30 Μαρτίου   2011, καὶ ὥρα 4:52.

Ἰάκωβος Καμπανέλλης.
~~~~
* Τοῦ ἀναγνωρίζω δύο μεγάλες ἐπιτυχίες, τὸ Παραμύθι χωρὶς Ὄνομα (μὲ τὴν ἀριστουργηματικὴ μουσικὴ τοῦ Χατζιδάκι νὰ προσθέτει τὰ μέγιστα)
καὶ τὸ Μάουτχάουζεν (ἀπὸ τὶς καλλίτερες στιγμὲς τοῦ Θεοδωράκη νὰ τὸ συνοδεύουν - μαζὺ καὶ τῆς Μαρίας Φαραντούρη). Αὐτὸ τὸ δεύτερο, ὡς συναυλίες, συγκλόνησε τὴν ὑφήλιο. Ἡ "Στέλλα" τοῦ Κακογιάννη καὶ τῆς Μερκούρη, μὲ σενάριο βασικὰ δικό του, ἀρκοῦσε γιὰ μιὰν ἀθανασία.
* Στὸ Μάουτχάουζεν, ὅπως μοῦ εἶπε ὁ ἴδιος, γνώρισε καὶ τὸν πατέρα μου - ὅμως δὲν ἐπωφελήθηκα νὰ μάθαινα πιὸ πολλά.
Σὲ νεαρὴ ἠλικία, δὲν νοιαζόμαστε νὰ μάθουμε τὴν ἱστορία ἀπὸ πρῶτο χέρι. Ὕστερα, μετανιώνουμε. Βέβαια, δὲν βρεθήκαμε καὶ πολλὴ ὥρα μαζύ.
* Τὸ ἔχω ξαναγράψει ἐδῶ, ὁπότε δὲν τὸ θεωρῶ ἄτοπο, δειλό: ἐπαίνεσε τὴν "Μαντὰμ Μποβαρύ" μου, τὴν πῆρε χωρὶς νὰ μὲ ρωτήσει στὸ Ραδιόφωνο ἀλλὰ καὶ δὲν μὲ πλήρωσε. Ἡ μοναδικὴ φορὰ ποὺ δὲν πληρώθηκα. 125.000δρχ. τὸ 1986. Αὐτὰ δὲν ξεχνιόνται (ἀπὸ "ἀνθρωπάρια", ἔστω, ποὺ κι' αὐ-
τὰ ὅμως μόχθησαν ὅπως οἱ ἥρωες τῶν ἔργων του).

* Τὸ ὅτι πέθανε, δὲν εἶναι κενό. Ἄφησε πίσω του πλούσιο ἔργο. Μιὰ μέρα θὰ πέθαινε. Ὅλοι θὰ πεθάνουμε.