~

Προχθὲς πῆγα στὸ Περιστέρι ἀναζητῶντας μιὰ παληὰ φίλη γειτώνισσα, τὴν Φιλιώ. Ἡ Φιλιὼ μᾶς ἀγαποῦσε πολύ, ἀλλὰ κι' ἐμεῖς τὴν ἀγαπούσαμε στ' ἀληθινά. Τὸ 1983, ὅταν παντρεύτηκα, στὸ Δημαρχεῖο, ἦταν................ἡ μόνη καλεσμένη μας, γιατί, ὀλίγον καλοπροαίρετη κουτσομπολίτσα, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ἐκείνη θὰ ἀποκαθίστατο τὸ ὄνομα καὶ... ἡ τιμὴ τῆς γυναίκας μου, ποὺ συζούσαμε ἀπὸ τὸ 1979. Τὸ γεγονὸς διαδόθηκε ἐπιτυχῶς.
Ἡ Φιλιὼ παρακολουθοῦσε σχεδὸν ὅλες μας τὶς πρόβες, στὸ σπίτι μας, γιὰ τὸ "Μαμζὲλ Κλωτσοσκοῦφι" (1985) καὶ προσέχαμε τὶς ἀντιδράσεις της, χωρὶς νὰ τὴν ὑποχρεώνουμε νὰ μᾶς τὶς πεῖ. Μὲ λίγα λόγια, μᾶς ἦταν πολύτιμη. Εἴχαμε κι' ἐμεῖς κάποιαν, ὅπως ὁ Μολιέρος τὴν ὑπηρέτριά του. Χωρὶς νὰ ξέρει ἀπὸ θέατρο, ἦταν πολὺ πιὸ πολύτιμη ἀπὸ τοὺς εἰδήμονες.

Προχθὲς λοιπόν, ἔμαθα ἀπὸ τὸν ἄντρα της, πὼς ἡ Φιλιὼ πέθανε πρὶν 5 χρόνια, ἀπὸ ὑπερβολικὸ πάχος, στὰ 60 της χρόνια.
Μοῦ ἦρθε ταμπλάς!...
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ συμπαθοῦσα ἔχουν χαθεῖ.
[Γιὰ νὰ εἴμαστε ἀκριβοδίκαιοι, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ θέλανε νὰ μοῦ βγάλουν τὰ μάτια, ψόφησαν ὅλοι. Δόξα τῷ ἀγνώστῳ θεῷ!...].
Κλείνω τὰ μάτια καὶ θυμᾶμαι τὴν Φιλιώ. Πονάω.
~