Ἐρωτικό.

13 Αὐγούστου 2012, καὶ ὥρα 11:02.

δῶρα.

Σοῦ χαρίζω δύο μάτια,
σοῦ χαρίζω δύο χείλια
κι' ἕναν χτύπο μιᾶς καρδιᾶς...
Κάνε ὅπως σὺ νομίζεις
πρὶν τὸ τέλος τῆς νυχτιᾶς.

Στέλνω καὶ μίαν ἀνάσα
σ' ἕνα χάδι μου ἁπαλό,
μ' ἕνα δάκρυ εὐωδιᾶς...
Ἔλα, στεῖλ' ἕνα φιλὶ
στὸ φεγγάρι τῆς βραδιᾶς.

Σοῦ χαρίζω..., δὲν ξέρω
κι' ἆλλο τί; μά, τὴ ζωή μου,
ὥς τὴν ρίζα τῆς λαλιᾶς...
Στὰ πόδια σου ξαπλώνω,
σ' ἀγκαλιὰ τῆς Παναγιᾶς.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

14 Αὐγούστος 2012, καὶ ὥρα 5:13.

ἀκινδύνως οὐδὲν κολλητικόν.

Ἡ ταλεντίτις δὲν κολλάει,
ἄν ὁ Διάλος δὲν καβαλάει
κι' ἐσένα καὶ τὴν ἀφεντιά σου.
Πρὶν δοκιμάσεις, ξεδοντιάσου.
Θὰ σοῦ μάθω πῶς νὰ δαγκώνεις:
σὺ νὰ κλαῖς κι' ἄλλους νὰ βουρκώνεις.

~

Νύχτα καὶ λέξεις.

Νύχτα ἀργά, πρωὶ νωρίς.
Τὸ φιλὶ ποὺ δὲν θὰ δεῖς,
τὸ μαχαῖρι στὴν καρδιὰ
κι' ἡ ἀνάσα μου βαρειά...
- εἶναι λέξεις ποὺ πονοῦν
σὰν τὰ χείλια δὲν γελοῦν.

Νύχτα ἀργά, πρωὶ νωρίς.
Πόνο σοῦ 'δωσα νὰ πιεῖς
μὲ τὸ χέρι στὴν καρδιὰ
καὶ στὸν ἔρωτα φωτιά...
- ἄχ, οἱ λέξεις δὲν πονοῦν
σὰν δυὸ χείλια σοῦ γελοῦν.

Νύχτα ἀργά, πρωὶ νωρίς.
Θάνατος τῆς ἡδονῆς.
Ἔλα, μάννα Παναγιά,
κρύψε με στὴν ἀγκαλιά...
- κι' ἄν τὰ χείλια μας πονοῦν
θά 'ναι σὰ νὰ μᾶς γελοῦν.
(Νύχτα, 23 Μαρτίου 1974/ τέταρτη δημοσίευση).