15 Ίουλίου 2011, καὶ ὥρα 7:52....

Je rêve? .
. ἤ...
μόλις εἶδα ὄνειρο;

Εἶδα ἕνα παράξενο ὄνειρο.
Βρισκόμουν σὲ μιὰ παραλία μὲ πολὺ κόσμο ὅπου εἶχε ἀποσυρθεῖ τὸ νερὸ καὶ περιμέναμε, παίζοντας μὲ τὴν ἄμμο, ὥσπου νὰ ξαναγυρίσει.
Ὅλοι, φοροῦσαν μαγιὼ ἐξὸν... ἀπὸ μένα! Κυκλοφοροῦσα ἄνετα παντοῦ ἀκόμα καὶ σὲ ἕνα τεράστιο ξενοδοχεῖο - τὸ Χίλτον; Ἕνας κύριος
μοῦ σύστησε νὰ φορέσω κάτι καὶ τοῦ εἶπα: - Ἔχω ἀφήσει τὰ ροῦχα μου στὴν παραλία, εἶναι μακρυά!...
Μ' ἔστειλε τότε σ' ἕνα φτωχόσπιτο - ἔφυγα τρέχοντας - νὰ ζητήσω ἕνα παντελόνι, ἔστω καὶ φαρδύ μου καὶ μιὰ ζώνη νὰ μὴ...μοῦ πέφτει.
Τότε, εἶδα κάπου τὸν Κωνσταντίνο Π. Καβάφη, σὲ προχωρημένη ἡλικία, καθισμένο σὲ πολυθρόνα καὶ νὰ μοῦ χαμογελᾶ.
- Βρέ! Πῶς σοῦ φαίνομαι; τὸν ρώτησα.
- Τσίφτης! Περπάτα νὰ σὲ χαίρομαι!...
Ἔφτασα τέλος στὸ σπιτάκι. Μιὰ αὐλὴ παληοῦ προσφυγικοῦ.
- Ἄ, καλῶς τὸν γυμνούλη - πῶς ἀπὸ δῶ; Ἔλα, κᾶτσε!...μοῦ εἶπε μιὰ κυρία Σμυρνιὰ ποὺ δὲν τὴν ἔβλεπα!