Τί γεροξεκούτης ποὺ εἶσαι!...
Σοῦ ἀρέσει στ’ ἀλήθεια ἡ Μ ί λ β α;
13 Νοεμβρίου 2012, καὶ ὥρα 2:03.
Καὶ ἀφοῦ ἔπεσα καὶ κοιμήθηκα κάμποσο, νά 'με πάλι ὄρθιος: καθισμένος, ἀφοῦ ἔφαγα τὴν σαλάτα μὲ τὰ χάπια μου, στὸν Ὑπολογιστή μου, μὲ τὴν Ἀργὼ στὸ πλευρό μου καὶ τὸν Ριτορνέλο νὰ τρίβεται στὰ πόδια μου. Αὐτὲς οἱ γάτες θαρροῦν πὼς εἴμαστε ἴσα κι' ὅμοια. ...Ἄν καὶ μὲ σέβονται, δὲν μπορῶ νὰ πῶ!
Ἀλήθεια, πόσον καιρὸ εἶμαι ἐργένης (καὶ ἀεὶ γατοπατέρας);
Οὔ, σιγὰ μὴν τὸ ψάξω!
Στάσου λίγο, ἐδῶ ἔχουμε: Milva, "Tango della gelosia" / (τάγκο τῆς ζήλειας).
Ποιός τῆς εἶπε νὰ τὴν ἐρωτευτῶ; Καλὰ νὰ πάθει!...
Τί λέγαμε; Ἄ, ναί: " ...νὰ ψοφήσω μόνος μου ὁ κωλόγερας". Ἐκτελῶ ἐπιθυμίες μὲ ἀκρίβεια στὴν λεπτομέρεια. Ἔχει σημασία τὸ πῶς θὰ πεθάνω; Καί βέβαια: ἔτσι ποὺ μὲ λιγώτερο δικό μου κόστος, νὰ πάθουν ὅσο περισσότερο κακό, οἱ ἆλλοι. Χωρὶς νὰ τοὺς κάνω κἄν κακό.
Ἀκούω.Milva, “Abat-jour” / (ἀμπαζούρ).
Kαὶ δός του νὰ σὲ κοιτάζουν, ἐπίμονα κι' ἔκθαμβες, οἱ γάτες σου, μὲ γουρλωμένα μάτια, ποὺ χορεύεις, λὲς καὶ κάνεις κἅνα ἔγκλημα μπροστά τους, - δὲν θὰ εἴμαστε καλά, μοῦ φαίνεται!
Γράφω στὸ κάθε μου νῆμα ὅ,τι γουστάρω καὶ δὲν περιμένω τίποτα. "Νὰ ἡ εὐτυχία" νὰ τὸ πῶ αὐτό; Πάντως τ' ἀγαθὰ κόποις κτῶνται καὶ ὅ,τι ὀρέγομαι καὶ μ' αὐτὸ διασκεδάζω, διϋλίζεται πρῶτα, τὸ διηθῶ εἰς ἦθος.
Ὁ ἰδιοκτήτης μου μοῦ συνέστησε (μὲ καλὴ προδιάθεση, πιστεύω), ἐδῶ καὶ καιρό, ἕναν στενὸ φίλο του πνευμονολόγο, ποὺ ἤδη ἔχω μιλήσει μαζύ του - μὴ λέει πὼς δὲν νοιάζομαι καὶ γιὰ τὴν ὑγεία μου!... - καὶ μοῦ ὑποσχέθηκε, ὁσεσδήποτε κι' ἄν χρειαστῶ ἐξετάσεις, θὰ μὲ δεχτεῖ ἐντελῶς δωρεάν. Κι' ἀξίωσε νὰ μὴν ντρέπομαι.
Ἆντε, τώρα, νὰ μὴν τοῦ πεῖς αὐτουνοῦ:
- Κύριε! Κλινοσοφιστὴς εἶμαι, - τί νὰ ντρέπομαι καὶ κορακίστικα μοῦ λέτε; Ποῦ θὲς νὰ ξέρω πιὰ ἀπὸ ντροπὲς καὶ ὄνειδος σ' ἕναν κόσμο ποὺ γιὰ τίποτε δὲν καταισχύνεται; Τί μὲ πέρασες; γιὰ ντεμοντέ;
Δὲν νομίζω πὼς θὰ πάω πάντως. Ἆλλα μυαλὰ ἔχω ἐγώ. Δὲν παίρνουν ἀέρα αὐτά. Εἶναι ἀεράτα ἀπὸ μόνα τους καὶ πληρώνουν κι' ἀνταποδίδουν.
Ποιό ἆλλο φάρμακο θὰ χρειαζόμουν ἐπειγόντως ἀπὸ... ἀπὸ τὴν Milva, ἄς ποῦμε; Ἀπὸ τὴν καλλιτεχνικὴ ὀμορφιά, ποὺ, ὅσα δάκρυα εὐγνωμοσύνης κι' ἄν τῆς χαρίσεις, λίγα θὰ εἶναι;
Τί φταίει καὶ χαλάει
μὲ τὸν καιρὸ ἕνας ὀργανισμὸς μέχρι
σκουριᾶς;
Βλέπω στὸν ὕπνο μου τὶς παληὲς ἀγάπες μου. Ναί, μὲ θυμηθήκανε ἔνυπνίως! Καὶ καθόλου παράξενο, ποὺ ἀμέσως κρυφοκοιτάζεστε. Ἐγώ, πῶς τὶς θυμᾶμαι δηλαδή;
Ἆλλες ἔχουν πεθάνει καὶ τὸ ξέρω. Κι' ἆλλες μὲ εἰδοποιοῦν, μὲς τὰ ὄνειρα, πώς: μ' ἀγγίζουν, λέει, γιὰ τελευταία φορὰ. Καὶ σὰν νὰ προσθέτουν πειραχτικά:
- Καλά, μὴν κάνεις ἔτσι! Θἄρθεις, τελευταῖος, κι' ἐσύ. Πάντα σοῦ ἀρέσανε οἱ φᾶρσες δά!...
Δὲν μοῦ λένε ποῦ "θἄρθω", - καὶ μᾶλλον δὲν θὰ μπορέσω νὰ μάθω. Θὰ πάω, ἔτσι, ἀπὸ πεῖσμα, κι' ὅπου μὲ βγάλει ἡ ἄκρη.
Πάντως χαίρομαι ποὺ ξαναβλέπω τὶς ἀγάπες μου ὅπως, ἀπαράλλαχτα, τὶς ἤξερα: δὲν πέρασε κἄν ὁ χρόνος, στὸν ὕπνο μου, ἀπὸ πάνω τους! Σὲ μένα κάτι πρέπει νὰ συμβαίνει καὶ γέρασα, - δὲ μπορεῖ νὰ τὸ χωρέσει ὁ νοῦς μου, πὼς δὲν μπῆκε στὴ μέση τρικλοποδιά.
Ἐλάχιστα βγαίνω ἀπὸ τὸ σπίτι ἀλλὰ φροντισμένος, σὲ ντύσιμο, πᾶντα, ἀκόμα καὶ γιὰ τὰ σκουπίδια στὴν ἄλλη γωνία.
(Ἕδιωξα τὶς...γάτες ἀπὸ τὴν πλάτη μου! - βρῆκαν τόπο νὰ παλέψουν, ἄει στὸ καλό!...Τώρα ποὺ Σκέφτομαι καὶ Γράφω;)
Κανεὶς δὲν πιστεύει πὼς εἶμαι ἔστω λίγο ἀσθενής. Ὅ,τι εἶναι νὰ δοῦν, ἀπὸ βήχα καὶ δὲν ξέρω τί ἆλλο ἀρρωστοειδὲς, τὸ βλέπουν μόνον οἱ τέσσερις τοῖχοι μου.
Χωρὶς μιὰ μέρα πιὰ στὴν θάλασσα ἤ στὸ βουνὸ, τόσον καιρό... Χωρὶς μέσ' ἀπὸ κάποιο ὄχημα, τραῖνο, λεωφορεῖο, νὰ ξετυλίγονται, πλαγίως μου, τοπία, πηγαίνοντας μπρὸς ἐγὼ καὶ 'κεῖνα πίσω... Ἤ μήπως δὲν θυμᾶμαι καλὰ; Ἐλπίζω νὰ εἶμαι σαφὴς τί ἐννοῶ πάντως - ὤχ, βαριέμαι τὶς ἐξηγήσεις!
Kαὶ ἀρνοῦμαι μὲ ἀπόλυτη γαλήνη μέσα μου συμμετοχὲς ποὺ μοῦ προτείνονται σὲ καλλιτεχνικά.
Δὲν ξέρω τί - κι' ἄν - μ' ἐμποδίζει περισσότερο: ἡ φροντίδα μὴν πνιγῶ ἐπὶ σκηνῆς (ὅπως παρὰ λίγο σὲ 'κείνη τὴν παράσταση τοῦ "Θεατρᾶ" ἕνα καλοκαῖρι;) κι' αὐτὴ τὴν φορὰ δὲν γλυτώσουμε, ὅλοι μαζύ, τὸ τελειωτικὸ θέαμα ἤ σκέτο κακάρωμα; Δὲν θέλω πιὰ οὔτε χειροκρότημα, οὔτε σφίξιμο χεριῶν, οὔτε πολέμους συναδέλφων;
Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ θέλω κι' ἐγὼ κάτι ἐφ' ὅσον ἀνασαίνω;
Κι' ἀλήθεια: πόσο μάταιο ἦταν ποὺ ἔζησα; Μὴν θλίβεσθε, τὸν ἑαυτό μου ρωτάω καί, γιὰ νἄχετε ἐπίγνωση, θὰ σᾶς πῶ κι' ἐσᾶς: καθόλου!
Μοῦ δόθηκε ἕνα δῶρο (δὲν ἤξερα τί ἤτανε) ποὺ δὲν τὸ πέταξα ποτὲ στὰ σκουπίδια. Ἡ ζωή μου.
Εἶμαι περήφανος ποὺ ἔζησα μὲ ὅσα κι' ἄν ἄντεξα. Κι' ἀκόμα: ἐδῶ εἶμαι, βαρᾶτε!
Κάποιοι νομίζουν πὼς ἔχω λεφτὰ καὶ τὰ κρύβω καὶ ὅτι αὐτὸ φαίνεται στὴν συμπεριφορά μου...(... δὲν ἦταν ποτὲ ἐδῶ νὰ δοῦνε πῶς ἕβριζα τὴν ὑπεύθυνη τῆς πολυκατοικίας π' ἀναγκαζόμουν ν' ἀνέβω ξεψυχῶντας, πρὶν φτιάξει, ἐπιτέλους, μετὰ ἀπὸ χρόνια, τὸ ἀσανσὲρ κι' ἀφοῦ τὸ χρέωσε πάλι σὲ μᾶς, διαδίδοντας πὼς...)
Εἶναι σωστὸ νὰ πεθαίνει ὁ ἆλλος ἐπειδὴ ἐσὺ θέλεις νὰ βγάζεις λεφτὰ;
Ἕλληνες, χίλιες τρόικες νὰ σᾶς βροῦν, ἴδιοι θὰ εἶστε. Λεφτὰ καὶ Ἅγιος ὁ Θεὸς τὸ βιός σας καὶ τὸ εἶναι σας.
Ἄ, ναί: πιὸ πρὶν ἀπέσυρα ἕνα μικρὸ μήνυμά μου σὲ νῆμα (τοῦ Περὶ Ἀνέμων καὶ Ὑδάτων), ποὺ γέμισε στὸ μεταξὺ ἀπὸ φασιστικοὺς σαρκασμούς. Τί δουλειὰ ἔχει τὄνομά μου, ἔστω καὶ μαχητικά, ἀνάμεσά τους; Ἔχουμε πολλοὺς φασῖστες, προσέξτε το αὐτό. Πολλοὺς φασῖστες. Τὰ ψευδώνυμα ξετροχιάζουν κι' ἀποκαλύπτουν, - αὐτὸ νὰ τὸ θυμᾶστε.
Ἄχ, Μίλβα μου, ἀκόμα καὶ Θάνο Μικρούτσικο ἀκούω γιὰ χάρη σου:
Milva, “Θάλασσα”.
Ἀλλὰ κι' αὐτὸς κάτι θὰ ἔνιωθε γράφοντας γιὰ σένα, δὲν μπορεῖ, - φαίνεται!
~~~~
"Tango della gelosia. "
No, non è la gelosia,
ma è la passione mia.
Quando ti guardano gli altri, io fremo perché
io il tuo cuore lo voglio soltanto per me.
No, non è la gelosia,
so che tu sei solo mio.
Ciò che mi strugge non so io neppure cos'è,
ma non temere, non sono gelosa di te.
No, non è la gelosia,
so che tu sei solo mio.
Ciò che mi strugge non so io neppure cos'è,
ma non temere, non sono gelosa di te.
Gelosa di te!
~~~~
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Βλέπω στὸν ὕπνο μου τὶς παληὲς ἀγάπες μου. Ναί, μὲ θυμηθήκανε ἔνυπνίως! Καὶ καθόλου παράξενο, ποὺ ἀμέσως κρυφοκοιτάζεστε. Ἐγώ, πῶς τὶς θυμᾶμαι δηλαδή;
Ἆλλες ἔχουν πεθάνει καὶ τὸ ξέρω. Κι' ἆλλες μὲ εἰδοποιοῦν, μὲς τὰ ὄνειρα, πώς: μ' ἀγγίζουν, λέει, γιὰ τελευταία φορὰ. Καὶ σὰν νὰ προσθέτουν πειραχτικά:
- Καλά, μὴν κάνεις ἔτσι! Θἄρθεις, τελευταῖος, κι' ἐσύ. Πάντα σοῦ ἀρέσανε οἱ φᾶρσες δά!...
Δὲν μοῦ λένε ποῦ "θἄρθω", - καὶ μᾶλλον δὲν θὰ μπορέσω νὰ μάθω. Θὰ πάω, ἔτσι, ἀπὸ πεῖσμα, κι' ὅπου μὲ βγάλει ἡ ἄκρη.
Πάντως χαίρομαι ποὺ ξαναβλέπω τὶς ἀγάπες μου ὅπως, ἀπαράλλαχτα, τὶς ἤξερα: δὲν πέρασε κἄν ὁ χρόνος, στὸν ὕπνο μου, ἀπὸ πάνω τους! Σὲ μένα κάτι πρέπει νὰ συμβαίνει καὶ γέρασα, - δὲ μπορεῖ νὰ τὸ χωρέσει ὁ νοῦς μου, πὼς δὲν μπῆκε στὴ μέση τρικλοποδιά.
Ἐλάχιστα βγαίνω ἀπὸ τὸ σπίτι ἀλλὰ φροντισμένος, σὲ ντύσιμο, πᾶντα, ἀκόμα καὶ γιὰ τὰ σκουπίδια στὴν ἄλλη γωνία.
(Ἕδιωξα τὶς...γάτες ἀπὸ τὴν πλάτη μου! - βρῆκαν τόπο νὰ παλέψουν, ἄει στὸ καλό!...Τώρα ποὺ Σκέφτομαι καὶ Γράφω;)
Κανεὶς δὲν πιστεύει πὼς εἶμαι ἔστω λίγο ἀσθενής. Ὅ,τι εἶναι νὰ δοῦν, ἀπὸ βήχα καὶ δὲν ξέρω τί ἆλλο ἀρρωστοειδὲς, τὸ βλέπουν μόνον οἱ τέσσερις τοῖχοι μου.
Χωρὶς μιὰ μέρα πιὰ στὴν θάλασσα ἤ στὸ βουνὸ, τόσον καιρό... Χωρὶς μέσ' ἀπὸ κάποιο ὄχημα, τραῖνο, λεωφορεῖο, νὰ ξετυλίγονται, πλαγίως μου, τοπία, πηγαίνοντας μπρὸς ἐγὼ καὶ 'κεῖνα πίσω... Ἤ μήπως δὲν θυμᾶμαι καλὰ; Ἐλπίζω νὰ εἶμαι σαφὴς τί ἐννοῶ πάντως - ὤχ, βαριέμαι τὶς ἐξηγήσεις!
Kαὶ ἀρνοῦμαι μὲ ἀπόλυτη γαλήνη μέσα μου συμμετοχὲς ποὺ μοῦ προτείνονται σὲ καλλιτεχνικά.
Δὲν ξέρω τί - κι' ἄν - μ' ἐμποδίζει περισσότερο: ἡ φροντίδα μὴν πνιγῶ ἐπὶ σκηνῆς (ὅπως παρὰ λίγο σὲ 'κείνη τὴν παράσταση τοῦ "Θεατρᾶ" ἕνα καλοκαῖρι;) κι' αὐτὴ τὴν φορὰ δὲν γλυτώσουμε, ὅλοι μαζύ, τὸ τελειωτικὸ θέαμα ἤ σκέτο κακάρωμα; Δὲν θέλω πιὰ οὔτε χειροκρότημα, οὔτε σφίξιμο χεριῶν, οὔτε πολέμους συναδέλφων;
Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ θέλω κι' ἐγὼ κάτι ἐφ' ὅσον ἀνασαίνω;
Κι' ἀλήθεια: πόσο μάταιο ἦταν ποὺ ἔζησα; Μὴν θλίβεσθε, τὸν ἑαυτό μου ρωτάω καί, γιὰ νἄχετε ἐπίγνωση, θὰ σᾶς πῶ κι' ἐσᾶς: καθόλου!
Μοῦ δόθηκε ἕνα δῶρο (δὲν ἤξερα τί ἤτανε) ποὺ δὲν τὸ πέταξα ποτὲ στὰ σκουπίδια. Ἡ ζωή μου.
Εἶμαι περήφανος ποὺ ἔζησα μὲ ὅσα κι' ἄν ἄντεξα. Κι' ἀκόμα: ἐδῶ εἶμαι, βαρᾶτε!
Κάποιοι νομίζουν πὼς ἔχω λεφτὰ καὶ τὰ κρύβω καὶ ὅτι αὐτὸ φαίνεται στὴν συμπεριφορά μου...(... δὲν ἦταν ποτὲ ἐδῶ νὰ δοῦνε πῶς ἕβριζα τὴν ὑπεύθυνη τῆς πολυκατοικίας π' ἀναγκαζόμουν ν' ἀνέβω ξεψυχῶντας, πρὶν φτιάξει, ἐπιτέλους, μετὰ ἀπὸ χρόνια, τὸ ἀσανσὲρ κι' ἀφοῦ τὸ χρέωσε πάλι σὲ μᾶς, διαδίδοντας πὼς...)
Εἶναι σωστὸ νὰ πεθαίνει ὁ ἆλλος ἐπειδὴ ἐσὺ θέλεις νὰ βγάζεις λεφτὰ;
Ἕλληνες, χίλιες τρόικες νὰ σᾶς βροῦν, ἴδιοι θὰ εἶστε. Λεφτὰ καὶ Ἅγιος ὁ Θεὸς τὸ βιός σας καὶ τὸ εἶναι σας.
Ἄ, ναί: πιὸ πρὶν ἀπέσυρα ἕνα μικρὸ μήνυμά μου σὲ νῆμα (τοῦ Περὶ Ἀνέμων καὶ Ὑδάτων), ποὺ γέμισε στὸ μεταξὺ ἀπὸ φασιστικοὺς σαρκασμούς. Τί δουλειὰ ἔχει τὄνομά μου, ἔστω καὶ μαχητικά, ἀνάμεσά τους; Ἔχουμε πολλοὺς φασῖστες, προσέξτε το αὐτό. Πολλοὺς φασῖστες. Τὰ ψευδώνυμα ξετροχιάζουν κι' ἀποκαλύπτουν, - αὐτὸ νὰ τὸ θυμᾶστε.
Ἄχ, Μίλβα μου, ἀκόμα καὶ Θάνο Μικρούτσικο ἀκούω γιὰ χάρη σου:
Milva, “Θάλασσα”.
Ἀλλὰ κι' αὐτὸς κάτι θὰ ἔνιωθε γράφοντας γιὰ σένα, δὲν μπορεῖ, - φαίνεται!
~~~~
"Tango della gelosia. "
No, non è la gelosia,
ma è la passione mia.
Quando ti guardano gli altri, io fremo perché
io il tuo cuore lo voglio soltanto per me.
No, non è la gelosia,
so che tu sei solo mio.
Ciò che mi strugge non so io neppure cos'è,
ma non temere, non sono gelosa di te.
No, non è la gelosia,
so che tu sei solo mio.
Ciò che mi strugge non so io neppure cos'è,
ma non temere, non sono gelosa di te.
Gelosa di te!
~~~~
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου