5 Νοεμβρίου 2008, καὶ ὥρα 2:49.

Ξύπνησα γυμνούλης. Κι' ἐκεῖ ποὺ ἔπινα τὸν καφέ μου, τσίτσιδος, ἀνάμεσα στὶς περικοκλάδες τοῦ μπαλκονιοῦ, νά σου μιὰ Κλινοσοφιστεία, ὁλόγυμνη, βιαστική, καὶ μοῦ κάνει:" - Πάω ἐπίσκεψη στὶς "Τύψεις"!*...
Τὴν ρώτησα: " - Καλά, ἔτσι ξεγύμνωτη;...Ένα φῦλλο συκῆς - νά, πάρε κάτι ἀπὸ δῶ... - δὲν ἔχεις νὰ βάλεις;"
Ὁπότε ἔλαβα τὴν ἑξῆς ξεδιάντροπη ἀπάντηση: " - Πάτερ Κλινοσοφιστά! Γεράσαμε καὶ τὸ ρίξαμε στοὺς ἠθικισμούς;...Αὐτές, κυκλοφοροῦν μπὶτ ξεβράκωτες, μέσα κι' ἔξω!..."
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς πᾶντα ἐκδεδυμένες θὰ τὶς βρεῖς, τὶς "Τύψεις", ἀλλὰ νὰ μὲ πεῖ καὶ "πάτερ"..., πάει πολύ!
Ἔστειλα "χαιρετίσματα" καὶ "περιμένω ἀντεπίσκεψη"**.

Κλινοσοφιστεῖες.
Γράφει ὁ   Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

Κάπου, κάπως, πᾶντα ὁ ἔρωτας...

5η δημοσίευση.

1η δημοσίευση στὴν Ἀνοχύρωτη Πόλη, 3 Ἰανουαρίου 2008.

  * Ὁ παπποὺς, ἡ γιαγιὰ καὶ ὁ πατέρας μου!

 
"-------------------------------καὶ ξάπλωσα γυμνούλης μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:

Φιλαρμονικῆς καὶ Φιλελλήνων 2. Καλῶς τὸ ἐννοήσατε: γωνία εἶναι. Μὲ φιλία στὴν ἁρμονία. Λέξη ἑλληνικὴ καὶ παγκόσμια. Καὶ Φιλία γιὰ τοὺς Ἕλληνες. Ἄλλη μία ἀποκλειστικότης.
Καὶ μὲ ποιά φόρτιση ἑνώνονται αὐτοὶ οἱ δύο δρόμοι, αὐτὲς οἱ δύο ὁδοί! Στὴν Κέρκυρα, μωρὲ κουζουλέ, ποὺ ρωτᾶς ποῦ!... Μὲ τὶς 18 φιλαρμονικές της. Καὶ τὴν τρέλλα της καὶ τσὶ καντάδες της.
Στὸν τέταρτο ὄροφο, ἐκεῖ ποὺ θά 'πρεπε νὰ κοιτάξει ὁ Γρηγόριος Ξενόπουλος, νὰ εἴχαμε καὶ τὴν τοπικὴ Στέλλα Βιολάντη. Ἐννοῶ, θεός σ'χωρέσ' την, τὴν Θεοδώρα Μωραΐτη. Ὄχι, δὲν ἦταν ἐκεῖ τὸ σπίτι της. Ἐκεῖ ἔμενε ὁ ἔρωτάς της.
Στὸν τέταρτο ὄροφο, ἄνοιγε τὰ παράθυρά της ἡ κοντέσσα Κωστάντζα καὶ χαιρετοῦσε τὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα, ποὺ τὸν ἔβλεπε πᾶντα προφίλ. Θὰ μποροῦσε νὰ ἔδενε σκοινὶ ἀπὸ τὸ παράθυρό της ὥς τὸ καμπαναριό, ν' ἁπλώνει τὰ ροῦχα της. Θὰ τῆς τὴν ἔκανε τὴν χάρη, ὁ Ἅγιος, νὰ τὸ ἐπιτρέψει, - θρήσκα ἀληθινὴ ἤτανε ἡ κυρά.
Ὥστόσο ἕνας ἔρωτας ἤ σατανὰς μπῆκε στὴ μέση καὶ μ' ἕνα σκουριασμένο ψαλίδι ἔκοψε δεσμοὺς μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς. Ὁ γυιός της, ὁ νεαρὸς Σπυρίδων, τόλμησε καὶ ἐρωτεύτηκε τὴν πρώτη του ἐξαδέλφη - τὴν Θεοδώρα. Δὲν ἤξερε ποιάν ἐρωτεύτηκε ἀλλὰ πάντως ἐκείνην. Ἀλλὰ κι' αὐτή, κοῖτα ποιόν βρῆκε κι' ἀγάπησε! Αὐτόν, ποὺ δὲν ἤξερε ποιός ἦταν.

Ἡ σινιορίνα Μωραΐτη κι' ὁ νεαρὸς κόμης Λὸ Σκόκκο...τοὺς πῆρε καὶ τοὺς σήκωσε. Αὐτή φταίει! Ὄχι, αὐτὸς φταίει! Λάθος, αὐτή! Οἱ κοπέλλες τοῦ 1925 ποὺ κατεβαίνουν ἀπὸ τὸ Κανόνι στὴν Σπιανάδα, πατρός τε καὶ μητρός συνοδευόντων, βλέπουν μόνον κάτω μὴ σκοντάψουν καὶ στρέφουν μόνον πρὸς τὴν καμπάνα ποὺ χτυπᾶ νὰ κάνουν τὸν σταυρό τους. Τὰ ἀγόρια ἀπαγορεύονται διὰ ξαμαλλιάσματος. Σιὸρ Βιολάντης τοὺς χρειάζεται.
Ποῦ τὴν βρῆκε; Ποῦ, πῶς, πότε τὰ κατάφερε καὶ πῆγε καὶ τὸν βρῆκε κτλ κτλ , νὰ σᾶς τὰ ποῦν οἱ κουτσομπόλες, ὄχι ἐγώ. Δὲν εἰδικεύομαι ἐγώ νὰ ξευτελίζω τοὺς ἔρωτες γιὰ χατίρι τῆς προστυχιᾶς σας. Εὐτυχῶς ἡ Θεοδώρα δὲν ἔγινε "φαρμακωμένη" τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ. Τὴν εὐχαριστῶ ποὺ πρωτοφίλησε τὸν πατέρα μου. Οἰκογενειακοὶ ἀχθροὶ οἱ γονεῖς τους. Κοντὸς ψαλμός, τὴν γαμήσανε κι' οἱ δυό τους τὴ ζωή τους. Ἐκείνη ἔμεινε ἀνύπαντρη. Τὴν γνώρισα τὸ 1965 μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πίπη. Ἐκεῖνος, σὰν εἶδε τὰ μαχαίρια, φοβήθηκε προφητικὰ τὸν "Ματωμένο Γάμο" τοῦ Λόρκα, ποὺ ἐστερεῖτο φυσικὰ τῆς μουσικῆς τοῦ Χατζιδάκι (νά, πάλι ἡ ἁρμονία), ἄφησε σύξυλο τὸν δάσκαλό του ζωγράφο, ποὺ τὸν ἀνέλαβε ἀπὸ ἑπτὰ χρονῶ, καί, περιφρονῶντας Ποντικονῆσι, Ἀχίλλειον καὶ δὲν ξέρω κι' ἄν πρόλαβε ν' ἀνάψει κανένα κερὶ στὸν Ἅγιο (ἐγώ γιὰ ἄπιστο τὸν εἶχα), μάννα νὰ τοῦ φωνάζει ἀπὸ τὸ παράθυρο: " - Πίπη!...Πίπη, ποῦ πας;..." Καί, Μαντόνα Σάντα! Μπῆκε στὸ βαπόρο πὲρ ἀντάρε ἴν Ἀτένε. Γιὰ πᾶντα, σέντσα ριτόρνο.

2007. Θεέ μου, ὕστερα ἀπὸ τόσους ἔρωτες, ἀκόμα ζῶ! Χωρὶς ἔρωτα. Καί, Σεπτέμβρη μήνα, ἀνιχνεύω τὰ φαντάσματα.
Φιλαρμονικῆς καὶ Φιλελλήνων 2, γωνία δηλαδή. Ἀνεβαίνω στὸν τέταρτο ὄροφο. Στὴν πόρτα διαβάζω: Εὐάγγελος Δαπέργκολλας. Χτυπῶ, βγαίνει μιὰ κυρία κάπως μεγάλη. Ἡ πόρτα ἐλάχιστα ἀνοιχτή. Ὁ παππούς, ὁ Τζιοβάννι-Μαρία, ἴσως κοιμᾶται...ἴσως τραγουδάει Φίγκαρο στὸν ὕπνο του... Θα βαρέθηκε νὰ περιμένει τὸν ἐγγονό του...
- Ὁρίστε, τί θέλετε;
Θὰ ἦταν ἀνόητο νὰ μὴν ἔχασκε τὸ στόμα της ὅταν μὲ ἄκουσε νὰ τῆς λέω:
- Ήρθα, κυρία μου, ἐδῶ νὰ κλάψω. Ἐδῶ γεννήθηκε ὁ πατέρας μου. Καὶ ἐρωτεύτηκε. Ἀφῆστε με νὰ κοιτάξω λίγο μέσα τὴν πνοή του καὶ νὰ κλάψω. Σᾶς παρακαλῶ!...Ἀνοῖξτε λίγο τὴν πόρτα. Σᾶς εὐχαριστῶ. Μὴ φοβᾶστε, δὲν εἶμαι κακός. Ἐπικίνδυνο εἶναι τὸ νὰ μὴν κλαῖς.
Καὶ σωριάστηκα.
Κανένας ἔρωτας δὲν πεθαίνει πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς.

------------------------------------------------------------------------με χοές στους νεκρούς έρωτες".

(*) Τύψεις, θέμα δικό μου στὸ Φόρουμ.

(**) Ἀναδημοσιεύσεις κειμένων ἀπὸ τὸ ἕνα θέμα στὸ ἆλλο.

* Ἡ φωτογραία εἶναι ἀκριβῶς μὲ πλάτη τὸ σπίτι τοῦ πατλερα μου.