Ἀπό: Κλινοσοφιστεῖες καί ὄχι μόνον.

12 Ἰουνίου 2017, καὶ ὥρα 9:00. 
 
Θέμα: Ἰσλαμικὴ πρακτικὴ σὲ σχολεῖο!!!!

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε: Οὔτε συζήτηση.
-
Ἔχω κάνει ἐξόχως πολὺ θέατρο σὲ σχολεῖα - καὶ μάλιστα καὶ ξεχωριστά, μὲ
μαθητές ὡς...ἠθοποιούς. Συνολικὰ πλέον τῶν 1.600.- παραστάσεων.
ΧΩΡΙΣ ὑποστήριξη Ὑπουργείων καὶ τὰ τοιαῦτα. Εἰδικὰ τὸ Πολιτισμοῦ, θἆταν ‘΄α ἀστεῖο νὰ τὸ παρακαλοῦσα καὶ νὰ τὸ ἔγλειφα! Δὲν ὑπῆρξα κανενὸς δοῦλος.

Δὲν θὰ δίδασκα, ἀνέβαζα, ποτὲ ἔργο ποὺ ἔχει προπαγάνδα κάθε λογῆς.

Ἡ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ εἶναι ἰδανικὸ κι' αὐτὴν μεταδίδω ἀπὸ τὴν ἀρχὴ κι’ ὥς τὸ τέλος τῆς ζωῆς μου.
Βασισμένος στὴν Ἱστορία μας π.χ. , θὰ παρουσίαζα καὶ ἕναν ἤ δύο Τούρκους,
ὄχι σὰν τέρατα ἀλλὰ μὲ ὅλα τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ἀλαζονείας τοῦ τυράννου, ὅσο γίνεται πιὸ πιστὰ στὴν εἰκόνα τους (1821), γιὰ νὰ φανεῖ ἡ διαφορὰ καὶ ὁ ρόλος τους, νὰ ἐπισημανθεῖ ὅμως, ἔτσι, τὸ δίκηο τῶν ξεσηκωμένων Ἑλλήνων καὶ ἄλλων λαῶν ποὺ ξεσηκώθηκαν.
Ἐννοεῖται πὼς θἄθελα νὰ φαινόταν κι' ὁ ρόλος τοῦ προδότη - Ἕλληνα ἄς ποῦμε. Ποτὲ δὲν θὰ ξεχνοῦσα ὅ,τι τιποτένιο. Μόνο ποὺ θὰ τὄδινα στὴν ἐπιμελημένη δοσολογία τῆς διδαχῆς. Στὰ Σχολεῖα, ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον διδάσκουμε.

Στὰ καλὰ καθούμενα, μὲ κείμενο "φιλειρηνικῶν" προδιαθέσεων, νὰ δείχνω ναζιστές, δικτάτορες, κατακτητὲς..., δὲν θὰ τὄκανα ποτέ, ἰδιαίτερα σὲ Σχολεῖο ὅπου ἐκπαιδεύονται ψυχὲς καὶ μυαλά. Μοιάζω νὰ λέω τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια. Μᾶλλον θἄθελα νὰ μποροῦσα νὰ ταρακουνήσω ἀνευθύνους ποὺ τὸ παίζουν ἁρμόδιοι.

Υ.Γ. Σὲ ζητήματα θρησκευτικὰ ὑπῆρξα ἀκόμα πιὸ πολὺ προσεκτικός. Στὴν "Μαίρη Πόππινς τῶν Ἀθηνῶν", στὴν σκηνὴ τῆς Ἀναστάσεως, ὁρίστε ἡ σημείωση τοῦ
κειμένου μου ποὺ τηρήθηκε στὸ ἀκέραιο:

Πράξη τρίτη.
[Στήν ἐκκλησία. Πᾶσχα. Μπαίνει ὁ Καπνοδοχοκαθαριστής μὲ λαμπάδα, κάνει τόν σταυρό του, ὀρθόδοξα. Ἀργότερα πλησιάζει δυό-τρεῖς θεατές, σάν νά εἶναι γνώριμοι ἤ συγγενεῖς του, γιά τό "Χριστός Ἀνέστη" (ψιθυριστά). Πᾶντα μέ ἐπισημότητα καί κατάνυξη. Σὲ λίγο μπαίνουν οἱ Μαίρη Πόππινς, Ζωίτσα, καὶ Πιπίνος. ἐπίσημα ντυμένοι, μέ λαμπάδες.
Ἀπό τήν ἀρχή ἀκούγεται - σιγὰ-σιγὰ δυναμώνει - τὸ χορωδιακό: "Inneggiamo,
il Signor non è morto" ἀπὸ τὴν "Καβαλερία Ρουστικάνα" (Μαρία Κάλλας). (...)]
Καλλιτεχνικῇ ἀδεία, ἔβαλα μουσικὴ μεγαλειώδη, ἰταλική, νὰ δημιουργήσω
ἀτμόσφαιρα θρησκευτικοῦ μεγαλείου, ἀλλὰ ἡ ὅλη συμπεριφορὰ τῶν Προσώπων
ἦταν Ὀρθόδοξη, γιατί ζοῦμε στὴν Ἑλλάδα. Καὶ δύο εἰκόνες, ἦταν κι' αὐτὲς ὀρθό-
δοξες. Τὰ παιδιὰ νὰ βλέπουν αὐτὰ ποὺ ξέρουν. Ὁ ἦχος τῆς Μουσικῆς νὰ εἶναι
κάτι πρωτόγνωρο, Ὑψηλό. Στὸ θέατρο ἀνοίγουν ὁρίζοντες, γι' αὐτὸ καὶ ὑπάρχει Θέατρο.

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.