14 Μαΐου 2012, καὶ ὥρα 6:04.

Θέμα: ψυχολογικὸς χρόνος vs πραγματικὸς χρόνος.
~~~~

Χρόνος κλινοσοφιστικὸς καὶ ὄχι μόνον!

Μεγάλο καὶ σπουδαῖο θέμα.
Οί στιγμὲς εἶναι ἀτέλειωτες, δὲν τὶς ἀντέχεις ποὺ τόσο διαρκοῦν...
καὶ τὰ χρόνια πᾶνε πίσω χωρὶς νὰ καταλάβεις πότε κιόλας καὶ πῶς, ἀφοῦ, τώρα νά, ἦταν μπροστά!
Ἡ πιὸ ἐνδιαφέρουσα τραγωδία τῆς ὑπάρξεώς μας.
Συνέχεια τὸ ζῶ, στιγμὴ δὲν χάνεται ἀπὸ τὰ μάτια μου...
Τὶς προᾶλλες βρῆκα στὸ Μοναστηράκι τὸ πρῶτο μου βιβλίο (μετάφραση). Εἶχε μέσα κι' ἕνα βιογραφικό μου μὲ φωτογραφία μου. Ὁ ἐκδότης ἐπέμενε νὰ βάλει πὼς γεννήθηκα ἕναν χρόνο...νωρίτερα, γιὰ νὰ φαίνομαι πιὸ μεγάλος, νὰ μὲ πάρουν πιὸ...στὰ σοβαρὰ οἱ ἀναγνῶστες!
Εἶπα στὸν πλανώδιο πωλητή:
- Δὲς αὐτὸν ἐδῶ, μοῦ μοιάζει; Ἐγὼ εἶμαι!
Τἄχασε! Ἔδειξε τὸ βιβλίο σὲ...ὅλους ἐκεῖ γύρω!
Ἔχουν περάσει 44 χρόνια ἀπὸ τὴν πρώτη μου μετάφραση. Δὲν εἶμαι πιὰ ἐγώ! Μεσολάβησαν χιλιάδες χαρὲς καὶ πολλαπλάσιες δυστυχίες καὶ ἀγωνίες: ἀμάν! νὰ γίνει αὐτό! ἀμάν, νὰ προλάβω ἐκεῖνο, ν' ἀποφύγω τ' ἆλλο! ἀμὰν πῶς θ' ἀντέξω μέχρι νὰ...
Τὸ μόνο ποὺ "δὲν ἄλλαξε"(;) εἶναι τὸ στυλάκι μου! Τώρα μὲ τὰ καλοκαιριάτικα, δὲν τὸ πιστεύω: κοντεύω νὰ κλείσω τὰ 68 καὶ..."τύφλα νἄχουν τὰ σχολιαρόπαιδα;" Ἕνα πρόσωπο τρομερῆς σύνθεσης (καὶ τί δὲν ἔχω ζήσει!...) πάνω σ' ἕνα κορμὶ ποὺ δὲν τἄγγιξε ὁ χρόνος καὶ ποὺ θὰ
ἔλεγα: εἶναι καλίτερο κι' ἀπὸ τότε;
Ἕνα φοβερὸ παιγχνίδι τοῦ χρόνου κουβαλᾶμε ὅλοι μας - ἐγὼ ἴσως κάτι κάπως ἔτσι πολὺ περισσότερο! Ὅλοι τὸ ἴδιο νομίζουμε ἄλλωστε.
Ὅταν πεθάνω, πλήρης ἡμερῶν πιὰ - ἔτσι νιώθω - θὰ θάψουν δύο ἡλικίες ἑνωμένες, συνεχόμενες, στὸ ἴδιο κουφάρι.
Ἡ πιὸ κομψὴ σιλουέτα τῆς Ἀθήνας δὲν θὰ ξαναπεράσει ἀπὸ δῶ. Γέρασε χωρὶς νὰ γεράσει. Ἦρθε ἡ ὥρα της πρὶν κἄν χάσει τὰ νειᾶτα της.
Οἱ ἡμερομηνίες στὰ βιβλία, στὶς φωτογραφίες, στοὺς ἔρωτες - ὁλόκληρη ἠ Ἀθήνα, δὲν ὑπάρχει σημεῖο της ποὺ νὰ μὴν εἶναι ἀναμνηστικὸ ἀπὸ δαύτους, εὐχάριστο ἤ δυσάρεστο - ὅλα: φριχτὸς πόνος γλύκας καταλήγουνε νὰ εἶναι... - ζητοῦν, προϋποθέτουν πολὺν χρόνο, ἀμέτρητες ἐποχές, ἀναρίθμητες στιγμὲς μπλεγμένες μὲ καρδιοχτύπια κάθε λογῆς, τόσα ποὺ νὰ μὴν τὰ χωράει ὁ νοῦς καὶ ἡ ἀντοχὴ τ' ἀνθρώπου, καταλήγουν... σ' αὐτὴν τὴν στιγμή...θὰ ξανα-ὑπάρξει αὐτὴ ἡ στιγμή; Ὄχι!
Καὶ τί θὰ γίνει μετά; Ποῦ θὰ πάει τὸ τώρα, ὅταν πάψει νὰ ὑπάρχει, ὅταν δὲν θὰ εἶναι πιὰ ἐδῶ; Γιατί συνεχῶς τὸ τώρα ἀλλάζει;
Τί θ' ἀλλάξει γύρω, στὸ σῦμπαν, ὅταν τὸ δικό μας τώρα δὲν θὰ ὑφίσταται κἄν;
Τίποτα.

Ὁ χρόνος εἶναι χρῆμα ποὺ διαρρέει, δικό μας κι' ἄπιαστο. Νά, ἤδη ἔγραψα αὐτὰ τὰ λίγα. Εἶναι πιὰ παρελθόν. Καὶ ποῦ τἄγραψα καὶ ποὺ τὰ διαβάσατε. Σᾶς τὸ χαρίζω. Ἄν πρόκειται νὰ τὸ διαβάσετε, θὰ γίνει ἆλλο ἕνα παρελθὸν - γιὰ σᾶς. Πότε κιόλας τελείωσε ἤ ἀμάν! πότε πιὰ θὰ τελειώσει αὐτὴ ἡ πολυλογία πάλι τοῦ Κλινοσοφιστοῦ;
Ἄ, μὴ ρωτᾶτε ἐμένα. Ρωτῆστε τὸν Χρόνο. Ἡ ἐρώτηση θὰ γίνει στὰ γρήγορα. Ἡ ἀπάντηση θὰ χρονίζει, θὰ εἶναι διαρκῶς ἐρωτηματική.
Ἄς ποῦμε 4 λεπτὰ τῆς ὥρας. Κι' ὁ καθένας μπορεῖ νὰ βρεῖ μιὰ πλήξη ἤ μιὰ στιγμιαία αἰωνιότητα.
Ἕνα κλὶκ εἶναι τὸ "γειά σας!"
Κι' ἆλλο ἕνα κλὶκ τὸ "εὐχαριστῶ ποὺ μὲ διαβάσατε".
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.