Ἀπὸ τὰ διασωθέντα μου στὸ Φόρουμ.

====

* ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ, 15 Ἰουλίου 2014, 3:41μ.μ.

 

Θέμα: Θέλω νὰ γυρίσω στὰ παληά...

~~

Θἄθελα νὰ βρῶ τὸ τετράδιο τῆς Α΄Γυμνασίου, ὅπου ἔγραψα τὴν πρώτη μου.........................ἀριστουργηματικὴ (μπάμ, μπούμ) Ἔκθεση,

ὅπου, παρὰ τὰ 1.000 ὀρθογραφικὰ λάθη,

ὁ Γιάννης Σιδέρης

μοῦ ἔβαλε βαθμὸ 20΄ (μὲ τόνο) καὶ...μὲ πῆρε στὸν λαιμό του ἐσαεί.

Θὰ σᾶς ἀφηγηθῶ τὴν ὑπόθεση(!) τῆς πρώτης μου ἔκθεσης λοιπόν,

ποὺ δὲν τὴν ἔκλεψα ἀπὸ κάπου

ἤ ποὺ δὲν μοῦ τὴν ἔγραψε ἡ ἐξαδέλφη μου, 5 χρόνια μεγαλύτερη,

νὰ τὴν παρουσίαζα γιὰ δική μου! Ὥς τότε, μόνο προφορικὰ ἤμουν Μεγάλος Παραμυθάς. Δὲν ἤμουν ἄξιος οὔτε μιὰ σειρὰ νὰ γράψω κατεβασμένη ἀπὸ τὸ μυαλό μου. Πήγαινα γιὰ ζωγράφος ἄλλωστε καὶ μισοῦσα τὴν Ἔκθεση.

Ἀλλὰ, τὴν προηγούμενη φορά, ὁ καθηγητής μας ἐξευτέλισε ἕναν συμμαθητή μας, ποὺ διάβασε μιὰ ἔκθεση κατὰ γράμμα ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο

"Πῶς θὰ πετύχετε στὸ Γυμνάσιο" (δίναμε εἰδικὲς ἐξετάσεις μετὰ τὸ Δημοτικό)

καὶ τὴν γλύτωσα ἐγώ, ποὺ εἶχα ἀντιγράψει τὴν ἴδια ἔκθεση ἀκριβῶς. Χτύπησε τὸ κουδοῦνι. Ἔτσι δὲν μαρτυρήθηκα, ἀφοῦ εἶχα κατουρηθεῖ, κυριολεκτικά, μόλις ἀντιλήφθηκα τὸ τί συνέβαινε.

Νὰ γιατί δίνω τόση ἀξία στὸ Γράψιμο, τὸ δικό του, τοῦ καθενός.

Θέμα: Νὰ φαντασθοῦμε ὅτι εἴμαστε μεγάλοι σὲ ἡλικία καὶ ἀπὸ κάποιαν ἀφορμὴ θυμόμαστε τὰ παιδικά μας χρόνια!

~~~~

Ἤμουνα στὰρ, λέει, τοῦ κινηματογράφου καὶ ἐκεῖνο τὸν καιρὸ τελείωναν τὰ γυρίσματα μιᾶς μουσικοχορευτικῆς ταινίας, ὅπου πρωταγωνιστοῦσα ἐγὼ καὶ μιὰ ἐξαίρετη νέα χορεύτρια ποὺ θὰ ἀναδεικνυόταν στὸ πλάι μου!

Μάλιστα, τότε, 1956, ἐπειδὴ στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑπῆρχε τηλεόραση, ἔστειλε ἡ Τσινετσιτά συνεργεῖο νὰ μᾶς πάρει συνέντευξη καὶ νὰ κινηματογραφήσει, δείχνοντας καὶ τὸ χορευτικὸ φινάλε ποὺ ἔκλεινε μ' ἕνα φιλὶ καὶ "Τέλος", ποὺ θὰ τὸ ἔβλεπε ὅλη ἡ Εὐρώπη, πλὴν τῆς Ἑλλάδας,

ποὺ ἦταν ἀνάξια νὰ ἔχει τηλεόραση - καὶ τί νἄδειχνε δά; Λαϊκοῦρες;

Καὶ μόνον στὸ σπίτι μου, ποὺ ἤμασταν οἱ μοναδικοὶ ποὺ εἴχαμε ἀπ' εὐθείας τηλε-σύνδεση μὲ τὴν Ρώμη, θὰ τὸ βλέπανε ἡ γυναίκα μου μὲ τὸν γυιό μας.

Ἡ Ἔκθεση ἄρχιζε ὅταν πιά, ἀργὰ τὸ μεσημέρι, ἐπέστρεψα σπίτι μου, κατάκοπος, καὶ καθίσαμε νὰ φᾶμε.

Ὁ γυιός μου, ὁ Πίπης, 4 χρόνων, λύσσαξε νὰ μοῦ λέει πόσο τοῦ ἄρεσε ποὺ μὲ εἶδε στὴν ὀθόνη, τί ὡραία ποὺ ἦταν, ἐκείνη ἡ κυρία ποὺ χορεύαμε μαζύ...

" - Σκάσε, παιδάκι μου!", τοῦ ἔλεγα ἐγώ, "εἶμαι κουρασμένος, ζαλίζεται τὸ κεφάλι μου, τὰ λέμε τὸ βράδυ...".

Τίποτα αὐτός.

- Μπαμπά, αὐτό...μπαμπά, ἐκεῖνο...

Ἔ, νευρίασα κι' ἐγὼ καὶ τοῦ ἄστραψα μιὰ "πάφ!..." νὰ σκάσει ἐπιτέλους.

Καὶ δὲν ἔφαγα. Πῆγα καὶ κλειδώθηκα στὸ σαλόνι, βλασφημῶντας τὴν ὥρα καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔκανα παιδὶ νὰ μὲ βασανίζει ἔτσι. Ἄναψα τσιγάρο... ὥσπου ἄρχισα νὰ ἠρεμῶ καὶ νὰ παραδέχομαι πὼς παρὰ ἤμουν αὐστηρὸς μὲ τὸ παιδί, πού, τί ἔκανε; Χαιρόταν μὲ τὶς δόξες μου καὶ καμάρωνε!... Κι' ἔλεγα στὸν ἑαυτό μου:

- Ἔλα, μωρέ, τώρα! Ἐγὼ ἤμουν καλλίτερος στὴν ἡλικία του; Ποὺ κορόιδευα ὅλες τὶς γρηὲς τῆς γειτωνιᾶς, ἐπειδὴ τρέμανε καὶ σέρνανε τὰ πόδια τους τὰ στραβά; Πού, ὅπου ἔβλεπα σταμνάκι μὲ νερό, σὲ ἴσκιο νὰ δροσίζεται (σπάνιζαν τὰ ψυγεῖα πάγου τότε), τοὔδινα μιὰ κι' ἔπεφτε χάμω κι' ἔσπαγε; Ποὺ παντρευόμουνα κάθε ἀπόγευμα τὴν Μάρθα καὶ, ἐνῶ ἤμουν ὁ γαμπρός, ἔκανα καὶ τὸν παππά, γιατί τὰ ἄλλα παιδιὰ ἦταν μικρὰ καὶ δὲν ξέρανε νὰ θεατρινίζουν; Ποὺ δὲν ἤθελα νὰ πάω σχολεῖο γιατί ἤμουν βέβαιος ὅτι ἤξερα πιὸ πολλὰ Γράμματα ἀπὸ τὴν Δασκάλα ποὺ μιλοῦσε πιὰ μὲ τὸ "σεῖς" καὶ μὲ τὸ "σᾶς", ἡ γεροντοκόρη, ποὺ ποιός βλάκας θὰ τὴν παντρευόταν ποτέ; Ποὺ δὲν τολμοῦσε νοικοκυρὰ νὰ βγάλει ἔξω τὸ μαγκάλι της νὰ τ' ἀνάψει καὶ νὰ μὴ τῆς τὸ ἀναποδογύριζα χοροπηδῶντας; Ὑπῆρχε διαβολιὰ ποὺ νὰ μὴν ἤμουν πρῶτος ἐκτελεστής της;

Κι' ἀναλογιζόμουν: - Ἔλα, μωρέ, τὸ κακόμοιρο τὸ παιδί, τί ἔκανε; Ἐγὼ ἤμουνα πιὸ διάολος - καὶ τὰ ξέχασα δηλαδή; Τώρα ποὺ μεγάλωσα, πάει νὰ πεῖ πὼς σοβαρεύτηκα κιόλας; Κι' ὅταν δὲν ἔτρωγα τὸ φαΐ μου καὶ τὸ πετοῦσα ὅπου εὕρισκα, ἀκόμα καὶ πίσω ἀπὸ τὸν καναπέ; Ποὺ ἤθελα, ἀπαιτοῦσα, μιὰ ζωγραφιὰ γιὰ κάθε μπουκιὰ ποὺ ὑποσχόμουν νὰ ἔτρωγα; Παιδί ἤμουνα ἐγὼ ἤ διάολος τρικέρατος; ....

Αὐτὰ ὅλα, χωρὶς ὑπερβολὴ ἤ παραποίηση, βρίσκονταν στὴν μοιραία ἐκείνη Ἔκθεση!

Μὲ ὑπότιτλο: Ἕνα αἰσθηματικό, μοντέρνο, ἔξαλλο ἀριστουργηματάκι, γιὰ μικροὺς καὶ μεγάλους, ποὺ δὲν ὑπάρχει προηγούμενό του.

Ἄν δὲν τὸ διαβάσετε, ἐσεῖς χάνετε!

Τὴν ἀνάμνηση αὐτὴ,

τὴν ἀφιερώνω στὴν Πασιφάη καὶ στὴν Σουβλίτσα,

ἔτσι, ὡς αὐτόγραφο,

σὲ ἁπλὲς θαυμάστριές