25 Νοεμβρίου 2018.
Κυριακή.
Σὰν σήμερα,
κάποτε,
γιόρταζε ἡ μάννα μου, ἡ Κατρὶν λὲ Σά, (Κατίνα Γάτα), ὅπως τὴν φώναζα. Δὲν ὑπῆρξε ἄτομο ποὺ ν' ἀγάπησα περισσότερο καὶ ποὺ νὰ θυσιάστηκα, ὅταν χρειάστηκε, μέχρι σχεδὸν ἀφανισμοῦ μου. Σμυρνιά, μὲ ὅλες τὶς χάρες τοῦ πολιτισμοῦ. Ἄκακη, νευρικὴ σὰν κι' ἐμένα, ὁμιλητικὴ νὰ χαίρεσαι νὰ τὴν ἀκοῦς, ὀρθογράφος, καλλιγράφος - καὶ τί καλὸ δὲν εἶχε καὶ (θὰ...τὸ πῶ) ποὺ δὲν τῆς τὸ πῆρα! Μέχρι καὶ βραβεῖο νοικοκυρᾶς πῆρε. Ἔδινε καὶ τὴν ψυχή της σὲ ὅ,τι ἔκανε. Μαγείρευε ὑπέροχα. Οἱ φουρνάρηδες τὴν παρακαλοῦσαν γονατιστοὶ νὰ τοὺς φτιάξει γλυκὰ τοῦ ταψιοῦ, ὅταν πηγαίναμε τὶς λαμαρίνες μας. Διάβαζε λογοτεχνία καὶ ἀκούγαμε Θέατρο στὸ Ραδιόφωνο ὥς τὶς τελευταῖες της τραγικὲς ἡμέρες. Ἦταν ἄτυχη. Μικρασιατικὴ καταστροφή. Κατοχή. Ὅμηρος ὁ πατέρας μου στὴν Γερμανία. Ὁ ἴδιος πέθανε πρὶν πάω στρατιώτης καὶ ἡ ἀδελφή μου παντρεύτηκε, μὲ προξενιό, ἕνα τέρας, ἕνα κτῆνος, ποὺ μᾶς κατέστρεψε ὅλους. Εἶμαι ὁ μόνος ποὺ ἀπέμεινα καὶ ζῶ πιὸ πολύ, πάω πρὸς τὰ βαθειὰ γεράματα. Τὰ σκέφτομαι καὶ σηκώνω διαρκῶς τὸ ἀνάστημά μου, μόνος μου - ἆντε, καὶ μὲ τὸν γάτο μου, ὅ,τι πιὸ ἀφοσιωμένο ἔχω. Ἄν - ποὺ δὲν τὸ πιστεύω - ὑπάρχει κάπου ἡ ψυχή της καὶ ἔρχεται σὲ συνεννόηση μὲ τὴν δική μου, ξέρει. Ξέρει πὼς ἔχουμε τὴν ἴδια ψυχή, μοιρασμένη στὰ δύο. Τὸ κομμάτι μου θρέφεται ἀπὸ τὸν ἴσκιο της.
Ἰάνης Λὸ Σκὀκκο.
Κυριακή.
Σὰν σήμερα,
κάποτε,
γιόρταζε ἡ μάννα μου, ἡ Κατρὶν λὲ Σά, (Κατίνα Γάτα), ὅπως τὴν φώναζα. Δὲν ὑπῆρξε ἄτομο ποὺ ν' ἀγάπησα περισσότερο καὶ ποὺ νὰ θυσιάστηκα, ὅταν χρειάστηκε, μέχρι σχεδὸν ἀφανισμοῦ μου. Σμυρνιά, μὲ ὅλες τὶς χάρες τοῦ πολιτισμοῦ. Ἄκακη, νευρικὴ σὰν κι' ἐμένα, ὁμιλητικὴ νὰ χαίρεσαι νὰ τὴν ἀκοῦς, ὀρθογράφος, καλλιγράφος - καὶ τί καλὸ δὲν εἶχε καὶ (θὰ...τὸ πῶ) ποὺ δὲν τῆς τὸ πῆρα! Μέχρι καὶ βραβεῖο νοικοκυρᾶς πῆρε. Ἔδινε καὶ τὴν ψυχή της σὲ ὅ,τι ἔκανε. Μαγείρευε ὑπέροχα. Οἱ φουρνάρηδες τὴν παρακαλοῦσαν γονατιστοὶ νὰ τοὺς φτιάξει γλυκὰ τοῦ ταψιοῦ, ὅταν πηγαίναμε τὶς λαμαρίνες μας. Διάβαζε λογοτεχνία καὶ ἀκούγαμε Θέατρο στὸ Ραδιόφωνο ὥς τὶς τελευταῖες της τραγικὲς ἡμέρες. Ἦταν ἄτυχη. Μικρασιατικὴ καταστροφή. Κατοχή. Ὅμηρος ὁ πατέρας μου στὴν Γερμανία. Ὁ ἴδιος πέθανε πρὶν πάω στρατιώτης καὶ ἡ ἀδελφή μου παντρεύτηκε, μὲ προξενιό, ἕνα τέρας, ἕνα κτῆνος, ποὺ μᾶς κατέστρεψε ὅλους. Εἶμαι ὁ μόνος ποὺ ἀπέμεινα καὶ ζῶ πιὸ πολύ, πάω πρὸς τὰ βαθειὰ γεράματα. Τὰ σκέφτομαι καὶ σηκώνω διαρκῶς τὸ ἀνάστημά μου, μόνος μου - ἆντε, καὶ μὲ τὸν γάτο μου, ὅ,τι πιὸ ἀφοσιωμένο ἔχω. Ἄν - ποὺ δὲν τὸ πιστεύω - ὑπάρχει κάπου ἡ ψυχή της καὶ ἔρχεται σὲ συνεννόηση μὲ τὴν δική μου, ξέρει. Ξέρει πὼς ἔχουμε τὴν ἴδια ψυχή, μοιρασμένη στὰ δύο. Τὸ κομμάτι μου θρέφεται ἀπὸ τὸν ἴσκιο της.
Ἰάνης Λὸ Σκὀκκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου