Τὸ καινούργιο μου μπάμ!...

(ποὺ περιμένατε στὴ Νότρ-Ντάμ).

14 Ἰανουαρίου 2013, καὶ ὥρα 16:30.

ὅταν τὸ πεπρωμένον
ὁμοιάζει διαρθρωμένον.



Τρομερές, νὰ τὶς ποῦμε, κι' ἀνατριχιαστικὲς συμπτώσεις,
- νὰ μποῦν μιὰ κι' ἔξω στοὺς θρύλους, στοῦ λαοῦ τὶς παραδόσεις;
Ἔμ, δὲν εἶναι καὶ τόσο σύνηθες νὰ γεννιέται ποιητὴς
τὴν... μέρα ποὺ μνημονεύετ' ἆλλος γλωσσοκαλλιεργητής.

Μὴν πᾶτε μακρυὰ, τὸ παράδειγμα μπροστά σας, ὁρῖστε:
στὶς εἴκοσι ἕξ Αὐγούστου, ναί - πῶς θὰ τοὺς δοξολογήσ'τε;
Μνημόσυνον τοῦ Γεωργίου Σουρῆ, ποιητοῦ-σατιριστῆ·
γενέθλια συγχρόνου τέρατος, κοινῶς Κλινοσοφιστῆ·

μὲ τί τροπάρια; Τίς ἐξ αὐτῶν ἀξίζει τὸν ἁγιασμόν;
Σὲ ποιόν ὀφείλει τις προσφέρειν τὸν ὕστερον ἀσπασμόν;
Κι' ἐνδεχομένως, πότερος δέον διαολοσταλθῆναι;
Καὶ εἰς τίναν τότε τῆς Πολιτείας ἐμπίπτουν εὐθῦναι;

Τοιουτότροποι προβληματισμοί, δύσκολοι μοῦ φαίνονται!
Ἀλλ' ἔτσι τὰ τῆς Τέχνης σκοῦρα ζόρια διαλευκαίνονται.
Καὶ ποῦ νὰ δεῖτε τί συνέβη μὲ δυὸ γατούληδές μου,
- γεγονὸς δεθέν, πρὸς τὰ λεχθέντα, διὰ στενοῦ συνδέσμου:

ὁ Ράσκος ἀπεβίωσεν πέρ'σι, στὶς ἑπτὰ τοῦ Γενάρη·
τὴ μέρα ποὺ ἔτεκεν, φίλη γαλὴ, γάτον παλαβιάρη,
τὸν Πλάτωνά μου, τὸν λεγόμενον δὲ καὶ Ριτορνέλο!
Τῆς τὸν πῆρα, τὸν ταΐζω, τὸν ποτίζω, σκέτο μοντέλο

ὀμορφιᾶς καὶ χάρης τὸν ἔχω κάνει, π' ὅλες οἱ γάτες,
τσαχπίνες, ταλαντοῦχες καὶ χαριτόβρυτες, τριζάτες
ἔρχονται καὶ τὸν ζητοῦν διὰ σύναψιν θρήσκοντος γάμου·
χαίρουν ὅλοι στὸ κρεβάτι μου κι' ἐγὼ κοιμᾶμαι χάμου.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,
Κλινοσοφιστὴς.