Μᾶλλον ἔχω τὰ κέφια μου γιὰ θλίψεις σήμερα!

5 Δεκεμβρίου 2012, καὶ ὥρα 9:30.

λάβετε, φάγετε, τοῦτο ἐστὶν τὸ ποίημά μου,
ποὺ θἄθελα νὰ τὄχε διαβάσει καὶ ἡ μαμά μου.
Στὴν Λυράνθη,
στὴν Poeta
καὶ στὸν ΤΥΨΕΙΣ,
γιὰ νὰ ξέρουν πὼς τούς θυμᾶμαι.

Ὡς Κλινὸ (καὶ σὰν βέρος Νεογραικὸς προπαντός) ἀπαιτῶ
κεῖνοι ποὺ μ' ἀγαποῦν - τοῦτο μᾶλλον οὐκ ἔστιν ἀρκετό -
καὶ τὴν ζωή τους, λέει, δίνουν γιὰ μένα, νὰ τὸ κάνουν:
τώρα, νὰ πέσουνε μπροστά μου καὶ νὰ πεθάνουν.

Ἑλληνικὰ μιλῶ κι' ἐλπίζω νὰ μὲ καταλαβαίνουν·
οἱ χριστιανοί, μάλιστα, ν' ἀρχίσουν νὰ μεταλαβαίνουν
τῶν ἀπαραιτήτων ἀχράντων τους μυστηρίων·
μὴν πᾶνε δὰ κι' ἄνευ συνοδείας θυμιατηρίων!

Ὅσ' εἶν' ἀλλόθρησκοι, πῶς νὰ ταφοῦν, ἄς μοῦ τὸ δηλώσουν·
ἐμμέτρους Ἐπιταφίους θὰ γράψω - ποὺ ἆλλοι θ' ἀναγνώσουν,
μὲ ταλέντο θρηνώδους μπίτ-κλεινοῦ Περικλέους
ἤ μοιρολόγας κι' ὁσίας Μαγδαληνῆς τοῦ ἐλέους.

Ὅσ' εἶν' ἄθρησκοι, τί νὰ τοὺς κάνω; Καλὰ νὰ τὰ πάθουν!
Μὲ ξερή ποίησή μου - κι' ἄνευ ὕμνων πρέπει - γιὰ νὰ μάθουν,
στὸν Ἀγύριστο νὰ πᾶνε, τὰ τομάρια! Φτού τους!
Πῶς, δίχως Πίστη, μ' ἀγαπᾶς σὲ καιροὺς σὰν τούτους;

Τελικῶς, μὴ σώσει ποτὲ πιὰ κανεὶς νὰ μ' ἀγαπήσει·
πολὺ κακῶς τὰ τέρατα νἄχουν κάποτ' εὐτυχήσει,
ἀφοῦ δὲν τἄξιζαν ἔτσι κι' ἀλλοιῶς!...
.......................................... - Σιχαμένε!
Ἔτσι! Σὲ θέλω νὰ λυσσᾶς, ποθοπλανταγμένε.

Ὡς Κλινὸ (κι' ὡς ἀληθὴς Κλασικὸς προπαντός) νυστάζω,
μόλις πιάσω κἅνα βιβλίο τῆς ἐποχῆς... Δὲν διαβάζω
παρ' ὅσα μοῦ 'χ' ἡ ζωή μου φυλαγμένα! Βαριέμαι
σ' ἔρωτες, χάδια καὶ φιλιὰ νὰ τραβολογιέμαι.

Τελικά, ξέρω πὼς θὰ μ' ἀγαπήσουν, χωρὶς πονηριά,
μόλις πάψουν νὰ χτυποῦνε τὰ καταραμένα σφυριά,
μὴν κι' ἀνοίξει ξάφνου στὸν τάφο τὸ φέρετρό μου!
Κι' ἄν... κερδίσω τίτλο τοῦ λογοτέχνη-προδρόμου.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.