Ὄχι, θὰ σᾶς ἄφηνα ἥσυχους κι' ἀβομβάρδιστους!...

24 Ἰανουαρίου 2013, καὶ ὥρα 14:30.

κι' ἀτέλειωτο νἆναι κάθε φιλί,
- ποτὲ καθὼς τὸ θέλουν οἱ δειλοί.
Σὰν μὲ κηδέψουν, ὅλοι νὰ 'ρθεῖτε, νὰ διασκεδάσετε·
ὅσο ζεῖτε, στὴν θλίψη μου, μὴν σώσετε νὰ φτάσετε.
Μὲ πρόδωσαν σὰν νἄμουνα κι' ἐγὼ τῆς Παναγιᾶς ὁ Γυιός·
κι' ἡ μάννα κι' ἡ γυναίκα μου, φίλοι,  κι' ἆλλος, δὲν ξέρω ποιός,
ποὺ νὰ μ' ἔχει φιλήσει,
πρὶν ἀλέκτωρ λαλήσει.
Ἄν ἀνάψετε κεριὰ καὶ λιβάνια; Καταραμένοι
νά 'στε. Ξεροί, χάμω νὰ πέσετε, κατατρομαγμένοι,
κι' ἔλεος, πουθενά, ποτέ σας, ἀπὸ Διάβολο μὴ βρεῖτε·
κι' ἀνάμεσα στὰ σκέλια, ψηλά, ζαμαὶ νὰ μὴ χαρεῖτε,
ἀπάνθρωπα τομάρια...
- ποὺ νὰ σᾶς δῶ σφαχτάρια!
Σὰν θὰ μὲ ξεθάψουν, νὰ μ' ἔχετ' ὅλοι σας ξεχασμένο,
στὴν ἀνάγκη νὰ διαγνωσθεῖ τὸ μυαλό σας κλουβιασμένο·
θέλω, ρεμάλια, νὰ ξεφύγω διὰ παντὸς ἀπὸ μνῆμες
ποὺ δὲν γνώρισαν λοῦστρο καρδιᾶς καὶ στοχασμοῦ σὲ κνῆμες!
Ἄχ! κλινοσοφιστικῶς,
ἐρωτο-διορατικῶς,
κι' ὄχι κουτσομπολευτικῶς, δές, τοῦ φιλιοῦ τὴν ἀξία
μαθαίνει ἀφειδῶς κανεὶς νὰ σκορπᾶ στὸν Γαλαξία
καὶ τίποτ' ἀπ' τὰ πλούτη τῆς ζωῆς πιὰ νὰ μὴν τοῦ λείπει:
οὐδὲν τί κι' ἀπὸ ἡδονὴ κι' οὐδὲν τὶ ἀπὸ ἀγάπης λύπη.
Μ' ἕνα φιλὶ γίνεται;
Ἄν τὸ παρατείνετε!
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.