28 Μαρτίου 2011, καὶ ὥρα 7:56.

~~~~
Κλινοσοφιστεῖες.
Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

..... .........

. Τί εἶναι ἡ ἀγάπη;
-----------------------------------------------------"....καί ξάπλωσα γυμνούλης μέ τό χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:

Πρωὶ-πρωὶ ἄς στίψω τὸ μυαλό μου νὰ βρῶ κι' ἐγὼ κάτι νὰ πῶ γιὰ τὴν Ἀγάπη ποὺ εἶμαι γεμάτος μίσος, κακία, μνησικακακία...Ὤ, νά το: μνησικακία!
Πολὺ χρήσιμη λέξη ποὺ κάθε Ἀγάπη πρέπει νὰ τὴν ἔχει κάπου καταχωνιασμένη στὸ τσαντάκι της γιὰ ὥρα ἀνάγκης.
Δὲν ἀνέχομαι καὶ δὲν ἐπιτρέπω στὸ μυαλό μου ἐξιδανικεύσεις. Οὔτε νὰ παριστάνω τὸν καλό. Φυσικὰ δὲν διακηρύσσω τὴν Ἀγάπη.
Δὲν εἶναι Δόγμα. Ἀκόμα κι' ὅσοι Ἅγιοι κήρυξαν τὴν Ἀγάπη, διαβάζοντάς τους καλλίτερα, βρίσκεις μίσος.
Ἡ Ἀγάπη εἶναι ἕνας αὐθορμητισμὸς κυμάτων τρυφερότητας ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ τὸν πάρεις πίσω ὅταν σοῦ ξεφεύγει.
Δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὸν ἆλλο. Εἶναι δική σου.
Ὁ ἆλλος ἴσως κολακεύεται ἀλλὰ δὲν ὑποχρεώνεται. Μπορεῖ νὰ μὴ σὲ ἀνταγαπήσει ποτέ.
Ἡ Ἀγάπη δὲν ἀντέχεται. Δὲν μπορεῖς νὰ τὴν κρατήσεις, ὅταν τὴν ἔχεις μέσα σου.
Ἡ Ἀγάπη δὲν ἀντέχεται. Δὲν μπορεῖς νὰ τὴν κρατήσεις ὅταν τὴν ἔχεις στὸ χέρι, δῶρο ἀπὸ κάποιον. Κάνεις μιὰ ἔτσι καὶ τὴν πετᾶς. Συχνὰ τὴν ποδοπατᾶς.
Ἡ Ἀγάπη δὲν ἀντέχεται. Δὲν μπορεῖς νὰ τὴν κρατήσεις ὅταν ἡ ἀμφιβολία εἶναι πιὸ δημιουργικὴ κι' ἐφόσον σὲ πάει πιὸ μπροστά, εἶναι καὶ κάτι παγκόσμιο.
Ὅλος ὁ Κόσμος, ὅλο τὸ Μίσος δικό σου.
Ἡ Ἀγάπη δὲν ἀντέχεται. Δὲν μπορεῖς νὰ τὴν κρατήσεις, ὅταν τὴν ἔχεις μέσα σου. Τὴν δίνεις. Ἔ, καί;
Νὰ μὴν τὴν ἔδινες; Θὰ σ' ἔπνιγε.
Ὄχι, δὲν θὰ καταφύγω σὲ λόγια Μεγάλων Ἀνδρῶν (καὶ Γυναικῶν - κι' αὐτὲς τυχαίνει νὰ εἶναι Μεγάλες Γυναῖκες πότε-πότε κι' ἄς...μὴ συμφέρει) γιατὶ δὲν θέλω νὰ χρωστάω.
Ἡ Ἀγάπη, μὲ ἀνταπόκριση, εἶναι μιὰ συμπτωματικὴ ἀσθένεια, μὲ δύο ἀσθενεῖς στὸ ἴδιο κρεβάτι (ἄν εἶναι ἐραστὲς) ἤ σὲ δύο διπλανὲς κλίνες στὸ ἴδιο Σανατόριο. Κάποτε συνέρχεσαι, παίρνεις ἐξιτήριο καὶ γερός, δυνατός, βγαίνεις πάλι στὸ Μίσος.
Γιατί ἡ Κοινωνία εἶναι Μίσος. Μὲ μᾶσκες συμπαθείας ὅπως οἱ μᾶσκες προφυλάξεως ἀπὸ ἰούς.
Μὲ προφυλακτικὸ καλῶν τρόπων, ξεσκίζεις συνειδήσεις κι' ἀπολαμβάνεις ἠδονές. Δὲν σὲ ξέρω, δὲν μὲ ξέρεις.
Ὅσο πιὸ φριχτὸ τόσο πιὸ ἀκμαῖο τὸ ἠθικό! Ἔδωσες καὶ κατάλαβε στὸν ἆλλο ποιὸς εἶσαι σύ.
Βέβαια, ἀναζητεῖς τὴν Ἀγάπη. Δὲν μπορεῖς χωρὶς Ἀγάπη. Ἔχεις φτιάξει καὶ προσχέδιο: γιὰ τὸ πῶς τὴν θέλεις. Βρίσκεις μιά. Δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι; Ἐ, δὲν σοῦ κάνει.
Κάνεις μιὰ ἔτσι καὶ τὴν πετᾶς. Συχνὰ τὴν ποδοπατᾶς.
Δὲν κατάλαβα ποτὲ γιατί ζητᾶμε ὁρισμοὺς τῆς Ἀγάπης, τοῦ "τί θὰ πεῖ Ἀγάπη", τὴν στιγμὴ ποὺ ἔχουμε ἕτοιμους, στὰ χείλη, χίλιους πρωτότυπους Ὕμνους στὸ Μίσος.
Τὸ μίσος ταιριάζει στὶς Κοινωνίες καὶ μοιράζεται ἀφειδῶς στὸν καθένα, χωρὶς καμιὰ καταγραφὴ σὲ κατάστιχα, χωρὶς χρέος κανενὸς πρὸς κανέναν.
Τὸ μίσος ἔγινε δευτέρα φύσις. Ἤ ἦταν ἐξ ἀρχῆς;
Ἀγάπη. Μιὰ διαρκὴς τυραννία: τί ἔκανα στραβό;
Ἀγάπη εἶναι: Φύγε καὶ νὰ μὴ σὲ ξαναδῶ μπροστά μου. Τ' ἀκοῦς; Νὰ μὴ σὲ ξαναδῶ!
Ἀγάπη στοὺς δυστυχεῖς; Προτιμώτερη. Χωρὶς ἀναμονὴ ἀνταπόδοσης; Σοφόν. Γιὰ τὴν Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, μόνον. Ὤ! Καὶ πάλι, δὲν ξέρω - μισῶ τοὺς ἁγίους.
Οἱ ἁμαρτωλοὶ χρειάζονται περισσότερο τὴν Ἀγάπη.
Πρέπει νὰ πεθαίνει κανεὶς μ' ἕνα δάκρυ χαμογελαστό. Κι' ἐκεῖνο τὸ κρεβάτι, στὸ Σανατόριο, ν' ἀνασάνει μύρο πόνου.
------------------------------------------------------------ .....μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες".