13 Σεπτεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 6:03.

Naida ἔγραψε: Θα θελες να ξέρεις πότε θα πεθάνεις;

Θα μας ήταν πιο εύκολο να ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε και πώς; (...)

Πρόβλεψη θανάτου μου ὡς Κλινοσοφιστοῦ καί τινα παρεπόμενα!

Μιὰ ἀπίθανη περίπτωση μπορεῖ νὰ ἔχει τὰ πιθανά της! Πιθανὸν νὰ εἶναι καὶ ἀπίθανα. Ὀψόμεθα!
Ἄς ποῦμε πὼς ναί. Δὲν θὰ ἤξερα ὅμως ποιοί ἆλλοι θὰ ἔχουν πεθάνει ἤ ποιοὶ θὰ ζοῦν, νὰ τοὺς προσκαλέσω, ἀπὸ πρίν, στὴν κηδεία μου.
Ἄς ποῦμε πὼς θὰ τὸ ἤξερα κι' αὐτό. Τελευταία ἐπιθυμία μου θὰ ἦταν νὰ προσέλθουν χωρισμένοι ἀνὰ ὁμάδες: ὅσοι μ' ἀγαποῦσαν χωριστὰ
ἀπ' ὅσους εἴχανε συμφέρον ἀπὸ μένα νὰ ζοῦσα κι' ἆλλο ἀκόμη.

Καὶ νὰ κλάψουν σὲ διαφορετικὸ ρυθμό. Νὰ γνωριστοῦν ἔτσι καλλίτερα μεταξύ τους, νὰ ἐκδώσουν διαφορετικὲς ἀνθολογίες ἀναμνήσεων γιὰ τὸ ἄτομό μου, ὅπως λόγου χάρη:
* Ἀπάνθισμα ἐρωτικῶν τρέμουλων στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Κλινό.
* Τί περίμενα, τί πῆρα, τί δὲν πῆρα ἀπὸ τὸν Κλινό.
* Πῶς νιώθω ὡς ἔρωτας τῶν τελευταίων ἡμερῶν τοῦ Κλινό.
* Ποῦ τὸ κάναμε, πῶς τὸ κάναμε ἤ τί μᾶς ἐμπόδισε νὰ τὸ κάνουμε καὶ τὸ ἀναβάλαμε ἀλλὰ δὲν μπορέσαμε νὰ τὸ κάνουμε μὲ τὸν Κλινό.
* Τελικά, ἦταν μύθος ἤ γοητευτικὴ πραγματικότης, μοιραῖος_ὅλος πέρα γιὰ πέρα ὁ Κλινό;
* Γιατί δὲν πῆγα μὲ τὸν πλούσιο καὶ πῆγα μὲ τὸν φτωχὸ Κλινό.
* Πόσους ψυχίατρους θὰ χρειαζόμουν τώρα ἄν δὲν εἶχα πάει μὲ τὸν Κλινό.
* Σὲ ποιάν περίοπτη θέση νὰ ἐκτεθεῖ τὸ κρεβάτι τοῦ Κλινὸ ὡς σκηνικὸ ὀνείρου.
* Ὥς πότε θὰ φοράω μαῦρα καὶ πλερέζες γιὰ τὸν Κλινό.
Αὐτά,
ὡς μερικοὶ ἐνδεικτικοὶ
ἀπαραίτητοι τίτλοι δοκιμίων, μυθιστορημάτων, ποιημάτων καὶ θεατρικῶν τραγωδιῶν, κωμωδιῶν, δραμάτων καὶ σατυρικῶν δραμάτων.
Στὸ ἑτήσιο μνημόσυνό μου, μαζὺ μὲ τὸν καφὲ καὶ τὸ κονιάκ, ἀνταλλαγὴ ἐκδόσεων περὶ Κλινὸ μεταξὺ μνημοσυνελευσάντων.
Στὴν ἐκταφή, μεγάλα κατ' ἄστυ Κλινοσοφιστοδιονύσια, ἤγουν: παραστάσεις, ἀπαγγελίες, ὁμιλίες μὲ βραβεῖο τὰ ξεπλυμένα διὰ οἴνου κόκκαλά μου.
Ἐντὸς λυκήθου, ἡ στάχτη τοῦ "νὰ μὴν πῶ ποιοῦ μέλους" τοῦ σώματὸς μου, στὸ Μουσεῖον Κλινό.
Τὰ κόλυβά μου θὰ προτιμοῦσα νὰ τὰ φάω προκαταβολικὰ ἐγώ - ἔ, ὄχι καὶ νὰ σᾶς τάιζα!

Βουαλά, τίποτ’ ἆλλο.

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.