9 Μαΐου  2012, καὶ  ὥρα 9:44. 

* Πρὶν λίγες μέρες,
ξεκινῶντας τὸ παρὰ κάτω ποίημα μὲ διάθεση σατιρική (νομίζω ὑπάρχει τέτοια),
κατέληξε...ἀλλιῶς, "πιὸ σοβαρά"! Δοκιμάστηκε!
Ἀκούστηκαν πολλὲς κριτικὲς καὶ τὸ πέρασα κι' ἀπὸ τὸ στριφνὸ κόσκινό μου.
Ὁπότε, κρίνω πὼς πρέπει νὰ τὸ μεταφέρω καὶ ἐδῶ: στὰ σοβαρά!...

μὴ σηκωθεῖτε,
μὴ βουβαθεῖτε.
Μὴ σηκώνεστε, καθῆστε,
- δὲν μὲ νοιάζει! Κι' ἀσεβῆστε.
Εἶμ' ἐδῶ γιὰ τὸ καλό σας,
ὡς διδάσκαλος τῆς Γλώσσας.

Ὅσας κραυγὰς κι' ἄν ἀκούσω,
λεκτικό μου θἆναι λοῦσο·
θὰ τὰς σημειώσω μὲ πάθος
- ...ἔστω κι' ἄν τὰς πεῖτε λάθος.

Ὁ Ποιητὴς ὅλα τ' ἀκούει,
- τὄχει τοῦτο δὰ... τὸ χούι!
Ὅμως, ξέρει νὰ διαλέγει
ὅ,τι τὴν καρδιά σας φλέγει.

Καὶ σᾶς τὸ ξαναγυρίζει...
- ἔχει νοῦ καὶ λαναρίζει -
σὲ πεζὸ καὶ σὲ στιχάκια,
σὰν μυράνθιστα κλαδάκια.

Μὴ σηκώνεστε, καθῆστε,
ἀφοῦ δὲν φορολογεῖστε.
Ὁ Ποιητὴς εἶναι μαζύ σας,
μοναξιᾶς του κηρυχθείσας.

Ὅσα γράφει, τ' ἀνασταίνει,
μὲ τὴν πέννα του ταμένη
στῆς Ἁγιᾶς Γλώσσας τὴ χάρη,
ποὺ τὸν ἔχει ξαγοράρη.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Υ.Γ.
Ἄς πῶ κι' αὐτὸ: ἡ "ἰδέα" μοῦ ἦρθε
ὕστερα ἀπὸ γνωστὸ "...ἐγέρθητι",
τῶν τελευταίων ἡμερῶν.