17 Αὐγούστου 2010, καὶ ὥρα 8:13.
Re: Θέμου Κορνάρου - Ἅγιον Ὄρος: Οἱ Ἅγιοι χωρὶς μάσκα.
( http://www.scribd.com/doc/12470106/%CE% ... E%9A%CE%91 )

Ὅποτε μᾶς βολεύει, καταφεύγουμε στὸν Νίκο Καζαντζάκη, πού, κατὰ τὰ ἆλλα, εἶναι κομμουνιστής (ὅ,τι χειρότερο!!) καὶ διαδίδουμε ἀκόμη πὼς εἶναι καὶ ἀφορεσμένος. Παγκοσμίως ἀναγνωρισμένος εἶναι, θέλουμε δὲν θέλουμε.
Δὲν ἀποκλείεται κάποιοι μοναχοὶ νὰ εἶναι περίπου "ἅγιοι" ὅπως ὁ Κοσμὰς ὁ Αἰτωλὸς ἤ Πατροκοσμὰς, ὁ ὁποῖος, τὸ 1759, ἐγκατέλειψε τὸ μοναστῆρι καὶ ξεκίνησε περιοδεῖες
στὴν Δυτικὴ καὶ Βόρεια Ἑλλάδα, παρακινῶντας μὲ θέρμη τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς νὰ ἱδρύσουν σχολεῖα. Μέσα σὲ 16 χρόνια, ἵδρυσε πάνω ἀπὸ 100 σχολεῖα. Καὶ παρότρυνε τοὺς γονεῖς νὰ μάθουν τὰ παιδιά τους ἑλληνικά, ὄχι ἀγγλικὰ καὶ ἄλλες μισητὲς γλῶσσες.
Τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο κάποιας Ὑπουργοῦ - νὰ τὸ ποῦμε κι' αὐτό.
Δὲν ξέρω πόσο μεγάλος εἶναι ὁ Καζαντζάκης, σίγουρα ὅμως πάλαιψε μὲ τὴν ψυχή του, ὅπως ἀσφαλῶς φρόντισε καὶ μὲ τὸ παραπάνω τὴν ὑστεροφημία του.
Τὸ θέμα βέβαια εἶναι ἆλλο: οἱ καλόγεροι στεροῦνται τὶς ἀπολαύσεις τῆς δικῆς μας ζωῆς, ἔχουν ὅμως μπίπ μπίπ μπίπ.
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θέλω, ἆλλοι νὰ ζοῦν ἔτσι, προσευχόμενοι, γιὰ τὶς δικές μου ἁμαρτίες!
Συνδικαλιστὲς Ψυχοπατέρες δὲν ζήτησα ποτέ, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ζήτησα. Χαμένος στὸ χάος μπορεῖ νὰ εἶμαι, ἠλίθιος δὲν εἶμαι.
Οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ κόσμου, πολιτικῶς, θρησκευτικῶς, ἀλλοιωτικῶς, καλοπερνᾶνε.
Καὶ τὰ ἴδια τὰ πλήθη, βολοδέρνουν ἀναμένοντας μάταια νὰ ξημερώσει Ἄσπρη Μέρα, Δευτέρα Παρουσία, Ἀλλαγή.
Αὐτὰ ποὺ περιγράφει (πιὸ πάνω) ὁ Καζαντζάκης δὲν τὰ εἶδε μονάχα παρ' ἡμῖν, τὰ εἶδε, μὲ ἄλλα σκηνικὰ καὶ ἄλλα κοστούμια, καὶ σὲ ἀλλόθρησκες μοναχικὲς παραστάσεις.
Ὁ "Οἰδίπους" μὲ συγκινεῖ, εἴτε ὡς τύραννος εἴτε ἐπὶ Κολωνῷ, καὶ τὴν κάθαρσιν τὴν βιώνω. Καὶ ὁ ἠθοποιὸς ξεβάφεται, βγάζει τὴ μάσκα, τὸν ἐπισκέπτομαι καὶ μὲ ρωτάει:
- Πῶς σοῦ φάνηκα;
- Ἄξιος ὁ κόπος σου.
Ἐκρίθη.
Ὅσο γιὰ χρήσιμοι σὲ κάτι, οἱ καλόγεροι, ἄν συναντήσουμε, ποτέ, τὸν Θεὸ, ἀναλαμβάνω νὰ Τὸν ρωτήσω ἐγώ - Αὐτὸς ξέρει.

Υ.Γ.
Δὲν ξέρω τὶ εἴδους σοφιστεία εἶναι αὐτή, πάντως γιὰ σοφιστεία μοιάζει, ἀπούσης - ἀλήθεια, ἀπούσης; - ἔστω τῆς κλίνης. Τελικά, λέω νὰ βάλω:
---------------------------------" ...καὶ ξάπλωσα ἐνδεδυμένος μὲ τὸ χέρι ἀλλοῦ. Ὁπότε κολάστηκα.
καθὼς καί:
............................................................................μὲ χοὲς στὴν ματαιοδοξία".
γιατὶ κάπως πρέπει ὁ Ἄνθρωπος νὰ σωθεῖ.
Θεέ μου!