4 Ἰουλίου 2012, καὶ ὥρα 4:01.

...

Ἐδῶ Διάπλασις.

(Αὐτὸς ἦταν, κάποτε, ὁ τίτλος ραδιοφωνικῆς ἐκπομπῆς, μὲ τούς:
Νέστορα Μάτσα - Κώστα Ἀσημακόπουλο,
δυὸ ὑπέροχες φωνὲς.
Καὶ σκέφτηκα νὰ ἀναδημοσιεύσω μερικὲς ἀπὸ τὶς τότε συνεργασίες μου στὴν "Διάπλασιν τῶν Παίδων", μὲ τὸ ψευδώνυμο Μικρὸς Λογοτέχνης.
Νὰ θυμίσω πὼς ὅλα τὰ κείμενα τῶν ψευδωνυμομάχων δημοσιεύονταν ὕστερα ἀπὸ ἔγκριση καὶ κριτικὴ τῆς Διαπλάσεως (Νέστορας Μάτσας). (Κείμενα, ἐδῶ, 3ο καὶ 4ο).
* Θὰ συνεχίσω ν' ἀντιγράφω συνεργασίες μου ἀπὸ τὸν τόμο τῆς Διαπλάσεως τοῦ 1958. Ὄχι γιατί τάχα εἶναι καλὲς. Βρισκόμαστε στὰ ἐντελῶς πρῶτα δημοσιεύματά μου, ἐντελῶς ἀρχάριος, στὰ 14 μου χρόνια. Τὸ πρόβλημα ἦταν ἐξαιρετικὰ βαρύ. Μέχρι πρὶν λίγον καιρὸ δὲν μποροῦσα νὰ γράψω... οὔτε δυὸ ἀράδες μόνος μου κάποιαν Ἔκθεση!
Ὅσες ἦταν νὰ γραφοῦν στὸ σπίτι, μοῦ τὶς ἔγραφε ἡ ἐξαδέλφη μου Ἑλένη! Ἕξη χρόνια μεγαλύτερη, καλὴ μαθήτρια ἀλλὰ χωρὶς ἴχνος ταλέντου στὸ γράψιμο. Ἀπὸ μένα ὅμως χίλιες φορὲς προτιμώτερη!!
Ὅσες Ἐκθέσεις γράφονταν μέσα στὴν τάξη, ἔ... τότε δὲν ἔγραφα τίποτα! Παρέδιδα λευκὴ κόλλα χαρτί! Μέχρι πρὶν λίγο, ἤμουν μόνον ζωγράφος, μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ πατέρα μου, ποὺ ἐπιδινόταν
στὸ γυναικεῖο γυμνὸ καὶ ἰδανικό! Βέβαια, ἐγὼ ζωγράφιζα Παναγίες, λουλούδια... καὶ μπαίνανε ὅλα στὸ Γραφεῖο τῶν δασκάλων, στοὺς τοίχους.
Στὴν Ἔκθεση ἤμουν στοῦρνος, - πόσο πιὸ ἁπλὰ νὰ τὸ πῶ;
Τί συνέβαινε;
Τώρα πιὰ κι' ἀπὸ καιρὸ ξέρω τί.

* Τὸ γράψιμο μοῦ θύμιζε θέατρο. Ὅ,τι πιὸ "καταραμένο" στὸν κύκλο μας. Τὸ πρῶτο παρατσοῦκλι ποὺ μοῦ κολλήσανε, στὰ 4 μου, "θεατρίνος" κι' ἔχω φάει θρυλικὸ ξύλο, ἀμέτρητα σβουριχτὰ χαστούκια, εἰρωνεῖες καὶ προσβολὲς γιὰ τὸ ὅτι ὑποκρινόμουν πρόσωπα καὶ καταστάσεις στοὺς δρόμους καὶ παντοῦ, διανθίζοντάς τα μὲ ἔξαλλα χορευτικά, κυρίως μᾶμπο καὶ τᾶνγκο!

* Ἀνακάλυψα τὴν "Διάπλασι" ἀναζητῶντας τὸ "Ἑλληνόπουλο, ὁ Θησαυρὸς τῶν Παιδιῶν", ποὺ πρώτη μου φορὰ θὰ ὁμολογήσω τώρα, μοῦ φαινόταν καλλίτερο. Εἶχε κάτι τόμους ἡ Μάρθα, ἀπὸ τὸν πατέρα της ποὺ ἦταν βιβλιοδέτης - μοῦ ἔδενε ἀργότερα καὶ τοὺς τόμους τῆς Διαπλάσεως. Ἐκεῖ μὲ εἶχε γοητεύσει ὅσο τίποτα ἡ "Τρικυμία" τοῦ Σαίξπηρ, σὲ μυθιστορηματικὴ διασκευὴ Μανώλη Σκουλούδη.

Ὅμως, δὲν γινόταν ἀλλοιῶς. Ἔπρεπε νὰ ἀρέσω στὴν Διάπλασι - τὸ Ἑλληνόπουλο δὲν ἔβγαινε πιά.

* Πῶς νὰ ἀρέσεις ὅμως γράφοντας - ὕστερα ἀπὸ μιὰ ζωὴ ἀνάξιος στὸ γράψιμο - καὶ μάλιστα γράφοντας "παιδιάστικα", ὅταν ἔφτασες ἐδῶ μὲ ἰταλικὲς ταινίες καὶ ραδιοφωνικὸ θέατρο ποὺ συνάρπαζαν...προχωρημένα μυαλά;

* Ναὶ ἀλλὰ πῶς συνέβη καὶ ὁ Γιάννης Σιδέρης εἶχε πεῖ, πρὶν ἀνακαλύψω τὴν Διάπλασι, πὼς ἀνακάλυψε σὲ μένα ἕνα τεράστιο(!) λογοτεχνικὸ ταλέντο;!
Ὤχ! Πρέπει νὰ πῶ κι' ἄλλην ἱστορία:
~~~~~Στὴν Α΄τάξη Γυμνασίου εἶχα ἀντιγράψει ἀπὸ τὸ βιβλίο "Πῶς θὰ πετύχετε στὸ Γυμνάσιο" μίαν Ἔκθεση μὲ τὸ νὶ καὶ μὲ τὸ σῖγμα καὶ σήκωνα τὸ χέρι μου νὰ τὴν διαβάσω σίγουρος πὼς θἄπαιρνα ἄριστα. Ἀλλὰ τὴν τελευταία στιγμὴ ὁ Σιδέρης σήκωσε τὸν διπλανό μου.
- Ὕστερα ἐσύ, παιδί μου! μοῦ εἶπε.
Αὐτὸ ἤτανε! Ὁ Σιδέρης, ὁ πιὸ γλυκὸς ἄνθρωπος ποὺ ἔχω γνωρίσει, μόνο ποὺ δὲν πλάκωσε στὸ ξύλο τὸν συμμαθητή μας:
- Μὲ πέρασες γιὰ τόσο ἠλίθιο, νὰ μὴν ξέρω ἀπὸ ποῦ ἔκλεψες τὴν Ἔκθεση αὐτή; κτλ.
Ἦταν ἡ ἴδια ἡ δική μου!!!
- Σήκω ἐσύ, παιδί μου, μοῦ εἶπε.
Ἀλλὰ τότε χτύπησε τὸ κουδοῦνι! Στὸ μεταξύ, δὲν γλύτωσα: κατουρήθηκα ἐπάνω μου. Ὅλη ἡ τάξη ἔσκασε στὰ γέλοια. Ὁ Σιδέρης μοῦ εἶπε:
- Καλά, ἐσὺ τὴν ἄλλη φορὰ...
Καὶ ἀναστήθηκα μέσα ἀπὸ τὰ κάτουρά μου.
- Μὴ φύγετε. Ἡ ἑπόμενη Ἔκθεση θὰ εἶναι ἡ ἑξῆς: θὰ φανταστεῖτε πὼς εἶστε μεγάλοι στὴν ἡλικία καὶ κάποιαν στιγμὴ θυμόσαστε τὰ παιδικά σας χρόνια... κτλ.
Αὐτὸ ἦταν! Κλείστηκα στὸ σαλόνι τῆς θείας μου (ἦταν πιὸ μεγάλο τὸ σπίτι τους) καὶ ἔγραψα τὴν πρώτη..."ἀριστουργηματική μου" Ἔκθεση γιὰ νὰ ἀρέσω στὸν Σιδέρη. Ἄμ, ποὺ δὲν ἦταν καθόλου παιδική, οὔτε μαθητικὴ, οὔτε κατάλληλη γιὰ ἀνηλίκους! ἀλλὰ... ἕνας Νίκος Τσιφόρος - ποὺ...ΔΕΝ τὸν "συμπαθοῦσα"! ... - θἄλεγες ὅτι βγῆκε ἀπὸ μέσα μου καὶ αὐτὸ ἦταν;
Ὅταν στὸ ἑπόμενο μάθημα διάβασα τὶς “ἀναμνήσεις” τῶν παιδικῶν μου χρόνων, μόνο ποὺ σεισμὸς δὲν ἔγινε. Χίλιες καὶ μία ἀνορθογραφίες καὶ ἕνα μοναδικὸ ταλέντο βρῆκε σὲ μένα ὁ μέγιστος ἐκεῖνος Διδάσκαλός μας. Ὁ μέγιστος πλατωνικός μου ἔρωτας.

* Ἄντε τώρα νὰ πιεστεῖς νὰ γράφεις παιδικὰ, παιδιάστικα, παιδοπρεπῶς, σὰν καλὸ παιδί.
Δὲν τὰ κατάφερα ποτὲ νὰ εἶμαι “καλὸ παιδί”. Ὅμως στὴν Διάπλασι τῶν Παίδων ὀφείλω πολλά. Γι' αὐτὴν ζοῦσα κι' αὐτὴν ἀνάπνεα χρόνια.

Μὲ τιθάσευσε στὴν ὀρθογραφία, στὸ καθαρὸ γράψιμο, στὸ νὰ χορτάσω τὸ ὄνομά μου δημοσιευμένο καὶ ν' ἀποκτήσω καὶ τοὺς πρώτους μου θαυμαστές!
Ἦταν πολύτιμα τὰ καταναγκαστικὰ ἐκεῖνα χρόνια στὴν Παιδικότητα.
Καὶ μᾶλλον μ' ἔμαθαν νὰ εἶμαι κοντὰ στὰ παιδιά.
* * *
Τὸ Ροδοπέταλο.
Τεῦχος 18, 18 Ὀκτωβρίου, τόμος 1958 Β΄.
Τὸ "Ροδοπέταλο" ἦταν μία Διαπλασοπούλα ποὺ μόλις εἶχε πεθάνει.

Ἀνοίγοντας τὸ " Ἄλμπουμ", σταμάτησα σὲ μιὰ σελίδα ποὺ ἦταν ζωγραφισμένο ἕνα τριαντάφυλλο. Ἀπὸ κάτω ὑπῆρχαν ἴχνη ἀπὸ κάποιο πραγματικὸ φῦλλο.
Στὸ ἴδιο μέρος ὑπῆρχε κι' ἕνας λεκές.
Δάκρυσα, καθὼς ἀντίκρυσα αὐτὴ τὴ σελίδα καὶ στὸ μυαλό μου πέρασε ἡ τρυφερὴ ἐκείνη ἱστορία τοῦ ΡΟΔΟΠΕΤΑΛΟΥ:
"Εἶχα βγεῖ πρωὶ στὴν αὐλὴ, γιὰ νὰ ποτίσω. Καθὼς πότιζα, τὸ βλέμμα μου ἔπεσε στὴν τριανταφυλλιά. Ἄφησα τὸ λάστιχο κι' ἔτρεξα κοντά της. Ἔσκυψα καὶ μύρισα τὸ μικρὸ τριανταφυλλάκι.
"Κάτι μ' ἔκανε νὰ τ' ἀγαπήσω καὶ κάθε μέρα τὸ πότιζα μὲ ἰδιαίτερη χαρά. Πῶς στόλιζε τὸν καταπράσινό μου κῆπο τὸ μικρὸ ἐκεῖνο τριανταφυλλάκι! Ἦταν τὸ βασιλόπουλο κι' οἱ πρασινάδες οἱ αὐλικοί του. Σκορποῦσε τὴν εὐωδιά του σὰν τὸ αἰώνιο χαμόγελο τοῦ ἀγγέλου!...
"Μιὰ μέρα, ὅμως, τὸ εἶδα μὲ πεσμένα τὰ φῦλλα. Ἡ καρδιά μου ρίγησε, καθὼς τὸ εἶδα σ' ἐκείνη τὴν κατάσταση. Ἔσκυψα καὶ πῆρα ἕνα πέταλό του, τὸ μεγαλύτερο καὶ τ' ὀμορφότερο. Τὸ χάιδεψα στὴ φούχτα μου γιὰ πολλὴ ὥρα. Ὕστερα κοίταξα καὶ τ' ἀδελφάκια του. Ἦταν ὅλα μαραμένα.
" Ἕνα δάκρυ κύλησε στὸ μάγουλό μου. Τὸ ὡραῖο ἐκεῖνο τριαντάφυλλο εἶχε πεθάνει; Πότε κιόλας; Γιατί ἡ μοίρα θέλησε νὰ μοῦ τὸ πάρη; Τί τῆς ἔφταιξα; Ὅλα ὅμως τὰ παράπονά μου ἦταν χαμένα. Μὲ ἀργὸ βῆμα πῆγα στὸ δωμάτιό μου. Ἄνοιξα τὸ " Ἄλμπουμ" καὶ τὸ ἔβαλα κάτω ἀπὸ τὸ τριαντάφυλλο ποὺ εἶχα ζωγραφίσει μόνος μου.
"Κάθε φορὰ ποὺ τὸ ἀνοίγω, θυμᾶμαι τὴν ἱστορία τοῦ Ρόδου, ποὺ δὲ θὰ τὴν ξεχάσω ποτέ".
Μικρὸς Λογοτέχνης.
* * *

Θέλω κι' ἐγώ...
Τεῦχος 26, 20 Νοεμβρίου, τόμος 1958 Β΄

Θέλω κι' ἐγὼ νἄχω φτερὰ, σὰν τὰ μικρὰ πουλάκια! Θέλω νὰ μὲ μάθουν νὰ πετῶ!
Νὰ τρέχω ὅπου κι' αὐτά! Νὰ κάνουμε τὶς ἴδιες τρέλλες. Νὰ γνωρίσω κόσμο, νὰ χαροποιήσω ὅλον τὸν κόσμο μὲ τὴ γλυκειὰ φωνή μου!
Νὰ πετῶ ἀπὸ κλαρὶ σὲ κλαρί, καὶ ἡ φωνή μου νὰ γίνεται ὅλο καὶ γλυκύτερη. Νὰ μαγεύω καὶ νὰ σκορπίζω χαρὰ στοὺς δυστυχισμένους, νὰ δίνω θᾶρρος στὰ ἡρωικὰ βασιλόπουλα, ποὺ ψάχνουν γιὰ τὴ μαγεμένη βασιλοπούλα.
Ἄχ! Πῶς θἄθελα νὰ πετοῦσα κι' ἐγὼ σὰν τὰ πουλιὰ, - γιατί ὅμως δὲν ἔχω κι' ἐγὼ φτερὰ; Μήπως κι' ἐγὼ δὲν ἔχω ψυχὴ σὰν αὐτὰ τὰ ἄκακα πουλάκια; Μήπως δὲν νοιάστηκε ὁ Θεὸς καὶ γιὰ μένα; Ὅμως γιατί; Λένε πὼς ὁ Θεὸς φροντίζει γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλες. Ἴσως νὰ μὴν πρέπη νὰ εἶμαι κι' ἐγὼ πουλί. Ἴσως αὐτὰ ποὺ τὰ νομίζω εὐτυχισμένα νὰ εἶναι δυστυχισμένα.
Ἄχ, τρελλὴ σκέψη! Δὲ θέλω νὰ γίνω πουλί. Θέλω μόνο νὰ θαυμάζω τὰ πουλιὰ καὶ νὰ μοιράζομαι μ' αὐτὰ μόνο τὴν εὐτυχία.
Μικρὸς Λογοτέχνης.