8 Ὀκτωβρίου 2008, καὶ ὥρα 8:50.
Ἀπὸ μιὰν ἄποψη, πρέπει νὰ...πρέπει νὰ τὸ ἀντιγράψω, τὸ πρῶτο ποιηματάκι μου, ποὺ τὸ...σκάρωσα στὸ Δημοτικό, ἀφοῦ πρῶτα ἀνακάλυψα ὅτι ὑπάρχει Λογοτεχνία.
Καὶ τί περίεργη σύμπτωση ἀντιθέσεων. Τὸ πρῶτο μυθιστόρημα ποὺ μὲ συγκλόνησε (εἶχα διαβάσει ἀμέτρητα στὸν "Θησαυρό") ἦταν ἡ "Τρικυμία" τοῦ Σαίξπηρ (σὲ διασκευὴ γιὰ παιδιά, τοῦ Μανώλη Σκουλούδη, στὸ περιοδικὸ "Ἑλληνόπουλο") καὶ τὸ πρῶτο ποίημα ποὺ μ' ἔκανε νὰ νιώσω ὅτι...κάτι τρέχει ἐδῶ, ποὺ σοῦ δίνει φτερά, ἦταν ἡ "Γαλήνη" τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ. Μοιραῖες συναντήσεις.
***
Τὸ ὄνειρο τοῦ ποιητῆ.
Γιὰ τὸ Θεό, μιὰ προσευχή:
- Μὲ τὰ δικά μου χέρια,
θέλω νὰ φέρω,
δῶ στὴ γῆ,
τοῦ οὐρανοῦ τ' ἀστέρια.
~
Ἦταν καὶ τὸ πρῶτο ποὺ δημοσίευσα ὡς Μικρὸς Λογοτέχνης, ἀργότερα, στὴν Διάπλασι τῶν Παίδων.
Αὐτὴν τὴν παιδικὴ διάθεση, παρὰ τὴν ἐμπειρία ζωῆς, δὲν τὴν ἔχασα ποτέ.