Ἀθήνα, 16 Νοεμβρίου 2018.

Ἔχουνε περάσει πολλὰ χρόνια ἀπὸ τότε, τὸ 1987. Τὰ "Ζαβολάκια" (ἡ διεύθυνσις) εἶδε κάπου τὴν παράστασή μας <Μαμζὲλ Κλωτσοσκοῦφι> https://i.imgur.com/awYEdsk.jpg καὶ μοῦ ζήτησε νὰ τὴν πάω ἔτσι ὅπως εἶναι, χωρὶς σκηνικά, "τὸ κείμενο καὶ ἡ ἠθοποιΐα σας ἀρκοῦν καὶ περισσεύουν" (μοῦ εἶχε πεῖ ὁ κος Κωνσταντινίδης, ποὺ οὔτε κἄν τὸν γνώριζα πρίν). Ἐμεῖς, ἀπορούσαμε: "...τί θὰ μποροῦσαν νὰ καταλαβαίνουν νήπια ἀπὸ ἕνα ἔργο ποὺ γράφτηκε γιὰ παιδιὰ τουλάχιστον 11 μὲ 12 χρονῶ καὶ πείρα θεατῶν θεάτρου;" Πήγαμε μὲ πρωτοφανὲς τράκ, παίξαμε καὶ μείναμε ἄναυδοι στὸ τέλος ἐμεῖς. Ἔκτοτε ξέρουμε πὼς τὰ μικρὰ παιδιὰ εἶναι σπουδαῖοι θεατές, ἄν ἐσὺ θέλεις νὰ τὰ ἐκτιμᾶς καὶ νὰ τ' ἀντιμετωπίζεις ὡς τέτοια. Χωρὶς καμία ἀλλοίωση στὸ ἔργο καὶ στὴν παράσταση, συνεχίσαμε ὥς τὶς 315 παραστάσεις καὶ ὄχι μόνον. Ἀνέβηκαν ὕστερα κι' ἆλλα ἔργα γιὰ μικρὰ παιδιά. Συμπληρώσαμε ἐν συνόλῳ 16 χρόνια δραστηριοτήτων, ὥσπου ἀποφάσισα νὰ τὶς διακόψω. Πᾶντα θυμόμασταν τὰ "Ζαβολάκια" ποὺ μᾶς ἄνοιξαν μιὰ προοπτική. Δὲν θἄθελα νὰ χαθῶ ἀπὸ τὴν ζωὴ καὶ νὰ μὴν ἐκφράσω τὴν εὐγνωμοσύνη μου δημοσίως πρὸς τὸν διευθυντὴ τοῦ Παιδικοῦ Σταθμοῦ ποὺ ὑπῆρξε ὁρόσημο γιὰ μᾶς, δηλαδὴ τὴν Μιμὴ Γουλέτα, τὴν Ζωή, τὸν Σπύρο (τὰ παιδιά μας, ἠθοποιούς τότε, μὲ σπουδαῖο ταλέντο, - ἀλλοιῶς: οὔτε κἄν θὰ τοὺς ἄφηνα ν' ἀνέβουν στὴν σκηνή, οὔτε ταξιθέτες δὲν θὰ τοὺς ἐπέτρεπα νὰ εἶναι), κι' ἐμένα. Καὶ χαίρομαι ποὺ διαβάζω ἐδῶ ὅτι οἱ γονεῖς εἶναι ἐνθουσιασμένοι. Μὲ τιμή, μὲ εὐχὲς σὲ ὅλα τὰ παιδάκια νὰ ἔχουν λαμπρὸ μέλλον καὶ δασκάλους σὰν τῶν "Ζαβολακιῶν",
σᾶς χαιρετῶ.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, ὁ <Θεατράς> σας.