Saliveros ἔγραψε: Σιδερένιος! Γρήγορα βγῆκες, ἔ;
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε: Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἔχει πέσει κακία ἐναντίον μου; Ὄχι, οὔτε ποὺ μπῆκα ἀκόμη. Καὶ δὲν ξέρω κι' ἄν θὰ μπῶ ποτέ. Τρεξίματα κάνουμε μὲ τὸν φίλο Φωκίωνα. Ἀγώνας τιμιότητος ἰατρῶν, καμιὰ φορά. Saliveros ἔγραψε: Ὑπάρχουν στὴν Ἑλλάδα μὴ τίμιοι γιατροί; Πέφτω ἀπ' τὰ σύννεφα!
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε: Καὶ μιὰ καὶ ὁ λόγος, μὲ τὸν ἀγαπητό μου Saliveros, πιὸ πάνω, γιὰ τιμιότητα. Σηκώθηκα καὶ πῆγα στὸ Α΄ Νεκροταφεῖο. Ἐκεῖ, στὸν οἰκογενειακό τους τάφο (ἀπὸ τὸ 1985), εἶναι θαμμένος καὶ ὁ κάποτε φίλος μου Δημήτρης Ἱωάννου, 1 Ἰανουαρίου 1997. Βρῆκα χαραγμένα τὰ ὀνόματα τῆς μητέρας, τοῦ πατέρα του (Εἰρήνη, Γιῶργος), τῶν δύο ἀδελφῶν του (Σωσώ, Πολυτίμη), πολλὰ ἆλλα ὀνόματα
ἀλλὰ...
ΟΧΙ τὸ δικό του! Δὲν πίστευα στὰ μάτια μου.
Δὲν εἶχα πάει ποτὲ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια.
Ὁ Δημήτρης ὑπῆρξε πολύτιμο ἄτομο γιὰ μένα. Στὴν δεκαετία τοῦ 70, ἔκανε δύο φορὲς Διαθήκη, ἀφήνοντας ὅ,τι δικό του σὲ μένα. Τὴν ἔχω αὐτὴ τὴν Διαθήκη, ποὺ τὴν ἀκύρωσα, ἀνοίγοντάς την, γιατί δὲν ἤθελα ποτέ μου νὰ πάρω τίποτα ποὺ δὲν μοῦ ἀνήκει ἀπὸ κανέναν.
Θὰ εἶχα σπίτι δικό μου ἀπὸ τὸ 1997, ἐφ' ὅσον ὁ γαμπρός μου μὲ τὴν ἀδελφή μου μᾶς πέταξαν ἔξω, τὴν μάννα μου κι' ἐμένα, τὴν ἴδια πρώτη νύχτα τοῦ γάμου τους, τὸν Ὀκτώβρη του 1965. Σπίτι άπέκτησα μὲ δικά μου λεφτὰ τὸ 2016.
Εἶπα γιὰ ἆλλα ὀνόματα
ἀλλὰ...
ΟΧΙ τὸ δικό του!
Δὲν ξέρω τί νόημα ἔχει ἕνας οἰκογενειακὸς τάφος. Ὁ κατάλογος 25 περίπου ὀνομάτων δὲν ξέρω τί νόημα ἔχει.
Ὁ Δημήτρης ἦταν ἀνύπανδρος - ἴσως γι' αὐτὸ δὲν τὸν φρόντισε κανείς; Τὸν ἤξερα τόσο καλὰ ὅσο κανεὶς ἆλλος. Εἶχε μιὰ τεράστια πληγὴ στὴν καρδιά του: περίπου 5 χρονῶ, εἶδε τὴν μάννα του νὰ αὐτοπυροβολεῖται. Ὁ πατέρας του εἶχε γράψει ἕνα βιβλίο μεταμέλειας, γιατὶ ἐκεῖνος ἦταν ἡ αἰτία, καὶ τὸ ὁποῖο ἀνακάλυψα ἐγὼ στὸ Μοναστηράκι καὶ θεώρησα πὼς ἔπρεπε, τότε, νὰ τὸ δώσω στὸν Δημήτρη, ποὺ ἐξοργίστηκε καὶ λίγο κόντεψε...νὰ μὲ σφάξει!
Ἦταν ἕνας γάμος. Εὐλογημένος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Σκέψου νὰ μὴν ἦταν. Ὁ Δημήτρης μισοῦσε τὸν πατέρα του. Ὅταν τὸ εἶπα στὴν Μπεάτα Ἀσημακοπούλου, ποὺ ἦταν πολὺ φίλοι, ἔμεινε παγωμένη, σχεδὸν λιποθύμησε στὰ χέρια μου, μὲς τὸ καμαρίνι της.
Ἡ Κάκια Ἀναλυτῆ καὶ ὁ Κώστας Ρηγόπουλος, ποὺ δούλευε στὸ θέατρό τους ὡς δ/ντὴς σκηνῆς, δὲν ξέρανε τὸ μυστικό του ἀλλὰ τὸν ἀγαποῦσαν.
Ἐγὼ δὲν μποροῦσα νὰ διανοηθῶ πὼς ἕνας φίλος, 21 χρόνια μεγαλύτερός μου, κάποτε θὰ πέθαινε καὶ θὰ τὸν πενθοῦσα.
Καὶ πὼς τὸ σόι του δὲν θἄβαζε τὸ ὄνομά του στὴν ταφόπλακα.
Δὲν ξέρω γιατί σηκώθηκα καὶ πῆγα σήμερα στὸ Α' Νεκροταφεῖο. Ἄν μποροῦσα θὰ πήγαινα στὸ...δικό μου, νὰ τὸ διερευνοῦσα, νὰ διάλεγα ἴσως τοποθεσία, ἔτσι γιὰ νὰ τὸ διασκέδαζα, ἀλλὰ ποιό νἆναι ἄραγε τὸ δικό μου Κοιμητήριο; Πάντως, ἔχω παραγγείλει ἐπανειλημμένως:
ὄχι θρησκευτικὴ κηδεία,
ὄχι καλεσμένους,
μιὰν ἐπιγραφούλα μὲ τὄνομά μου, - μὴ γίνεται σύγχυση, μὴν νομίζουν πὼς εἶμαι ἆλλος κι' ἀρχίσουν καὶ κλαῖνε, ἔτσι κι' ἀλλοιῶς ψεύτικα, μάταια καὶ ἀκαλαίσθητα.
Ὅταν πεθάνω, δὲν θέλω Ἀλλοδαπ'-Ἑλληνικὰ καμώματα, νὰ μ' ἀφήσετε στὴν ἡσυχία μου..., - περὶ Ἀναπαύσεως δὲν ὀμιλεῖτε;
Ἤδη θεωρῶ τὸν ἑαυτό μου ἐκλιπόντα, ἀφοῦ μὲ τὸ ζόρι καὶ μετὰ βίας βρίσκω μηδαμινὴ ἀγάπη. Σὲ τρία χρόνια θὰ μ'
ἔχουν ξεθάψει κακὴν κακῶς ἄγνωστοι δημόσιοι ὑπάλληλοι, ἀγανακτισμένοι ποὺ θὰ τὸ κάνουν δωρεάν.
Ἔ, ἀξίζουν τὰ ὀστά μου μιὰν πλήρη περιφρόνηση ἄνευ κέρδους!
Ζωὴ στὶς ψευδαισθήσεις σας.
* Τὰ μόνα ποὺ θὰ μὲ κλάψουν ἀληθινά.
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε: Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἔχει πέσει κακία ἐναντίον μου; Ὄχι, οὔτε ποὺ μπῆκα ἀκόμη. Καὶ δὲν ξέρω κι' ἄν θὰ μπῶ ποτέ. Τρεξίματα κάνουμε μὲ τὸν φίλο Φωκίωνα. Ἀγώνας τιμιότητος ἰατρῶν, καμιὰ φορά. Saliveros ἔγραψε: Ὑπάρχουν στὴν Ἑλλάδα μὴ τίμιοι γιατροί; Πέφτω ἀπ' τὰ σύννεφα!
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε: Καὶ μιὰ καὶ ὁ λόγος, μὲ τὸν ἀγαπητό μου Saliveros, πιὸ πάνω, γιὰ τιμιότητα. Σηκώθηκα καὶ πῆγα στὸ Α΄ Νεκροταφεῖο. Ἐκεῖ, στὸν οἰκογενειακό τους τάφο (ἀπὸ τὸ 1985), εἶναι θαμμένος καὶ ὁ κάποτε φίλος μου Δημήτρης Ἱωάννου, 1 Ἰανουαρίου 1997. Βρῆκα χαραγμένα τὰ ὀνόματα τῆς μητέρας, τοῦ πατέρα του (Εἰρήνη, Γιῶργος), τῶν δύο ἀδελφῶν του (Σωσώ, Πολυτίμη), πολλὰ ἆλλα ὀνόματα
ἀλλὰ...
ΟΧΙ τὸ δικό του! Δὲν πίστευα στὰ μάτια μου.
Δὲν εἶχα πάει ποτὲ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια.
Ὁ Δημήτρης ὑπῆρξε πολύτιμο ἄτομο γιὰ μένα. Στὴν δεκαετία τοῦ 70, ἔκανε δύο φορὲς Διαθήκη, ἀφήνοντας ὅ,τι δικό του σὲ μένα. Τὴν ἔχω αὐτὴ τὴν Διαθήκη, ποὺ τὴν ἀκύρωσα, ἀνοίγοντάς την, γιατί δὲν ἤθελα ποτέ μου νὰ πάρω τίποτα ποὺ δὲν μοῦ ἀνήκει ἀπὸ κανέναν.
Θὰ εἶχα σπίτι δικό μου ἀπὸ τὸ 1997, ἐφ' ὅσον ὁ γαμπρός μου μὲ τὴν ἀδελφή μου μᾶς πέταξαν ἔξω, τὴν μάννα μου κι' ἐμένα, τὴν ἴδια πρώτη νύχτα τοῦ γάμου τους, τὸν Ὀκτώβρη του 1965. Σπίτι άπέκτησα μὲ δικά μου λεφτὰ τὸ 2016.
Εἶπα γιὰ ἆλλα ὀνόματα
ἀλλὰ...
ΟΧΙ τὸ δικό του!
Δὲν ξέρω τί νόημα ἔχει ἕνας οἰκογενειακὸς τάφος. Ὁ κατάλογος 25 περίπου ὀνομάτων δὲν ξέρω τί νόημα ἔχει.
Ὁ Δημήτρης ἦταν ἀνύπανδρος - ἴσως γι' αὐτὸ δὲν τὸν φρόντισε κανείς; Τὸν ἤξερα τόσο καλὰ ὅσο κανεὶς ἆλλος. Εἶχε μιὰ τεράστια πληγὴ στὴν καρδιά του: περίπου 5 χρονῶ, εἶδε τὴν μάννα του νὰ αὐτοπυροβολεῖται. Ὁ πατέρας του εἶχε γράψει ἕνα βιβλίο μεταμέλειας, γιατὶ ἐκεῖνος ἦταν ἡ αἰτία, καὶ τὸ ὁποῖο ἀνακάλυψα ἐγὼ στὸ Μοναστηράκι καὶ θεώρησα πὼς ἔπρεπε, τότε, νὰ τὸ δώσω στὸν Δημήτρη, ποὺ ἐξοργίστηκε καὶ λίγο κόντεψε...νὰ μὲ σφάξει!
Ἦταν ἕνας γάμος. Εὐλογημένος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Σκέψου νὰ μὴν ἦταν. Ὁ Δημήτρης μισοῦσε τὸν πατέρα του. Ὅταν τὸ εἶπα στὴν Μπεάτα Ἀσημακοπούλου, ποὺ ἦταν πολὺ φίλοι, ἔμεινε παγωμένη, σχεδὸν λιποθύμησε στὰ χέρια μου, μὲς τὸ καμαρίνι της.
Ἡ Κάκια Ἀναλυτῆ καὶ ὁ Κώστας Ρηγόπουλος, ποὺ δούλευε στὸ θέατρό τους ὡς δ/ντὴς σκηνῆς, δὲν ξέρανε τὸ μυστικό του ἀλλὰ τὸν ἀγαποῦσαν.
Ἐγὼ δὲν μποροῦσα νὰ διανοηθῶ πὼς ἕνας φίλος, 21 χρόνια μεγαλύτερός μου, κάποτε θὰ πέθαινε καὶ θὰ τὸν πενθοῦσα.
Καὶ πὼς τὸ σόι του δὲν θἄβαζε τὸ ὄνομά του στὴν ταφόπλακα.
Δὲν ξέρω γιατί σηκώθηκα καὶ πῆγα σήμερα στὸ Α' Νεκροταφεῖο. Ἄν μποροῦσα θὰ πήγαινα στὸ...δικό μου, νὰ τὸ διερευνοῦσα, νὰ διάλεγα ἴσως τοποθεσία, ἔτσι γιὰ νὰ τὸ διασκέδαζα, ἀλλὰ ποιό νἆναι ἄραγε τὸ δικό μου Κοιμητήριο; Πάντως, ἔχω παραγγείλει ἐπανειλημμένως:
ὄχι θρησκευτικὴ κηδεία,
ὄχι καλεσμένους,
μιὰν ἐπιγραφούλα μὲ τὄνομά μου, - μὴ γίνεται σύγχυση, μὴν νομίζουν πὼς εἶμαι ἆλλος κι' ἀρχίσουν καὶ κλαῖνε, ἔτσι κι' ἀλλοιῶς ψεύτικα, μάταια καὶ ἀκαλαίσθητα.
Ὅταν πεθάνω, δὲν θέλω Ἀλλοδαπ'-Ἑλληνικὰ καμώματα, νὰ μ' ἀφήσετε στὴν ἡσυχία μου..., - περὶ Ἀναπαύσεως δὲν ὀμιλεῖτε;
Ἤδη θεωρῶ τὸν ἑαυτό μου ἐκλιπόντα, ἀφοῦ μὲ τὸ ζόρι καὶ μετὰ βίας βρίσκω μηδαμινὴ ἀγάπη. Σὲ τρία χρόνια θὰ μ'
ἔχουν ξεθάψει κακὴν κακῶς ἄγνωστοι δημόσιοι ὑπάλληλοι, ἀγανακτισμένοι ποὺ θὰ τὸ κάνουν δωρεάν.
Ἔ, ἀξίζουν τὰ ὀστά μου μιὰν πλήρη περιφρόνηση ἄνευ κέρδους!
Ζωὴ στὶς ψευδαισθήσεις σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου