18 Ἰανουαρίου
2013, καὶ ὥρα
7:54.
Ἄφησα νὰ
περάσουν ἀρκετὲς ἡμέρες...
ἀλλὰ πρέπει πιά: ἐμφανίστηκε συμμαθητὴς, 50 χρόνια μετά!
Καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ: Διαμαντὴς Κ.-
Μὲ "πέτυχε" διαβάζοντας σχόλιά μου γιὰ πρωτοσέλιδα ἐφημερίδων.Ἔγιναν διάφορα, ἐπικοινωνήσαμε ξανὰ καὶ ξανὰ.
Ἀπομένει κάτι ἄλλο, ποὺ θὰ τὸ πῶ ἀσφαλῶς: ἡ ἱκανοποίηση πὼς μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια,
ἡ ἐπάνοδος (κανεὶς ἤ καὶ οἱ δύο..."λείπαμε") φαίνεται ἤ (μπορεῖ καὶ νὰ) εἶναι φαεινή.
Ὅλοι μας, ξέχωρα, ἔχουμε τόσο δοκιμαστεῖ... Στὸ Σχολεῖο, ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, ὅ,τι καὶ νὰ ποῦμε, ἤμασταν "ἐξασφαλισμένοι", εἴχαμε τοὺς γονεῖς μας... Ὕστερα ἄρχισε ἡ βιοπάλη μας, ὁ προσωπικὸς ἀγώνας μας κάτι νὰ πετύχουμε νὰ γίνουμε.
Συγκινήθηκε, ὅπως λέει, διαβάζοντας στὸ "γάτα τσέπης, 9 (Κλινοσοφιστεῖες) γιὰ τὴν Σερσεροὺ (νεροκουβαλήστρα στὸ Δουργοῦτι - δὲς καὶ "Μαγικὴ Πόλη"), ποὺ καὶ τὶ δὲν τοῦ θύμισε!... Ἔ, τοῦ ξαναχαρίζω ἐδῶ τὸ ἀγαπημένο μου νεροκουβαλογατάκι:
Ὅλο δικό σου, Διαμαντὴ! ------------------->
Ἀκόμα καὶ δημοσίως καὶ τί δὲν θἄθελα νὰ πῶ στὸν συμμαθητή μου. Ὁπως λόγου χάρη νά:
* μὲ ξαναβρῆκες σὲ μιὰν ἐποχὴ πού, ἐνῶ δὲν ἔχω κλειστεῖ σὲ 4 τοίχους, δὲν θέλω νὰ ξέρω κανέναν,
"τοὺς μισῶ" ὅλους, γιατί εἶναι τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἀξίζει καὶ προτιμῶ, πολλὲς φορὲς, νὰ κοιμᾶμαι ἀπὸ τὶς 8 τὸ βράδυ παρὰ νὰ πάω ἐδῶ ἤ ἐκεῖ·
* νιώθω ἀπέραντο "μίσος" γιὰ τὴν Κοινωνία ὁλόκληρη, ζῶ σὰν Ἄρχοντας, μὲ τὰ λιγώτερα χρήματα ποὺ μπορεῖ ἄνθρωπος νὰ φανταστεῖ ὅτι μπορεῖ νὰ ἔχει ἄλλος ἄνθρωπος,
ναὶ,
καὶ ὅτι τώρα φαίνεται ἡ καταγωγή μου ξεκάθαρα καὶ ἡ Παιδεία μου·
* βρίσκομαι σὲ δεινὴ θέση, ἀπὸ πλευρᾶς ὑγείας, ἀλλὰ δὲν τὸ δείχνω, δὲν μοῦ φαίνεται - ἴσα-ἴσα μοιάζω ὅσο πιὸ εὔχαρις
καὶ σὰν νὰ μὴν τρέχει τίποτα (ὑποφέρω μόνον κλεισμένος μέσα - ποτὲ ἔξω)·
* ζῶ μόνος, ἐπιτέλους, ἄν καὶ προηγήθηκε ἐγκεφαλικὸ στὴν ἰδέα καὶ πράξη πὼς ἔγινα ἐργένης γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ζωή μου πρὶν δύο-τρεῖς μῆνες (δὲν θέλω οὔτε τὴν ἡμέρα νὰ θυμᾶμαι ποὺ μὲ εἶδε, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω, ἡ Βουλγάρα· κι' ἔτρεξε πρόθυμη γιὰ κάθε βοήθεια...)·
* περιφρονῶ κάθε μικροπρεπὲς ἄτομο, τσακώνομαι μὲ ὁποιονδήποτε ἔχει προκαταλήψεις σεξουαλικὲς, φυλετικὲς, κομματικὲς... Δὲν τὸν γλυτώνει τίποτα ἀπὸ τὴν γλώσσα μου, χρυσοσκατόστομος, ὅπου κι' ἄν βρισκόμαστε.
* Ἔχω πολλὰ ἀποθαμένα, μὲ ἀναμνήσεις καὶ "κενὰ" ποὺ ἄφησαν οἱ νεκροὶ (ποὺ πιὰ δὲν γεμίζουν) καὶ
προπαντὸς ὅτι κανένας δὲν μοῦ ζήτησε συγγνώμη, κι' ἄς μοῦ βγάλανε τὰ μάτια,
ἐνῶ ἐγὼ ἔχω ζητήσει συγχώρεση ἐγκαίρως, πρῶτ' ἀπ' ὅλα ἀπὸ τὸν πατέρα μου.
Κι' ἄς μὴν ἔφταιγα.
Ἐκεῖνος ὁ θάνατος, στὰ 19 μου, μοῦ ἔμαθε ὅλον τὸν πόνο τῆς ζωῆς
καὶ ἀκολούθησαν οἱ ἀπανωτὲς καὶ μεγαλύτερες συμφορὲς μου.
Ἀφοῦ ὅμως τὰ κατάφερα κι' ἔφτασα ἀγέραστος στὰ 68+ χρόνια,
μὲ μυαλὸ σίγουρα μοντέρνο ποὺ δὲν τὄχουν οὔτε εἰκοσάρηδες...
ἔ, ἔχω δικαίωμα νὰ ζῶ καὶ λιγάκι ἀνέμελα (ὅσα συμβαίνουν σ' αὐτὸν τὸν καταπροδομένο τόπο μὲ τσουρουφλίζουν - εἶναι τιμή μου ποὺ εἶμαι
Ἕλληνας, μιλῶ Ἑλληνικὰ κι' ἄς ἔχω ἰταλικὸ ἐπώνυμο - ποὺ, ἄν δὲν ἦταν τόσο καλλιτεχνικὸ, θὰ τὸ εἶχα ἀλλάξει),
νὰ πίνω τὸ κρασάκι μου, μόνος, δὲν πειράζει,
ἤ μὲ κάποιον συμμαθητὴ...καθὼς ἐλπίζω.
Δύο ἄλλοι συμμαθητὲς,
ὁ Γιάννης Φωτιάδης, κινηματογραφιστὴς τελικά, σπουδασμένος στὸ Παρίσι, ποὺ εἴχαμε καὶ καθημερινὲς συναντήσεις ἐπὶ χρόνια, πέθανε, μὲ καρκίνο, στὰ 40 τόσα του...
Καὶ ὁ Θανάσης Μαρκολέφας, ποὺ ζωγράφιζε καὶ εἶχα καημὸ νὰ γίνουμε φίλοι, ποτὲ δὲν ἤμασταν, ὅταν στὰ 40 μας κάποιος ἄλλος ἔψαξε καὶ μᾶς βρῆκε μὲ σκοπὸ νὰ συναντηθοῦμε καὶ νὰ τὸ γιορτάσουμε, στὴν Γαργαρέττα, καὶ φυσικὰ πῆγα, ἔμαθα πὼς ὁ Θανάσης εἶχε πεθάνει ἀπὸ μαράζι ποὺ "ἔχασε" τὸ σκυλί του - τόση εὐαισθησία, τέτοιοι ἄνθρωποι τυχαίνει νὰ "μ' ἀρέσουν"!
ἀλλὰ πρέπει πιά: ἐμφανίστηκε συμμαθητὴς, 50 χρόνια μετά!
Καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ: Διαμαντὴς Κ.-
Μὲ "πέτυχε" διαβάζοντας σχόλιά μου γιὰ πρωτοσέλιδα ἐφημερίδων.Ἔγιναν διάφορα, ἐπικοινωνήσαμε ξανὰ καὶ ξανὰ.
Ἀπομένει κάτι ἄλλο, ποὺ θὰ τὸ πῶ ἀσφαλῶς: ἡ ἱκανοποίηση πὼς μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια,
ἡ ἐπάνοδος (κανεὶς ἤ καὶ οἱ δύο..."λείπαμε") φαίνεται ἤ (μπορεῖ καὶ νὰ) εἶναι φαεινή.
Ὅλοι μας, ξέχωρα, ἔχουμε τόσο δοκιμαστεῖ... Στὸ Σχολεῖο, ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, ὅ,τι καὶ νὰ ποῦμε, ἤμασταν "ἐξασφαλισμένοι", εἴχαμε τοὺς γονεῖς μας... Ὕστερα ἄρχισε ἡ βιοπάλη μας, ὁ προσωπικὸς ἀγώνας μας κάτι νὰ πετύχουμε νὰ γίνουμε.
Συγκινήθηκε, ὅπως λέει, διαβάζοντας στὸ "γάτα τσέπης, 9 (Κλινοσοφιστεῖες) γιὰ τὴν Σερσεροὺ (νεροκουβαλήστρα στὸ Δουργοῦτι - δὲς καὶ "Μαγικὴ Πόλη"), ποὺ καὶ τὶ δὲν τοῦ θύμισε!... Ἔ, τοῦ ξαναχαρίζω ἐδῶ τὸ ἀγαπημένο μου νεροκουβαλογατάκι:
Ὅλο δικό σου, Διαμαντὴ! ------------------->
Ἀκόμα καὶ δημοσίως καὶ τί δὲν θἄθελα νὰ πῶ στὸν συμμαθητή μου. Ὁπως λόγου χάρη νά:
* μὲ ξαναβρῆκες σὲ μιὰν ἐποχὴ πού, ἐνῶ δὲν ἔχω κλειστεῖ σὲ 4 τοίχους, δὲν θέλω νὰ ξέρω κανέναν,
"τοὺς μισῶ" ὅλους, γιατί εἶναι τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἀξίζει καὶ προτιμῶ, πολλὲς φορὲς, νὰ κοιμᾶμαι ἀπὸ τὶς 8 τὸ βράδυ παρὰ νὰ πάω ἐδῶ ἤ ἐκεῖ·
* νιώθω ἀπέραντο "μίσος" γιὰ τὴν Κοινωνία ὁλόκληρη, ζῶ σὰν Ἄρχοντας, μὲ τὰ λιγώτερα χρήματα ποὺ μπορεῖ ἄνθρωπος νὰ φανταστεῖ ὅτι μπορεῖ νὰ ἔχει ἄλλος ἄνθρωπος,
ναὶ,
καὶ ὅτι τώρα φαίνεται ἡ καταγωγή μου ξεκάθαρα καὶ ἡ Παιδεία μου·
* βρίσκομαι σὲ δεινὴ θέση, ἀπὸ πλευρᾶς ὑγείας, ἀλλὰ δὲν τὸ δείχνω, δὲν μοῦ φαίνεται - ἴσα-ἴσα μοιάζω ὅσο πιὸ εὔχαρις
καὶ σὰν νὰ μὴν τρέχει τίποτα (ὑποφέρω μόνον κλεισμένος μέσα - ποτὲ ἔξω)·
* ζῶ μόνος, ἐπιτέλους, ἄν καὶ προηγήθηκε ἐγκεφαλικὸ στὴν ἰδέα καὶ πράξη πὼς ἔγινα ἐργένης γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ζωή μου πρὶν δύο-τρεῖς μῆνες (δὲν θέλω οὔτε τὴν ἡμέρα νὰ θυμᾶμαι ποὺ μὲ εἶδε, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω, ἡ Βουλγάρα· κι' ἔτρεξε πρόθυμη γιὰ κάθε βοήθεια...)·
* περιφρονῶ κάθε μικροπρεπὲς ἄτομο, τσακώνομαι μὲ ὁποιονδήποτε ἔχει προκαταλήψεις σεξουαλικὲς, φυλετικὲς, κομματικὲς... Δὲν τὸν γλυτώνει τίποτα ἀπὸ τὴν γλώσσα μου, χρυσοσκατόστομος, ὅπου κι' ἄν βρισκόμαστε.
* Ἔχω πολλὰ ἀποθαμένα, μὲ ἀναμνήσεις καὶ "κενὰ" ποὺ ἄφησαν οἱ νεκροὶ (ποὺ πιὰ δὲν γεμίζουν) καὶ
προπαντὸς ὅτι κανένας δὲν μοῦ ζήτησε συγγνώμη, κι' ἄς μοῦ βγάλανε τὰ μάτια,
ἐνῶ ἐγὼ ἔχω ζητήσει συγχώρεση ἐγκαίρως, πρῶτ' ἀπ' ὅλα ἀπὸ τὸν πατέρα μου.
Κι' ἄς μὴν ἔφταιγα.
Ἐκεῖνος ὁ θάνατος, στὰ 19 μου, μοῦ ἔμαθε ὅλον τὸν πόνο τῆς ζωῆς
καὶ ἀκολούθησαν οἱ ἀπανωτὲς καὶ μεγαλύτερες συμφορὲς μου.
Ἀφοῦ ὅμως τὰ κατάφερα κι' ἔφτασα ἀγέραστος στὰ 68+ χρόνια,
μὲ μυαλὸ σίγουρα μοντέρνο ποὺ δὲν τὄχουν οὔτε εἰκοσάρηδες...
ἔ, ἔχω δικαίωμα νὰ ζῶ καὶ λιγάκι ἀνέμελα (ὅσα συμβαίνουν σ' αὐτὸν τὸν καταπροδομένο τόπο μὲ τσουρουφλίζουν - εἶναι τιμή μου ποὺ εἶμαι
Ἕλληνας, μιλῶ Ἑλληνικὰ κι' ἄς ἔχω ἰταλικὸ ἐπώνυμο - ποὺ, ἄν δὲν ἦταν τόσο καλλιτεχνικὸ, θὰ τὸ εἶχα ἀλλάξει),
νὰ πίνω τὸ κρασάκι μου, μόνος, δὲν πειράζει,
ἤ μὲ κάποιον συμμαθητὴ...καθὼς ἐλπίζω.
Δύο ἄλλοι συμμαθητὲς,
ὁ Γιάννης Φωτιάδης, κινηματογραφιστὴς τελικά, σπουδασμένος στὸ Παρίσι, ποὺ εἴχαμε καὶ καθημερινὲς συναντήσεις ἐπὶ χρόνια, πέθανε, μὲ καρκίνο, στὰ 40 τόσα του...
Καὶ ὁ Θανάσης Μαρκολέφας, ποὺ ζωγράφιζε καὶ εἶχα καημὸ νὰ γίνουμε φίλοι, ποτὲ δὲν ἤμασταν, ὅταν στὰ 40 μας κάποιος ἄλλος ἔψαξε καὶ μᾶς βρῆκε μὲ σκοπὸ νὰ συναντηθοῦμε καὶ νὰ τὸ γιορτάσουμε, στὴν Γαργαρέττα, καὶ φυσικὰ πῆγα, ἔμαθα πὼς ὁ Θανάσης εἶχε πεθάνει ἀπὸ μαράζι ποὺ "ἔχασε" τὸ σκυλί του - τόση εὐαισθησία, τέτοιοι ἄνθρωποι τυχαίνει νὰ "μ' ἀρέσουν"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου