Μιὰ πνοή...

10 Ἀπριλίου 2015, καὶ ὥρα 7:15.

Θα ηθελα να σε γνωριζω καλυτερα
DIAMANTIS KALAMARAS

To Yanis Lo Scocco
9 Ἀπριλίου καὶ ὥρα 11:15.
Αγαπητε μου Yani σημερα (9-3-15) διαβασα, εκτος των αλλων και μια δημοσιευση σου στο F.Book. Δεν γνωριζα
το πολυσυνθετο των οποιων ικανοτητων - ταλεντων σου. Σ' εσενα διεκρινα ενα ατομο με πολυκυμαντη πλην ομως
πολυ ενδιαφερουσα ζωη. Διαβαζω και δεν πιστευω ολα αυτα που εκανες στο διαβα της ζωης σου, εσυ που σε
θυμαμαι στο δημοτικο ενα πολυ συνεσταλμενο πλην ομως αξιαγαπητο πιτσιρικο. Ισως γ' αυτο εισαι ενας απο τους
ελαχιστους που θυμαμαι απο αυτη την περιοδο της ζωης μου. Φοβαμαι οτι καποιο αστερι απο λαθος του σου
στερησε την αναγνωρισιμοτητα που θα σου επρεπε. Υποσχομαι οχι σε σενα αλλα στον εαυτο μου, συντομα να βρεθω
κοντα σου για να μου μιλας και εγω μονο να σε ακουω. Θα χαρω πολυ να ξανασυναντιθουμε. Διαμαντης Κ.
----
Μήπως τὸ καλλίτερα εἶναι καὶ θλιβερό;
Στὰ 70 μας καὶ κάτι - καὶ νὰ ποὺ...δὲν γνωριζόμαστε ἀκόμα καλά!
Καὶ μοῦ τὸ λὲς σὲ μιὰ στιγμὴ (δὲν εἶναι ἡ μόνη) ποὺ ἀναρωτιέμαι: πόσο χρειάζεται νὰ ζήσει ἕνας ἄνθρωπος ἕναν ἆλλον ἄνθρωπο γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι τὸν γνώρισε, τὸν γνωρίζει, καὶ πάει τελείωσε;
Καὶ ὅμως, τὶς νύχτες, στὸ κρεβάτι μου, μὲ δυὸ γάτες συντροφιά, ποὺ μὲ κοιτάζουν ἀφοσιωμένα καὶ κατάματα, προσέχοντάς με σὰν φύλακες-ἄγγελοί μου, πιὸ πιστὲς κι' ἀπὸ σκυλάκια, ἀναρωτιέμαι: θὰ βρῶ τὸ κουράγιο, ἄν ζῶ κι' αὔριο, νὰ ἀντιμετωπίσω ὅ,τι  κακὸ τύχει νὰ μάθω γιὰ κάποιον, ζωντανὸ ἤ νεκρό, πού, τώρα μὲν δὲν πάει ὁ νοῦς μου, καὶ ὅμως, τότε, μόλις τ' ἀκούσω, θὰ κοντέψει νὰ μοῦ σαλέψει;

Αὐτὸν τὸν "συνεσταλμένο πιτσιρίκο", ὁ χρόνος τὸν ἔκανε "συνεσταλμένο γεράκο", ποὺ δὲν σηκώνει στὸ σπαθί του μύγα, - ὄχι νὰ σταθεῖ, ἀλλὰ οὔτε κἄν νὰ περάσει, οὔτε τὸν φευγαλέον ἴσκιο της δὲν ἀνέχεται. Καὶ ὅμως, θεραπεύω πληγές προσπαθῶντας νὰ δικαιολογήσω.
Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν μὲ ἔβλαψε ἀνεπανόρθωτα, ζῶντας, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀνακάλυψη, μέσῳ μνήμης καὶ μ' ἀναπάντεχα ἀνασκαλέματά της, εἴτε τὰ προκαλῶ ἐγὼ αὐτὰ εἴτε κάποιος ἆλλος ἔρχεται καὶ μοῦ τὰ θυμίζει μὲ "συμπληρώματα", ἐπιπρόσθετες πληγές.
Ψάχνω μὲ ὅλες μου τὶς δυνάμεις τὶς ἆκρες τῆς ἰσορροπίας, γιατὶ δύο πράγματα θὰ μὲ σκοτώσουν πρὶν τῆς ὥρας ποὺ θὰ θέλει ὁ Θεός:
* νὰ χάσω τὸ μυαλό μου (κάτι ποὺ ἔζησα πλάι στὴν μάννα μου τέσσερα χρόνια, μοναδικό θύμα της ἐγώ),
* νὰ χάσω τὸ ἀνάλαφρο περπάτημά μου καὶ νὰ σέρνομαι.
Τότε, ὅποιος καὶ νὰ μὲ σκοτώσει στ' ἀληθινά, χάρη θὰ μοῦ κάνει.
Ὁ Θεὸς νὰ βάλει τὸ χέρι Του.

Κάποτε, ὀνειρευόμουνα ἕνα τέτοιο τέλος μου: σ' ἕνα κρεβάτι ξαπλωμένος, μὲ κλειστὰ τὰ μάτια, νὰ νιώσω κάποιο χέρι ἀγαπημένο νὰ μὲ χαϊδεύει, νὰ τ' ἀνοίξω, νὰ θαμπώσω ἀπὸ θεία εὐχαριστία ὅτι μ' ἀγαπᾶνε καὶ νὰ πνιγῶ στὰ δάκρυα χωρὶς ἐπιστροφή.
Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ βέβαια, δὲν θὰ εἶμαι σὲ θέση νὰ σιγουρευτῶ ὅτι ἔτσι ἔγινε, κατὰ τὸ θέλημά μου. Ἀλλά, τὸ θέλω.
Δὲν τὸ βλέπω ὅμως στὶς ρεαλιστικὲς ἐνοράσεις μου.
Θὰ μὲ βροῦν, ποιός ξέρει, πόσες μέρες μετά...

Τέλος πάντων, νὰ ξέρεις, βιογραφικῶς, πώς: ἐξ ἀρχῆς κάνω ὅ,τι θὰ ἤθελα νὰ γίνω, μὲ τὶς δυνατότητες ποὺ ἔχω ἤ ἀνακαλύπτω ὅτι ἔχω. Κανεὶς μας δὲν ξέρει ποτὲ τί κρύβουμε μέσα μας, καλὸ ἤ κακό.
Ἀνασύρω τὰ καλά, μολονότι, συχνά, ὑπερασπιζόμενος τὸ ἀρεστό, δείχνω κακὸς κι' ἀνάποδος, ἄξιος μίσους καὶ περιφρονήσεως.
Οἱ ἄνθρωποι δὲν ξέρουν ὅτι τὸ θεάρεστο δὲν εἶναι δεδομένο, δὲν ὑπάρχει σὲ κανόνες, σὲ καμία Γραφή.
Ἡ ἀγωνία ὅλων τῶν ἀνθρώπων ποὺ συγγράφουν, εἶναι ἡ εὐλογημένη ἄφεση.
Τὸ κάθε καλὸ π' ἀνακαλύπτουμε, μὲ πολλὴ προσπάθεια μέσα μας, εἶναι ἕνα μόλις ἐκμαιευόμενο βρέφος, ποὺ θέλει κάθε προφύλαξη καὶ στοργή. Καὶ ἐνῶ ἐσὺ ξέρεις τὴν ἐρωτικὴ λατρεία ποὺ τὸ γέννησε, ἡ κακία τῶν ἄλλων βλέπει σ' αὐτὸ ἕνα νόθο, ἕνα μπάσταρδο. Νομίζεις ἔτσι γιὰ πλάκα καταδίκασαν τὸν Σωκράτη; Γιὰ νὰ τὸν ἐμπορεύονται δυόμισυ χιλιάδες χρόνια μετὰ οἱ ἀνίεροι;
Ἔχεις ἀντιληφθεῖ τί ἀσέλγειες πέφτουν σωρηδὸν στὴν μνήμη τοῦ Καβάφη;
Πιστεύεις πὼς τυχαῖα ἀποκεφαλίσανε τὴν προτομὴ τοῦ Σολωμοῦ στὸν Ἐθνικὸ Κῆπο;
Ἔκανα παρενθετικὰ αὐτὲς τὶς νύξεις, μὲ συγχωρεῖς. Οἱ περισσότεροι θὰ μὲ ποῦν καὶ ἀφελὴ καὶ ψώνιο γι' αὐτά. Οὐδόλως μὲ ἐνοχλεῖ.

Μπορεῖ νὰ ἔχεις γράψει τόμους καὶ τόμους Ποίησης, Θεατρικῶν Ἔργων, Φιλοσοφίας, Λογοτεχνίας..., νὰ νομίζεις χιλιάδες φορὲς πὼς εἶδες Φῶς, ἀλλὰ ποῦ πῆγε ὁ Οἱδίπους μετὰ τὸν Κολωνό δὲν θὰ δεῖς καὶ δὲν θὰ μάθεις ποτέ, οὔτε κι' ἄν λάμψεις φεύγοντας.
Κάθε ἄνθρωπος εἶναι καὶ μιὰ μοναχικὴ πνοὴ ποὺ βγαίνει καὶ χάνεται.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.