Σήμερα, Παγκόσμια, λέει, Ἡμέρα τῆς Γυναίκας.
~
Γκούχου!... γκούχου!...
~
Ἡ ὡραιότερη, γιὰ μένα, γυναίκα εἶναι ἡ Γλώσσα.
Καὶ μάλιστα: ἡ Ἑλληνική.
Μὲ ὅλα τὰ κάλλη της: Διάλεκτοι, ἐπίσημη Γλώσσα, λέξεις, ἁπλὲς ἤ σύνθετες συντακτικὲς δομές, πεζογραφία, ποίηση, ρητορική, συνομιλία, ὀρθοφωνία, ἐκφράσεις, φωνές, σιωπές, σημασίες, ὑπονοήσεις, εἰρωνεῖες, συναισθηματικὲς σημασίες, μουσικὲς στίξεις, .
ὀξεῖες, βαρεῖες, περισπωμένες,
ψιλές, δασεῖες,
ὑπογεγραμμένες,
κλίσεις, πτώσεις, ἐγκλίσεις,
φωνὲς ἐνεργητική, μέση, παθητική.
Προτάσεις κύριες, δευτερεύουσες, ἀποφαντικές, κριτικές, ὁριστικές, προστακτικές, ὑποτακτικές, ἐρωτηματικές, χρονικές, ὑποθετικές, συμπερασματικές, ἐπιφωνηματικές, ἐπαυξημένες... Πόσες νὰ πῶ; Ὅλες μ' ἀρέσουν. Χωρὶς αὐτὲς θὰ ἤμουν ἕνα σκέτο ζῶον. Ἄ, ἐννοεῖται ὅλες τους ὀρθογραφημένες ἤ σωστὰ εἰπωμένες, μὲ χάρη, στὴν ὥρα τους, στὴν θέση τους, στὴν ἀρχοντιά τους ἤ στὴν λαϊκότητά τους.
Ὅλη ἡ πατρίδα μου θέλω νὰ βρίσκεται στὴν γλώσσα μου. Νὰ εἶναι κύρια ταυτότητά μου.
Τὴν θέλω, τὴν ἐρωμένη μου Γλώσσα,
γιὰ διαπροσωπικὴ ἐπικοινωνία,
καὶ γιὰ κοινωνικὴ χρησιμότητα.
Προφορικότητα, διαλογικότητα.
Ἐνδομύχως, γιὰ Καλλιτεχνική μου Ἔκφραση.
Γιὰ νὰ μὴν σᾶς κουράζω,
ἐπιθυμία μου τρέχουσα:
νὰ βρῶ κατάρες
ξεχωριστὲς γιὰ κάθε διακόρρευση καὶ τῆς παραμικρῆς λεπτομερείας καὶ χάρης τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης.
===============
Ναί, ἀλλὰ σήμερα, 11 Μαρτίου 2019,
ἡμέρα ποὺ ἑορτάζεται ὡς
Καθαρὴ Δευτέρα,
γιὰ προσωπικὸ μου ἀετό ποὺ θέλω νὰ πετάξω, νἆμαι συνεπὴς μὲ τὸ ἔθιμο,
ὅπως τότε ποὺ πηγαίναμε, μικρὸ παιδί ἐγώ, τοῦ Δημοτικοῦ. στὴν Χαραυγή,
στὴν ὁδὸ Προύσσης, ὅπου ἔμενε ἡ ἀγαπημένη νονά μου Χρυσάνθη Καστάνη, καὶ ποὺ τὸ σημερινὸ Σχολεῖο, ἀπέναντι στὸ σπίτι της, ἦταν γήπεδο καὶ χῶρος ν' ἀμολάει ὁ κόσμος ἀετούς,
σήμερα θὰ ἐλευθερώσω ἀκόμα περισσότερο τὸν ἑαυτό μου:
ὁριστικῶς,
θὰ πάψω νὰ ἀπαντῶ σὲ κακοποιητὲς τῆς Γλώσσας μας.
Δὲν χρειάζομαι νἆμαι καλὸς μὲ τὸν ἕναν καὶ μὲ τὸν ἆλλον,
γιὰ νὰ ἐξασφαλίσω τάχα τὸ νὰ μὴν εἶμαι μόνος μου,
ὅταν ἡ Ἑλλάδα καίγεται,
ὅταν κατακρίνουν ὁ ἕνας τὸν ἆλλον, ὅτι προδίδει τὴν Ἑλλάδα,
ὅταν ζῶ σ' ἕναν τόπο ὅπου ΔΕΝ ἀκούω ἑλληνικὰ παρὰ μόνον σπανίως
- καὶ τί Ἑλληνικά, θεούλη μου! Νὰ ντέπεσαι καὶ ποὺ τ' ἀκοῦς - ὄχι νὰ τἄλεγες!
Ὅλοι βρίζουν τοὺς ἄλλους καὶ ΚΑΝΕΝΑΣ δὲν κάνει κάτι γιὰ τὴν Ἑλλάδα.
Πᾶντα οἱ ΑΛΛΟΙ φταῖνε. Ὡστόσο, πήγανε τουλάχιστον 12 χρόνια στὸ Σχολεῖο καὶ...
Σχετικὴ ὑποχώρηση θὰ κάνω στὸ ὅτι μονοτονίζουν. Τὸ ὅτι μουτζώνω βέβαια ὅ,τι μονοτονισμένο, μουτζώνω - δὲν τ' ἀρνήθηκα ποτέ. Ἐγκρίθηκε μὲ Νόμο. Ποὺ νὰ μὴν ἔσωνε.
Κάτι σὰν τὸ ξεπούλημα τῆς Μακεδονίας - ποὺ κι' αὐτή, μὲ τὴν προδοσία διὰ Νόμου, θὰ μᾶς φέρει πολλὰ δεινά, ὅσο θὰ θέλουμε νὰ εἴμαστε ἤ μᾶλλον νὰ λεγόμαστε, ἀπὸ τοὺς ἄλλους, Ἕλληνες (τρέξαμε καὶ δὲν φτάσαμε).
Ναί, ἐπειδὴ ἔχουμε μιὰ ἠλίθια τάση νὰ μὴν εἴμαστε Ἕλληνες -
[ἄχ, τί ὡραῖα ποὺ τὸ εἶπε ὁ λαϊκὸς συνθέτης Γιῶργος Ζαμπέτας γιὰ τοὺς Ἕλληνες: <Καὶ τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο νὰ τοὺς παίξω, ἐκεῖνοι θὰ χορέψουν τσιφτετέλι> - πῶς νὰ μὴν τὸν παραδεχτῶ, ἔστω καὶ μόνο αὐτὴ τὴν φορά;] -
θὰ ἐπιμείνω ὥσπου νὰ πεθάνω (δὲν θ' ἀργήσω πέραν τοῦ δέοντος, μὴν ἀνησυχεῖτε!...),
ὁπότε:
* μοῦ γράφετε ἀνορθόγραφα;
Σᾶς ἀποκλείω, δὲν σᾶς ξέρω, δὲν σᾶς εἶδα, δὲν ὑπάρχετε.
Ἔχω κι' ἆλλες δουλειὲς νὰ κάνω.
~
Γκούχου!... γκούχου!...
~
Ἡ ὡραιότερη, γιὰ μένα, γυναίκα εἶναι ἡ Γλώσσα.
Καὶ μάλιστα: ἡ Ἑλληνική.
Μὲ ὅλα τὰ κάλλη της: Διάλεκτοι, ἐπίσημη Γλώσσα, λέξεις, ἁπλὲς ἤ σύνθετες συντακτικὲς δομές, πεζογραφία, ποίηση, ρητορική, συνομιλία, ὀρθοφωνία, ἐκφράσεις, φωνές, σιωπές, σημασίες, ὑπονοήσεις, εἰρωνεῖες, συναισθηματικὲς σημασίες, μουσικὲς στίξεις, .
ὀξεῖες, βαρεῖες, περισπωμένες,
ψιλές, δασεῖες,
ὑπογεγραμμένες,
κλίσεις, πτώσεις, ἐγκλίσεις,
φωνὲς ἐνεργητική, μέση, παθητική.
Προτάσεις κύριες, δευτερεύουσες, ἀποφαντικές, κριτικές, ὁριστικές, προστακτικές, ὑποτακτικές, ἐρωτηματικές, χρονικές, ὑποθετικές, συμπερασματικές, ἐπιφωνηματικές, ἐπαυξημένες... Πόσες νὰ πῶ; Ὅλες μ' ἀρέσουν. Χωρὶς αὐτὲς θὰ ἤμουν ἕνα σκέτο ζῶον. Ἄ, ἐννοεῖται ὅλες τους ὀρθογραφημένες ἤ σωστὰ εἰπωμένες, μὲ χάρη, στὴν ὥρα τους, στὴν θέση τους, στὴν ἀρχοντιά τους ἤ στὴν λαϊκότητά τους.
Ὅλη ἡ πατρίδα μου θέλω νὰ βρίσκεται στὴν γλώσσα μου. Νὰ εἶναι κύρια ταυτότητά μου.
Τὴν θέλω, τὴν ἐρωμένη μου Γλώσσα,
γιὰ διαπροσωπικὴ ἐπικοινωνία,
καὶ γιὰ κοινωνικὴ χρησιμότητα.
Προφορικότητα, διαλογικότητα.
Ἐνδομύχως, γιὰ Καλλιτεχνική μου Ἔκφραση.
Γιὰ νὰ μὴν σᾶς κουράζω,
ἐπιθυμία μου τρέχουσα:
νὰ βρῶ κατάρες
ξεχωριστὲς γιὰ κάθε διακόρρευση καὶ τῆς παραμικρῆς λεπτομερείας καὶ χάρης τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης.
===============
Ναί, ἀλλὰ σήμερα, 11 Μαρτίου 2019,
ἡμέρα ποὺ ἑορτάζεται ὡς
Καθαρὴ Δευτέρα,
γιὰ προσωπικὸ μου ἀετό ποὺ θέλω νὰ πετάξω, νἆμαι συνεπὴς μὲ τὸ ἔθιμο,
ὅπως τότε ποὺ πηγαίναμε, μικρὸ παιδί ἐγώ, τοῦ Δημοτικοῦ. στὴν Χαραυγή,
στὴν ὁδὸ Προύσσης, ὅπου ἔμενε ἡ ἀγαπημένη νονά μου Χρυσάνθη Καστάνη, καὶ ποὺ τὸ σημερινὸ Σχολεῖο, ἀπέναντι στὸ σπίτι της, ἦταν γήπεδο καὶ χῶρος ν' ἀμολάει ὁ κόσμος ἀετούς,
σήμερα θὰ ἐλευθερώσω ἀκόμα περισσότερο τὸν ἑαυτό μου:
ὁριστικῶς,
θὰ πάψω νὰ ἀπαντῶ σὲ κακοποιητὲς τῆς Γλώσσας μας.
Δὲν χρειάζομαι νἆμαι καλὸς μὲ τὸν ἕναν καὶ μὲ τὸν ἆλλον,
γιὰ νὰ ἐξασφαλίσω τάχα τὸ νὰ μὴν εἶμαι μόνος μου,
ὅταν ἡ Ἑλλάδα καίγεται,
ὅταν κατακρίνουν ὁ ἕνας τὸν ἆλλον, ὅτι προδίδει τὴν Ἑλλάδα,
ὅταν ζῶ σ' ἕναν τόπο ὅπου ΔΕΝ ἀκούω ἑλληνικὰ παρὰ μόνον σπανίως
- καὶ τί Ἑλληνικά, θεούλη μου! Νὰ ντέπεσαι καὶ ποὺ τ' ἀκοῦς - ὄχι νὰ τἄλεγες!
Ὅλοι βρίζουν τοὺς ἄλλους καὶ ΚΑΝΕΝΑΣ δὲν κάνει κάτι γιὰ τὴν Ἑλλάδα.
Πᾶντα οἱ ΑΛΛΟΙ φταῖνε. Ὡστόσο, πήγανε τουλάχιστον 12 χρόνια στὸ Σχολεῖο καὶ...
Σχετικὴ ὑποχώρηση θὰ κάνω στὸ ὅτι μονοτονίζουν. Τὸ ὅτι μουτζώνω βέβαια ὅ,τι μονοτονισμένο, μουτζώνω - δὲν τ' ἀρνήθηκα ποτέ. Ἐγκρίθηκε μὲ Νόμο. Ποὺ νὰ μὴν ἔσωνε.
Κάτι σὰν τὸ ξεπούλημα τῆς Μακεδονίας - ποὺ κι' αὐτή, μὲ τὴν προδοσία διὰ Νόμου, θὰ μᾶς φέρει πολλὰ δεινά, ὅσο θὰ θέλουμε νὰ εἴμαστε ἤ μᾶλλον νὰ λεγόμαστε, ἀπὸ τοὺς ἄλλους, Ἕλληνες (τρέξαμε καὶ δὲν φτάσαμε).
Ναί, ἐπειδὴ ἔχουμε μιὰ ἠλίθια τάση νὰ μὴν εἴμαστε Ἕλληνες -
[ἄχ, τί ὡραῖα ποὺ τὸ εἶπε ὁ λαϊκὸς συνθέτης Γιῶργος Ζαμπέτας γιὰ τοὺς Ἕλληνες: <Καὶ τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο νὰ τοὺς παίξω, ἐκεῖνοι θὰ χορέψουν τσιφτετέλι> - πῶς νὰ μὴν τὸν παραδεχτῶ, ἔστω καὶ μόνο αὐτὴ τὴν φορά;] -
θὰ ἐπιμείνω ὥσπου νὰ πεθάνω (δὲν θ' ἀργήσω πέραν τοῦ δέοντος, μὴν ἀνησυχεῖτε!...),
ὁπότε:
* μοῦ γράφετε ἀνορθόγραφα;
Σᾶς ἀποκλείω, δὲν σᾶς ξέρω, δὲν σᾶς εἶδα, δὲν ὑπάρχετε.
Ἔχω κι' ἆλλες δουλειὲς νὰ κάνω.
Καθάρισα; Ἔτσι λέω!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου