Πρὸς
Ἀντιγόνην Μπαζαλέκου.
~
Πρωὶ-πρωί, ἄλλην ὄρεξιν δὲν εἴχαμε, ἐσὺ μπροστὰ στὰ μἀτια μας, γιὰ νὰ μᾶς πεῖς μετὰ θρασύτητος: <Δεν άντεχα να είμαι σαν τον υπόλοιπο κόσμο>. Ἐν πρώτοις, σοῦ τὸ ἀναγνώρισα αὐτὸ ζαμαὶ ἐγώ; Ὡς γηραιότερος - καὶ γιὰ πατέραν σου ἠμπορεῖς νὰ μὲ εἰπεῖς, ἄρα θἄπρεπε νὰ μὲ σέβεσαι λίαν περισσότερον - σὰν τὸν ὑπόλοιπο κόσμο, ἄν θὲς νὰ ξέρεις, δὲν ἤθελα ποτέ, μετὰ βδελυγμίας, ἀπὸ τὰ μικράτα μου, νὰ εἶμαι ἐγώ, καί, - δὀξα τῷ ἐντελῶς ἀγνώστῳ θεῷ, - δὲν ὁμοιάζω εἰς κανέναν καὶ δὴ τοῖς Ἀλλοδαπ'-Ἕλλησι καὶ τοῖς τάχα φίλοις ἐμοῦ. Θὰ σκεφτῶ, μετὰ φόβου θεοῦ καὶ πίστεως καὶ σοφίας, ἄν θὰ σὲ συμπεριλάβω στὰ οἰκεῖα μου. Τὸ ὅτι εἶσαι μουρλοκερκυραία, δὲν ἀρκεῖ. Τὸ ὅτι σὲ λένε Ἀντιγόνη, ὁ Σοφοκλῆς νὰ δεῖ τὶς ἀνορθογραφίες σου, θὰ γράψει τὴν τραγωδίαν τῶν ὀμματιῶν του, ἅτινα δὲν ἔβγαλε, μετὰ λύσσης, ὡς ἕτερος Οἰδίπους. Τέλος πάντων, μόλις ἐνεθυμήθην ὅτι προχθὲς ἦτο Ψυχοσάββατον καὶ δὲν ἐνήργησα τίποτε ὑπὲρ τῆς ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἀγαπητῶν κεκοιμημένων μου. Συγχωρεμένη νἆσαι. Σὲ δέχομαι, ἐνδεδυμένην πλήρως μὲ ἁπάσας τὰς ἁμαρτίας σου, ἐν τῇ καρδίᾳ μου, διότι ἐπιθυμῶ νὰ τὸ βγάλωμεν, ἀπὸ κοινοῦ,  ξυνόν, εἰς ὅλους τοὺς ἄλλους, ποὺ δὲν μᾶς ὁμοιάζουν - ὡς ὤφειλαν - οὔτε εἰς τὸν μικρὸν ὄνυχα τοῦ ποδαριοῦ μας εἰς καλωσύνην καὶ ἁγνότηταν, παρὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. Διὰ ν' ἁμαρτήσωμεν ἄλλωστε ἐγεννήθημεν καὶ δὲν πιστεύομεν νὰ μὴν ἐγλυκάθη κανεὶς ἤ καμία ποὺ ἐδοκίμασε τὴν ἀπόκρυφον γλύκαν ἡμῶν.