Ναί, ἴσως χρειάζεται νὰ τὸ πῶ: ὁ Τhémistocle (ποὺ πρόσθεσε καὶ τὴν ὀξεία, ὅταν τοῦ τὸ ζήτησα, γιατί ἔτσι γράφεται στὰ γαλλικὰ τὸ ψευδώνυμό του), στὸ Φόρουμ.γκρ, στὶς 26.8.2010, ἡμέρα ποὺ εἶναι τὰ γενέθλιά μου, ἄνοιξε καινούργιο νῆμα μὲ τῖτλο <Χρόνια πολλά, ΚΛΙΝΟ (κι' ἐσύ, Γεώργιε Σουρῆ) >, ποὺ εἶχε τεράστια ἐπιτυχία καὶ ἔγινε ἀφορμὴ νὰ γράψω ἀναρίθμητα σατιρικὰ ποιήματα. Λυπήθηκα ἀφάνταστα ποὺ ἔκλεισε τὸ Φόρουμ.γκρ πέρυσι τέτοιες μέρες ἀπρόοπτα καὶ ἀπροειδοποίητα καὶ χάθηκαν ἔτσι ἀμέτρητα γραφτά μου. Ἀπορῶ πῶς κατόρθωσα καὶ διέσωσα τὰ μισὰ καὶ κάτι παραπάνω. Γιατί, πέραν τοῦ ἄν θὰ μείνουν στὴν ἱστορία τῆς λογοτεχνίας ἤ ὄχι αὐτὰ ποὺ γράφω, εἶναι γεγονὸς ὅτι ἔχω καταναλώσει καὶ ἀμέτρητο χρόνο καὶ πολὺ ἀπὸ τὸ μετρημένο ἴσως μυαλό μου. Ἄς μὴν ἀναφερθῶ στὸν ψυχισμό τους. Καὶ ἕνα σκέτο <καλημέρα> νὰ γράψω κάπου, προσέχω πότε, πῶς, ποῦ, σὲ ποιόν θὰ τὸ πῶ. * <Αὐθόρμητο> μὲ τὴν ἔννοια "ἠλίθιο" δὲν ἔχω γράψει τίποτα. Καὶ ἑκατὸ χρόνια νὰ περάσουν, ἐφ' ὅσον ζῶ (ὄχι, θεέ μου, μή, πάρε με...), θὰ διορθώσω καὶ τὴν τελεία ἤ τὴν ἄνω τελεία ποὺ πληκτρολόγησα λάθος, ἄθελά μου. * Ἔχω μάθει νὰ σέβομαι τὰ Γράμματα ποὺ ἔχω μάθει, τόσα χρόνια στὰ διάφορα Σχολεῖα, τὶς μεταφράσεις ποὺ ἔχω κάνει γιὰ τὰ πρὸς τὸ ζῆν, χρόνια καὶ χρόνια, σχεδὸν χωρὶς οὔτε μία μέρα σχόλης - ὅλον τὸν χρόνο - καὶ σχεδὸν ποτὲ λιγώτερο ἀπὸ 10 ὧρες ἐντατικῆς δουλειᾶς κάθε μέρα. Ὁ Μάκης Κάππος/Euthymios Kappos ξέρει πόση πικρὴν ἀλήθεια λέω. Ἦταν 1978, ὅταν, βλέποντας καὶ μόνο τὸν ὄγκο τῶν μεταφράσεών μου, ἀπὸ τὸ 1968, μοῦ εἶχε πεῖ: " - Κανονικά, ἐσὺ ἔπρεπε νὰ εἶχες πάρει κιόλας σύνταξη, μὲ τόση δουλειά". * Καὶ πραγματικά, εἶναι νὰ ἀπελπίζεσαι, ὅταν βλέπεις αὐτοὺς ποὺ μιλᾶνε καὶ γιὰ "Κρυφὸ Σχολειὸ" ἀκόμα, γιατί τὸ λέει τὸ κόμμα τους, ὄχι γιατί καταλαβαίνουνε τί λένε, νὰ μὴ γράφουν οὔτε μία ὀρθογραφημένη λέξη. Νὰ παίρνεις ὅπλο καὶ νὰ τουφεκίζεσαι. * Ἡ μόρφωση εἶναι τὸ μόνο φῶς τῆς ἀνθρωπότητας. * Μὴν ἀρχίσω καὶ λέω τώρα καὶ γιὰ τὴν λύσσα τους νὰ παίρνουν διακρίσεις, ποὺ δὲν τὶς ἀξίζουν, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐνισχύσουν ἔτσι μόνον τὴν τσέπη τους καὶ τὰ γκομενιλήκια τους, τὰ ἀνομολόγητα. * Ἔχεις καὶ τὸν ἆλλον ἤ τὴν ἄλλη ποὺ δηλώνουν: ποιητής/ποιήτρια. Πιὸ αἰσχρὴ δήλωση δὲν μπορῶ νὰ φανταστῶ. Γιατί ἆλλο πρᾶγμα εἶναι νὰ πεῖς <γράφω ποιήματα> κι' ἆλλο τὸ νὰ λές: <εἶμαι ποιητής, εἶμαι ποιήτρια>. Αὐτὸ γιὰ μένα ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ νὰ λὲς: <εἶμαι ψώνιο, ρῖξτε μου καρπαζιά>. Καὶ λίγο λέω.