Στὰ σχολεῖα, κατὰ τοὺς ἑορτασμοὺς τῶν Ἐθνικῶν ἐπετείων (ὄχι τῶν Τούρκων καὶ τῶν Σκοπιανῶν ἀλλὰ)
τῶν Ἑλλήνων,
ὅλα τὰ Ἑλληνόπουλα (ὅσο ὑπάρχουν ἀκόμα),
οἱ μαθητές,
πρέπει νὰ συμμετέχουν σὲ χορούς, παραστάσεις, χορωδίες, παρελάσεις, ἀνεξαρτήτως ἱκανοτήτων.
Μόνον ὁ σημαιοφόρος θὰ ἤθελα νὰ ἔχει ὑπέρλαμπρο παράστημα.
--------------------
Ἔλα, μωρέ, νὰ τὸ πῶ!... Νὰ τὸ πῶ; Ἄς τὸ πῶ! * Τεσσάρω χρονῶ ἀνακάλυψα - ἀπὸ μόνος μου τελείως - τὸ θέατρο. Τὸ <θεατρίνος> μοῦ τὸ κολλήσανε καὶ γιὰ καλὸ καὶ γιὰ κακό - ἔχω φάει ξύλο, τετραπλὴ δόση κάθε φορά, νὰ μὴν μιλάω γιὰ θέατρο. * Ὥσπου, φθάνοντας στὴν Δ΄ τάξη, τοῦ 99ου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἀθηνῶν, ἡ δασκάλα μας, ἡ κα Μάχη, μᾶς ἀνέθεσε νὰ παίξουμε ἕνα σκετσάκι γιὰ τὴν 25η Μαρτίου. Λαχτάρισα, νὰ μὲ βάλει στὴν διανομή. Καί, ὄντως, κάποια στιγμὴ εἶπε ἡ δασκάλα μας: " - Τὸν...[δὲν θυμᾶμαι ποιόν] θὰ τὸν κάνει ὁ Λὸ Σκόκκο". Δὲν πρόλαβα νὰ τ' ἀκούσω καὶ ἡ ἴδια ἄλλαξε γνώμη. " - Ὄχι, ὄχι... Ἐσύ!..". Καὶ ἔδειξε ἕναν συμμαθητή μας. Ἦταν σὰν νὰ μὲ σκότωσε. Δὲν ξέρω τί ἔκανα, τὸ εἶδε ὅμως ἡ δασκάλα μας, πὼς ἤμουν ἕτοιμος...καὶ ν' αὐτοκτονήσω (δὲν τ' ἀποκλείω) καὶ ἐπανῆλθε: " - Ὄχι, ἐντάξει. Ὁ Λὸ Σκόκκο!...". Μὴ σᾶς πῶ ὅτι ἔνιωσα σὰν νὰ πῆρα...τὸ Α΄ Βραβεῖο Διανεμημένου Ρόλου! * * * * * Φτάσαμε στὴν ἡμέρα τῆς γιορτῆς. Ὅλοι οἱ γονεῖς εἶχαν ἔρθει νὰ μᾶς καμαρώσουν. [Τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι, δὲν θυμᾶμαι τὴν μάννα μου νὰ ἦταν ἐκεῖ. Οὔτε στὴν Δραματικὴ Σχολή, 1976, ἦρθε: " - Δὲν σοῦ εἶπα ἐγὼ ποτὲ νὰ πᾶς νὰ γίνεις θεατρίνος!...". Ἀργότερα, ὅμως, δὲν ξεκολλοῦσε ἀπὸ πάνω μου. Μέχρι καὶ σ' ὅλες τὶς περιοδεῖες, Μακεδονία, Θράκη, κρύο, χιόνια, βροχή, ΔΕΝ ἔχανε παράσταση. Οὔτε μία!] Ἦρθε ἡ στιγμὴ νὰ παίξω κι' ἐγὼ τὸν ἥρωά μου, τοῦ '21. Ἀλλά, σίγουρα, θὰ ντρεπόμουν μὲ τὸ παραπάνω, γιατί, μὲ τὸ...ποὺ μίλησα, κάποιος ἀπ' τοὺς γονεῖς φώναξε: " - Πιὸ δυνατά, δὲν σ' ἀκοῦμε!...>. Ἔβαλα δύναμη. " - Πιὸ δυνατά, παιδάκι μου. Δὲν ἔφαγες τίποτα τὸ πρωί;..." Αὐτὸ ἀκούστηκε ἀρκετὲς φορὲς κι' ἐγὼ ἔλεγα, ξανὰ καὶ ξανά, τὰ ἴδια λόγια, πιὸ δυνατά, ἀλλὰ μέσ' ἀπ' τὰ δόντια μου! Δὲν ἔφευγα ὅμως. Πεῖσμα νὰ δεῖς! Ὥσπου βρέθηκε Λύση!!!!!!!! -----------------> Ἡ δασκάλα μας, σκυμμένη καὶ κρυμμένη πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μου, ἔλεγε τὰ λόγια μου δυνατά, ἀντὶ γιὰ μένα, ἐγὼ πάντως...ἔπαιζα, καὶ τὸ ἔργο προχώρησε! Στὸ τέλος, πῆρα χειροκροτήματα κι' ἐγώ. * * * * * Τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι, δὲν τ' ἀποκλείω νὰ ἦταν στὸ ὑποσυνείδητό μου, ὅταν 1973 - 6, δουλεύοντας στὴν Αἴρ Φράνς, γράφτηκα στὴν Δραματικὴ Σχολή, ἀριστοῦχος, καὶ ὑποχρεωμένος νὰ πηγαίνω σὲ ὅλα τὰ ἀεροπλάνα, νὰ παρακολουθῶ ἀφίξεις καὶ ἀναχωρήσεις ἐμπορευμάτων καὶ ἔχοντας 15΄ ἐνδιάμεσο κενό, πήγαινα ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τοῦ ἀεροσκάφους, καὶ ἔκανα ὀρθοφωνία, φανταζόμενος ὅτι παίζω θέατρο, ἄς ποῦμε σ' ἕνα γήπεδο, ποὺ ἦταν πλάι σ' ἀεροδρόμιο, καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ παίζω εἴτε τραγωδία εἴτε δράμα δωματίου, μὲ χαλημὲς νότες, ψιθυριστὰ ἤ μὲ κραυγές, καὶ νὰ μ' ἀκοῦν ὅλοι οἱ θεατές, μηδενὸς ἐξαιρουμένου - καὶ τοῦ κλινικῶς κουφοῦ - ἀπὸ τὸν πιὸ κοντινὸ ὥς τὸν πιὸ ἀπομεμακρυσμένο καὶ νὰ καταλαβαίνουν λέξη πρὸς λέξη, συλλαβὴ πρὸς συλλαβή, φωνήεντα, σύμφωνα, παύσεις, συναισθήματα... * * * * * Σήμερα, λοιπόν, μπορεῖ νὰ μιλάω στὸν Ἐθνικὸ Κῆπο ἀλλά, ἅμα θέλω, ἀκούγομαι, φυσικά, χωρὶς ἀλλοίωση, στὴν...Ἀκρόπολη - μὴν πῶ καὶ στὸ...Φάληρο!
τῶν Ἑλλήνων,
ὅλα τὰ Ἑλληνόπουλα (ὅσο ὑπάρχουν ἀκόμα),
οἱ μαθητές,
πρέπει νὰ συμμετέχουν σὲ χορούς, παραστάσεις, χορωδίες, παρελάσεις, ἀνεξαρτήτως ἱκανοτήτων.
Μόνον ὁ σημαιοφόρος θὰ ἤθελα νὰ ἔχει ὑπέρλαμπρο παράστημα.
--------------------
Ἔλα, μωρέ, νὰ τὸ πῶ!... Νὰ τὸ πῶ; Ἄς τὸ πῶ! * Τεσσάρω χρονῶ ἀνακάλυψα - ἀπὸ μόνος μου τελείως - τὸ θέατρο. Τὸ <θεατρίνος> μοῦ τὸ κολλήσανε καὶ γιὰ καλὸ καὶ γιὰ κακό - ἔχω φάει ξύλο, τετραπλὴ δόση κάθε φορά, νὰ μὴν μιλάω γιὰ θέατρο. * Ὥσπου, φθάνοντας στὴν Δ΄ τάξη, τοῦ 99ου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἀθηνῶν, ἡ δασκάλα μας, ἡ κα Μάχη, μᾶς ἀνέθεσε νὰ παίξουμε ἕνα σκετσάκι γιὰ τὴν 25η Μαρτίου. Λαχτάρισα, νὰ μὲ βάλει στὴν διανομή. Καί, ὄντως, κάποια στιγμὴ εἶπε ἡ δασκάλα μας: " - Τὸν...[δὲν θυμᾶμαι ποιόν] θὰ τὸν κάνει ὁ Λὸ Σκόκκο". Δὲν πρόλαβα νὰ τ' ἀκούσω καὶ ἡ ἴδια ἄλλαξε γνώμη. " - Ὄχι, ὄχι... Ἐσύ!..". Καὶ ἔδειξε ἕναν συμμαθητή μας. Ἦταν σὰν νὰ μὲ σκότωσε. Δὲν ξέρω τί ἔκανα, τὸ εἶδε ὅμως ἡ δασκάλα μας, πὼς ἤμουν ἕτοιμος...καὶ ν' αὐτοκτονήσω (δὲν τ' ἀποκλείω) καὶ ἐπανῆλθε: " - Ὄχι, ἐντάξει. Ὁ Λὸ Σκόκκο!...". Μὴ σᾶς πῶ ὅτι ἔνιωσα σὰν νὰ πῆρα...τὸ Α΄ Βραβεῖο Διανεμημένου Ρόλου! * * * * * Φτάσαμε στὴν ἡμέρα τῆς γιορτῆς. Ὅλοι οἱ γονεῖς εἶχαν ἔρθει νὰ μᾶς καμαρώσουν. [Τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι, δὲν θυμᾶμαι τὴν μάννα μου νὰ ἦταν ἐκεῖ. Οὔτε στὴν Δραματικὴ Σχολή, 1976, ἦρθε: " - Δὲν σοῦ εἶπα ἐγὼ ποτὲ νὰ πᾶς νὰ γίνεις θεατρίνος!...". Ἀργότερα, ὅμως, δὲν ξεκολλοῦσε ἀπὸ πάνω μου. Μέχρι καὶ σ' ὅλες τὶς περιοδεῖες, Μακεδονία, Θράκη, κρύο, χιόνια, βροχή, ΔΕΝ ἔχανε παράσταση. Οὔτε μία!] Ἦρθε ἡ στιγμὴ νὰ παίξω κι' ἐγὼ τὸν ἥρωά μου, τοῦ '21. Ἀλλά, σίγουρα, θὰ ντρεπόμουν μὲ τὸ παραπάνω, γιατί, μὲ τὸ...ποὺ μίλησα, κάποιος ἀπ' τοὺς γονεῖς φώναξε: " - Πιὸ δυνατά, δὲν σ' ἀκοῦμε!...>. Ἔβαλα δύναμη. " - Πιὸ δυνατά, παιδάκι μου. Δὲν ἔφαγες τίποτα τὸ πρωί;..." Αὐτὸ ἀκούστηκε ἀρκετὲς φορὲς κι' ἐγὼ ἔλεγα, ξανὰ καὶ ξανά, τὰ ἴδια λόγια, πιὸ δυνατά, ἀλλὰ μέσ' ἀπ' τὰ δόντια μου! Δὲν ἔφευγα ὅμως. Πεῖσμα νὰ δεῖς! Ὥσπου βρέθηκε Λύση!!!!!!!! -----------------> Ἡ δασκάλα μας, σκυμμένη καὶ κρυμμένη πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μου, ἔλεγε τὰ λόγια μου δυνατά, ἀντὶ γιὰ μένα, ἐγὼ πάντως...ἔπαιζα, καὶ τὸ ἔργο προχώρησε! Στὸ τέλος, πῆρα χειροκροτήματα κι' ἐγώ. * * * * * Τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι, δὲν τ' ἀποκλείω νὰ ἦταν στὸ ὑποσυνείδητό μου, ὅταν 1973 - 6, δουλεύοντας στὴν Αἴρ Φράνς, γράφτηκα στὴν Δραματικὴ Σχολή, ἀριστοῦχος, καὶ ὑποχρεωμένος νὰ πηγαίνω σὲ ὅλα τὰ ἀεροπλάνα, νὰ παρακολουθῶ ἀφίξεις καὶ ἀναχωρήσεις ἐμπορευμάτων καὶ ἔχοντας 15΄ ἐνδιάμεσο κενό, πήγαινα ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τοῦ ἀεροσκάφους, καὶ ἔκανα ὀρθοφωνία, φανταζόμενος ὅτι παίζω θέατρο, ἄς ποῦμε σ' ἕνα γήπεδο, ποὺ ἦταν πλάι σ' ἀεροδρόμιο, καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ παίζω εἴτε τραγωδία εἴτε δράμα δωματίου, μὲ χαλημὲς νότες, ψιθυριστὰ ἤ μὲ κραυγές, καὶ νὰ μ' ἀκοῦν ὅλοι οἱ θεατές, μηδενὸς ἐξαιρουμένου - καὶ τοῦ κλινικῶς κουφοῦ - ἀπὸ τὸν πιὸ κοντινὸ ὥς τὸν πιὸ ἀπομεμακρυσμένο καὶ νὰ καταλαβαίνουν λέξη πρὸς λέξη, συλλαβὴ πρὸς συλλαβή, φωνήεντα, σύμφωνα, παύσεις, συναισθήματα... * * * * * Σήμερα, λοιπόν, μπορεῖ νὰ μιλάω στὸν Ἐθνικὸ Κῆπο ἀλλά, ἅμα θέλω, ἀκούγομαι, φυσικά, χωρὶς ἀλλοίωση, στὴν...Ἀκρόπολη - μὴν πῶ καὶ στὸ...Φάληρο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου