καὶ τὴν τάξη τους, σὲ βάρος αὐτῶν, τῶν λαῶν, ποὺ διαρκῶς τοὺς κολακεύουν ὅτι τάχα μάχονται γιὰ τὴν βελτίωση τῆς ζωῆς τους καὶ ὅτι καταπολεμοῦν σκοτεινὲς δυνάμεις, τὶς ὁποῖες κατασκευάζουν ὅπως οἱ σεναριογράφοι σειρῶν τῆς τηλεόρασης καὶ ποὺ ὁ λαουτζίκος τὶς παίρνει στὰ σοβαρά. Κατόρθωσαν καὶ ἐξοβέλισαν τὶς ἐθνικὲς παρελάσεις (σκατὰ τὶς κάνανε - ποιός νὰ τὶς νοσταλγήσει, ἔστω, ποτέ;). Πετυχαίνουν νὰ χτυπήσουν στὴν καρδιὰ τοῦ πνεύματος τῆς θρησκείας στὴν ὁποία πιστεύουν, τάχα μου, γιὰ τὸ καλὸ ὅλων: τὴν ὑγεία (πιὸ ὑποθηκευμένο πρᾶγμα ἀπ' αὐτήν, δὲν ὑπάρχει κι' οὔτε θὰ ὑπάρξει πιά). Ἐλευθερία ἤ Θάνατος, λέγανε κάποτε. Ὑποταγὴ ἤ Θάνατος, λέμε σήμερα. Καὶ ἐπειδὴ στὶς θρησκεῖες στηρίζονται οἱ πολεμοχαρεῖς, ἀνεκατέψανε τοὺς θρησκευόμενους. Μ' ἕνα μηνυματάκι στὸ κινητό, θ' ἀνάψουν γιὰ τὰ καλὰ τὰ αἵματα καὶ...ὅποιος ζήσει (λέμε ἐμεῖς), ἐνῶ τὄχουν σίγουρο (λένε αὐτοί - ὄχι, δὲν τὸ μαρτυροῦν) ποιός πρέπει νὰ ζήσει. Δὲν μοῦ χρειάζεται νὰ ζήσω ὕστερα ἀπὸ μιὰ χτηνωδία ποὺ δὲν γεννήθηκα μ' αὐτήν, οὔτε γι' αὐτὴν καὶ ποὺ κάποια τέρατα μὲ θεωροῦν πιόνι τους, στὰ παιγχνίδια τους. Χαίρονται ποὺ νικοῦν καὶ θριαμβεύει τὸ βίτσιο τους, κάθε ποὺ σκοτωνόμαστε ὅσο γίνεται πιὸ πολλοὶ ἀπὸ μᾶς, μεμιᾶς. Θέλετε νὰ σᾶς πῶ καὶ..............Καλὸ Πᾶσχα; Ἀρνάκια, Κατσικάκια, καλὸ Πᾶσχα βρέ! Εὐλογημένα σκατὰ νὰ γίνετε. Σὲ καλή, ξεσχωριστὴ μεριὰ τοῦ καμπινὲ νὰ βρεθεῖτε! Ἆντε, νὰ σᾶς χαρῶ!... [Τί θυμήθηκα τώρα!... Θὰ τὸ πῶ. Ἡ θεία μου Εἰρήνη, ποὺ μικρὸς τὴν λάτρευα, ἀφοῦ ἦταν τόσο ἀπολαυστικὴ στοὺς τρόπους της, ὅλο εὐγένεια καὶ χάρη, ὥσπου τὴν σιχάθηκα, μὲ ἀπόλυτο δίκηο μου, τὴν λέγαμε - μὲ τὴν μάννα μου - "σαλαϊδή" (προφανῶς σμυρνέικη ἔκφραση), δηλαδὴ ποὺ λέει χοντρὲς χαζομάρες, στὴν κηδεία τοῦ πατέρα μου, στὸ Μπραχάμι, καθήσαμε κάποια στιγμὴ στὸ Καφενεῖο. Μακρυὰ εἴδαμε μιὰ πορεία ἀρκετῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀπὸ πρώτη ματιὰ δὲν καταλάβαινες περὶ τίνος ἐπρόκειτο. Ὥσπου, κάποιος, ἀναπηδῶντας μᾶς ἐξήγησε: - Μωρὸ παιδάκι εἶναι ποὺ πέθανε, νά, τὸ κρατάει αὐτὸς ἐκεῖ μπροστά. Καὶ ἡ σαλαϊδὴ θεία μου, ἀφοῦ βεβαιώθηκε, πρόσθεσε: - Ἄ, τὸ καημένο, νὰ τὸ χαρῶ!...]. Ἔπρεπε νὰ ζεῖ (120 χρονῶ θἄτανε) ἡ σαλαϊδὴ θεία μου Εἰρήνη, νὰ μᾶς λυποχαιρόταν τώρα, ἔτσι ὅπως μᾶς ὁδεύουν στὸν τάφο μας. Ὅσο νἆναι, πρὶν τὴν κηδεία μας, ὅλοι ἀξίζουμε ἕνα χαμογελαστὸ δάκρυ. Ἐξὸν ἀπ' αύτούς, ξέρετε ποιούς, ὅπως καὶ τὸν γαμπρό μου, ποὺ ψόφησε, καλὰ νὰ πάθει.

~
Θέατρο τοῦ Ὀνείρου.
~
Ἑστιατόριον γιὰ πεινασμένους.

Κωμωδία σὲ 1 πράξη,
τοῦ Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.
* * * Παίχτηκε στὶς 22.12.1989,
στὸ 47ο Δημοτικὸ Σχολεῖο (πλατεία Θεάτρου),
Ἀθηνῶν.

~ Τὰ πρόσωπα τοῦ ἔργου καὶ οἱ μαθητὲς ποὺ τὰ ἑρμήνευσαν:

Κος Ἀπένταρος .............................................Κώστας Δούκας, Ε΄ τάξις,
Κα Ἀπενταρία................................................Πόπη Δοβλέτη, Ε΄ τάξις,
Ἀδεκαρία.......................................................Ζωὴ Λὸ Σκόκκο, Ε΄ τάξις,
Γκαρσόνι.......................................................Σπύρος Λὸ Σκόκκο, Α΄τάξις.
Σκηνοθεσία: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
*
Τὸ ἔργο γράφτηκε στὶς 7 Μαρτίου 1987.
Ἀφιερώνεται στοὺς δύο, τότε μαθητές, σήμερα λαμπροὺς νέους:
τὴν κα Πόπη Δοβλέτη
καὶ
τὸν κ. Κώστα Δούκα.
---------------------------------------------------------------------------------------
(Ἐποχὴ λίγο πρὶν ἀπὸ σύγχρονη, ὅταν ἀκόμη οἱ μαθήτριες φοροῦσαν ποδιά. Σκηνικό, ἔξω ἀπὸ μία ταβέρνα, κάπως
ἀπόμερη, στὴν Πλάκα. Ἀπομεσήμερο. Ἄνοιξις).

Γκαρσόνι: (Μπαινοβγαίνει, μαζεύοντας πιάτα καὶ ξεσκονίζοντας. Τραγουδάει καὶ σφυρίζει τὸν ἴδιο ρυθμό).
- Τὸ γκαρσόνι ἐδῶ μέσα
εἶμαι μόνον ἐγώ...
μόνον ἐγώ...μόνον ἐγώ!
Στὅνα χέρι πέντε πιάτα
φέρνω πᾶντα ἐγώ,
στ' ἆλλο τὸν λογαριασμό. (Μπαίνει. Τραπέζια ἄδεια)

Ἀπένταρος: (Ἐμφανίζεται ἐρχόμενος, κοντοστέκεται, κατ' ἰδίαν) - Ἄχ, Παναγιά μου, τί πείνα ἔχω σήμερα!
Μὲ πονεῖ ἡ κοιλιά μου. Ζωὴ κι' αύτή, ὅλο νὰ πεινᾶς!...Τί ἤθελα καὶ γεννήθηκα; Πάει μιὰ βδομάδα
ποὺ πλήρωσα τὴν ἐφορία καὶ δὲν ἔχω βάλει μπουκιὰ στὸ στοματάκι μου. Ἔγινα μπουκιὰ ἐγὼ ὁ ἴδιος
στὴ μασέλα τῆς Δ.Ο.Υ., π' ἀνάθεμά την! Καί, τουλάχιστον, νὰ χόρταινε, ἡ ἄτιμη!... Νὰ δοῦμε, θὰ
μοῦ ἐπιστρέψει τ' ἀποφάγια της; Ὅλο καταβροχθίζει καὶ πᾶντα γεμάτα τὰ θέλει τὰ πιάτα της, στὶς
προσταγές της. Κι' ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει λεφτά, καλλίτερα νὰ πέφτει στὴ θάλασσα νὰ... Μπᾶ!
Τί βλέπει κανείς!...Ἑστιατόριον ἡ "καλὴ ὄρεξις"!... Μωρέ, ὄρεξη ἔχουμε, λεφτὰ δὲν ἔχουμε. Ὡρὲ
μαννούλα μου καὶ νὰ μποροῦσα νἄτρωγα κάτι τις!... Διάβολε, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ φάω, γιατί ἀλλοιῶς... Ἔχει κι' ἀλλοιῶς; Θὰ πεθάνω. Πῶς νὰ γινόταν, λέει, νὰ φάω μέν, νὰ μὴν πληρώσω δέ. Ἀπόφαση θέλει τὸ πρᾶγμα. Ἄς καθήσω σ' αὐτὸ τὸ τραπέζι...Ὅταν πεινάει κανείς, ὅλο καὶ κατεβάζει ἰδέες τὸ κεφάλι του. Ἔτσι, θὰ κάνω τὴν ἀρχή, ποὺ εἶναι τὸ ἥμισυ τοῦ παντός. Γκαρσόν!

Γκαρσόνι: (Ἀπὸ μέσα). - Ἀμέσωωωως! Ἔφτασε.

Κα Ἀπενταρία: (Ἐμφανίζεται ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά. Παραμιλάει). - Τί τραβάω, ἡ κακομοίρα!... 'Ηθοποιός,
σοῦ λέει ὕστερα! Δὲν σὲ πληρώνουν, δὲν σοῦ κολλοῦν τὰ ἔνσημα, χάνεις καὶ τὸ ἐπίδομα. Ἆντε μετὰ
νὰ βρεῖς νὰ φᾶς!... Ξεκίνησα, ἡ κυρία, μὲ τὸ ταλέντο μου καὶ μὲ τὸ φιλότιμό μου καὶ βγῆκα θεατρίνα, νομίζοντας ὅτι θὰ τρώγω κιόλας! Ἄχ! Ἆλλοι ξέρουν νὰ τρῶνε καὶ ν' ἁρπάζουν. Αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν ταλέντο, οἱ γλεῖφτες. Μωρέ!... Ἐπιγραφὴ ποὺ σοῦ τὴν ἔχει: Ἑστιατόριον ἡ "καλὴ ὄρεξις"!... Καὶ μὲ τὴν καλλίστην ἀνεργία τῶν ἠθοποιῶν, τί γίνεται, παρακαλῶ; Μέλλει γενέσθαι κάτι τι; Ἔ, τώρα, μὴν κρυβόμαστε κι' ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας - ἑπτὰ μέρες, ἆντε ἕξη , ἔχω νὰ φάω. Ἄ, μὴ μοῦ λέτε γιὰ σιλουέτες! Ἐδῶ φέξαν τὰ ὀστᾶ μου!... Μά, νὰ εἶμαι τελείως ἀπένταρη; Καὶ πεινάωωω! Τί νὰ κάνω,
Διόνυσε, θεὲ τοῦ Θεάτρου; Μμμμ, λέω νὰ καθήσω κάπου κοντὰ σὲ κεῖνον τὸν κύριο κι' ἴσως, μιὰ φορὰ κι' ἐγώ, καταφέρω νὰ μοῦ πληρώσει τὸν λογαριασμό. Εὐτυχῶς, ἔχω δυὸ εἰσιτήρια, ἀπὸ τὸ περυσινὸ ἔργο, δὲν πειράζει, - δὲν μοῦ φαίνεται ἄλλωστε θεατρόφιλος. Θὰ τοῦ τὰ χαρίσω, τί θὰ κάνει, θὰ μὲ ταΐσει. Μοιάζει τζέντλεμαν, τρὲ κὸμ ἰλ φώ. Ἀλλὰ ἔχω ἕνα τράκ!...Ἐλπίζω νὰ μὴ χάσω οὔτε τὰ λόγια μου οὔτε... - γιὰ νὰ δῶ..., ἄ, ὡραῖα, τἄχω καὶ ἀτσαλάκωτα! Εὐτυχῶς. (Προσποιεῖται τὴν ἀναποφάσιστη). 

 Ἀπένταρος: - Αὐτὴν κάπου τὴν ξέρω...νὰ δεῖς τὴν ξέρω...ξέρω ὅμως ποῦ τὴν ξέρω; Βρέ, βρέ, βρέ, θεατρίνα εἶναι! Ἔμ, μὲ τέτοια χάρη!...Ἔτσι καὶ καθήσει αὐτὴ ἐδῶ, ὅλο τὸ μαγαζὶ θὰ τῆς κάνουν τεμενάδες. Θὰ προσπαθήσω νὰ βρεθῶ στὸ τραπέζι της. Πρῶτα θὰ τῆς πιάσω κουβέντα ἀπὸ δῶ, θὰ τῆς πῶ ὅτι τὴν θαυμάζω πρὸ ἀμνημονεύτων...- ὄχι,  λάθος, ἀπὸ πρόπερσι ἤ κάτι τέτοιο, ποὺ ντεμπουτάρισε. Μπὰς καὶ μὲ καλέσει στὸ τραπέζι της. Γιὰ νὰ δοῦμε ὅμως, θὰ καθήσει ἤ ἁπλῶς περαστικὴ εἶναι; Ἄ, τυχερὸς εἶμαι,  κάθησε - τί γᾶμπες! Λέω ν' ἀρχίσω ζητῶντας της ἕνα αὐτόγραφο, τάχα γιὰ τὸν ἀνηψιό  μου. Φυσικά, πρὶν ἀπ' ὅλα τὸ χειροφίλημα. Μετά, πὼς τὴν ἔχω δεῖ σ' ὅλα τὰ ἔργα καὶ  πὼς τὴν φαντάζομαι "Κυρία μὲ τὰς καμελίας". Ἤ καὶ... "Ἀντιγόνη"- γιατί ὄχι; Ὀκτὼ καὶ δέκα φορὲς ἔχω, λέει, συνηθίσει νὰ τὴν βλέπω. Ἔπειτα, ἀφοῦ φᾶμε κι' ἀφοῦ πιοῦμε, κι' ἄν συμβεῖ κανένα στραβὸ καὶ μοῦ ζητήσει ἐμένα τὸ γκαρσόνι νὰ πληρ-... Ἄααα! Τί τὰ σκέφτομαι αὐτά; Θὰ εἶναι πλέον ἀργά, τότε. Σάμπως θὰ μπορεῖ νὰ μοῦ βγάλει  τὸ φαΐ ἀπὸ τὸ στομάχι; Ὄχι, βέβαια!

Κα Ἀπενταρία: - Πολὺ μὲ κοιτάζει. Ἴσως νὰ εἶναι καὶ θαυμαστής μου. Τόσο τὸ καλλίτερο! Γιὰ τοὺς ἠθοποιούς, ἆλλοι...οὔ!... δίνουν βίλες ὁλόκληρες - τί εἶναι ἕνα πιάτο φαΐ;

Ἀπένταρος: - Τὸ κακὸ εἶναι πὼς...δὲν θυμᾶμαι τὄνομά της. Στὴ Λαμπέτη ἔπαιζε; Ὤ, τί σημασία ἔχει; Μὲ τὸ σᾶς καὶ μὲ τὸ σεῖς, τὸ κάθε τι μπαλώνεται. (Σηκώνεται, πάει). Τὰ σέβη μου, μαντάμ. Εἶμαι θαυμαστής σας ἀπὸ τὴν πρώτη σας παράσταση.

Κα Ἀπενταρία: - Εὐχαριστῶ! (Ἀπὸ μέσα της). Θὰ δεῖτε λοιπὸν κι' αὐτὴν ποὺ κάνω πρόβες τώρα γιὰ σᾶς!

Ἀπένταρος: - Καὶ μάλιστα, τώρα μὲ τὴν ἄδειά μου... (Ἀπὸ μέσα του). - Χρεοκόπησα κι' εἶμαι ἄνεργος, τέλος πάντων. (Δυνατά). - Τώρα λέω νὰ ἔρχομαι ἄς ποῦμε κάθε βράδυ...

Κα Ἀπενταρία: - Ἀχά! Στὸ θέατρο; Θὰ σιχαθεῖτε στὸ τέλος τὴν παράσταση καὶ...

Ἀπένταρος: - Λάθος, μέγα λάθος σας, συγγνώμη ποὺ τὸ λέω. Μά, θὰ λυπηθῶ χίλιες δραχμὲς εἰσιτήριο καὶ δὲν ξέρω πόσα γιὰ δυὸ λουλουδάκια; Ἀστεῖο ποσόν. Τὰ μάτια σας ἀξίζουν περιβόλια!

Κα Ἀπενταρία: (Κατ' ἰδίαν). - Φιρὶ φιρὶ τὸ πάει γιὰ τὶς προσκλήσεις. (Δυνατά) - Ὤ, σᾶς παρακαλῶ, μὴ στέκεσθε! (Ἐκεῖνος κάθεται). - Τὸ τραπέζι σας εἶναι ἄδειο... Ἄ, θὰ σᾶς ἔλεγα: ὄχι τόσο ταχτικά, ἡ πρωταγωνίστρια, ξέρετε, ἐμᾶς τὶς ἆλλες, ...ἄν μποροῦσε, ...νά: θἄκανε ὅλους τοὺς ρόλους ἀντρικούς. Ἔ, μὴ βρεθῶ ξαφνικὰ καὶ ἄνεργη. Ξορκισμένος - φτού! - νἆναι ἐκεῖνος ὁ ΟΑΕΔ!...

Ἀπένταρος: - Ἀδύνατον! Καὶ ἀπίστευτον! Ἄνεργη ἐσεῖς; [

Κα Ἀπενταρία: - Ὁ φθόνος καὶ τὸ θέατρο, ἄ, καλά! Δὲν λέμε κάτι πιὸ πεζό; Γκαρσόνι δὲν ὑπάρχει ἐδῶ; Γιὰ μάσες δὲν εἶστε κι' ἐσεῖς;

Ἀπένταρος: - Ὤ, τί χαριτωμένα ποὺ τὰ λέτε! Δὲν χορταίνω νὰ σᾶς ἀκούω. Ἔ, Γκαρσόν!

Κα Ἀπενταρία: - Κι' ὕστερα λένε πὼς δὲν ἔχουνε δουλειά... Κάθησα γιατί μ' ἄρεσαν τὰ τραγουδάκια τοῦ Ἀττίκ... Ἄχ, τὸ στομάχι, ποὺ λέτε, δὲν εἶναι κἄν ἀστεία ὑπόθεση, εἶναι ὅ,τι  πιὸ ἀντιθεατρικὸ καὶ θεατροδιωκτικό. Ὄχι βέβαια καὶ νὰ πηγαίνεις στὸ θέατρο γιὰ νὰ χωνέψεις - ἄι, ἀηδία μοὔρχεται! Τὸ στομάχι, λίγη ἀνθρωπολογία τώρα, ἔτσι; Εἶναι ἕνα ἀχόρταγο  σκουλῆκι, δὲν ξέρω κι' ἐγὼ πόσα μέτρα μακρύ, ποὺ διαρκῶς γουργουράει...γουργουράει... καὶ καμιὰ φορὰ σὲ στρίβει, ὤωωωχ! Πόνος ἦταν αὐτὸς ἤ κανένας ρόλος Μπρέχτ;

Ἀπένταρος: (Χειροκροτεῖ). - Εἴσαστε ταλέντο! Εἴσαστε Κοτοπούλη!... Εἴσαστε... ἡ τύχη μου σήμερα!

Κα Ἀπενταρία: - Ἡ τύχη σας, εἴπατε; Ναί, κερδίσατε δύο προσκλήσεις, - πᾶρτε τις, ἰδού!

Ἀπένταρος: - Ὄχι, προτιμῶ νὰ... Τὸ βρῆκα! Θὰ εἴμαστε ἡ οὐρανοκατέβατη Ἐργατικὴ Ἑ-
στία γιὰ τὸν πρῶτο τυχόντα ποὺ θὰ περάσει ἀπὸ δῶ - καὶ θὰ τοῦ τίς δώσουμε!

Κα Ἀπενταρία: (Μορφασμὸς πὼς βαριέται τοὺς δικούς του θεατρινισμούς). - Ἐμᾶς, ποιός μᾶς νοιά-
ζεται; Οὔτε κἄν ἡ ἄμεσος δρᾶσις, τὸ γκαρσόνι.

Ἀπένταρος: (Κατ' ἰδίαν). - Ἄς μὴν τὸν καλέσω ἐγώ. (Παύση, ἀμηχανία καὶ τῶν δύο).

Κα Ἀπενταρία: - Γκαρσόν! Σ' ἴλ βοὺ πλαί!

Γκαρσόνι: (Ἀπὸ μέσα). - Ἀμέσωωωως! (Ἀλλοιῶς). - Βρωμόψαρα, λέπια ποὔχατε...

Ἀπένταρος καὶ κα Ἀπενταρία: (Συνεχίζουν νὰ μιλοῦν χωρὶς ν' ἀκοῦμε ἐμεῖς).

Δὶς Ἀδεκαρία: (Ξεπροβάλλει στὴ γωνιὰ τοῦ δρόμου. Ποδιά, σάκκα σχολική, κοτσιδάκια, κατακόκκινο
πρησμένο πρόσωπο ἀπὸ τὸ κλάμα). - Μά, τί στὸ καλό, στὴν ἐποχή μας, νὰ βάζουνε τιμωρία τὰ
παιδιὰ ἐπειδὴ δὲν ξέρανε μιὰ μέρα μάθημα; Καί, τί τιμωρία, θεέ μου, πανταχοῦ ἀπόντα, ὅταν δὲν πρέπει. Νηστεία, δύο μέρες. Καὶ τί βασανιστήρια!... Νὰ τηλεφωνάει ἡ μαμὰ σ' ὅλους τοὺς γνωστοὺς καὶ στὰ τυροπιττάδικα, νὰ τοὺς πεῖ, πώς, ὅποιος μοῦ δώσει καὶ φάω, θὰ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν κύριο Διευθυντὴν τῆς Ἐφορίας, τὸν πατέρα μου!... Ἔ, μὰ κι' ἐγώ, καλὰ ἔκανα καὶ τὄσκασα ἀπὸ τὸ καταραμένο τὸ σπίτι τοῦ μπαμπᾶ καὶ τῆς μαμᾶς. Ὅταν ὅμως πεινᾶς, ὅπως ἐγώ; Πῶ πῶ πῶ! Ποτέ μου δὲν τὸ ξανάπαθα αὐτό. Ζαλίζομαι. Τὰ βλέπω ὅλα διπλὰ καὶ σὰ νὰ γυρίζουνε... Καὶ τοῦτο δῶ, τί εἶναι τώρα; Εἶναι ἑστιατόριο ἤ ἑστιατόριο τῆς φαντασίας μου; Ἄκου "...ἡ "καλὴ ὄρεξις"! Ἡ Μεγάλη ληγούρα θἄπρεπε νὰ τὸ λένε. Νὰ  μπῶ μέσα νὰ τοὺς ζητήσω λίγο ψωμάκι;... Γιὰ στάσου! Ἕνας κύριος καὶ μιὰ κυρία...- καὶ φαίνονται καλοὶ ἄνθρωποι. Ἄς κάνω τὴν κουρασμένη, κι' ἄς πάω νὰ καθήσω, τυχαῖα τάχα, - ἔ, δὲν θὰ τοὺς χαλάσω καὶ τὸ ραντεβού!... - ἐκεῖ κοντὰ. Ὅλο καὶ κάποια σοκολάτα θὰ βρεθεῖ. Ἤ, ποιός ξέρει, μπορεῖ νὰ μὲ καλέσουν στὸ τραπέζι τους. Ἄδειο εἶναι ἀκόμα! Μμμμ..., θἄχουν παραγγείλει τίποτα τῆς ὥρας, κοκορέτσι, μπριζόλες, ψἀρια τηγανητά, ἐξοχικὸ... Θὰ
εἶναι πολὺ λογικό, μὲ τέτοιες νταλωτικὲς μυρωδιές, νὰ μὴ θέλουν νὰ μὰ δοῦν νὰ λιποθυμῶ. Κι' εἶμαι μικρὴ γιὰ νἄμουν ἔγκυος! Ἄ, στὸ καλό, πάω.

Κα Ἀπενταρία: - Τί νόστιμη κοπελλίτσα!... Πῶς σὲ λένε, μπεμπέκα μου; Ἔλα κοντά.

Δὶς Ἀδεκαρία: - Καλλίτερα νὰ μὴ μὲ λέγανε!

Κα Ἀπενταρία: - Γιατί, κοριτσάκι μου, κλαῖς; Ἔλα δῶ, κοντά μας, μὴ φοβᾶσαι, δὲν γίναμε
ἀκόμη ἀνθρωποφάγοι. Δὲν κάνει νὰ κλαῖς, χρυσοῦλι μου! Εἶσαι τόσο χαριτωμένο δεσποινιδοῦλι!...

Ἀπένταρος: - Σᾶς μάλλωσε κανείς, δεσποινίς;

Δὶς Ἀδεκαρία: - Ἡ μαμά μου κι' ὁ μπαμπάς μου. Μ' ἔχουνε νηστική, γιατί πῆγα πάτος στὰ
Ἀρχαῖα, στὴν Ἱστορία, στὰ Μαθηματικὰ καὶ κάτι ἆλλα ψωρομαθηματάκια. Καὶ δὲν θὰ φάω
μέχρι αὔριο τίποτα - μόνο νερό!... Κι' ἐγώ, τὄσκασα ἀπὸ τὸ σιχαμένο τους, νὰ πάω νὰ μὲ πατήσει τὸ τραῖνο, ἀλλὰ κι' αὐτὸ θὰ περάσει στὶς 18:47΄. Κι' ὥς τότε, ὅλο θὰ πεινάω.

Ἀπένταρος καὶ κα Ἀπενταρία: - Θὰ σοῦ κάνουμε ἐμεῖς τὸ τραπέζι, θέλεις;

Κα Ἀπενταρία: - Εἶδες; Λύθηκε τὸ πρόβλημα μεμιᾶς. Πὲς πὼς ἔφαγες κιόλας. Ζήτημα δευτερολέπτων εἶναι...

Ἀπένταρος: - Καὶ γκαρσονιοῦ!

Δὶς Ἀδεκαρία: (Κατ' ἰδίαν). - Εἶμαι καὶ πολὺ καταφερτζού!

Κα Ἀπενταρία: - Τί ἀπάνθρωπο, νὰ τιμωροῦν μ' αὐτὸν τὸν τρόπο ἕνα παιδὶ...ποὺ ἀσφαλῶς
πάει σὲ δημόσιο - ποιός νὰ τὸ διδάξει τῆς προκοπῆς;... Τέτοια δραματικὴ σκηνή, μὴ σώσω
καὶ παίξω ποτέ μου: τὴν πεινασμένη μαθλητρια!...Ἄ, νά τὸ γκαρσόνι μας!

Ἀπένταρος: - Ἐσὺ εἶσαι τὸ γκαρσόν;

Γκαρσόνι: (Στὶς γυναῖκες). - Καλημέρα σας. (Στὸν Ἀπένταρο). - Γιατί, δὲν σᾶς γεμίζω τὸ μάτι;

Ἀπένταρος: - Πῶς!... Τί κάνει κανεὶς γιὰ νὰ φάει!...

Κα Ἀπενταρία: - Πόσω χρονῶν εἶσαι, ἀγοράκι μου;

Γκαρσόνι: - Κοντεύω ἕξη ἀλλὰ λέω ἑφτὰ σὲ κάτι κυρίους σὰν...

Ἀπένταρος: - Καὶ ξέρεις νὰ σρβίρεις ἐσύ;

Γκαρσόνι: - Μὴ μοῦ κολλάει ὁ κύριος, γιατί θὰ τοῦ φέρω μισὴ μερίδα, μὲ χτεσινὸ φαγητό, ἄ!

Κα Ἀπενταρία: - Γιὰ νὰ δοῦμε τὸν κατάλογο.

(Πέφτουν καὶ οἱ τρεῖς μὲ τὰ μοῦτρα νὰ τὸν δοῦν ἀλλὰ γρήγορα φροντίζουν τὴν ἀξιοπρέπειά τους).

Ἀπένταρος: - Ἐγώ, ποὺ διατίθεμαι νὰ σοῦ δώσω διπλὸ πουρμπουάρ;

Κα Ἀπενταρία: - Ἄ, ὅλα κι' ὅλα! Διατίθεμαι τὰ πᾶντα νὰ τὰ πληρώσω ἐγώ!...(Κατ' ἰδίαν). - Ἴιιι!
Τρελλάθηκα; Τὸ ἑστιατόριο εἶναι ἀληθινὸ κι' ὄχι σκηνογραφία!...

Ἀπένταρος: (Κατ' ἰδίαν). - Εὐτυχῶς, τὴν εἶπε τὴν μεγάλη κουβέντα. (Δυνατά). - Μά, τί λέτε τώρα,
- κι' ἐγώ, τί θὰ πληρώσω;...Ἐκτὸς κι' ἄν ἔχετε καιρὸ καὶ θέλετε νὰ..., νὰ μᾶς πετάξω μὲ τ' ἁμάξι
μου ὥς τὸν Μαραθώνα. Γιὰ καφέ, παγωτό, γιὰ ὅ,τι θέλετε τέλος πάντων, ἀγναντεύοντας τὸν Τῦμβο τῶν Προμαχούντων. Ἄ, θἆναι θαῦμα!

 Κα Ἀπενταρία: - Ἐγὼ λέω ν' ἀποφασίσουμε νὰ φᾶμε καμιὰ φορά, μιᾶς καὶ τὸ κοριτσάκι μπορεῖ...νὰ βάλει πάλι τὰ κλάματα.

Ἀπένταρος: - Σημειῶστε σ' αὐτὸ τὸ μπλοκάκι τί θὰ πάρετε, γιατί ὁ μικρὸς μπορεῖ νὰ τὰ ξεχάσει καὶ...

Γκαρσόνι: (Μὲ νόημα, θιγμένος). - Μὴν ἀνησυχεῖ ὁ κύριος, θυμᾶμαι καὶ ξέρω ποιός πρέπει νὰ πληρώσει!

Κα Ἀπενταρία: - Λέγε, μπεμπίτσα μου, τί λαχταράει ἡ καρδούλα σου. Ἐγώ, ἔτσι λίγο, μιὰ μπριζολίτσα, μία σαλάτα τομάτα, ἕνα κρασάκι - ρετσίνα, ἔ; - καὶ...καὶ βλέπουμε.

Δὶς Ἀδεκαρία: - Ἐγώ, ἄν δὲν σᾶς πειράζει, θέλω τομάτες γεμιστές, κεφτεδάκια, πουρέ, λουκάνικα, πορτοκαλάδα, καρποῦζι - ἄν ἔχετε... - ἤ παγωτό... Ἄ! Καὶ κομπόστα.

Ἀπένταρος: - Ἐγὼ θέλω νὰ δῶ ποιός θὰ πληρ-... Συγγνώμη, ἐννοοῦσα λαγὸ στιφάδο, κρασάκι ἤ μπύρα, ὅ,τι ἀρέσει στὸ παλληκάρι μας!

Γκαρσόνι: (Φεύγοντας). - Ἀμέσως, ἔφτασε!

Κα Ἀπενταρία: - Ἄχ!... (Παύση). - Πολὺ ὡραία γειτωνιὰ ἐδῶ! Μοῦ θυμίζει σκηνικὸ τοῦ Ἐθνικοῦ!

Ἀπένταρος: - Μόνο νἄλλειπε ἡ ἄκρη κείνου τοῦ κτηρίου... Εἶναι ἡ Ἐφορία, ξέρετε... Μπαίνουν ἀπὸ τὴν ἄλλη... (Ἀνάβει τσιγάρο). - Ἀλλὰ σημασία ἔχει πῶς βγαίνουν!...

Δὶς Ἀδεκαρία: - Δὲν ξέρω πῶς νὰ σᾶς τὸ ξεπληρώσω, ποὺ μὲ ταΐζετε σήμερα!... Ἄν εἶχα δικά μου λεφτά, ὅπως ἐσεῖς, θὰ ἀγόραζα δύο γαρδένιες στὴν κυρία καὶ ποῦρα γιὰ τὸν κύριο.Ἐρωτευμένοι εἴσαστε;

Γκαρσόνι: (Ἀτσίδας, φέρνει ὅλα τὰ πιάτα, σερβίρει). - Ἕτοιμος! Τῆς κυρίας, τῆς δεσποινίδος, τοῦ
...μεσιέ!

Ὅλοι μαζύ: (χειροκροτῶντας). - Ζήτω τὸ γκαρσόν μας!

Ἀπένταρος: - Ἐμπρός, τί καθόμαστε; Ἐπίθεση μὲ τὶς τρίαινες! Νὰ προλάβουμε καὶ τὸ ἡλιοβασίλεμα ἐν Μαραθῶνι.

Δὶς Ἀδεκαρία: - Ἐγώ, δὲν θὰ μπορέσω...

Κα Ἀπενταρία: - Σῶπα, καλέ, ποὺ δὲν θὰ μπορέσεις νὰ φᾶς!
(Πέφτουν καὶ οἱ τρεῖς μὲ τὰ μοῦτρα - αὐτοσχεδιασμοὶ κάθε λογῆς).

Γκαρσόνι: (Στέκει μ' ἀνοιχτὸ τὸ στόμα καὶ θαυμάζει). - Ὅταν πᾶτε ὕστερα στὸ βουνό, νὰ πεῖτε καὶ
στοὺς ἄλλους λύκους ὅτι τὸ μαγαζί μας εἶναι ἐγγυημένο! (Φεύγει. Ὁ Ἀπένταρος καὶ ἡ κα Ἀπενταρία
μένουν μὲ τὸ πηροῦνι μετέωρο κι' ἀνοιχτὸ τὸ στόμα. Ἡ Δὶς Ἀδεκαρία τρώει ἀνενόχλητη).

Ἀπένταρος: - Ἄχ! Ὑπέροχο ἦταν!
(Ἀκούγεται μουσικὴ ἀπὸ μέσα. Τὸ <Ἄλα, ἄνοιξε κι' ἄλλη μπουκάλα>. Ὁ Ἀπένταρος μερακλώνει, ἡ Κα Ἀπεντα-
ρία ἕτοιμη νὰ σηκωθεῖ γιὰ χορό, ἡ Δὶς Ἀδεκαρία γλείφει τὸ παγωτό)

Δὶς Ἀδεκαρία: - Οὔφ! Ἔσκασα!... Ὅ,τι ἀξίζει, τὸ παγωτό!...

Ἀπένταρος: - Ἄξιζε τὸν κόπο. Δὲν ἔχω τὰ γυαλιά μου νὰ δῶ τὸ χαρτάκι.

Κα Ἀπενταρία: - Ὁ σκοπὸς εἶναι νὰ μὴν παρεξηγηθοῦμε γιὰ τὸ ἀσήμαντο χαρτάκι ἐτοῦτο. Πληρώνει ὁ ἕνας κι' ὕστερα...τὰ βρίσκουμε, ὄχι ,προστὰ στὸ γκαρσόνι.

Ἀπένταρος: - Σωστά. (Ψάχνει τὶς τσέπες του). - Ὤχ! Ξέχασα στ' αὐτοκίνητο τὸ πορτοφόλι μου! Κι' εἶναι ἕνα χιλιόμετρο μακρυά...Καὶ πῶς ἔχω βαρύνει!...

Κα Ἀπενταρία: - Κι' ἐγὼ τὸ ἴδιο. Πρέπει νὰ ζυγιστῶ.

Δὶς Ἀδεκαρία: - Δηλαδή, αὐτὸ ἤτανε; Δὲν ἔχει ἆλλο;

Κα Ἀπενταρία: - Τς τς τς! Δὲν βλέπεις ποὺ ὁ κύριος ξέχασε τὸ πορτοφόλι του; Ἐλπίζω νὰ μὴν τὸ χάσατε, κύριε...κύριε...

Ἀπένταρος: - Ἀπένταρος.

Κα Ἀπενταρία: - Τί σύμπτωσις! Περιττὸ νὰ σᾶς πῶ πὼς ἔτσι μὲ λένε κι' ἐμένα. Μὲ ξέρετε...ἀλήθεια, μὲ εἴχατε στὸ...;

Ἀπένταρος: - Τώρα νὰ σᾶς δῶ, θέλω. Πόσο χειραφετημένη εἶστε, ὥστε ν' ἀναλάβετε σεῖς τὸν λογαριασμό, ὥσπου νὰ τακτοποιηθεῖ τὸ θέμα τοῦ πορτοφολιοῦ μου.

Κα Ἀπενταρία: - Ἐγώ θἄλεγα, νά, καλὰ θὰ ἦταν, γιὰ νὰ χωμέψετε, πεταχτεῖτε ὥς τ' αὐτοκίνητο...
- ἄλλωστε, θὰ φύγουμε ἀπὸ δῶ.

 Ἀπένταρος: (κατ' ἰδίαν). - Καλὴ ἰδέα γιὰ νὰ τὸ σκάσω. (Σηκώνεται). - Πάω κι' ἔρχομαι. Μπορεῖτε, στὸ μεταξύ, νὰ παραγγείλετε ὅ,τι...ὅ,τι κι' ἆλλο σᾶς ἀρέσει. (Ἕτοιμος νὰ τὸ σκάσει).

Γκαρσόνι: (Ἐρχόμενος). - Ἔι, κύριος! Θέλω νὰ κλείσω ταμεῖο. Συγγνώμη.

(Φωνὴ τοῦ πατέρα ἀπὸ μέσα): - Πιπίνο, τελείωνε. Θέλω νὰ ξαπλώσω δύο ὡρῖτσες...

Ἀπένταρος: - Μιὰ στιγμή... - ὤ, ἔχει λεφτὰ ἡ κυρία.

Κα Ἀπενταρία: - Ἄ, ὄχι, τέτοιο τὰκτ εἶναι πρωτάκουστο! Τοὐλάχιστον τὴν πρώτη φορὰ...- ἔ, ὄχι καὶ ρεφενέ!... Ἄντρας εἶστε, φερθεῖτε σὰν κύριος!

Δὶς Ἀδεκαρία: (κατ' ἰδίαν). - Μπαροῦτι μυρίζει! (Δυνατά). - Τί συμβαίνει;

Κα Ἀπενταρία: - Ἄ, κορούλα μου, εἶναι ὡραῖο καὶ σωστὸ πρᾶγμα νὰ πληρώνει κανεὶς...αὐτὸ ποὺ ἔφαγε. Ὅταν μεγαλώσεις λιγάκι ἀκόμα καὶ μὲ φτάσεις στὴν ἡλικία, νὰ σοῦ  ἀρέσει τάκα τάκα νὰ ξοφλᾶς ὅ,τι χρωστᾶς. Ἀλλὰ ποτὲ ὅταν συνοδεύεσαι ἀπὸ ἕναν κύριο.  Μοιάζει λίγο ντεμοντέ, ἀλλὰ δὲν θ' ἀλλάξουμε ἐμεῖς τώρα τοὺς καλοὺς τρόπους.

Γκαρσόνι: - Νὰ δοῦμε ὥς ποῦ θὰ φτάσει ἡ ὑπομονή μου! Πάω νᾶ φωνάξω τὸν πατέρα μου.

Ἀπένταρος: - Ναί, νὰ βγεῖ ἐκεῖνος... Σὲ σένα δὲν ἐμπιστευόμαστε χρηματικὰ ποσά. (Τὸ Γκαρσόνι μπαίνει στὸ μαγαζί). - Συγγνώμη, κυρία μου, ἀλλὰ πιὸ πρὶν δὲν καταλάβατε. Δὲν ὀνομάζομαι Ἀπένταρος, - εἶμαι, τὸ ξαναλέω: εἶμαι ἀπένταρος! Ἐσεῖς βγάζετε τόσα λεφτά!...

Κα Ἀπενταρία: - Χά! Ἄς γελάσω! Δὲν φτάνει ποὺ μὲ φέρατε σὲ ρεστωρὰν ὀγδόης κατηγορίας μὲ θέα τὴν Ἐφορία!...

Ἀπένταρος: - Ἐγώ, φεύγω. Ξεκομμένη! Ὅ,τι ἤτανε νὰ φάω, τὄφαγα. Καὶ σεῖς, ὅ,τι εἶναι νὰ πληρώσετε, πληρῶστε το! Θυμᾶμαι πολῦ καλὰ ποὺ προσφερθήκατε νὰ...

Δὶς Ἀδεκαρία: - Ναί! Αὐτὸ τὸ θυμᾶμαι κι' ἐγώ...- τὸ εἴπατε, κυρία!

Κα Ἀπενταρία: - Σκασμός, ἐσύ, λαίμαργη!... Λάμια!... Ἀγράμματη!... Ἄν διάβαζες Πλάτωνα, δὲν θὰ μιλοῦσες ἔτσι! Ξεκουμπίσου!...(Ἔξαλλη, σηκώνεται). Νὰ ξεκουμπιστῶ κι' ἐγώ, ...νὰ μὴ σᾶς βλέπω.

Ἀπένταρος: - Δὲν θὰ τὸ κουνήσετε, ἄν δὲν πληρώσετε ὥς καὶ ψυχικὴ ὀδύνη σ' αὐτὸ τὸ νήπιο ποὺ σκίστηκε γιὰ νὰ σᾶς φέρει ὥς καὶ τοῦ πουλιοῦ τὸ γάλα ποὺ καταβροχθίσατε.

Κα Ἀπενταρία: - Τὸ ἀγοράκι αὐτό, κύριε, εἶναι ἤδη ἄντρας μὲ τὰ ὅλα του, ἄξιο νὰ βγάζει μόνο του τὸ ψωμί του. Δουλεύει, κύριε!...Ἐργάζεται, κύριε!... Ἐνῶ ἐσεῖς, εἶστε ἀναξιοπρεπής. Καὶ ἀχαΐρευτος καὶ τρακαδόρος! Φτού!...

Δὶς Ἀδεκαρία: - Ἔτσι ἀκριβῶς βρίζει ἡ μαμὰ τὸν μπαμπά, - κι' ἐκεῖνος, τῆς τὰ φέρνει τὴν ἴδια μέρα!

Γκαρσόνι: (Ἔχει ἐπιστρέψει, βρίσκει τὴν εὐκαιρία νὰ πεῖ:) - Ὁ πατέρας μου λέει, τελειώνετε, μὴ σᾶς πάρει ὁ Διάολος!

Κα Ἀπενταρία: - Ἀπαίσιο παιδί! Πὲς τοῦ πατέρα σου νὰ σὲ γράψει σὲ κανένα σχολεῖο, μπὰς καὶ ξεστραβωθεῖς! Καί, πές του, δὲν πληρώνω, νά! Νὰ σοῦ πῶ καὶ γιατί; Γιατί εἶμαι ἀπένταρη. Ναί, ναί, ναί, θὰ τὸ φωνάζω πιὰ κι' ἔξω ἀπὸ τὸ Σωματεῖο! Εἶμαι ἀπένταρη καὶ ἠθοποιός, - τὸ ἴδιο κάνει. Μιὰ μπουκιὰ ἔφαγα καὶ ξυνὴ μοῦ τὴ βγάλατε. (Στρέφει νὰ φύγει, δὲν ἔχει κουράγιο).

Ἀπένταρος: - Συγγνώμη, πῶς εἴπατε; Εἴσαστε...;

Κα Ἀπενταρία: (Κλαίει). - Δὲμ ν' ἀρέσει ποὺ τὸ λέω,,,

Ἀπένταρος: (Τὴν ἀγκαλιάζει προστατευτικά, στοργικά). - Συγχωρέστε με, παραφέρθηκα. Εἶμαι κι' ἐγὼ σὰν ἐσᾶς...δυστυχισμένος, ἄτυχος. Φαλίρισε τὸ μαγαζί μου. Μικρομεσαῖος, καταλαβαίνετε... Ἐλᾶτε, καθεῖστε. Μὴν κλαῖτε. (Τὴν καθίζει. Ἐκεῖνος μένει ὄρθιος). - Ποτὲ δὲν ἀφήνω μιὰ κυρία ἐκτεθιμένη. Πῶς τὄπαθα, δὲν ξέρω.

Κα Ἀπενταρία: (Κλαίει). - Ἀφῆστε με.

Ἀπένταρος: - Μὰ τί... νομίζατε πὼς θὰ φύγω; Κάπου θὰ βρῶ νὰ δανειστῶ. Ἔχω φίλους. Μὴν  κλαῖτε, θὰ κλάψω κι' ἐγώ...

Δὶς Ἀδεκαρία: (πετάγεται). - Θεέ μου, τί βλέπω; Ἡ μαμὰ μὲ τὸν μπαμπὰ καὶ βλέπουν κατὰ δῶ! Κρῦψτε τὰ πιάτα!

Κα Ἀπενταρία: - Δὲν ἔπρεπε, κοριτσάκι κου, νὰ φύγεις ἀπὸ τὸ σπίτι σου...

Ἀπένταρος: - Μπᾶ! Αὐτὸς ἐκεῖ στὸ παράθυρο πρέπει νὰ εἶναι τὸ κουμάσι ὁ Διευθυντὴς τῆς Ἐφορίας!... (Γνέψιμο καὶ χειρονομία πρὸς τὰ κεῖ): - Θὰ σὲ σκίσω!

Δὶς Ἀδεκαρία: - Ὁ πατέρας μου εἶναι, σκίσ' τονε!

Ἀπένταρος: - Ὁ...ὁ ἀξιότιμος κος Ἀδεκαρίας εἶναι ὁ πατέρας σου;

Δὶς Ἀδεκαρία: - Ὤ, μὴν κλαῖτε πιά, κυρία. Θὰ τοὺς φωνάξω νὰ πληρώσουν αὐτοί. Μὴν ἀνησυχεῖτε, πᾶντα τσεπωμένος εἶναι.

Ἀπένταρος καὶ Κα Ἀπενταρία: (Μαζύ). - Δηλαδή, θὰ πληρώσει ἡ Ἐφορία;

Δὶς Ἀδεκαρία: (Χοροπηδῶντας φωνάζει). - Μαμά, μπαμπά, ἐδῶ!...

Καὶ οἱ τρεῖς μαζύ: - Μαμά, μπαμπά...

Γκαρσόνι: - Ἔχουμε καὶ λέμε: ἄτομα πέντε, λογαριασμὸς διπλάσιος, ἀλλὰ ἀπόδειξις θεωρημέ-
νη. Ἆντε πάλι μέσα!...

Α ὐ λ α ί α.
------------------
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

0 .

Εἶπα νὰ ἀπαντήσω ἀλλὰ συγκρατήθηκα. Εἶδα ὕστερα τὸ σχετικὸ μήνυμά σου καὶ ἐπανέρχομαι, δριμύτατος. * Τηλεόραση ἑλληνική. Μοῦ τυχαίνει, κατὰ καιρούς, νὰ μὲ ρωτᾶνε τί δουλειὰ κάνω. Ἡ ἀπάντησή μου: <- Καμιά. Ἐσεῖς, τί λέτε νὰ ἔκανα;...> Ἀπαντήσεις συνηθέστερες: χορευτής, ζωγράφος, καθηγητής, ἠθοποιός... Ὅταν λέω: < -...καὶ ἠθοποιός...>, μοῦ λένε: - ...ἀλήθεια; Σὲ ποιό σήριαλ παίζετε, γιατί σὰν κάπου νὰ σᾶς ἔχω δεῖ... ἄχ, τί καλά!... * Παρένθεση: στὴν α΄τάξη τῆς Σχολῆς, εἴχαμε μάθημα καὶ μὲ τὸν Δημήτρη Ποντίκα, σκηνοθέτη (δές: " Οἱ ἔμποροι τῶν ἐθνῶν)) καὶ εἶχα πεῖ, ἐν ὥρᾳ μαθήματος, ὅτι δὲν μ' ἐνδιαφέρει ἡ τηλεόραση ἀλλὰ μόνον τὸ θέατρο. Μία ὥρα προσπαθοῦσε νὰ μὲ πείσει ὅτι δὲν εἶχα δίκηο...* Τελικά, ἔχω κάνει λίγη τηλεόραση, ξεκινῶντας ἀπὸ ἕναν ρόλο σὲ δύο ἐπεισόδια, ποὺ ἔγραψε ἀποκλειστικῶς γιὰ μένα ὁ Σωτήρης Πατατζῆς καὶ ζήτησε νὰ τὸν παίξω ἐγὼ καὶ μόνο. Στὸ δεύτερο ἐπεισόδιο, δὲν ὑπῆρχα! Στὴν συνέχεια, διεκόπη τὸ σήριαλ τελείως. <- Μία ἐξυπηρέτηση ζήτησα ὅλη κι' ὅλη στὴν ζωή μου!>, τοὺς εἶχε πεῖ ὁ κ. Πατατζῆς. * Βρὲ παιδιά, δὲν ἤμουν ἄσκημος, ἴσα-ἴσα, φωτογένεια, ἀριστοκρατικότητα, ἀλλὰ...Ἁπλῶς, ὥς αὐτὴ τὴν στιγμὴ ποὺ γράφω αὐτά, ἀπὸ τὸ 1976 ποὺ ἔβγαλα τὴν Σχολή, δὲν <πῆγα> οὔτε μὲ γυναίκα οὔτε μὲ ἄντρα συναδέλφους ἤ ὅ,τι ἆλλο ἀπὸ τὸ κύκλωμα. Ριξίματά τους, εἶχα τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἆλλο. * Ἄλλη μία περίπτωση (ἀπὸ τὶς ἄπειρες). Εἶχα γνωριστεῖ μὲ γνωστὸ τότε σκηνοθέτη (ἔχει πεθάνει) καὶ μὲ κάλεσε σπίτι του. Μιλήσαμε γιὰ χίλια-δυὸ ἐπὶ δύο ὧρες, ὥσπου θὰ πήγαινε στὸ θέατρο... Τοῦ εἶπα: < - Ἀλήθεια, δὲν μοῦ εἶπες, πῶς σοῦ φάνηκα;...>. Ἡ ἀπάντηση: " - Καλός εἶσαι, ἀλλὰ δὲν μοὔδειξες οὐτε τὸν ποῦτσο σου οὔτε τὸν κῶλο σου. Δὲν θὰ σἐ πάρω ποτέ". * Τέλος, μόνον ὁ Γιῶργος Μούτσιος ἦταν ἐντάξει, ἀλλὰ στὸ ἆλλο ἔργο τοῦ ἔστειλα ἆλλον ἠθοποιό, γιατί εἶχαν παρατραβήξει τὰ μαρτύριά μου μὲ τὴν ἀρρώστεια τῆς μάννας μου - τρία χρόνια καί, ἐκτὸς θεάτρου. * Ὑπάρχουν κάποιες δουλῖτσες μου (<Πές το ψέματα>, <Οἱ γυναῖκες τῆς ζωῆς της> κ.ἄ.) ἀλλά... Σὲ φωνάζουν μία φορά, χωρὶς νὰ ξέρεις τί προηγήθηκε καὶ τί ἕπεται στὴν ὑπόθεση, δὲν κάνεις καμία πρόβα, δὲν σὲ προσέχει σχεδὸν καθόλου αὐτὸς ποὺ τραβάει τὴν ταινία γιατί τὸν νοιάζουν οἱ πρωταγωνιστές. * Ὄχι, ψώνιο δὲν ὑπῆρξα ποτέ. * Ὅπου κι' ὅποτε ἤμουν στὸ θέατρο, μονάχα ἐνθουσιασμοὺς ἔχω άκούσει ἀπὸ θεατές καὶ 8 στὶς 10 φορὲς οἱ συνάδελφοι θέλανε νὰ μοῦ βγάλουν τὰ μάτια καὶ ὄχι μόνον. Ἄσε ποὺ ἔψαχναν νὰ μοῦ βροῦν σεξουαλικὰ παραπατήματα. * Ὁ μόνος ἠθοποιὸς ποὺ ἔχω ζηλέψει ἦταν ὁ Δημήτρης Χόρν. Ἀλλὰ ἐκεῖνος εἶχε τὸν πατέρα του, τὴν νονά του..., μιὰν ἐποχὴ πιὸ συγκρατημένη. Δὲν βγῆκα στὸ θέατρο γιὰ ἀρσενικὴ πουτάνα.

Βρεῖτε, ἄν μπορεῖτε, μιὰν ἄκρη,
ἐσεῖς, τῆς Λογικῆς οἱ ἄκροι.

Καθημερνῶς πρωὶ καὶ βράδυ
ἔρχονται τοῦ κόσμου τὰ στερνά,
Εἰδήσεις δείχνει τὸ ρημάδι
κι' ὁ Χάρος διαρκῶς μᾶς ξεπερνᾶ.

Παρ' ὅλα ταῦτα, ἐμεῖς ζοῦμε,
κηδεῖες δὲν ἀκοῦμε πουθενά,
προσέχουμε μὴν παραβοῦμε
τὸν Νόμο ποὺ ὑποταγὴ γεννᾶ.

Τὴ Γῆ μας γράπωσε ἕνα τέρας,
ἄγνωστος ἰός μέχρι καὶ χτές.
Κυρίαρχος τῆς ἀτμοσφαίρας,
- Πᾶσχα δὲν γουστάρει καὶ γιορτές.

Δὲν ξέρουμε δ' ὥς πότε καραντίνα
θὰ ζοῦμε!...- καὶ νὰ θέλουμε χαρτί
γιὰ κεῖ π' ὅταν τραβᾶμε τὴν κουρτίνα
ὁ πισινός μας πάει νὰ σκουπιστεῖ.

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

(Εἶπα: ἀναμνησοῦλες!... - ἐσεῖς ἀμέσως νὰ τὶς πεῖτε: τσοῦλες!):

~

(12 Ἰουλίου 2012, καὶ ὥρα 8:00).

 

ὑπάλληλοι τῆς Βουλῆς,

μισθοδοσίας παχουλῆς.

Τῆς Βουλῆς οἱ ὑπάλληλοι,

τῶν ὁσίων μας παράλληλοι,

(ἀλλ' ὄχι ἁγίων ἐφάμιλλοι)

γιὰ δόξαν ἀπαράμιλλη,

σκέτη, δὲν τούς ἔχω μόνον.

Ἔργον κι' αὐτοὶ σηψιγόνον,

μέγα κι' ἐν πολλοῖς σπουδαῖον

προσθέτουνε στὸ πρακτέον.

Γλείφουν, καρφώνουν, χασμῶνται,

μεταξύ τους ἀγαπιόνται.

Διὰ τὸ καλὸν τῆς πατρίδος

μπαίνουν ὑπὸ τῆς αἰγίδος

ὑψίστου μισθολογίου.

Σφᾶλμα τοῦ πληκτρολογίου

ἄν δὲν μπορῶ ν' ἀναφέρω

τὸ πόθεν τοῦτο τεκμαίρω.

Δὲν κατανοῶ τί σᾶς πιάνει

καὶ στὴν πόρτα τους ζητιάνοι

δὲν πᾶτε. Θἄχατε λύσει,

μ' ὅποιον κι' ἄν μᾶς κυβερνήσει,

τὰ τοῦ βίου προβλήματά σας,

- φᾶτε τώρα τὰ σκατά σας!

Οὕς φθονεῖτε, ζηλεύετε...

τοὺς ὄρχεις τους πορδεύετε.

 

(14 Ἰουλίου 2012, καὶ ὥρα 8:13).

 

Κλινούριος Ὕμνος.

(Λέγω πρὶν τὸν συνεχίσω

τὴν ΛΥΡΑΝΘΗ νὰ ρωτήσω).

 

Ὥς πότε, βρὲ γομάρια, ζήτουλες γιὰ δανεικά,

ξεχνῶντας τὴν δραχμούλα, νὰ ζοῦμε τραγικά;

Νὰ κλείνουν τὰ 'ργοστάσια, νὰ πέφτουν τὰ ρολά,

ἕρμαια τῶν κομμάτων, παντὸς πορτοφολᾶ;

Νὰ χάνουμε κι' ἀδέλφια, πατρίδα καὶ γονεῖς

κι' οἱ φίλοι νὰ σοῦ λένε: - Γιατί αὐτοκτονεῖς;

Καλλιῶναι μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή,

παρὰ μὲ δυὸ Μνημόνια, Λαγκὰρντ ζοχαδιακή.

Τί σ' ὠφελεῖ νὰ χέζεις, καὶ πάλι νὰ πεινᾶς,

σκορδαλιὰ σκατῶν στὸ γουδί σου νὰ κοπανᾶς;

Νουδιάρης, Πασικλάνος, Δημάρτυς κι' ἄν σταθεῖς,

κάλλιο, βρὲ, νὰ ζοῦσες διὰ παντὸς σεισμοπαθής.

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

 Κώστας Ρηγόπουλος - Κάκια Ἀναλυτῆ.

 

 

Εἶχα μόλις προσθέσει ἕνα σχόλιο, μακροσκελές, καὶ χάθηκε! Ἄς τὸ ἐπαναλάβω. * Χάρηκα πολὺ ποὺ τὸ εἶδα, μὲ ὅλη τὴν συνείδησή μου γι' αὐτὸ ποὺ λέω. Κάποτε, πρὶν βγῶ ἠθοποιός, καὶ λίγο ἀργότερα, πήγαινα 5 καὶ 6 φορὲς σὲ κάθε παράστασή τους. Μὲ τὸν Ρηγόπουλο εἶχα ἀνταλλάξει μόνον δύο-τρεῖς χαιρετισμούς. Μὲ κάποια συγγενικά τους πρόσωπα, ποὺ δούλευαν κι' αὐτοὶ στὸ θέατρό τους, λέγαμε πολλά, καὶ πᾶντα, μόλις μ' ἔβλεπαν, μοῦ ἑτοίμαζαν τὸ σημείωμα... μὲ τὴν θέση μου! Στὸ διάλειμμα, ἐπισκεπτόμουν ἀπαραιτήτως τὴν Κάκια (γι' αὐτὴν πήγαινα πιὸ πολύ) στὸ καμαρίνι της. Μοῦ πρόσφερνε καρέκλα καὶ τὰ λέγαμε. Καὶ οἱ δυό τους ἦταν ξεκάθαροι ἄνθρωποι, ὅπως τοὺς εἴδαμε καὶ σ' αὐτὴν τὴν ἐκπομπή. Ἔντιμοι. Ἡ Κάκια, τὄπαμε, ἦταν ἡ ἀδυναμία μου. Μ' ἄρεσε καὶ ἡ φωνή της ἰδιαίτερα - καὶ ἡ κομψότητά της στὴν σκηνή. Ποτὲ δὲν κάνανε μπαλαφάρες ὅπως ἆλλοι, πολλοὶ Ἕλληνες ἠθοποιοί. Εἴχανε, τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ἐκπροσωπήσει τὸ γαλλικὸ μπουλβὰρ στὴν Ἁθήνα.

Τώρα, πιὸ πάνω, σὲ κάποιες στιγμὲς ἀπὸ ἔργα, μοῦ θύμισε λίγο τήν, ἄλλη ἀγαπημένη μου, Τιτίκα Νικηφοράκη, - σὰν στόφα ἠθοποιοῦ. Τὸ 1977, ἡ Κάκια, στοὺς Δελφούς, ἦρθε στὰ παρασκήνια νὰ μὲ βρεῖ, νὰ μοῦ πεῖ πολλὰ σπουδαῖα καὶ στὸ τέλος μοῦ ζήτησε νὰ τὴν συνοδέψω, ἀγκαζέ, (καμάρι μου), ὥς τὴν ταβέρνα ὅπου θὰ πήγαινε ὅλος ὁ θίασος... Δύο χρόνια ἀργότερα, τὸ 1979, μοῦ τηλεφώνησε, ἀρχίζοντας ἔτσι: < - Γιάννη, εἶμαι κατσίκα... Σοῦ ζητῶ συγγνώμη γιὰ...> (ἄσε, μὴν συνεχίσω, δὲν ἔφταιγε ἐκείνη, τὸ ξέρω). Καὶ μοῦ πρότεινε νὰ ἔκανα μίαν ἀντικατάσταση στὸ θέατρό τους. Ὅμως, εἶχα τὴν μητέρα μου βαρειὰ ἄρρωστη, στὰ τελευταῖα της..., δὲν δούλευα ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι πλέον. Ὅμως, μάθαινα ἀπὸ φίλο, νέα τους. Πᾶντα τίμιοι στὴ δουλειά τους. Παληότερα εἶχα μεταφράσει τὴν <Μάντισσα> τοῦ Ἀντρὲ Ρουσέν εἰδικὰ γιὰ τὴν Κάκια (εἶχε δεῖ τὸ ἔργο στὸ Παρίσι) καὶ τὸ <Ἤ ἕνας ἤ κανένας> τοῦ Λουίτζι Πιραντέλλο, ἔχοντας στὸν νοῦ μου πᾶντα τὴν χροιὰ τῆς φωνῆς τῆς Κάκιας γιὰ τὸν ρόλο τῆς Μελίνας. Καὶ τὰ δύο ἔργα δὲν παίχτηκαν ποτὲ στὴν Ἑλλάδα. Λυπᾶμαι ποὺ δὲν ὑπάρχουν πιά. Ἄν ζοῦσαν, τώρα ποὺ μεγάλωσα καὶ δὲν εἶμαι πλέον ντροπαλός, ὅπως τότε, κάποτε, θἄθελα νὰ ἤμασταν φίλοι καὶ... μὲ ἀπαίτηση(!...) νὰ τῆς ἔλεγα: < - Τί θὰ γίνει, θἄρθεις ἐσὺ γιὰ καφὲ ἤ... νὰ σοῦ κουβαληθῶ ἐγώ; Μέχρι τὰ τὸν σερβίρεις, ἔφτασα!...> Ἡ ἐκπομὴ ἀποτυπώνει τὴν ἀνθρώπινη καὶ τὴν καλλιτεχνικὴ ἀξία τους. Χαίρομαι ποὺ ὐπαρχει καὶ τὴν εἶδα μονοροῦφι (σὰν...καφέ).

Κλινοσοφιστεῖες.
Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

 
Νὰ πῶ: ἆνδρες καὶ ἆνδρες;
Ποιός φταίει γι' αὐτό;


.................................................καὶ ξάπλωσα γυμνούλης, μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:
Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ ἀηδιάζω ὅποτε ἀκούω (ἄθελά μου) καὶ βλέπω (ἄθελά μου) Ἕλληνες - καὶ μόνον Ἕλληνες - ἠθοποιοὺς νὰ εὐτελίζουν, γελοιοποιοῦν τὶς "ἀδερφές". Ὑποδύονται, λένε, τὸν
ὁμοφυλόφιλο. Δὲν θέλω νὰ ξεράσω εὐκοιλιότητα.
Αὐτὸ ποὺ "ὑποδύονται" (ἄν εἶναι σὲ θέση νὰ ὑποδυθοῦν κάτι) εἶναι τὸ ντεμοντὲ δηλητήριο ποὺ ἀμολάει ἡ "ἠθικὴ τάξη" σὲ ὅσους δὲν ὑποκρίνονται ὅτι ἀκολουθοῦν τὰ προστάγματα τῶν "κανόνων ἠθικοῦ ἐρωτικοῦ βίοι". Αὐτοὶ οἱ ἀτάλαντοι ἐπὶ σκηνῆς, ταλαντοῦχοι τῶν παρασκηνίων", ἠθοποιοὶ (στὸ τέλος θὰ τὴν ξεράσω τὴν διάρροια, δὲν τὴν γλυτώνω...) ἐξασκοῦν τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ἠθικοῦ αὐτουργοῦ στὶς ἁπάσης φύσεως οἰκογενειακὲς δυστυχίες, τραγωδίες ἀναφορικὰ μὲ τὰ γοῦστα...
Εἶναι οἱ κουκουλοφόροι στὴν ὑπηρεσία τοῦ ἠθικοῦ νόμου.
* Ὁμοφυλόφιλος θὰ πεῖ, σκέτα, ὁμοφυλόφιλος. Ἡ λέξη μιλάει μόνη της. Πρόσθετη ἑρμηνεία
σημαίνει πλατειασμός.
Ἐκ τοῦ μακρόθεν, παρακολουθῶ θαμῶνες κάποιων μπάρ. Στὸ Γκάζι. Ὅλοι ὁμοφυλόφιλοι. Μιὰ χαρὰ ἄνθρωποι.
Καὶ δὲν ἔχω οὔτε κἄν ἕναν φίλο ἐκεῖ νὰ ὑποστηρίξω. Καὶ...τὸ καρφί μου: ἄνθρωποι, ποὺ ὑποτίθεται "μάχονται" στὸ πλευρὸ τῶν "διαφορετικῶν", πιστεύουν ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλοι δὲν εἶναι  ἆνδρες (καὶ μετὰ βρίζω τοὺς "ἠθοποιούς"...!)
Ὅταν κάποτε, ἐνώπιος ἐνωπίοις, (σὲ ὁμοφυλόφιλο κοινὸ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν), εἶπα ἁπλὰ  καὶ μόνον:
«Εἶμαι ἄνδρας, δὲν χρειάζεται νὰ τὸ λέεω καὶ νὰ τὸ τονίζω», ἔλαβα τὴν ἑξῆς ἀπάντηση "ἡγετικοῦ τους ἀτόμου": «Προσέξτε, αὐτὸ ποὺ λέτε σᾶς ἐκθέτει». Τὸ εἶπε καὶ δεύτερη φορά.

Οὐδέποτε ἀμφέβαλα ὅτι εἶμαι αὐθεντικός, ἄρα τολμῶ καὶ ἐκτίθεμαι.

.................................................μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες.
--------
Πρώτη δημοσίευση, ἐφημερίδα Ἀνωχύρωτη Πόλη, τεῦχος 14, 16 Ἰουνίου 2007.

(16 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 9:54).

Περὶ τῆς ἐξυπνάδος μου λόγος βλακώδης.

(Στὸν φίλο μου Thémistocle).

* * *

Λυπᾶμαι, κι' ἔξυπνος δὲν εἶμαι

- κυκλοφοροῦν, ὡστόσο, φῆμαι,

τὰς ὁποίας, μεταξύ μας, αὐτοπροσώπως διαδίδω·

(τάχα τὸ λένε ἆλλοι) καὶ νοῦν, σὲ μέ, μεγάλον ἀποδίδω.

Βλάκας, δὲν μ' ἀρέσει - κι' ἄς εἶμαι!

Πανεξύπνως αὗται αἱ ρίμαι,

πού, γιὰ σᾶς, συνθέτω, μαρτυροῦν καὶ λέγουν πὼς τ' ἀληθὲς

μοιάζει, σὰν φτυστόν, σιαμαῖον ἀδερφάκι, μὲ τὸ ψευδές.

Ἄς ποῦμε ντὲ πὼς βλάξ δὲν εἶμαι!

Ἔ, δὲν ἐχάθησαν αἱ μνῆμαι

τῶν συμβιωσάντων μετ' ἐμοῦ μισὸν αἰώνα καὶ κάτι!...

Κάθ' ἐξυπνάδα μου, καὶ μιὰ βλακεία ποὔβγαζε μάτι

ἦταν - τί νὰ τὰ λέμε! Εἶμαι

σαφής. Κι' ὅταν ποτὲ θὰ κεῖμαι

εἰς τόπον χλοερὸν, γράψετε, πάνω, καλλιγραφικῶς:

Πέθανεν, τελικά - πανέξυπνος ὤν ἀλλὰ... - βλακωδῶς.

---------------

(13 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 11:58).

Τάδε ἔφη Thémistocle:

 Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος,

θα ήθελα να έχω τη χαρά και την τιμή, να ανοίξω και το νήμα των 100 γεννεθλίων σου !!!

* * *

Μόλις πατήσω τὰ ἑκατό.

Μόλις θὰ κλείσω τὰ ἑκατὸ

καί, μὲ τὴν κουτάλα, τὸ σκατὸ

θὰ ἔχω φάει καὶ σκατὸ δὲν θἄχω ἀφήσει,

ὁ Thémistocle στὸν Παρνασσὸ θὰ μὲ τιμήσει,

μὲ μετάλλεια θὰ στολίσει

τὸν θώρακά μου!

Μιὰν Ἀκάντεμι θὰ χτίσει

μὲ τὄνομά μου!

Ἔτσι λέει! Κι' ἔτσι ἄν πράξει, νὰ μοῦ λείπει.

Ποιὸς θὰ ζεῖ ἀπὸ τὸ Φόρουμ; Μὲ τόση λύπη,

π' ὅλοι θἄχουνε πεθάνει - ἀμὰν καὶ πότε!... -

δὲν θὰ τὸ χαρῶ δεόντως. Σκέψου, τότε,

βλάξ, ἡ χαρά μου θἆναι μισή!

Θέλω ὅστις τώρα μὲ μισεῖ

παρὼν νὰ εἶναι - καὶ νὰ σκάσει,  ἐκεῖ μπροστά, ἀπὸ τὴ ζήλεια·

θνητὸς νὰ μὴ βρεθεῖ νὰ τοῦ φιλήσει κἄν τὰ χείλια.

Προτιμῶ νὰ μοῦ ὀργανώσεις, στὰ ἑξῆντα ἐννιά μου,

σὲξ παρτάκι, γλύκες νὰ νιώσω στὰ κανιά μου.

-----------------------

(12 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 7:10).

ἡ Ἑλλὰς ἐξώκοιλεν...

Μὲ πόσους τὄκανε, δὲν ξέρω. Μὲ ποιόν, ὑπὲρ τὸ δέον,

ἀπροφυλάκτως, ἄν καὶ ἀνύπαντρη; Ἁγνὴ δὲν εἶναι πλέον!

Ἐγκαστρωθείσα πρὸ ἐτῶν, ἔτεκεν μέγα χρέος!

Τὶ βρέφος λέων! - Πόσον βαρβάτον πέος

πρέπει νἆχε ὁ πατήρ του!...

Θὰ τὸ πῶ: - Ἄι σιχτίρ του!

Τί ψώλαρος νὰ εἶν' αὐτός, π' ἐκείνηνε γαμάει

καὶ μᾶς, π' οὔτε τὸν εἴδαμε, ὁ κῶλος μας πονάει;

(21 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 1:17). 

 

Οὐ γὰρ ἔρχεται μόνον...

Ὁ Χρόνος τἄβαλε μαζύ μου, κι' ὅλο μὲ βαράει.

Τὸ κάνει χωρὶς θόρυβο, χωρὶς φωνές. Ρουφάει

τὸ μεδοῦλι μου, μέρα μὲ τὴν ἡμέρα.

Εἶναι παληομασκαράς, μιὰ σκέτη λέρα!

 

Ἄνανδρος, ὁ Χρόνος, ὕπουλα πᾶντα μοῦ τὴν φέρνει,

μὲ ὄνειρα γιὰ τὸ αὔριο. Κι' αὐτὸ πάλι, τὸ αὔριο, μοῦ παίρνει,

στὸ μεθαύριο τὸ μεταθέτει. Κι' ὅσο νἆναι

τοῦ μέλλοντος οἱ μέρες... δὲν μοῦ φτουρᾶνε. 

 

Τί θὲ νὰ πάθω, κι' ἄν γερογάτος γίνω πιὸ πολύ;

Ξέρω: ψυχὴ-πουλί, μά, στὰ σκέλια μου, ρηχτὴ ψωλή!

Ἄν μοῦ ποῦνε καὶ μὲ πὶ νὰ περπατάω,

ἔ! καθ' ὁδόν, στὰ βρακιὰ θὰ κατουράω.

 

Σουπίτσες, ἐντριβοῦλες, καὶ ἆλλα τέτοια τρυφεριακά,

θὰ τἄχω - μᾶλλον! Στὰ μοῦτρα σας πετάω τὰ βιαγκρικά.

Πᾶρτε τ' ἀπὸ μπρός μου, μὴν ἀγανακτήσω,

καὶ δὲ σκεφτῶ γεράματα! ἀλλὰ γαμήσω...

 

...τὸ κέρατό σας! Ψεύτικες χαρὲς μὴ μοῦ πουλᾶτε.

Στηθεῖτε κεῑ! Κι' ἄν λαχταρᾶτε, τόσο, νὰ τὸν φᾶτε

πετῶ μακρυά μου τὸ πὶ καί, στὸ πὶ καὶ φί,

σᾶς μαθαίνω γαλλικὰ, ἐγὼ, τὸ "Ριφιφί"...

 

...νὰ τραγουδᾶτε, πιὸ καλὰ κι' ἀπ' τὴν Μπαρντό!

Νὰ πιῶ, πρίν, μόνον, στάσου! ἕνα ποτηράκι Μπορντώ!

Κι' ἄν μαζύ μου, δὲν τὄχατε ξανακάνει,

καὶ...θέλετε πάλι! Σᾶς λέω: - Δὲν σᾶς φτάνει;

(Ἀνάμνησις...- ὥσπου νὰ γίνω κι' ἐγὼ μία ἀπὸ δαῦτες):

~

Ἡ εἴδησις: 

ΓΑΠ: ...ἐπιμήκυνση περιόδου δημοσιονομικῆς...

 

(Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 12 Ἰουνίου 2012 καὶ ὥρα 9:30).

 

Θὰ τὰ πῶ λίαν μεταφορικῶς,

νά, κάπως ἀττικῶς,

κι' un peu θεατρικῶς,

μὴ... φανῶ πολὺ λαϊκός!

 

- Βρὲ, τοῦτος-'δῶ, ξεύρετε ποῖος,

μίκρυνε, νά! Χάθηκ' ἕνας πόντος!

Σᾶς δίνω κι' ὅρκο Τετρακτύος:

ἔχω πλέον ἔλλειμμα προσόντος.

 

Τί μέλλει γενέσθαι - μοῦ λέτε;

Ἐπάνοδον μήκους, ποῦ θὲ νά 'βρω;

Διὰ τὸν καῦλον μου μὴν κλαῖτε...

- ὀδύρομαι ὁ ἴδιος, κι' ἐν Ἐπιδαύρῳ!

 

Τίς τραγωδός, μᾶλλον... θρηνωδός,

μετὰ πολλῶν διθυράμβων κι' ἰάμβων,

φούλ-ἱκανὸς γράφειν ἐπὶ ποδὸς

ραψωδίας παλαιῶν μου θριάμβων

θὰ μὲ συντρέξει; Κατάρα, - ὦ!

Ἀλλοί, δὶς ἀλλοί, καὶ τρὶς ἀλλοί μου!

Κάνετε μούμιαν τοῦ Φαραώ,

ἐμένα - μὰ ὄχι καὶ τὴν ψωλή μου!

 

Θὰ τὴν τραβῶ, κι' ἄς σκιστοῦν φλέβες·

ἀπαιτῶ τ' ὅλον πρότερον σχῆμα.

Πόσην ὀδύνην, πόσες χλεῦες...

ὅταν τὸ γαμεῖν δὲν πάει πρίμα!

*

Σχόλιο (13 Ἰουνίου ἰδίου ἔτους):

Λυράν: Δεν το σχολιάζω..

Εκτός του ότι είναι ακατάλληλο για "ανήλικες" σαν κι εμέ

ποτέ μου δεν κολάζω... Δεν γίνομαι η Αφορμή σου, άγιε Καημέ..

*

Ἀπάντηση (παραχρῆμα):

 

Θυμός.

Φτού! Τέτοια κακὴ στάση...

ἀντὶ νὰ στέκεις ἐν ἐκστάσει

μπρὸς στὸ ποίημά μου; τ' Ἁγιοῦ Κλινὸ τοῦ Λατρευτοῦ;

Λές, δὲν τὸ σχολιάζεις,

κι' οὔτε κἄν ἐκθειάζεις

τὶς ἀρετές του; Μήπως ἐλλείψει θυμιατοῦ

δὲν μοῦ καῖς λιβάνι;

Πέσε στὸ ντιβάνι

κι' ἔρχομαι νὰ μὲ προσκυνήσεις, ἁμαρτωλή!

Θἄρθω μὲ τ' ὅπλο μου - πρόσεξε! - χωρὶς στολὴ

κι' ἀλλοίμονό σου!

Κάνε τὸν σταυρό σου

γιατὶ σήμερα πεθαίνεις! Μὴν κάθεσαι, ξαπλώσου.

Ἀνάσκελα, πλαγίως, στὰ τέσσερα... Στερεώσου

κι' ὁρμάω

νὰ φάω

τ' ἀνίερο, βρωμερὸ κι' ὅλως ἄχρηστο τομάρι σου!

Ποῦ πᾶς, γελάδα, μόνη, χωρὶς τὸν γελαδάρη σου;

(Ἀνάμνησις = γεγονὸς ἀπὸ τὸ πλούσιον παρελθόν μας - ὅσων ἔχουμε!...):
~


Χαρὰ μεγάλη......

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 20 Μαΐου 2016 καὶ ὥρα 15:12.


Χαρά, μὲ τοῦ γατούλη τὰ βαφτίσια!...
Χαρά, νὰ δεῖς!... - μοῦ φύγανε καὶ τσίσια!

Καὶ τὰ λάδι' ἄν θέλεις ξελαδιάζονται,
κι' ἆλλες προσευχὲς καλοδιαβάζονται,
εἰς περίπτωσιν ἀναβαπτίσως:
ἅγιον Μυστήριον, ἄνευ αἰτήσεως,

στὸ σπίτι τοῦ Κλινὸ μπορεῖ νὰ γίνει,
ἄν αὐτὸς ἀπαραίτητον τὸ κρίνει.
Κι' ἔτσι, ἀπὸ Βᾶκχος καὶ Γανυμήδης
καὶ Τριστάνος, ὁ κοινῶς Γαμουνίδης

ἐπαναβαπτίσθη, χάριτι θείᾳ,
κατ' οἶκον - κι' οὐδόλως ἐν ἐκκλησίᾳ -
ἡμέρες χρονιάρες καὶ σ' ἅγιες ὧρες,
ὀνόματι: Χουανίτο Τοῦρμπο-Φλόρες.

Τοῦ νεοφωτίστου κουφέτα νὰ φᾶτε.
- Σήμερον εἷς γάτος ἀναγεννᾶται
κι' εὐτυχῶς τυγχάνει νά 'ν' ὁ δικός μου!
Νιαουρίζουν οἱ καμπάνες τοῦ κόσμου.

Σήμερον εἶν' ἡ χαρά μου μεγάλη,
χαίροντ' Ἕλληνες μαζύ μου - καὶ Γᾶλλοι!
.Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, ὁ γατοβαπτιστής,
τῶν μοντέρνων ἰδεῶν χρηματιστής.

~

29 Μαρτίου 2018 στις 5:17 μ.μ. · Αθήνα ·

(Σὲ κάποιο Φόρουμ, παληοὶ γνώριμοι μὲ καλωσορίσανε. Κι' ἰδοὺ μία ἀπάντησή μου):
(Δημοσίευση ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ, 5 λεπτά πρίν).

Καλῶς ὁρίσατε!

Ἄν, ὄντως, σᾶς εἶμαι καλοδεχούμενος,
εὐπρόσδεκτος καὶ φορουμ-ἀγαπητός σας,
ὑπάρχει καὶ λογαριασμὸς τρεχούμενος
μ' ὅλων τῶν αἰσθημάτων τὰς συνιστώσας:
καταθέστε τὴν ὅσην γιὰ μέν' ἀγάπη
π' ἀπὸ χαζομάρα σας δὲν ἐξετράπη.
Κατὰ νοῦν ἔχω τὶς μικροπρέπειές σας,
μνήμην καὶ κρίσην οὐδέποτ' ἀπολέσας.
Μὴ μ' ἔχετε δὰ κι' ἐμένα γι' ἀλλοδαπό·
ἑλληνικά, ξέρω τί θὰ πεῖ: "ἀγαπῶ".
Καὶ μὴν πεῖτε πὼς ξάφνου...μ' ἀγαπήσατε!
Ἐσεῖς; Μόνο...τὸν Γάτο μου δὲν βρίσατε!
Ὁ ὑπογράφων: ἄκρως κλινοσοφιστής.
Ζήτα χίλια "συγγνώμη" ν' ἀνακουφιστεῖς.
Μ' ἄν... νὰ χιλιομετανιώσεις οὐκ ἄν τώρα θέλεις,
Φρίξος ἐγώ - κι' ἐσύ, νἄχεις τὴν τύχη τῆς Ἕλλης.


-------
 29 Μαρτίου 2018 στὶς 4:12 μ.μ.  

 

(Ἡ ἀναδημοσίευσις ἀφιεροῦται στὴν Ποιητικὴν Γωνιά,
Ἥτις διὰ τὴν ἐμὴν δόξαν μεγάλως ἀγωνιᾶ.
Δύο σχόλια δ’ ἀπὸ τότε ἀκολουθοῦν,
κι’ ἀπὸ φαῦλες σκέψεις ἄς μὴ σπιλωθοῦν).
~~
Νεοέλλην!... Κάποια σχέσις μὲ τοὺς ἀρχαίους;
Ἔχεις, ναὶ ἤ ὄχι;

(Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 6 Ἰουλίου 2012 καὶ ὥρα 10:30).

Ἄν ἤμουν ἔστω κι' ὀλίγον τι ἀρχαῖος,
ἄγαλμα ἱσταῖεν μοι ἄν, μ' ὀρθότατον πέος!
Ἀρχαῖος Ἕλλην δὲν εἶμαι κι' ἄς φαίνομαι·
πατίνας τηλικαύτης δόξης πένομαι.
Εἰς οὐδὲν σοβαρὸν Μουσεῖον μὲ δέχονται...
- μοντέρνες ἀρχαιότητες, οὐκ ἀνέχονται
οἱ μετὰ φθόνου κατὰ κλινοσοφιστῶν·
ξέρω: μὲ θέλαν χιλιάκις τεμαχιστόν.
Τῆς μοίρας μου γνωρίζω τὸ πεπρωμένον:
μὴ Πραξιτέλους ὤν ἔργον ἐσκαρωμένον.
Μ' ἔφτιαξε Ἰταλὸς μπαμπὰς μὲ Σμυρνιὰν μαμά...
- νὰ περκὲ τρώγω τ' ἀρχιδάκια μου καπαμά·
κι' ἔχ' ὄψιν κι' ἐπιδερμίδαν νέων αἰώνων,
εὐρωτουρλωμένων καὶ ὄχι προμαχώνων.
====
* Σχόλιο ἀπὸ τὴν Ειρήνη, 6 Ἰουλίου2012 στὶς 11:45.
Ίάννη αν δεν σε δέχονται τα σοβαρά Μουσεία
για πες μου σε παρακαλώ τι φταίει η "Γωνία"
κι εγώ, Αρχαιοέλληνα, να ζω μια τραγωδία
ψάχνοντας την ελληνική αρχαία γραμματεία
να μεταφράσω κάτι τι, να μπω μες την ουσία,
που ΄χω μαύρα μεσάνυχτα, τ' ορκίζομαι στο Δία!
* * *
====
Σχόλιο ἀπὸ τὸν Ἰάνη Λὸ Σκόκκο στὶς 6 Ἰουλίου 2012 στὶς 14:04.

Ἐρωτεύσου με, νὰ ζήσεις τραγωδίαν,
κεράτωσέ με, νὰ παίξεις κωμωδίαν,
κι' ἄν θὲς δρᾶμα σατυρικὸν καὶ Γωνιάτον:
σχόλιον ὑβριστικόν! Θά 'ναι γαμάτον!

Ἀπὸ τὸ Φέις-Μπούκ, σήμερα.

~

(Ἰάνης, τί σκέπτεσθε; -------> Ἀναμνήσεις):

~

27 Μαρτίου 2018 στις 9:40 π.μ. ·

Ἄς θυμηθῶ κι' ἐγώ, μαζὺ μὲ σᾶς, ἕνα παληὸ σατιρικό μου - αἰωνίως νεο-ἑλληνικό!

Δικάζονται σκάνδαλα.

(16 Ἀπριλίου 2012 καὶ ὥρα 10:25).

Ὁ χρυσοῦς αἰὼν ὑπουργικῆς ἀπολογίας,

καὶ... γκρεκο-γαλλιστὶ γαμῶ τὰς ἰδεολογίας!

Ἀν-Φράνς ὑπανδρεύθη καὶ μὲ ρύζια τὸν ράνανε,

- κι' ἄν ἦταν ἀλὸρ ξύπνιοι... νὰ τὸν συλλαμβάνανε!

Οὕς κλοπὲς συνέζευξαν, Ἕλλην μὴ χωριζέτω.

- Πεινᾶστε 'σεῖς, κι' ὁ ἔχων ὧτα, μπιὲν ἀκουέτω:

Βοὺ μ' ἀβὲ ψηφιζὲ πολλάκις, μὲ στραβωμάρα!

Μπορούσατε νὲ-πὰ μέ ψηφιζὲ...- κουλαμάρα,

Μιζεράμπλ Γκρὲκ, εἴχατε νὰ ψηφίζατε ἄλλους;

Τούρκους, ἄς ποῦμε, Γερμανοὺς, Ἀφγανοὺς ἤ Γάλλους;

Μπωκοὺ πιὸ λίγο θὰ κλέβαν' ἐκεῖνοι τὸ βιός σας!

(Ἄς κάμνατε βουλευτὴν τὴν κόρη σας, τὸν γυιό σας).

Δὲς ποὺ μοῦ κλαίγεστε, μαλάκες, καὶ μοῦ χτυπιέστε!...

Συντάγματος καὶ στὰ ΜΑΤ, ἐθελουσίως ἀντέστε!

Στὴν φυλακὴ, λέτε, βλάκες, τώρα νὰ μὲ πᾶτε;

Ἀν-πριζὸν, πτωχοὶ, νὰ μπεῖτε 'σεῖς! Τσᾶμπα θὰ φᾶτε!

Δουνουτοὺ καὶ Μέρκελ, ἄχ! π' ὁ κῶλος σας ζητάει...

Δὲν ἀρκεῖ ποὺ χέζετε, θέλετε καὶ προσφάι!

Μισθοὺς σᾶς κόψαμε, κι' ἐπιδόματα, συντάξεις...

Θέλετε πρὸς τούτοις ν' ἀκούσωμεν τὰ ἐξ ἁμάξης;

Εἰπώθη: "μαζὺ τὰ φάγαμε!" - δὲν τὸ θυμᾶστε;

Καθὼς πᾶτε στὶς κάλπες, γαμηθεῖτε ν' ἁγιᾶστε!

Ἆντε μὴν καρφώσω κι' ὅλους τοὺς ἄλλους ποὺ κλέψαν...

ἄν κι' ἀκόμη, κὸμ μουά, στὰς κλοπάς, οὐ διαπρέψαν!

Τοὺς ἀφήνω! Κι' ὅ,τι προλάβουν, ὥς τὶς ἐκλογὲς,

στῆς Εὐρώπης πιστὲς Μπὰνκς νὰ κάνουν ἐξαγωγές.

 

===

(Ἀναμνήσεις - ἔ, γέρος εἶμαι, τέτοιες θἄχω!...):

~

27 Μαρτίου 2018 στις 4:26 μ.μ. ·

Πάθη Μεγάλης Ἑβδομάδος ἤ μή!

(10 Ἀπριλίου 2012 καὶ ὥρα 17:43).

τὰ πάθη μου,

τ' ἀγκάθι μου.

Τρελλαίνομαι - νὰ μὴν τὸ πῶ; - γιὰ τὰ πάθη.

Γραμματικὴ δὲν ἔχουν καὶ κάνω λάθη

μ' ὅλη τὴν καρδιά μου,

χωρὶς τὰ γυαλιά μου.

Μὲ τίποτα δὲν ἀλλάζω χίλια πάθη,

οὐδὲν ποτὲ πίπτον τὸ ἄφησα κι' ἐχάθη,

τὰ φορῶ στὸ πέτο,

καρφωτὸ στιλέτο.

 

=== 

 

(Ἀναμνήσεις - πάλι):

~

Τί λύσσα κι' αὐτὴ σήμερα, νὰ θυμοῦμαι τόσο τὰ παληά!

Μήπως, μπαίνοντας ἡ Ἄνοιξη, μοῦ φύτρωσέ τις προσλαλιά;

Μήπως, γερνῶντας καὶ φυραίνοντας, δόξες γυρεύω;

Κι' ἀντὶς ν' ἀποβλακώνομαι, τὸν νοῦν ἀναθαρρεύω;

-

Μὲ πασχαλιάτικες εὐχές, πρὸ ὀλίγου γραφὲν τοῦτο:

(Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 15 Ἀπριλίου 2012 καὶ ὤρα 10:00).

καὶ πασχαλιάτικοι διάλογοι,

προεκλογικῶς παράλογοι.

Ἀρνάκι μὲ γέννησεν ἡ μάννα μου,

ἆσπρο καὶ λεπτοῦλι.

Τὴν τρανή, σὰν εἶδε, ...γιαταγάνα μου,

δόξασε τὸν Θεούλη!

- Ἐσύ, μωράκι μου γλυκό, θὰ σκίσεις,

τὸ ξέρω, τὴν Τουρκιά!

Σὲ σφάζω, ἄν, σ' Ἑλλήνων κυβερνήσεις,

παραδώσεις βρακιά.

Πέθαν' ἡ μαννούλα μου... Καὶ πῶς θέλω,

μάρτυς ἡ ψωλή μου,

νὰ ψηφίσω Πασὸκ καὶ Βενιζέλο,

- ...νά 'μπει στοῦ Μαξίμου.

Τὸν Σαμαρᾶ, μαμά, δὲν τὸν ψηφίζω,

πού 'πεσε στὴ φάκα!...

Κάλλιο τ' ἀρχίδια μου νὰ βοστρυχίζω,

τσαγανιά μου βράκα.

Πᾶσχα, μάδερ, σήμερα, - τὴν γλυτώνω,

δὲν θὰ μὲ σφάξουνε!

Πρὶν τὴν Ἀνάληψη, μὲ δακρυγόνο

θὰ παραλλάξουνε

καὶ τ' ἄμοιρο τ' ἀρνί σου, μαμάκα μου,

- κι' ἄχ, μαῦρο θὰ γίνω!

- Τί φταίω, καὶ νεκρή, γυιέ μου, μαλάκα μου,

φαρμάκι νὰ πίνω;

====

 

(Ἀναμνήσεις - πέρυσι, τέτοιες μέρες ἦταν Μεγάλη Ἑβδομάδα, δὲν φταίω ἐγώ!...):

~

27 Μαρτίου 2018 στὶς 4:12 μ.μ. ·

Μόλις τώρα...τὄγραψα.

~

ὄχι, μὴ!

Κάποιοι τρελλοί μου ἔρωτες τὄχανε παρακάνει...

- τὶ καταλάβανε;

Νὰ, δὲν προλάβανε

μὲ τὰ φιλιὰ νὰ μὲ σκοτώσουν, κι' ἔχουνε πεθάνει!

Τὸ Πάσχα, δὲν ἀναμένω ξάφνου ν' ἀναστηθοῦνε,

στῆς πόρτας μου τὸ φῶς

νά 'ρθουν καὶ τρόπο πῶς

θἄβρουνε λόγια νὰ μοῦ ποῦν, τάχα... μὲ νοσταλγοῦνε.

Λαμπάδες δὲν θ' ἀνάψω, μήπως τύχει καὶ διαψευστῶ,

- θαῦμα κι' ἴσως γίνει.

Ζῶ τόση γαλήνη!

Μὴ μὲ βροῦν, θεέ μου, μὴ μὲ δοῦν, ποὺ δὲν μπορῶ νὰ ἐμπνευστῶ

λόγια παράφορα, ξανὰ νὰ πῶ, ποὺ φεύγουν λόγια,

χάνονται, λιγώνουν,

ζωντανοὺς πληγώνουν

κι' ἀντὶ γι' ἀγάπες ὑμνοῦν ἐρώτων μοιρολόγια.

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

(Εἶπα: - Σήμερ' ἄς τριτώσει,

κι' ἄχ! ἐν πάσει περιπτώσει,

ν' ἀντιγράψω κι' ἆλλο παληό,

ἀπ' τῆς καρδιᾶς τὸν ἀργαλιό).

Διασωθὲν ἀπὸ τὸ παλαιὸ Φόρουμ.γκρ.
~~
9 Σεπτεμβρίου 2014, >ωρα 4:03 μ.μ.


Νὰ ἤμουν τώρα ἀρχαῖος Ἕλληνας...- καὶ τί στὸν κόσμο!
...μὲ ἔμφαση στὸ "ἀρχαῖος", γιατί τίποτ' ἆλλο δὲν μοῦ λείπει.


Ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότατα ποὺ ἐγεννήθηκαν στὴν Ἑλλάδα καὶ μόνον σ' αὐτὴν ἐφανερώθηκαν - ὡς ἐκ θαύματος; - πρῶτα, εἶναι τὸ Θέατρο.
Στὸ θέατρο πηγαίνεις, ὄχι γιὰ νὰ μάθεις, ἀλλὰ γιὰ νὰ αἰσθανθεῖς. Οἱ ἀρχαῖοι ἀπὸ σκηνῆς "ἐδίδασκαν". Τί; Τὴν ζωή, ποὺ εἶναι θέατρο. Ὁ κόσμος ἔβλεπε ἔκθαμβος πάθη, μὲ ρίγος ἀνέμενε κάθαρσι, οἱ ἀπὸ μηχανῆς θεοί τὴν ἔφερναν καμιὰ φορά οἱ ἴδιοι, - γιατὶ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς δὲν ἐξηγεῖται, εἶναι πρόβλημα ποὺ δὲν λύνεται καὶ ὁ κόσμος χρειάζεται, παροδικὴ ἔστω, ἀνακούφιση, μέχρι νὰ δεῖ κι' ἄλλη τριλογία, συνοδευομένη ἀπὸ σατυρικὸ δρᾶμα.
Κι' ἐνῶ κάθε μέρα, κάθε στιγμή, ἀναρωτιέμαι καὶ ὅλο θέλω νὰ μαθαίνω, τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι πὼς, σὰν ὅλους, δὲν ξέρω.
Οὔτε ποτὲ θὰ μάθω - ἡ ἡλικία μου, ὁ ζῆλος μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς, καταλήγει στὸ ἀδιέξοδο.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἐνστικτωδῶς ζῶ μὲ Γλώσσα, μὲ Μουσικὴ, μὲ Θέατρο.
Θέλω νὰ αἰσθανθῶ, νὰ νιώσω: τί εἶμαι.
Καλλίτερη τύχη ἀπὸ τὸ νὰ γεννηθῶ καὶ νὰ ἀνατραφῶ ὡς Ἕλληνας, σὲ ἐπίπεδο ψυχισμοῦ, δὲν βλέπω νὰ ὑπῆρχε ἄλλη καμιά.
Κι' ἀφοῦ νιώθω ἱκανοποίηση, ὡς Ἕλληνας, προσέγγιση στὴν πληρότητα, ὡς Ἕλληνας, ἔτσι θὰ εἶναι καὶ δὲν θὰ κάνω λάθος.
Αὐτὸς ὁ τρόπος μοῦ ἀρέσει ἄλλωστε.
Γιὰ τὴν Ἀθηνᾶ καὶ τὴν ἐληά της καὶ τὴν γλαύκα της,
γιὰ τὸν Ἑρμῆ καὶ τὸ κηρύκειό του καὶ τὰ φτερωτά πέδιλά του,
γιὰ τὴν μανία τῆς Ἠλέκτρας νὰ δικαιωθεῖ τὸ πατρικὀ της σαράκι,
γιὰ τ' ἀχνάρι τῶν λαβωμένων ποδιῶν τοῦ Οἰδίποδος πάνω στὸν δρόμο ποὺ δὲν ἔχει τελειωμὸ παρὰ στὸ φῶς τοῦ Κολωνοῦ,
γιὰ τὸ κώνειο τοῦ Σωκράτη ποὺ δὲν εἶπε ποτὲ "παρελθέτω ἀπ' ἐμοῦ...", ἀπολογήθηκε μὲ συναυλία διανοίας καὶ γιατὶ τόσο πικρὴ γεύομαι τὴ ζωή μου,
μὲ τὶς διαψεύσεις της,
μὲ τὶς ἀνορθώσεις μου, κάθε λίγο, σὰν Φιλοκτήτης, στὴν ἐρημιά, νὰ σέρνομαι πετῶντας σὰν "Ὄρνις" τοῦ Ἀριστοφάνους,
σὰν Ἄλκηστις, ποὺ "πεθαίνω", στὴν θέση ἄλλων ἀλλὰ νιώθω σὰν Ὀρέστης φονιάς κυνηγημένος ἀπὸ Ἐρινύες,
γιὰ τὸν Ἀγαμέμνωνα, ποὺ κλαίει, πρὶν παραδώσει στὴν θεὰ, τὴν κόρη του Ἰφιγένεια,
γιὰ τὸ ἐλἀφι στὸ θυσιαστήριο καὶ τὸ ξεκίνημα γιὰ τὴν Τροία, ὅπου ἡ Ἑκάβη καὶ γιὰ πόσους δικούς της δὲν θὰ θρηνήσει,
γιὰ τὴν ὡραία Ἑλένη, ποὺ ἐνέπνευσε, στὸν Γοργία, τὴν πρώτη κλινοσοφιστεία στὸν κόσμο, ὑπὲρ αὐτῆς τῆς ἰδίας,
γιὰ τὸν Πλάτωνα, ποὺ κακῶς ἔζησε τότε κι' ὄχι τώρα, νὰ τὸν εἶχα δάσκαλο διὰ ζώσης...
γιὰ τὸν Παρθενώνα, ποὺ ἦταν χτισμένος πρὸς τιμὴν τῆς πολιούχου θεᾶς Ἀθηνᾶς, καὶ ποιός νὰ τό 'ξερε πώς, βάνδαλοι ἐπὶ βανδάλων, θὰ τὸν ἀκρωτηρίαζαν, γιὰ τὸ κέφι τους ἤ γιὰ νὰ πάρουν κομμάτια στὸ μουσεῖο τους, ποὺ οὔτε ξέραν τί θὰ πεῖ ὄρθιος στύλος, ὅταν, ἐκεῖνος, ὁ Παρθενώνας, θάμπωνε θεούς, ἀκόμα κι' ἀγνώστους θεούς,
ὅταν στὴν Ὀλυμπία θἄβλεπα νὰ ξεκινοῦν τὰ ὡραιότερα κορμιὰ τὸν ἀγώνα γιὰ ἕνα κότινο,
ὅταν ὁ ἆλλος θἀ ἔφερνε, μὲ διονυσιακὴ λαύρα, τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ καὶ τὸ θαῦμα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης,...
ὅταν, σήμερα, ἀναζητῶ τὸν Δία,
ἕναν Δία,
κάποιον σὰν τὸν Δία,
νὰ τοῦ ζητήσω πάραυτα νὰ μᾶς κεραυνώσει, ὅπως μᾶς ἀξίζει, ἐμένα πρῶτον...
Κι' ἄς τελευτήσω.
Ὀβολό, γιὰ τὸ στόμα μου, στὴ βάρκα τοῦ Ἀχέροντα, ἔχω τὴν ἐπὶ γῆς ἐπίγνωσή μου.
Τουλάχιστον, νὰ μὲ σκεπάσει χῶμα ἑλληνικό.
Καὶ σιωπή.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Εἶμαι ὁ μεσιὲ Κλινοηδυεπής,
ὡραῖος, ὀλέθριος.

* Ζῶ μὲ δύο ἐρωμένες, τὴν Γαλήνη (Σολωμός),
τὴν Τρικυμία (Σαίξπηρ).
====
* Γιὰ χρήση κειμένου μου, χρειάζεστε ἔγκρισή μου (Πρσωπικὸ Μήνυμα).

(Ἀνάμνησις ποὺ ἀξίζει νὰ διαβαστεῖ):

~

25 Μαρτίου 2019 ·

(Ἀντίγραφον):

~

Στὰ σχολεῖα, κατὰ τοὺς ἑορτασμοὺς τῶν Ἐθνικῶν ἐπετείων (ὄχι τῶν Τούρκων καὶ τῶν Σκοπιανῶν ἀλλὰ)

τῶν Ἑλλήνων,

ὅλα τὰ Ἑλληνόπουλα (ὅσο ὑπάρχουν ἀκόμα),

οἱ μαθητές,

πρέπει νὰ συμμετέχουν σὲ χορούς, παραστάσεις, χορωδίες, παρελάσεις, ἀνεξαρτήτως ἱκανοτήτων.

Μόνον ὁ σημαιοφόρος θὰ ἤθελα νὰ ἔχει ὑπέρλαμπρο παράστημα.

--------------------

Ἔλα, μωρέ, νὰ τὸ πῶ!... Νὰ τὸ πῶ; Ἄς τὸ πῶ!

* Τεσσάρω χρονῶ ἀνακάλυψα - ἀπὸ μόνος μου τελείως - τὸ θέατρο. Τὸ <θεατρίνος> μοῦ τὸ κολλήσανε καὶ γιὰ καλὸ καὶ γιὰ κακό - ἔχω φάει ξύλο, τετραπλὴ δόση κάθε φορά, νὰ μὴν μιλάω γιὰ θέατρο.

* Ὥσπου, φθάνοντας στὴν Δ΄ τάξη, τοῦ 99ου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἀθηνῶν, ἡ δασκάλα μας, ἡ κα Μάχη, μᾶς ἀνέθεσε νὰ παίξουμε ἕνα σκετσάκι γιὰ τὴν 25η Μαρτίου.

Λαχτάρισα, νὰ μὲ βάλει στὴν διανομή. Καί, ὄντως, κάποια στιγμὴ εἶπε ἡ δασκάλα μας:

" - Τὸν...[δὲν θυμᾶμαι ποιόν] θὰ τὸν κάνει ὁ Λὸ Σκόκκο".

Δὲν πρόλαβα νὰ τ' ἀκούσω καὶ ἡ ἴδια ἄλλαξε γνώμη.

" - Ὄχι, ὄχι... Ἐσύ!..". Καὶ ἔδειξε ἕναν συμμαθητή μας.

Ἦταν σὰν νὰ μὲ σκότωσε. Δὲν ξέρω τί ἔκανα, τὸ εἶδε ὅμως ἡ δασκάλα μας, πὼς ἤμουν ἕτοιμος...καὶ ν' αὐτοκτονήσω (δὲν τ' ἀποκλείω) καὶ ἐπανῆλθε:

" - Ὄχι, ἐντάξει. Ὁ Λὸ Σκόκκο!...".

Μὴ σᾶς πῶ ὅτι ἔνιωσα σὰν νὰ πῆρα...τὸ Α΄ Βραβεῖο Διανεμημένου Ρόλου!

* * * * * Φτάσαμε στὴν ἡμέρα τῆς γιορτῆς. Ὅλοι οἱ γονεῖς εἶχαν ἔρθει νὰ μᾶς καμαρώσουν.

[Τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι, δὲν θυμᾶμαι τὴν μάννα μου νὰ ἦταν ἐκεῖ. Οὔτε στὴν Δραματικὴ Σχολή, τὸ 1976, ἦρθε:

" - Δὲν σοῦ εἶπα ἐγὼ ποτὲ νὰ πᾶς νὰ γίνεις θεατρίνος!...".

Ἀργότερα, ὅμως, δὲν ξεκολλοῦσε ἀπὸ πάνω μου. Μέχρι καὶ σ' ὅλες τὶς περιοδεῖες, Μακεδονία, Θράκη, κρύο, χιόνια, βροχή, ΔΕΝ ἔχανε παράσταση. Οὔτε μία!]

Ἦρθε ἡ στιγμὴ νὰ παίξω κι' ἐγὼ τὸν ἥρωά μου, τοῦ '21. Ἀλλά, σίγουρα, θὰ ντρεπόμουν μὲ τὸ παραπάνω, γιατί, μὲ τὸ...ποὺ μίλησα, κάποιος ἀπ' τοὺς γονεῖς φώναξε:

" - Πιὸ δυνατά, δὲν σ' ἀκοῦμε!...>.

Ἔβαλα δύναμη.

" - Πιὸ δυνατά, παιδάκι μου. Δὲν ἔφαγες τίποτα τὸ πρωί;..." Αὐτὸ ἀκούστηκε ἀρκετὲς φορὲς κι' ἐγὼ ἔλεγα, ξανὰ καὶ ξανά, τὰ ἴδια λόγια, πιὸ δυνατά, ἀλλὰ μέσ' ἀπ' τὰ δόντια μου! Δὲν ἔφευγα ὅμως. Πεῖσμα νὰ δεῖς!

Ὥσπου βρέθηκε Λύση!!!!!!!! -----------------> Ἡ δασκάλα μας, σκυμμένη καὶ κρυμμένη πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μου, ἔλεγε τὰ λόγια μου δυνατά, ἀντὶ γιὰ μένα, ἐγὼ πάντως...ἔπαιζα, καὶ τὸ ἔργο προχώρησε! Στὸ τέλος, πῆρα χειροκροτήματα κι' ἐγώ!

* * * * * Τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι, δὲν τ' ἀποκλείω νὰ ἦταν στὸ ὑποσυνείδητό μου, ὅταν 1973 - 6, δουλεύοντας στὴν Αἴρ Φράνς, γράφτηκα στὴν Δραματικὴ Σχολή, ἀριστοῦχος, καὶ ὑποχρεωμένος νὰ πηγαίνω σὲ ὅλα τὰ ἀεροπλάνα, νὰ παρακολουθῶ ἀφίξεις καὶ ἀναχωρήσεις ἐμπορευμάτων καὶ ἔχοντας 15΄ ἐνδιάμεσο κενό, πήγαινα ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τοῦ ἀεροσκάφους, καὶ ἔκανα ὀρθοφωνία, φανταζόμενος ὅτι παίζω θέατρο, ἄς ποῦμε σ' ἕνα γήπεδο, ποὺ ἦταν πλάι σ' ἀεροδρόμιο, καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ παίζω εἴτε τραγωδία εἴτε δράμα δωματίου, μὲ χαλημὲς νότες, ψιθυριστὰ ἤ μὲ κραυγές, καὶ νὰ μ' ἀκοῦν ὅλοι οἱ θεατές, μηδενὸς ἐξαιρουμένου - καὶ τοῦ κλινικῶς κουφοῦ - ἀπὸ τὸν πιὸ κοντινὸ ὥς τὸν πιὸ ἀπομεμακρυσμένο καὶ νὰ καταλαβαίνουν λέξη πρὸς λέξη, συλλαβὴ πρὸς συλλαβή, φωνήεντα, σύμφωνα, παύσεις, συναισθήματα...

* * * * * Σήμερα, λοιπόν, μπορεῖ νὰ μιλάω στὸν Ἐθνικὸ Κῆπο ἀλλά, ἅμα θέλω, ἀκούγομαι, φυσικά, χωρὶς ἀλλοίωση, στὴν...Ἀκρόπολη - μὴν πῶ καὶ στὸ...Φάληρο!