Περίεργες εὐχὲς γιὰ τὸν Κανούργιο Χρόνο.

24 Δεκεμβρίου 2013, καὶ ὥρα 9:00.

ἄν κάτι περιττὸ δὲν θέλει νὰ χαθεῖ
μᾶλλον περέλειψαν νὰ τὄχουν σιχαθεῖ.

Μέ τὸν Νέο, ποὺ θὰ μᾶς εὕρει, Κακὸ Χρόνο,
θέλω, μαζύ σας, νὰ πάψω νὰ μουτρώνω·
νὰ χαμογελῶ, σὰν βλάκας, χωρὶς λόγο,
μπὰς κι' ἀπ' τ' ἀποφάγια σας, στὴν τράκα, τρώγω
κἅνα ψωμάκι βουτηγμένο στὸ λάδι
(σὰν σκυλὶ προσμένοντας κι' ἕνα σας χάδι).

Νὰ ταπεινωθῶ, νὰ κλάψω, νὰ ζητήσω
ἀλλοῦ - κι' ὄχι ἐκεῖ ὁποὺ κοιμᾶμαι - νὰ οὐρήσω.
Τόσες καὶ τόσες γωνιὲς ἔχουν οἱ δρόμοι!...
Ἆλλο ν' ἀκοῦς τὰ κάλαντα κι' ἆλλο τρόμοι
νὰ ροχαλίζουν μὲς τὴν ἱερὴ παγωνιὰ
(σὰν ψυχή, τὸ στομάχι στρίβει κι' ἀγωνιᾶ).

Ἀνέκαθεν δὲν εἶχα τοῦτο τὸ χάλι·
μάννα μὲ βύζαξε, παππὰς μὲ ἔχει ψάλει,
μ' ὄνειρα, κι' ἐγώ, κι' ἐλπίδες μεγάλωσα
καὶ ἁμαρτίες, ἐν προσευχαῖς, μὲ δάκρυα μπάλωσα...
Ὅμως δὲν εἶδα 'κόμη ὀλίγην ἀγάπη.
Κάθε φιλί, μὲ τὸν καιρὸν, ἐξετράπη

κι' ἔγινε φίδι στὸν λαιμό, ποὺ μέ ζώνει!...
Μὲ νανούριζε κάποτε τὸ τριζόνι.
Ἀνάβετε τσιγάρο κι' ἀλλοῦ κοιτᾶτε,
- τὸ ξέρω, δὲν σᾶς ἀρέσει νὰ σκιρτᾶτε·
γι' αὐτὸ... νὰ κι' ἐγώ: ταπεινῶς χαιρετῶ σας!
(Ἀπώλεια πενιχρᾶς τινος συνιστώσας).
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.