3 Μαρτίου 2011, καὶ ὥρα 6:00.

Ὅταν φεύγουμε, τί ἀφήνουμε;

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε: Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν φύγει, δὲν ἔχουν φύγει ἀπὸ τὸ μυαλό μας.
Τοὺς ἀνακαλοῦμε συνειδητὰ ἤ ὄχι καὶ πολλὲς φορὲς ἔρχονται - ἀσφαλῶς ὅπως θὰ θέλαμε, συνειδητὰ ἤ ὑποσυνείδητα, νὰ ἔρθουν.
Ἔχοντας ἔμφυτη τὴν ἱκανότητα διαλογῆς, στεκόμαστε στὰ καλά τους, παίρνουμε θᾶρρος καὶ κουράγιο καὶ συνεχίζουμε τὴ ζωή μας.
Καὶ τὸ κακό, παίζει τὸν ρόλο του, σ' αὐτὴν τὴν περίπτωση.
Ὅταν φύγουμε κι' ἐμεῖς, χωρὶς νὰ ἔχουμε μεταδώσει στοὺς ἑπόμενους κάτι ἀπὸ τοὺς προηγούμενους, οἱ προηγούμενοι θὰ χαθοῦν.
Τὸ πᾶν εἶναι, μ' αὐτὴν τὴν δοδοληψία, νὰ ὑπάρχει πρόοδος.

Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπιδιώκουν, τουλάχιστον σὲ ὁμαδικὴ ἱκανότητα, νὰ τὸ ἐξαφανίσουν: οἱ λεγόμενοι "προοδευτικοί", ἐμφυσῶντας ἆλλ' ἄντ' ἄλλων στὰ μυαλὰ τῶν ἀνθρώπων, λίγο-λίγο, - ὄχι μιὰ κι' ἔξω.
Π.χ. δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ...τουρκαρμενίζουν πολλοὶ σήμερα πέφτοντας στὴν παγίδα ἄλλων Δυνάμεων(!) συμφερόντων...
Δὲν δίνουν πρόοδο, δίνουν σάπισμα καὶ ὑποταγή.

Ὁ naer makaron ἔγραψε: +1
Πολύ ωραίο το μήνυμά σου. Ειδικά το σημείο που έχω μπολντάρει είναι μία παράμετρος που δεν είχα υπολογίσει όταν ξεκίνησα το νήμα. Πάνω σ' αυτό σκέφτηκα πως αν μάς "βλέπουν" τότε σίγουρα θα "αισθάνονται" πολύ ωραία όταν δείχνουμε να τούς τιμούμε και να μην ξεχνάμε την μνήμη τους. Έτσι, και στους επόμενους μεταδίδουμε την ανάμνηση των προηγούμενων αλλά τηρούμε και μία πνευματική συνέχεια που μάς συνδέει με τα αγαπημένα μας συγγενικά ή μη πρόσωπα. Πάνω σ' αυτό επίσης έχω σκεφτεί πως τα μέλη μίας οικογένειας δεν είναι τυχαίως μέλη της αυτής οικογένεις, αλλά είναι υπάρξεις που συνδέονται από πριν με καρμικό τρόπο. Είναι περίπου σαν να έχω "προηγούμενα" με τον αδερφό μου ή με τον πατέρα μου από μία άλλη προηγούμενη ύπαρξη και να επανασυνδεθήκαμε στην τωρινή μας για να "ξεπληρώσουμε" τα χρέη.

~

Εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦμε Παράδοση.
Κάποτε, πρὶν πολλὰ χρόνια, εἶχα χαρακτηρίσει τὴν Παράδοση φίδι. Εἶχα στὸν νοῦ μου αὐτοὺς ποὺ κατὰ γρᾶμμα τὴν ἀκολουθοῦν. Καὶ νεκρώνουν τὸ αὔριο.
Ὄχι, ἡ Παράδοση πρέπει νὰ εἶναι ἀφετηρία ἔμπνευσης.

Εἶμαι σὲ μιὰν ἠλικία καὶ μὲ ἕνα θἄλεγα πλούσιο παρελθόν, ποὺ, προσωπικὰ νὰ τὸ πάρω, πολλοὶ ἄνθρωποι ὠφελήθηκαν ἀπὸ μένα (ὅπως κι' ἐγὼ ἀπὸ ἄλλους).
Σίγουρα, δὲν θὰ μοῦ ἄρεσε νὰ δῶ νὰ μὲ ἀπορρίπτουν ξαφνικὰ καὶ χωρὶς οὐσιαστικὸ λόγο, δηλαδὴ νὰ λάβω ὅ,τι...ἀξίζω!
Τὸ ἴδιο θὰ συνέβαινε κι' ἄν ἡ ἀπόρριψη γινόταν μετὰ τὸν θάνατό μου - δὲν θὰ μοῦ ἄρεσε, εἶμαι δὲν εἶμαι σὲ θέση, τότε, νὰ τὸ δῶ.
Καί, ἀφοῦ θεωρῶ ὅτι ὁ ἕνας μεταδίδει στὸν ἆλλο τὴν δάδα τῶν γνώσεων, τῶν αἰσθημάτων, τῆς ὀμορφιᾶς, τότε, τὸ μόνο ποὺ εὔχομαι: αὐτὴ ἡ γνώση νὰ εὑρύνεται, τὸ αἴσθημα νὰ μεγαλώνει, ἡ ὀμορφιὰ νὰ θαμπώνει πιὸ πολύ.
Ἄν κόψεις κάποιο νῆμα, τὰ πᾶντα μαραίνονται.
Οὐδέποτε πίστεψα στὰ ὑλικὰ ἀγαθά - μολονότι ξέρω πὼς μὲ τὰ πλούτη, ἄν θέλεις, φροντίζεις τὴν Ἀνθρωπότητα, τὴν κάνεις καλλίτερη, πιὸ ὑποφερτή.
Μᾶλλον ὅμως βαριόμουν τὸ κυνῆγι τοῦ χρήματος, δὲν ἤμουν πλασμένος γι' αὐτό. Ἄλλωστε, ἐκεῖ, ἀπαιτεῖται πολὺ ψέμα - ὅ,τι δὲ μοῦ ταίριαξε ποτέ.
Διὰ τοῦ Λόγου, μιὰ διαρκὴς καλλιέργεια σὲ κάνει πιὸ πάμπλουτο καὶ - δὲν ὑπάρχει ἀμφισβήτηση - ὠφέλιμο.
Τότε, σοῦ προσφέρω ὅλα τὰ πλούτη μου χωρὶς νὰ φτωχαίνω στὸ παραμικρό.
Ἔτσι, ἡ συνέχιση - καὶ ὄχι ἡ κατάργηση - εἶναι Δημιουργία.
Νὰ σοῦ πῶ πὼς...ὁ Ἀγαμέμνων, ἡ Ἠλέκτρα, ὁ Σωκράτης..., εἶναι παπποῦδες μου, τοὺς νιώθω στὸ αἷμα μου;