18 Ὀκτωβρίου 2008,
καὶ ὥρα 12:23.
" - Νέοι συμμαθητάδες! μάθετε τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν ἀρετὴ δίχως νὰ ὑπερηφανεύεσθε. Καὶ δὲν θὰ ὑπερηφανευθεῖτε, ἄν ἀληθινὰ μάθετε τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν ἀρετή. Ἀλλὰ μὴ παραχαμηλώσετε ποτὲ τὴν κεφαλή, διότι θὰ εὑρεθοῦν πολλὰ ἄτιμα καὶ ἀχρεῖα χέρια ἕτοιμα νὰ σᾶς πλακώσουν. Ἄν πάλι τολμήσουν οἱ ἄνανδροι νὰ σᾶς ὑβρίσουν γιὰ νὰ σκεπάσουν τοὺς πολλοὺς φόβους, οἱ ὁποῖοι φωλιάζουν μὲς στὴν ψυχή τους, τότε, ναί, σηκώσετε τὴν κεφαλὴ μὲ ὅλη τὴ δύναμι πὤχει καὶ θὰ ἰδῆτε ὅτι θὰ πέση εὐθὺς ἐκείνη ἡ αὐθάδεια, ἐπειδὴ εἶναι μικρόψυχη αὐθάδεια".
..................................................................................μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες".
* * *
Υ.Γ. Ἀφιερωμένο στὰ νέα παιδιὰ μὲ τὶς νέες ἀντιλήψεις.
Υ.Γ. Ἐπειδὴ ἐρωτήθηκα δυὸ τρεῖς φορὲς, τὸ ἀπόσπασμα τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ θὰ τὸ βρεῖτε στὰ προλεγόμενα τοῦ Ἰακώβου Πολυλᾶ, στὸ κεφ. ΙΙ, ποὺ συνοδεύουν τὴν πρώτη καὶ αὐθεντικὴ ἔκδοση τὼν Ἁπάντων τοῦ ποιητοῦ. Πανεύκολο.
Κλινοσοφιστεῖες
Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
ἄν
ὁ γυιὸς μου
ἦταν...
"--------------------------------------------------------------------...καὶ ξάπλωσα γυμνούλης μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:
Τὸν γυιό μου. Καὶ βέβαια ἔχω γυιὸ καὶ κόρη, ποὺ τοὺς καμαρώνω κι' ἀγαπῶ κάπως λιγώτερο... - ἤ μήπως: περισσότερο ἀπ' ὅσο ἐκεῖνοι ἐμένα;
Θὰ μιλήσω λίγο γιὰ τὸν γυιό μου, ὄχι αὐτὸν ποὺ ἔχω, ἀλλὰ τὸν ἆλλο, ποὺ, ἴσως νὰ εἶχα, τὸν ἀνύπαρκτο, τὸν φανταστικό, πού, ἄν ὑπῆρχε, ἴσως νὰ ἦταν...φτού! κακά, νὰ μὴν τὸ πῶ!
(νά, γκαίη, θά ἔλεγα).
Ὁ ὑπάρχων, παρασάγγας ἀπέχει τοῦ ὁμοφυλοφίλου, ἀλλὰ δὲν εἶναι κἄν ὁμοφοβικός. Ἀπορεῖ μὲ τοὺς γυναικωτούς. Ὅταν ἦταν ἑνὸς ἔτους, μιὰ μαθήτριά μου, (ποὺ εἶχε μείνει στὴν ἴδια τάξη ἀρκετὲς φορὲς καὶ ἡ μάννα της δὲν ἔδινε πιὰ λεφτὰ νὰ τῆς κάνω ἰδιαίτερα γαλλικά, ἀποφασίσαμε δὲ νὰ τῆς κάνω μάθημα δωρεὰν μὲ ἀντάλλαγμα νὰ βαστάει πότε πότε τὸ μωρό), τὸν ἔντυσε, ἐν ἀπουσίᾳ μας, μὲ...φουστανάκι. Τὸ...καυχήθηκε κιόλας ὅταν γυρίσαμε! Τὴν ξαπόστειλα κλωτσηδὸν καὶ φινίτο λὰ μούζικα. Ὁ Σπύρος εἶναι 27 χρονῶ τώρα.
Ὁ ὑποτιθέμενος, ποὺ δὲν γεννήθηκε ποτέ, ἄς τὸν φαντασθῶ μὲ τάσεις πρὸς "τοιοῦτον τί"! Ἤδη, στὰ τέσσερά του χρόνια, θὰ διακρίναμε καὶ σημάδια τινα. Ἔ, λοιπόν, θὰ τὸν ἀποδεχόμουν ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ καὶ θὰ τὸν ἀνέτρεφα μὲ ἀγάπη καὶ ἔμπνευση, ὅπως καὶ τὸν ὑπαρκτὸ (ὅστις ἔχει νὰ τὸ λέει...). Σὺν κάτι τί περισσότερο, γιατί, ξέροντας σὲ τί κοινωνία ζοῦμε, θὰ ἤθελα νὰ τὸν προστατεύσω ἀπὸ τὶς μύριες ὅσες κακοτοπιές, χωρὶς νὰ παρεμποδίζω τὶς ροπές του, γιατὶ τότε θὰ ἤμουν βλάσφημος καὶ βιαστὴς τῆς φύσεως ἐγώ, ἐγκληματίας τοῦ παιδιοῦ μου ἐγώ.
Κι' αὐτό, ὥσπου νὰ ἐνηλικιωθεῖ καὶ νὰ ἔχω τὸ κεφάλι μου ἀρκετὰ ἥσυχο. Θά 'θελα τὸ παιδί μου νὰ ξέρει ποῦ πατάει.
- Δὲν θὰ ἀγοράζεις, δὲν θὰ πουλᾶς "αὐτὸ" τὸ σπουδαῖο δῶρο τοῦ Θεοῦ.
- Κάλλιο νὰ μὴν μιλᾶς ποτὲ σὲ γένος θηλυκό, σὰν νά 'σουν θηλυκὸ, σὰν νἄσουν καρικατούρα, ἀφοῦ δὲν εἶσαι.
- Δὲν θὰ περιπαίξεις, ἀδικήσεις, ὑποτιμήσεις ἄλλους ἐρωτισμούς (καὶ τὶς καρικατοῦρες!), ἐπειδὴ ἐσένα δὲν σὲ ἀγγίζουν - πλὴν τῆς παιδεραστίας, τοῦ κάθε βιασμοῦ, τοῦ ἐκβιασμοῦ καὶ ὅ,τι ἄλλου κτηνώδους, ἄνανδρου καὶ ἀντικοινωνικοῦ, ποὺ θέλω νὰ τὰ πολεμᾶς.
Ἐν ἀρχῇ ὁ Λόγος καὶ εἴθε καὶ ἡ Ποίηση πυξίδα στὴν ζωὴ σου.
Μακάρι νὰ ἐρωτευτεῖς μὲ ἀνταπόκριση. Καὶ τότε, ἄν θέλετε, παντρευτεῖτε. Ἐπίσης, ἄν θέλετε, υἱοθετεῖστε καὶ ἕνα παιδί ἀλλὰ τελείως νεκρῶν γονέων, ποὺ νὰ ἔχουν πεθάνει ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ καὶ μὲ ταφόπλακα. Γιατί, υἱοθεσία, μὲ ζωντανοὺς τοὺς ἀληθινοὺς γονεῖς, ἴσον ἐμπόριο ψυχῆς καὶ σώματος τοῦ παιδιοῦ. Ψυχικὸς θάνατος τοῦ παιδιοῦ καὶ - τὸ λιγώτερο - ψυχικὴ φθορά, μοιραῖα, τῶν θετῶν γονιῶν. Οἱ ἀληθινοὶ γονεῖς, μ' ὅποια ἐλαφρυντικὰ σοφίσματα κι' ἄν ἐπικαλεσθοῦν οἱ Νόμοι, ποὺ ἀδύνατον νὰ μὴν ἀφήνουν παράθυρα, εἶναι χτήνη. Γκιγιοτίνα σὲ ὅσους δίνουν τὰ παιδιά τους κι' ὕστερα χτίζουν σπίτι κι' ἀνάβουν κεριὰ στὶς ἐκκλησιὲς ποὺ χτίζουν γιὰ ἐξιλέωσή τους.
Ἔτσι, τὸ παιδί σας, δὲν θὰ ἔχει μὲν μπαμπὰ καὶ μαμά, δὲν θὰ πεῖ ποτὲ αὐτὲς τὶς δύο λέξεις, θὰ ἔχει ὅμως θεῖο καὶ θεῖο, δύο θείους, δύο δῶρα θεϊκά - δὲν εἶναι τυχαία ἡ λέξις.
Μὴν ξεχνᾶς ὅτι γιὰ ὀρφανὸ ἀπὸ γονεῖς θὰ πρόκειται ἀλλὰ ὄχι κι' ἀπὸ Θεό. Τὸ "πρότυπο" μητρὸς τε καὶ πατρός, συχνότατα λέξεις-βρυκόλακες ἀνούσιων προκαταλήψεων, δυστυχῶς, γιὰ τὸ κάθε ὀρφανό, εἶναι μὲ τὸ παραπάνω ἔννοιες στεῖρες νοήματος, σκοπιμότητος, ὀφέλους.
Ἐδῶ ἀνυψώνεται τὸ "θεῖος".
Ἀγνόησε τί λένε οἱ παπάδες, ποὺ τὸ πᾶνε τὸ Γράμμα καὶ λυσσᾶνε νὰ τὸ διαβάζουν καθ' ὁδόν.
Ἀγνόησε ὅσους πολυκατακρίνουν τὶς λεγόμενες, ἐπειδὴ ἔτσι αὐτοὶ θέλουν νὰ τὶς λένε, ἀπὸ κακοήθειά τους, ἰδιαιτερότητες - ἐνῶ εἶναι ἐκφράσεις τῆς φύσεως. Τὶς φθονοῦν ἤ γιατί οἱ ἴδιοι δὲν ἔχουν πέραση σ' αὐτὲς ἤ τὶς φοβοῦνται, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι μᾶλλον ξέροντας τὸ γιατὶ ἤ ὄντας σαχλοτσούτσουνοι.
Ἄχ, δὲν τὰ εἶπε αὐτὰ ὁ Πολώνιος στὸν γυιό του τὸν Λαέρτη [" Ἅμλετ", πρᾶξις Α΄, σκηνὴ 3η], ἄν καὶ τόσο σοφὸς πατέρας. Βλέπεις ἀλλάξαν οἱ καιροί!
Ὅμως θέλω νὰ σοῦ διαβάσω κάτι ἀπὸ τὸν Διονύσιο Σολωμὸ, ποὺ λέει: " - Τὸ ἔθνος πρέπει νὰ μάθει νὰ θεωρεῖ ἐθνικὸ ὅ,τι εἶναι ἀληθινὸ", ποὺ, γιὰ μένα, εἶναι ἡ Μόνη Διαθήκη μας. Νὰ σ' τὸ διαβάσω;
"--------------------------------------------------------------------...καὶ ξάπλωσα γυμνούλης μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:
Τὸν γυιό μου. Καὶ βέβαια ἔχω γυιὸ καὶ κόρη, ποὺ τοὺς καμαρώνω κι' ἀγαπῶ κάπως λιγώτερο... - ἤ μήπως: περισσότερο ἀπ' ὅσο ἐκεῖνοι ἐμένα;
Θὰ μιλήσω λίγο γιὰ τὸν γυιό μου, ὄχι αὐτὸν ποὺ ἔχω, ἀλλὰ τὸν ἆλλο, ποὺ, ἴσως νὰ εἶχα, τὸν ἀνύπαρκτο, τὸν φανταστικό, πού, ἄν ὑπῆρχε, ἴσως νὰ ἦταν...φτού! κακά, νὰ μὴν τὸ πῶ!
(νά, γκαίη, θά ἔλεγα).
Ὁ ὑπάρχων, παρασάγγας ἀπέχει τοῦ ὁμοφυλοφίλου, ἀλλὰ δὲν εἶναι κἄν ὁμοφοβικός. Ἀπορεῖ μὲ τοὺς γυναικωτούς. Ὅταν ἦταν ἑνὸς ἔτους, μιὰ μαθήτριά μου, (ποὺ εἶχε μείνει στὴν ἴδια τάξη ἀρκετὲς φορὲς καὶ ἡ μάννα της δὲν ἔδινε πιὰ λεφτὰ νὰ τῆς κάνω ἰδιαίτερα γαλλικά, ἀποφασίσαμε δὲ νὰ τῆς κάνω μάθημα δωρεὰν μὲ ἀντάλλαγμα νὰ βαστάει πότε πότε τὸ μωρό), τὸν ἔντυσε, ἐν ἀπουσίᾳ μας, μὲ...φουστανάκι. Τὸ...καυχήθηκε κιόλας ὅταν γυρίσαμε! Τὴν ξαπόστειλα κλωτσηδὸν καὶ φινίτο λὰ μούζικα. Ὁ Σπύρος εἶναι 27 χρονῶ τώρα.
Ὁ ὑποτιθέμενος, ποὺ δὲν γεννήθηκε ποτέ, ἄς τὸν φαντασθῶ μὲ τάσεις πρὸς "τοιοῦτον τί"! Ἤδη, στὰ τέσσερά του χρόνια, θὰ διακρίναμε καὶ σημάδια τινα. Ἔ, λοιπόν, θὰ τὸν ἀποδεχόμουν ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ καὶ θὰ τὸν ἀνέτρεφα μὲ ἀγάπη καὶ ἔμπνευση, ὅπως καὶ τὸν ὑπαρκτὸ (ὅστις ἔχει νὰ τὸ λέει...). Σὺν κάτι τί περισσότερο, γιατί, ξέροντας σὲ τί κοινωνία ζοῦμε, θὰ ἤθελα νὰ τὸν προστατεύσω ἀπὸ τὶς μύριες ὅσες κακοτοπιές, χωρὶς νὰ παρεμποδίζω τὶς ροπές του, γιατὶ τότε θὰ ἤμουν βλάσφημος καὶ βιαστὴς τῆς φύσεως ἐγώ, ἐγκληματίας τοῦ παιδιοῦ μου ἐγώ.
Κι' αὐτό, ὥσπου νὰ ἐνηλικιωθεῖ καὶ νὰ ἔχω τὸ κεφάλι μου ἀρκετὰ ἥσυχο. Θά 'θελα τὸ παιδί μου νὰ ξέρει ποῦ πατάει.
- Δὲν θὰ ἀγοράζεις, δὲν θὰ πουλᾶς "αὐτὸ" τὸ σπουδαῖο δῶρο τοῦ Θεοῦ.
- Κάλλιο νὰ μὴν μιλᾶς ποτὲ σὲ γένος θηλυκό, σὰν νά 'σουν θηλυκὸ, σὰν νἄσουν καρικατούρα, ἀφοῦ δὲν εἶσαι.
- Δὲν θὰ περιπαίξεις, ἀδικήσεις, ὑποτιμήσεις ἄλλους ἐρωτισμούς (καὶ τὶς καρικατοῦρες!), ἐπειδὴ ἐσένα δὲν σὲ ἀγγίζουν - πλὴν τῆς παιδεραστίας, τοῦ κάθε βιασμοῦ, τοῦ ἐκβιασμοῦ καὶ ὅ,τι ἄλλου κτηνώδους, ἄνανδρου καὶ ἀντικοινωνικοῦ, ποὺ θέλω νὰ τὰ πολεμᾶς.
Ἐν ἀρχῇ ὁ Λόγος καὶ εἴθε καὶ ἡ Ποίηση πυξίδα στὴν ζωὴ σου.
Μακάρι νὰ ἐρωτευτεῖς μὲ ἀνταπόκριση. Καὶ τότε, ἄν θέλετε, παντρευτεῖτε. Ἐπίσης, ἄν θέλετε, υἱοθετεῖστε καὶ ἕνα παιδί ἀλλὰ τελείως νεκρῶν γονέων, ποὺ νὰ ἔχουν πεθάνει ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ καὶ μὲ ταφόπλακα. Γιατί, υἱοθεσία, μὲ ζωντανοὺς τοὺς ἀληθινοὺς γονεῖς, ἴσον ἐμπόριο ψυχῆς καὶ σώματος τοῦ παιδιοῦ. Ψυχικὸς θάνατος τοῦ παιδιοῦ καὶ - τὸ λιγώτερο - ψυχικὴ φθορά, μοιραῖα, τῶν θετῶν γονιῶν. Οἱ ἀληθινοὶ γονεῖς, μ' ὅποια ἐλαφρυντικὰ σοφίσματα κι' ἄν ἐπικαλεσθοῦν οἱ Νόμοι, ποὺ ἀδύνατον νὰ μὴν ἀφήνουν παράθυρα, εἶναι χτήνη. Γκιγιοτίνα σὲ ὅσους δίνουν τὰ παιδιά τους κι' ὕστερα χτίζουν σπίτι κι' ἀνάβουν κεριὰ στὶς ἐκκλησιὲς ποὺ χτίζουν γιὰ ἐξιλέωσή τους.
Ἔτσι, τὸ παιδί σας, δὲν θὰ ἔχει μὲν μπαμπὰ καὶ μαμά, δὲν θὰ πεῖ ποτὲ αὐτὲς τὶς δύο λέξεις, θὰ ἔχει ὅμως θεῖο καὶ θεῖο, δύο θείους, δύο δῶρα θεϊκά - δὲν εἶναι τυχαία ἡ λέξις.
Μὴν ξεχνᾶς ὅτι γιὰ ὀρφανὸ ἀπὸ γονεῖς θὰ πρόκειται ἀλλὰ ὄχι κι' ἀπὸ Θεό. Τὸ "πρότυπο" μητρὸς τε καὶ πατρός, συχνότατα λέξεις-βρυκόλακες ἀνούσιων προκαταλήψεων, δυστυχῶς, γιὰ τὸ κάθε ὀρφανό, εἶναι μὲ τὸ παραπάνω ἔννοιες στεῖρες νοήματος, σκοπιμότητος, ὀφέλους.
Ἐδῶ ἀνυψώνεται τὸ "θεῖος".
Ἀγνόησε τί λένε οἱ παπάδες, ποὺ τὸ πᾶνε τὸ Γράμμα καὶ λυσσᾶνε νὰ τὸ διαβάζουν καθ' ὁδόν.
Ἀγνόησε ὅσους πολυκατακρίνουν τὶς λεγόμενες, ἐπειδὴ ἔτσι αὐτοὶ θέλουν νὰ τὶς λένε, ἀπὸ κακοήθειά τους, ἰδιαιτερότητες - ἐνῶ εἶναι ἐκφράσεις τῆς φύσεως. Τὶς φθονοῦν ἤ γιατί οἱ ἴδιοι δὲν ἔχουν πέραση σ' αὐτὲς ἤ τὶς φοβοῦνται, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι μᾶλλον ξέροντας τὸ γιατὶ ἤ ὄντας σαχλοτσούτσουνοι.
Ἄχ, δὲν τὰ εἶπε αὐτὰ ὁ Πολώνιος στὸν γυιό του τὸν Λαέρτη [" Ἅμλετ", πρᾶξις Α΄, σκηνὴ 3η], ἄν καὶ τόσο σοφὸς πατέρας. Βλέπεις ἀλλάξαν οἱ καιροί!
Ὅμως θέλω νὰ σοῦ διαβάσω κάτι ἀπὸ τὸν Διονύσιο Σολωμὸ, ποὺ λέει: " - Τὸ ἔθνος πρέπει νὰ μάθει νὰ θεωρεῖ ἐθνικὸ ὅ,τι εἶναι ἀληθινὸ", ποὺ, γιὰ μένα, εἶναι ἡ Μόνη Διαθήκη μας. Νὰ σ' τὸ διαβάσω;
" - Νέοι συμμαθητάδες! μάθετε τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν ἀρετὴ δίχως νὰ ὑπερηφανεύεσθε. Καὶ δὲν θὰ ὑπερηφανευθεῖτε, ἄν ἀληθινὰ μάθετε τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν ἀρετή. Ἀλλὰ μὴ παραχαμηλώσετε ποτὲ τὴν κεφαλή, διότι θὰ εὑρεθοῦν πολλὰ ἄτιμα καὶ ἀχρεῖα χέρια ἕτοιμα νὰ σᾶς πλακώσουν. Ἄν πάλι τολμήσουν οἱ ἄνανδροι νὰ σᾶς ὑβρίσουν γιὰ νὰ σκεπάσουν τοὺς πολλοὺς φόβους, οἱ ὁποῖοι φωλιάζουν μὲς στὴν ψυχή τους, τότε, ναί, σηκώσετε τὴν κεφαλὴ μὲ ὅλη τὴ δύναμι πὤχει καὶ θὰ ἰδῆτε ὅτι θὰ πέση εὐθὺς ἐκείνη ἡ αὐθάδεια, ἐπειδὴ εἶναι μικρόψυχη αὐθάδεια".
..................................................................................μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες".
* * *
Υ.Γ. Ἀφιερωμένο στὰ νέα παιδιὰ μὲ τὶς νέες ἀντιλήψεις.
Υ.Γ. Ἐπειδὴ ἐρωτήθηκα δυὸ τρεῖς φορὲς, τὸ ἀπόσπασμα τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ θὰ τὸ βρεῖτε στὰ προλεγόμενα τοῦ Ἰακώβου Πολυλᾶ, στὸ κεφ. ΙΙ, ποὺ συνοδεύουν τὴν πρώτη καὶ αὐθεντικὴ ἔκδοση τὼν Ἁπάντων τοῦ ποιητοῦ. Πανεύκολο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου