28 Ἰουνίου 2012,
καὶ ὥρα 6:28.
Πολὺ ἀγαπητέ,
κ. Νέστορα Μάτσα,
ἄνοιξα ἕναν τόμο τῆς Διαπλάσεως τῶν Παίδων,
ὅπως ἔτυχε νὰ ἀνασύρω κάποιον ἀπὸ τὴν βιβλιοθήκη μου, ἔτος 1958, τόμος Β΄,
βρῆκα μιὰ κριτική σου, κατὰ τύχη... ὄχι πολὺ κολακευτικὴ γιὰ μένα, αὐτὴν στὸ τεῦχος 8, 26 Ἰουλίου:
" Ἔκανα ἀρκετὲς διορθώσεις στὴ συνεργασία σου, ΜΙΚΡΕ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ, γιὰ νὰ τὴ δημοσιεύσω καὶ νὰ μὴν...παραπονιέσαι. Προσπάθησε ὅμως ἀκόμη!"
(Ἀφοροῦσε τὰ " Ἄγρια καὶ τὰ ἥμερα τῆς Διαπλάσεως").
Ἄφησέ με νὰ βρῶ ἄλλη μιά, τὴν πρώτη ποὺ θὰ τύχει, -----> 30 Αὐγούστου, ἴδιος τόμος, τεῦχος 13.
" Ἀγαπητέ μου, ΜΙΚΡΕ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ, ἐγκρίνω τὸ " Ἔφυγες". Τὰ πρῶτα "θεατρικὰ ἔργα" γράφτηκαν στὴν Ἰαπωνία, ὅπου ὑπῆρχε παλαιότατη θεατρικὴ παράδοση. Σ' εὐχαριστῶ γιὰ τὰ καλά σου λόγια".
(Θὰ ἀντιγράψω τὸ κείμενο ποὺ μοῦ ἐνέκρινες παρακάτω).
Πρὶν λίγα χρόνια, καθόσουν στὴν πρώτη σειρὰ καὶ παρακολουθούσαμε μιὰν θεατρικὴ παράσταση.
Στὸ διάλειμμα, ἦρθα κοντά σου, καὶ σχεδὸν γονατιστά, σοῦ συστήθηκα:
- Εἶμαι ὁ Μικρὸς Λογοτέχνης!...
Εἶχα μιὰ διάθεση νὰ σοῦ φιλήσω τὸ χέρι, τὸ κατάλαβες καὶ...μὲ μάλωσες!
- Ἔχετε γράψει τόσα χρόνια, τόσες κριτικὲς, τόσες καθοδηγήσεις γιὰ μένα... Ὅταν τὸ 1958 γνώρισα τὴν Διάπλαση, ζοῦσα πιὰ μόνον γιὰ τὴν Διάπλαση, ζοῦσα μόνον γιὰ νὰ γράφω, νὰ στέλνω σὲ σᾶς κάθε ἑβδομάδα κι' ἕνα κείμενό μου. Ἔγινα ὁ χειρότερος μαθητὴς ἀπὸ σχεδὸν πρῶτος ποὺ ἤμουν.
Μόνον ἡ Λογοτεχνία μὲ ἔνοιαζε. Ὁ Γιάννης Σιδέρης ἦταν ὁ "χειροπιαστὸς" δάσκαλός μου, ἐσεῖς ὁ "ἀόρατος" (κανεὶς δὲν μᾶς ἔλεγε, ἐμᾶς τῶν Διαπλασόπουλων, ποιός ἔγραφε τὶς κριτικὲς καὶ ποιός ἐνέκρινε τὰ κείμενά μας γιὰ τὴν Σελίδα Συνεργασίας Ἀναγνωστῶν).
Ἤσασταν τὸ ἰδανικό μου, αὐτὸς ποὺ ἔπρεπε νὰ κατακτήσω γράφοντας.
Ἰδιαίτερα αὐστηρὸς μαζύ μου - ὅλο ἀκατάλληλα γιὰ νέους βρίσκατε τὰ κείμενά μου... - ἀλλὰ καὶ στοργικός, λέγατε πώς: ἔχω σαφὲς δραματικὸ ταλέντο στὸ γράψιμο - καὶ δημοσιεύατε μὲ ἐνθουσιασμὸ ὅ,τι σᾶς ἔστελνα ποὺ νὰ ἦταν "κατάλληλο" καὶ καλό!
Χρόνια καὶ χρόνια, ὥς καὶ μετὰ τὸ Στρατιωτικὸ, ἀπὸ τὰ 14 μου, ἤθελα τὴν ἔγκρισή σας. Μοῦ ἄρεσε ποὺ ἦταν "ἀνώνυμη" ἀκόμα κι' ὅταν σᾶς "ἀποκαλύψαμε", μάθαμε δηλαδὴ ποιός ἤσασταν!
Δὲν εἶναι εὔκολο - καὶ γιατί νὰ ἦταν; - νὰ ξεχάσεις τὰ ἐφηβικά σου χρόνια. Καὶ τοὺς Διδασκάλους σου [ροπαντός.
Πρὶν λίγο, ἔμαθα ὅτι πέθανες, στὰ 82 σου χρόνια. Ἀπὸ καιρὸ πιὰ δὲν μιλῶ σὲ κανέναν στὸν πληθυντικό.
Νέστορα Μάτσα: Ὁ μετανάστης (1965), ==== http://www.youtube.com/watch?v=F2823WHkXAs
Καὶ μὲ τί δὲν ἔχεις ἀσχοληθεῖ.
Καὶ ἆλλα βιβλία, ἀμέτρητα. Καὶ ταινίες, καὶ ντοκυμανταίρ. Μὲ τὴν ὑπέροχη φωνή σου. Σὲ θυμᾶμαι καὶ στὴν Ραδιοφωνικὴ ἐκπομπὴ: Ἐδῶ Διάπλασις!...
Ὅλη ἡ μαγεία σὲ φωνὴ (μαζὺ καὶ ὁ συνεργάτης σου Κώστας Ἀσημακόπουλος) καὶ περιεχόμενο. Τότε δὲν ὑπῆρχε κασετόφωνο, - τί κρίμα!...
Δὲν θ' ἀναφερθῶ στὸ βιογραφικό σου, ἀφοῦ εἶναι τόσο εὔκολο νὰ τὸ βρεῖ κανείς.
Ὄχι, δὲν θὰ πῶ πὼς τάχα "μοῦ στοίχισε ὁ χαμός σου" κι' ὅλα αὐτὰ τὰ γελοῖα ποὺ ἀκούγονται στὶς κηδεῖες. Ἦρθε ἡ ὥρα σου. Ἀφοῦ σὲ μιὰν ὁλόκληρη ζωὴ ἔκανες τὸ ἰδανικὸ καθῆκον σου.
Ἡ κηδεία σου θὰ γίνει τὸ Σάββατο 30 Ἰουνίου, στὶς 11 τὸ πρωί, ἀπὸ τὸ Νεκροταφεῖο τῆς Καισαριανῆς.
Ἡ οἰκογένειά σου παρακαλεῖ ἀντὶ στεφάνων νὰ δοθοῦν τὰ χρήματα στὰ παιδικὰ χωριὰ S.O.S.
Θὰ προσπαθήσω νὰ ἔρθω κι' ἐγώ. Θὰ εἶμαι στὴν ἄκρη. Μπορεῖ καὶ νὰ σέ δῶ, γιὰ τελευταία φορά.
Ὥσπου νὰ πεθάνω ὅμως θὰ σ' ἔχω στὴν καρδιά μου, μετὰ τὸν Γιάννη Σιδέρη.
Εἶστε οἱ δυό μου ἅγιοι. Ποὺ δὲν χρειάζεται νὰ σταυροκοπηθῶ μπροστά σας. Νὰ βελτιώσω τὸ γράψιμό μου, αὐτὸ σᾶς ὑπόσχομαι. Κι’ αὐτὴ τὴν εὐλογία σας θέλω.
Μὲ τὴν ἀνάμνησή σου,
μένω πιστὸς,
Μικρὸς Λογοτέχνης,
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,
Κλινοσοφιστὴς.
~~~~
~~
~~~~
Ἐδῶ Διάπλασις.
(Αὐτὸς, ἦταν, κάποτε, ὁ τίτλος ραδιοφωνικῆς ἐκπομπῆς, μὲ τούς:
Νέστορα Μάτσα - Κώστα Ἀσημακόπουλο,
δυὸ ὑπέροχες φωνές.
Καί, σκέφτηκα νὰ ἀναδημοσιεύσω μερικὲς ἀπὸ τὶς τότε συνεργασίες μου στὴν "Διάπλασιν τῶν Παίδων", μὲ τὸ ψευδώνυμο Μικρὸς Λογοτέχνης.
Νὰ θυμίσω πὼς ὅλα τὰ κείμενα τῶν ψευδωνυμομάχων δημοσιεύονταν ὕστερα ἀπὸ ἔγκριση καὶ κριτικὴ τῆς Διαπλάσεως (Νέστορας Μάτσας). (Κείμενο, ἐδῶ, 2ο).
Ἔφυγες ζητῶντας.
Τὸ θυμᾶμαι πολὺ καλὰ κεῖνο τὸ πρωινὸ ποὺ μὲ πλησίασες ἄφοβα σ' ἐκείνη τὴ συνοικία τῆς Καλλιθέας. Μοῦ ἔδωσες τὴν εὐκαιρία νὰ σὲ πιάσω, μὴ καταλαβαίνοντας πὼς αὐτὸ ποὺ ἔκανα δὲν ἦταν δίκαιο.
Ἤσουν γιὰ μένα τὸ πιὸ χαριτωμένο σπουργιτάκι στὸν κόσμο. Ἤμουν εὐτυχισμένος ποὺ σὲ κρατοῦσα στὴ φούχτα μου, χωρὶς καθόλου νὰ ζητᾶς νὰ μοῦ φύγης... Γιὰ νὰ εἶσαι ἀσφαλισμένο, σ' ἔβαλα στὸ κλουβὶ μὲ τὴν καρδερίνα. Ἐκείνη σὲ τσιμποῦσε ἄγρια κι' ἐσὺ προσπαθοῦσες νὰ γλυτώσης ἀπ' τὴ μανία της. Σ' ἄφησα ἐλεύθερο καὶ μισοπεθαμένο στὸ δωμάτιό μου. Σοῦ ἔριχνα κεχρὶ καὶ ἐσύ, μὲ κωμικὰ πηδήματα, τσιμποῦσες τὴ μοναδική σου τροφή. Παίξαμε ὧρες πολλὲς μαζύ, ἀλλὰ φαίνεται πὼς μὲ βαρέθηκες καὶ μοῦ τό 'σκασες.
Προσπάθησα νὰ σὲ πιάσω, ἀλλὰ ὅλος ὁ κόπος μάταιος. Δὲν ἤσουν πιὰ τὸ ἀγαθὸ σπουργιτάκι, ποὺ ἀφήνει νὰ τὸ πιάσουν ἐλεύθερα οἱ ἄνθρωποι.
Ἔφυγες ζητῶντας, ναί, ζητῶντας αὐτὸ ποὺ σοῦ ἀφαίρεσα, τὴ μητρικὴ στοργή, μιὰν ἄλλη ζεστασιά, τὴν ἐλευθερία σου.
Ἀλλὰ πῶς νὰ τὴ βρῆς; Τώρα ἦταν ἀργὰ καὶ ἤσουν πολὺ μικρὸ γιὰ τέτοιες περιπέτειες. Τὰ μάτια μου βούρκωσαν, γιατί κατάλαβα τὸ σφᾶλμα μου.
Ψάχνω νὰ σὲ βρῶ νὰ σοῦ ζητήσω συγγνώμη ἀλλὰ δὲν εἶσαι πουθενά.
Ἀγαπητά μου πουλάκια, ποὺ πετᾶτε ἀπὸ κλαδὶ σὲ κλαδί, ἄν δῆτε κανένα σπουργιτάκι, ζητῆστε του νὰ σᾶς πῆ τὴν ἱστορία του καὶ ἄν μοιάζη μ' αὐτὴ ποὺ σᾶς λέω, πῆτε του χίλια συγγνώμη ἀπὸ τὸν...
Μικρὸ Λογοτέχνη.
30.8.1958
.......... .......... .......... .......... .......... .......... .......... .......... .......... .......... .......... ..........
Πολὺ ἀγαπητέ,
κ. Νέστορα Μάτσα,
ἄνοιξα ἕναν τόμο τῆς Διαπλάσεως τῶν Παίδων,
ὅπως ἔτυχε νὰ ἀνασύρω κάποιον ἀπὸ τὴν βιβλιοθήκη μου, ἔτος 1958, τόμος Β΄,
βρῆκα μιὰ κριτική σου, κατὰ τύχη... ὄχι πολὺ κολακευτικὴ γιὰ μένα, αὐτὴν στὸ τεῦχος 8, 26 Ἰουλίου:
" Ἔκανα ἀρκετὲς διορθώσεις στὴ συνεργασία σου, ΜΙΚΡΕ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ, γιὰ νὰ τὴ δημοσιεύσω καὶ νὰ μὴν...παραπονιέσαι. Προσπάθησε ὅμως ἀκόμη!"
(Ἀφοροῦσε τὰ " Ἄγρια καὶ τὰ ἥμερα τῆς Διαπλάσεως").
Ἄφησέ με νὰ βρῶ ἄλλη μιά, τὴν πρώτη ποὺ θὰ τύχει, -----> 30 Αὐγούστου, ἴδιος τόμος, τεῦχος 13.
" Ἀγαπητέ μου, ΜΙΚΡΕ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ, ἐγκρίνω τὸ " Ἔφυγες". Τὰ πρῶτα "θεατρικὰ ἔργα" γράφτηκαν στὴν Ἰαπωνία, ὅπου ὑπῆρχε παλαιότατη θεατρικὴ παράδοση. Σ' εὐχαριστῶ γιὰ τὰ καλά σου λόγια".
(Θὰ ἀντιγράψω τὸ κείμενο ποὺ μοῦ ἐνέκρινες παρακάτω).
Πρὶν λίγα χρόνια, καθόσουν στὴν πρώτη σειρὰ καὶ παρακολουθούσαμε μιὰν θεατρικὴ παράσταση.
Στὸ διάλειμμα, ἦρθα κοντά σου, καὶ σχεδὸν γονατιστά, σοῦ συστήθηκα:
- Εἶμαι ὁ Μικρὸς Λογοτέχνης!...
Εἶχα μιὰ διάθεση νὰ σοῦ φιλήσω τὸ χέρι, τὸ κατάλαβες καὶ...μὲ μάλωσες!
- Ἔχετε γράψει τόσα χρόνια, τόσες κριτικὲς, τόσες καθοδηγήσεις γιὰ μένα... Ὅταν τὸ 1958 γνώρισα τὴν Διάπλαση, ζοῦσα πιὰ μόνον γιὰ τὴν Διάπλαση, ζοῦσα μόνον γιὰ νὰ γράφω, νὰ στέλνω σὲ σᾶς κάθε ἑβδομάδα κι' ἕνα κείμενό μου. Ἔγινα ὁ χειρότερος μαθητὴς ἀπὸ σχεδὸν πρῶτος ποὺ ἤμουν.
Μόνον ἡ Λογοτεχνία μὲ ἔνοιαζε. Ὁ Γιάννης Σιδέρης ἦταν ὁ "χειροπιαστὸς" δάσκαλός μου, ἐσεῖς ὁ "ἀόρατος" (κανεὶς δὲν μᾶς ἔλεγε, ἐμᾶς τῶν Διαπλασόπουλων, ποιός ἔγραφε τὶς κριτικὲς καὶ ποιός ἐνέκρινε τὰ κείμενά μας γιὰ τὴν Σελίδα Συνεργασίας Ἀναγνωστῶν).
Ἤσασταν τὸ ἰδανικό μου, αὐτὸς ποὺ ἔπρεπε νὰ κατακτήσω γράφοντας.
Ἰδιαίτερα αὐστηρὸς μαζύ μου - ὅλο ἀκατάλληλα γιὰ νέους βρίσκατε τὰ κείμενά μου... - ἀλλὰ καὶ στοργικός, λέγατε πώς: ἔχω σαφὲς δραματικὸ ταλέντο στὸ γράψιμο - καὶ δημοσιεύατε μὲ ἐνθουσιασμὸ ὅ,τι σᾶς ἔστελνα ποὺ νὰ ἦταν "κατάλληλο" καὶ καλό!
Χρόνια καὶ χρόνια, ὥς καὶ μετὰ τὸ Στρατιωτικὸ, ἀπὸ τὰ 14 μου, ἤθελα τὴν ἔγκρισή σας. Μοῦ ἄρεσε ποὺ ἦταν "ἀνώνυμη" ἀκόμα κι' ὅταν σᾶς "ἀποκαλύψαμε", μάθαμε δηλαδὴ ποιός ἤσασταν!
Δὲν εἶναι εὔκολο - καὶ γιατί νὰ ἦταν; - νὰ ξεχάσεις τὰ ἐφηβικά σου χρόνια. Καὶ τοὺς Διδασκάλους σου [ροπαντός.
Πρὶν λίγο, ἔμαθα ὅτι πέθανες, στὰ 82 σου χρόνια. Ἀπὸ καιρὸ πιὰ δὲν μιλῶ σὲ κανέναν στὸν πληθυντικό.
Νέστορα Μάτσα: Ὁ μετανάστης (1965), ==== http://www.youtube.com/watch?v=F2823WHkXAs
Καὶ μὲ τί δὲν ἔχεις ἀσχοληθεῖ.
Καὶ ἆλλα βιβλία, ἀμέτρητα. Καὶ ταινίες, καὶ ντοκυμανταίρ. Μὲ τὴν ὑπέροχη φωνή σου. Σὲ θυμᾶμαι καὶ στὴν Ραδιοφωνικὴ ἐκπομπὴ: Ἐδῶ Διάπλασις!...
Ὅλη ἡ μαγεία σὲ φωνὴ (μαζὺ καὶ ὁ συνεργάτης σου Κώστας Ἀσημακόπουλος) καὶ περιεχόμενο. Τότε δὲν ὑπῆρχε κασετόφωνο, - τί κρίμα!...
Δὲν θ' ἀναφερθῶ στὸ βιογραφικό σου, ἀφοῦ εἶναι τόσο εὔκολο νὰ τὸ βρεῖ κανείς.
Ὄχι, δὲν θὰ πῶ πὼς τάχα "μοῦ στοίχισε ὁ χαμός σου" κι' ὅλα αὐτὰ τὰ γελοῖα ποὺ ἀκούγονται στὶς κηδεῖες. Ἦρθε ἡ ὥρα σου. Ἀφοῦ σὲ μιὰν ὁλόκληρη ζωὴ ἔκανες τὸ ἰδανικὸ καθῆκον σου.
Ἡ κηδεία σου θὰ γίνει τὸ Σάββατο 30 Ἰουνίου, στὶς 11 τὸ πρωί, ἀπὸ τὸ Νεκροταφεῖο τῆς Καισαριανῆς.
Ἡ οἰκογένειά σου παρακαλεῖ ἀντὶ στεφάνων νὰ δοθοῦν τὰ χρήματα στὰ παιδικὰ χωριὰ S.O.S.
Θὰ προσπαθήσω νὰ ἔρθω κι' ἐγώ. Θὰ εἶμαι στὴν ἄκρη. Μπορεῖ καὶ νὰ σέ δῶ, γιὰ τελευταία φορά.
Ὥσπου νὰ πεθάνω ὅμως θὰ σ' ἔχω στὴν καρδιά μου, μετὰ τὸν Γιάννη Σιδέρη.
Εἶστε οἱ δυό μου ἅγιοι. Ποὺ δὲν χρειάζεται νὰ σταυροκοπηθῶ μπροστά σας. Νὰ βελτιώσω τὸ γράψιμό μου, αὐτὸ σᾶς ὑπόσχομαι. Κι’ αὐτὴ τὴν εὐλογία σας θέλω.
Μὲ τὴν ἀνάμνησή σου,
μένω πιστὸς,
Μικρὸς Λογοτέχνης,
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,
Κλινοσοφιστὴς.
~~~~
~~
~~~~
Ἐδῶ Διάπλασις.
(Αὐτὸς, ἦταν, κάποτε, ὁ τίτλος ραδιοφωνικῆς ἐκπομπῆς, μὲ τούς:
Νέστορα Μάτσα - Κώστα Ἀσημακόπουλο,
δυὸ ὑπέροχες φωνές.
Καί, σκέφτηκα νὰ ἀναδημοσιεύσω μερικὲς ἀπὸ τὶς τότε συνεργασίες μου στὴν "Διάπλασιν τῶν Παίδων", μὲ τὸ ψευδώνυμο Μικρὸς Λογοτέχνης.
Νὰ θυμίσω πὼς ὅλα τὰ κείμενα τῶν ψευδωνυμομάχων δημοσιεύονταν ὕστερα ἀπὸ ἔγκριση καὶ κριτικὴ τῆς Διαπλάσεως (Νέστορας Μάτσας). (Κείμενο, ἐδῶ, 2ο).
Ἔφυγες ζητῶντας.
Τὸ θυμᾶμαι πολὺ καλὰ κεῖνο τὸ πρωινὸ ποὺ μὲ πλησίασες ἄφοβα σ' ἐκείνη τὴ συνοικία τῆς Καλλιθέας. Μοῦ ἔδωσες τὴν εὐκαιρία νὰ σὲ πιάσω, μὴ καταλαβαίνοντας πὼς αὐτὸ ποὺ ἔκανα δὲν ἦταν δίκαιο.
Ἤσουν γιὰ μένα τὸ πιὸ χαριτωμένο σπουργιτάκι στὸν κόσμο. Ἤμουν εὐτυχισμένος ποὺ σὲ κρατοῦσα στὴ φούχτα μου, χωρὶς καθόλου νὰ ζητᾶς νὰ μοῦ φύγης... Γιὰ νὰ εἶσαι ἀσφαλισμένο, σ' ἔβαλα στὸ κλουβὶ μὲ τὴν καρδερίνα. Ἐκείνη σὲ τσιμποῦσε ἄγρια κι' ἐσὺ προσπαθοῦσες νὰ γλυτώσης ἀπ' τὴ μανία της. Σ' ἄφησα ἐλεύθερο καὶ μισοπεθαμένο στὸ δωμάτιό μου. Σοῦ ἔριχνα κεχρὶ καὶ ἐσύ, μὲ κωμικὰ πηδήματα, τσιμποῦσες τὴ μοναδική σου τροφή. Παίξαμε ὧρες πολλὲς μαζύ, ἀλλὰ φαίνεται πὼς μὲ βαρέθηκες καὶ μοῦ τό 'σκασες.
Προσπάθησα νὰ σὲ πιάσω, ἀλλὰ ὅλος ὁ κόπος μάταιος. Δὲν ἤσουν πιὰ τὸ ἀγαθὸ σπουργιτάκι, ποὺ ἀφήνει νὰ τὸ πιάσουν ἐλεύθερα οἱ ἄνθρωποι.
Ἔφυγες ζητῶντας, ναί, ζητῶντας αὐτὸ ποὺ σοῦ ἀφαίρεσα, τὴ μητρικὴ στοργή, μιὰν ἄλλη ζεστασιά, τὴν ἐλευθερία σου.
Ἀλλὰ πῶς νὰ τὴ βρῆς; Τώρα ἦταν ἀργὰ καὶ ἤσουν πολὺ μικρὸ γιὰ τέτοιες περιπέτειες. Τὰ μάτια μου βούρκωσαν, γιατί κατάλαβα τὸ σφᾶλμα μου.
Ψάχνω νὰ σὲ βρῶ νὰ σοῦ ζητήσω συγγνώμη ἀλλὰ δὲν εἶσαι πουθενά.
Ἀγαπητά μου πουλάκια, ποὺ πετᾶτε ἀπὸ κλαδὶ σὲ κλαδί, ἄν δῆτε κανένα σπουργιτάκι, ζητῆστε του νὰ σᾶς πῆ τὴν ἱστορία του καὶ ἄν μοιάζη μ' αὐτὴ ποὺ σᾶς λέω, πῆτε του χίλια συγγνώμη ἀπὸ τὸν...
Μικρὸ Λογοτέχνη.
30.8.1958
.......... .......... .......... .......... .......... .......... .......... .......... .......... .......... .......... ..........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου