Γι' αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν τώρα, παγκοσμίως καὶ στὴν Ἑλλάδα. 
(Κορωνοϊὸς κτλ).
 ~

Εὐτυχῶς (ἀπὸ μιὰν ἄποψη), ποτὲ δὲν ἔχω ψευδαισθήσεις. Τόσο σὲ ἀτομικὸ ἐπίπεδο ὅσο καὶ σὲ ὁμαδικό, ζῶ, σὲ ὅλη μου τὴν ζωή, ἀπὸ τριῶ χρονῶ ποὺ καταλάβαινα, σὲ μιὰ φρίκη, σ' ἕνα περιβᾶλλον τόσο ψεύτικο καὶ δολοφονικό, πού, ἄν τύχαινε καὶ διορθωνόταν ποτὲ ὁ κόσμος (μὴν περιμένετε τέτοια διαστροφή του) πρὸς τὸ καλλίτερο, τότε θὰ εἶχα ἀπορίες. Τὸ ὅτι ξεχνιέμαι κι' ἐγὼ καμιὰ φορὰ καὶ ἀνακουφίζομαι σὲ ψευδεπίγραφα "καλὰ ἀποτελέσματα" κοινωνικῶν καταστάσεων, δὲν πάει νὰ πεῖ πὼς τὰ πράγματα πῆγαν καλά. Μπορεῖ τὸ ἐπίπεδο ζωῆς νὰ βελτιώνεται (π.χ. πρὶν 65 χρόνια τόσα, δὲν εἴχαμε νερὸ στὸ σπίτι μας, μπανιέρα, θερμοσίφωνα, οὔτε κἄν ἡλεκτρικό ρεῦμα..), οἱ ἀπειλὲς νὰ σκοτωθοῦμε εἶναι πολλάκις χειρότερες καὶ... - τί θέλετε νὰ πῶ, τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια; Δὲν βλέπετε μὲ πόση ἄνεση γίνεται ἡ προδοσία, ἡ εἰσβολή, τὸ κάθε ἄδικο (ποὺ ἐμεῖς τὸ νομίζουμε ἄδικο, οἱ θύτες ὅμως τὄχουν γιὰ προοδευτικὸ δικαίωμά τους). Ἡ Προδοσία ἐνισχύεται μ' ἕνα ταυτόχρονο μήνυμα προτροπῆς στὸ τηλέφωνο ὅλων ὅσων θὰ συμμετάσχουν στὴν πραγματοποίησή της. Οἱ πολιτικοί, ἄν καὶ ἀγράμματοι, ὅπως τοὺς χαρακτηρίζουμε, ἐπειδὴ δὲν ξέρουν ὀρθογραφία, ξέρουν ὅμως τὴν τέχνη νὰ φέρνουν τὰ πάνω κάτω σὲ ὅσα συμφέρουν αὐτοὺς τοὺς ἰδίους καὶ τὴν τάξη τους, σὲ βάρος αὐτῶν, τῶν λαῶν, ποὺ διαρκῶς τοὺς κολακεύουν ὅτι τάχα μάχονται γιὰ τὴν βελτίωση τῆς ζωῆς τους καὶ ὅτι καταπολεμοῦν σκοτεινὲς δυνάμεις, τὶς ὁποῖες κατασκευάζουν ὅπως οἱ σεναριογράφοι σειρῶν τῆς τηλεόρασης καὶ ποὺ ὁ λαουτζίκος τὶς παίρνει στὰ σοβαρά. Κατόρθωσαν καὶ ἐξοβέλισαν τὶς ἐθνικὲς παρελάσεις (σκατὰ τὶς κάνανε - ποιός νὰ τὶς νοσταλγήσει, ἔστω, ποτέ;). Πετυχαίνουν νὰ χτυπήσουν στὴν καρδιὰ τοῦ πνεύματος τῆς θρησκείας στὴν ὁποία πιστεύουν, τάχα μου, γιὰ τὸ καλὸ ὅλων: τὴν ὑγεία (πιὸ ὑποθηκευμένο πρᾶγμα ἀπ' αὐτήν, δὲν ὑπάρχει κι' οὔτε θὰ ὑπάρξει πιά). Ἐλευθερία ἤ Θάνατος, λέγανε κάποτε. Ὑποταγὴ ἤ Θάνατος, λέμε σήμερα. Καὶ ἐπειδὴ στὶς θρησκεῖες στηρίζονται οἱ πολεμοχαρεῖς, ἀνεκατέψανε τοὺς θρησκευόμενους. Μ' ἕνα μηνυματάκι στὸ κινητό, θ' ἀνάψουν γιὰ τὰ καλὰ τὰ αἵματα καὶ...ὅποιος ζήσει (λέμε ἐμεῖς), ἐνῶ τὄχουν σίγουρο (λένε αὐτοί - ὄχι, δὲν τὸ μαρτυροῦν) ποιός πρέπει νὰ ζήσει. Δὲν μοῦ χρειάζεται νὰ ζήσω ὕστερα ἀπὸ μιὰ χτηνωδία ποὺ δὲν γεννήθηκα μ' αὐτήν, οὔτε γι' αὐτὴν καὶ ποὺ κάποια τέρατα μὲ θεωροῦν πιόνι τους, στὰ παιγχνίδια τους. Χαίρονται ποὺ νικοῦν καὶ θριαμβεύει τὸ βίτσιο τους, κάθε ποὺ σκοτωνόμαστε ὅσο γίνεται πιὸ πολλοὶ ἀπὸ μᾶς, μεμιᾶς. Θέλετε νὰ σᾶς πῶ καὶ..............Καλὸ Πᾶσχα; Ἀρνάκια, Κατσικάκια, καλὸ Πᾶσχα βρέ! Εὐλογημένα σκατὰ νὰ γίνετε. Σὲ καλή, ξεσχωριστὴ μεριὰ τοῦ καμπινὲ νὰ βρεθεῖτε! Ἆντε, νὰ σᾶς χαρῶ!... [Τί θυμήθηκα τώρα!... Θὰ τὸ πῶ. Ἡ θεία μου Εἰρήνη, ποὺ μικρὸς τὴν λάτρευα, ἀφοῦ ἦταν τόσο ἀπολαυστικὴ στοὺς τρόπους της, ὅλο εὐγένεια καὶ χάρη, ὥσπου τὴν σιχάθηκα, μὲ ἀπόλυτο δίκηο μου, τὴν λέγαμε - μὲ τὴν μάννα μου - "σαλαϊδή" (προφανῶς σμυρνέικη ἔκφραση), δηλαδὴ ποὺ λέει χοντρὲς χαζομάρες, στὴν κηδεία τοῦ πατέρα μου, στὸ Μπραχάμι, καθήσαμε κάποια στιγμὴ στὸ Καφενεῖο. Μακρυὰ εἴδαμε μιὰ πορεία ἀρκετῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀπὸ πρώτη ματιὰ δὲν καταλάβαινες περὶ τίνος ἐπρόκειτο. Ὥσπου, κάποιος, ἀναπηδῶντας μᾶς ἐξήγησε: - Μωρὸ παιδάκι εἶναι ποὺ πέθανε, νά, τὸ κρατάει αὐτὸς ἐκεῖ μπροστά. Καὶ ἡ σαλαϊδὴ θεία μου, ἀφοῦ βεβαιώθηκε, πρόσθεσε: - Ἄ, τὸ καημένο, νὰ τὸ χαρῶ!...]. Ἔπρεπε νὰ ζεῖ (120 χρονῶ θἄτανε) ἡ σαλαϊδὴ θεία μου Εἰρήνη, νὰ μᾶς λυποχαιρόταν τώρα, ἔτσι ὅπως μᾶς ὁδεύουν στὸν τάφο μας. Ὅσο νἆναι, πρὶν τὴν κηδεία μας, ὅλοι ἀξίζουμε ἕνα χαμογελαστὸ δάκρυ. Ἐξὸν ἀπ' αύτούς, ξέρετε ποιούς, ὅπως καὶ τὸν γαμπρό μου, ποὺ ψόφησε, καλὰ νὰ πάθει.