Ἄν καὶ πιστεύω πὼς γεννήθηκα θεατρίνος, δὲν ἔχω μίαν ἰδιότητα τῶν
ἠθοποιῶν, ποὺ δὲν ξέρω ἄν εἶναι καὶ κακή στὸ τέλος-τέλος: ἀδιαφορῶ γιὰ
τὶς φωτογραφίες. Ὅσες ὑπάρχουν, κάμποσες, ἐρασιτεχνικὲς κυρίως, εἶναι
γιατί θεατὲς μᾶς φωτογράφιζαν καὶ...μᾶς τὶς ἔδιναν.
Καμιὰ φορά, στενοχωριέμαι ποὺ δὲν ἔχω ἔστω ἕνα στιγμιότυπο ἀπὸ Αίγαίας (<Θησέας καὶ Μινώταυρος>) ἤ Ἡρακλῆς (<Ἡρακλῆς> ) ἤ Χατζηαβάτης (<Καραγκιόζης δάσκαλος>) ἤ Πέτρος Δικέλας (<Καραγκιόζης> Θεοδώρου Συναδινοῦ) ἤ Καρδινάλιος (<Δὸν Καμίλο>), Στέφανος (<κυρία Βεράντη>) κ.ἄ. πολλὰ πρόσωπα ποὺ ἔπαιξα... Βέβαια στὸ μυαλό μου ὑπάρχουν τὰ βιώματα αὐτὰ ἀνεξίτηλα. Θυμᾶμαι καὶ ποὺ κάθε μέρα ἡ μόνη μου ἔγνοια ἦταν νὰ παίξω καλλίτερα. Ὁ κόσμος μοῦ τὸ ἀναγνώριζε παντοῦ καὶ μὲ τὸ παραπάνω. Οἱ συνάδελφοι; Νὰ μοῦ βγάλουν τὰ μάτια, οἱ 4 στοὺς 5.
Εἴπαμε: ἀδιαφορῶ γιὰ τὶς φωτογραφίες. Ναί. Ἀλλὰ δὲν εἶμαι, ἀκόμα καὶ τώρα, κανένας...ἄσχημος! Π.χ. ὁ Θανάσης Βέγγος ζήλευε τὸ...στυλάκι μου (κι' ἐγὼ τὴν ἀξία του).
Ἔχει ἰδιαίτερη σημασία ποὺ δὲν ἔγινα διάσημος;
Τρία μεγάλα ἐμπόδια:
* ἡ ἀρρώστεια τῆς μητέρας μου στὴν ὁποία ἀφοσιώθηκα, ἀφοῦ πρῶτα ἐπὶ 2 καὶ χρόνια, τὴν ἔπαιρνα μαζύ μου στὸ θέατρο καὶ στὶς περιοδεῖες, γιατί δὲν εἶχα ποῦ νὰ τὴν ἀφήσω, ὥσπου ἔμεινα στὸ σπίτι ἀκυρώνοντας κάθε δουλειά μου, καὶ μεταφράζοντας μόνον·
* εἶμαι καὶ ἤμουν καὶ θὰ εἶμαι ὑπερήφανος. Συστηνόμουν γιὰ δουλειὰ ἀλλὰ δὲν παρακαλοῦσα, δὲν ἔπεφτα στὰ πόδια, δὲν ἔγλειφα, δὲν ρουφιάνευα...
* ἆντρες καὶ γυναῖκες μοῦ ρίχνονταν μὲ τὸν ἀηδιαστικώτερο τρόπο. Ἔ, λοιπόν, στὸ Θέατρο βγῆκα γιὰ ἄλλους λόγους, ὄχι γιὰ ἀρσενικὴ πουτάνα. Αὐτὸ τὸ πλήρωσα πανάκριβα ἀλλὰ ἔχω ἀντοχὲς καὶ ἀπόθεμα νὰ πληρώσω. Ἡ ἐρωτικὴ ζωή μου εἶναι δική μου, δὲν τὴν ἐξευτελίζω, δὲν τὴν πουλάω, δὲν τὴν μαγαρίζω. Δὲν μοῦ ἔλειψαν οὔτε οἱ ἔρωτες οὔτε οἱ χάρες. Οὔτε τὰ προσόντα!
Ἔ, τὰ γεράματά μου νἆναι καλά, τὸ μυαλουδάκι μου καὶ ἡ πέννα μου.
Ἄς κλείσω μὲ τὴν σπουδαιότερη ἀνάμνησή μου:
Α΄ τάξη, 99ο Δημοτικὸ Σχολεῖο Ἀθηνῶν,
Λυσιμαχίας 17 & Φωτομάρα, Ἀθήνα - Νέος Κόσμος.
Τὸ ἴδιο σχολεῖο μεταφέρθηκε τώρα (πάλι) κοντά μου:
Ὑγείας 11Α΄, Ἅγιος Παντελεήμων.
Στὴν Λαχειοφόρο Ἀγορὰ λοιπόν, ποὺ ἔγινε πρὶν τὰ Χριστούγεννα, τότε, κέρδισα ἕνα μελανοδοχεῖο καὶ ἕναν κονδυλοφόρο.
Καὶ ἡ διευθύντριά μας, μὲ χάιδεψε στὸ κεφάλι καὶ εἶπε:
- Νά το! Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι τὸ Λὸ Σκοκκάκι μας θὰ γίνει ἄνθρωπος τῶν γραμμάτων.
Ἀκόμα καμαρώνω γιὰ κείνη τὴν στιγμή!
Καμιὰ φορά, στενοχωριέμαι ποὺ δὲν ἔχω ἔστω ἕνα στιγμιότυπο ἀπὸ Αίγαίας (<Θησέας καὶ Μινώταυρος>) ἤ Ἡρακλῆς (<Ἡρακλῆς> ) ἤ Χατζηαβάτης (<Καραγκιόζης δάσκαλος>) ἤ Πέτρος Δικέλας (<Καραγκιόζης> Θεοδώρου Συναδινοῦ) ἤ Καρδινάλιος (<Δὸν Καμίλο>), Στέφανος (<κυρία Βεράντη>) κ.ἄ. πολλὰ πρόσωπα ποὺ ἔπαιξα... Βέβαια στὸ μυαλό μου ὑπάρχουν τὰ βιώματα αὐτὰ ἀνεξίτηλα. Θυμᾶμαι καὶ ποὺ κάθε μέρα ἡ μόνη μου ἔγνοια ἦταν νὰ παίξω καλλίτερα. Ὁ κόσμος μοῦ τὸ ἀναγνώριζε παντοῦ καὶ μὲ τὸ παραπάνω. Οἱ συνάδελφοι; Νὰ μοῦ βγάλουν τὰ μάτια, οἱ 4 στοὺς 5.
Εἴπαμε: ἀδιαφορῶ γιὰ τὶς φωτογραφίες. Ναί. Ἀλλὰ δὲν εἶμαι, ἀκόμα καὶ τώρα, κανένας...ἄσχημος! Π.χ. ὁ Θανάσης Βέγγος ζήλευε τὸ...στυλάκι μου (κι' ἐγὼ τὴν ἀξία του).
Ἔχει ἰδιαίτερη σημασία ποὺ δὲν ἔγινα διάσημος;
Τρία μεγάλα ἐμπόδια:
* ἡ ἀρρώστεια τῆς μητέρας μου στὴν ὁποία ἀφοσιώθηκα, ἀφοῦ πρῶτα ἐπὶ 2 καὶ χρόνια, τὴν ἔπαιρνα μαζύ μου στὸ θέατρο καὶ στὶς περιοδεῖες, γιατί δὲν εἶχα ποῦ νὰ τὴν ἀφήσω, ὥσπου ἔμεινα στὸ σπίτι ἀκυρώνοντας κάθε δουλειά μου, καὶ μεταφράζοντας μόνον·
* εἶμαι καὶ ἤμουν καὶ θὰ εἶμαι ὑπερήφανος. Συστηνόμουν γιὰ δουλειὰ ἀλλὰ δὲν παρακαλοῦσα, δὲν ἔπεφτα στὰ πόδια, δὲν ἔγλειφα, δὲν ρουφιάνευα...
* ἆντρες καὶ γυναῖκες μοῦ ρίχνονταν μὲ τὸν ἀηδιαστικώτερο τρόπο. Ἔ, λοιπόν, στὸ Θέατρο βγῆκα γιὰ ἄλλους λόγους, ὄχι γιὰ ἀρσενικὴ πουτάνα. Αὐτὸ τὸ πλήρωσα πανάκριβα ἀλλὰ ἔχω ἀντοχὲς καὶ ἀπόθεμα νὰ πληρώσω. Ἡ ἐρωτικὴ ζωή μου εἶναι δική μου, δὲν τὴν ἐξευτελίζω, δὲν τὴν πουλάω, δὲν τὴν μαγαρίζω. Δὲν μοῦ ἔλειψαν οὔτε οἱ ἔρωτες οὔτε οἱ χάρες. Οὔτε τὰ προσόντα!
Ἔ, τὰ γεράματά μου νἆναι καλά, τὸ μυαλουδάκι μου καὶ ἡ πέννα μου.
Ἄς κλείσω μὲ τὴν σπουδαιότερη ἀνάμνησή μου:
Α΄ τάξη, 99ο Δημοτικὸ Σχολεῖο Ἀθηνῶν,
Λυσιμαχίας 17 & Φωτομάρα, Ἀθήνα - Νέος Κόσμος.
Τὸ ἴδιο σχολεῖο μεταφέρθηκε τώρα (πάλι) κοντά μου:
Ὑγείας 11Α΄, Ἅγιος Παντελεήμων.
Στὴν Λαχειοφόρο Ἀγορὰ λοιπόν, ποὺ ἔγινε πρὶν τὰ Χριστούγεννα, τότε, κέρδισα ἕνα μελανοδοχεῖο καὶ ἕναν κονδυλοφόρο.
Καὶ ἡ διευθύντριά μας, μὲ χάιδεψε στὸ κεφάλι καὶ εἶπε:
- Νά το! Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι τὸ Λὸ Σκοκκάκι μας θὰ γίνει ἄνθρωπος τῶν γραμμάτων.
Ἀκόμα καμαρώνω γιὰ κείνη τὴν στιγμή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου