Φωτογραγικὴ μνήμη.
~
Δὲν τὸ ἔχω κἄν.
Κάποτε, μὲ τὸν φίλο μου Δημήτρη, κάναμε πολλὲς συζητήσεις ἐπ' αὐτοῦ.
Γνωρίζαμε ἄνθρωπο ποὺ ἦταν ἀπαραίτητος στὸ θέατρο γιατί θυμόταν αὐτομάτως (σὰν Η/Υ) ὅ,τι κι' ἄν τὸν ρωτοῦσες νὰ σοῦ ἀπαντήσει. Πῶς λέγεται κάποιο ἔργο, ποιός τὸ ἔπαιξε, πότε, ποῦ, πόσα πρόσωπα καὶ σκηνικὰ χρειάζεται, τί φοροῦσε ἡ πρωταγωνίστρια, μὲ ποιόν τἆχε ἐκείνη τὴν ἐποχή, τί γράψανε οἱ κριτικὲς...Αὐτὸς ἀνῆκε πρῶτα στὸ θέατρο Μουσούρη ἀλλὰ ὕστερα τὸν πῆρε ἰσοβίως ἡ Βουγιουκλάκη μαζύ της. Ρόλο τῆς προκοπῆς δὲν ἔπαιξε ποτέ, ἄς ἦταν καὶ πρῶτος κι' ἀσυναγώνιστος ρουφιάνος (καὶ αὐτὸ τὸ ταλέντο δὲν εἶναι ἄσχετο μὲ τὸ θέμα μνήμης· πρέπει νὰ θυμᾶσαι ξεκάθαρες λεπτομέρειες γιὰ νὰ τὶς διαστρέφεις ἀποτελεσματικῶς κατὰ βούλησιν).
Τὸ μέγα καλλιτεχνικὸ μειονέκτημα ποὺ τοῦ βρίσκαμε: παντελὴς ἔλλειψις στοχαστικότητος καὶ ἐσωτερικότητος.
Γιὰ νὰ μάθω τὰ λόγια ἑνὸς ρόλου, ἤμουν ὁ τελευταῖος ἱκανός. Τὸ τί, τὸ πῶς, ἡ ψυχολογία του μονάχα μοῦ ἐξασφάλιζε τὴν μνήμη.