Πρὸς τινα σφετεριστήν μου Σουρικῆς δόξης. 

Κοῖτα δῶ, καλέ, ποιοί πιάνουν σήμερα πέννες... - ἀμὰν πιά!
Ἄνθρωποι γεννημένοι νὰ κρατοῦν, χαλάλι τους, τσαπιά.
~ Γιὰ νὰ τὰ ποῦμε λιγάκι, ἐμεῖς οἱ δυό, κυρ-Νικολά!
Κάθε δικός μου σάτιρας στίχος, στὸν τοῖχο σὲ κολλᾶ.
Πέθαν' ὁ Σουρῆς κι' ἴδια μέρα γέννησεν ἡ μαμά μου:
Μνημόσυνον Σουρῆ, κι' αὐθημερὸν Γενέθλια δικά μου!
(Ἐκ προθαλάμου τῆς ἀνυπαρξίας, εἰς προθάλαμον νέας, ἐκ βρέφους, ἐμπνεύσεως...)
- Παράτα τὸν κάλαμον. Προσκύνησον ἡμᾶς τοὺς ταλαντούχους ἐν ταῖς σατίραις,
- ἦρθες, εἶδες, - καλῶς!... - φεύγα, ἐφ' ὅσον μίαν γεῦσιν πῆρες.
~ Ἐντὸς ὀλίγων ἡμερῶν, κλείνω χρόνους ἑβδομήκοντα καὶ δύο! Νιώθω ντροπαλός, σὰν...μόλις χθὲς νὰ βγῆκ' ἀπ' τῆς μητρός μου τὸ αἰδοῖο. (...)
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
14.3.2017