ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ,  20 Σεπτεμβρίου 2008, ὥρα 4:49π.μ.

Νύχτα ἀργά, πρωὶ νωρίς, 20.09.2008,
ξύπνησα, ἄνοιξα τὸν φίλο μου, τὸ Φόρουμ...Ἔχω πολλὴ  δουλειὰ ἐδῶ νὰ κάνω. Δύο κλινοσοφιστεῖες ἕτοιμες, ἕνα θεατρικὸ ποὺ τὸ ὑποσχέθηκα στοὺς καινούργιους γονεῖς Χρῆστο καὶ Ἰωάννα, γιὰ τὴν Σοφία τους, [αὐτὸ  δηλαδὴ μὲ τὸ ὁποῖο ἔκλεισαν οἱ παραστάσεις τοῦ "Θεάτρου τοῦ 

Ὀνείρου" (2000):  < Ἐγὼ εἶμαι ἔγγυος, ὄχι ἐσύ!..>,  ὕστερα ἀπὸ 16 χρόνια], δὲν ξέρω τί ἆλλο, γιατί διαβάζω ἀρκετὰ θέματα καὶ θέλω νὰ ἀπαντῶ, ὅπως ἔχω ξεχωρίσει καὶ κάποια ἄτομα καὶ θέλω νὰ τὰ προσέξω, νὰ λέω καὶ καμιὰ... σαχλαμάρα,  ποὺ εἶναι τὸ καλλίτερο φάρμακο στὴν δυστυχία...
Νύχτα αργά, πρωὶ νωρίς, μοῦ θυμίζει ἕνα παληὸ ἐρωτικό μου ποίημα, σχεδὸν τραγικό.
Εἶναι 4:33.
Νωρὶς δὲν εἶναι γιὰ νὰ περιμένω τὸν ἥλιο;
Κάπου ἡ Κατίνα Παξινοῦ  ἔλεγε πὼς πρέπει νὰ γεμίζουμε τὴν ψυχή μας μὲ ἥλιο, κι'  αὐτὸν τὸν ἥλιο νὰ τὸν χαρίζουμε καὶ  στοὺς ἄλλους.
Αὐτὸ θέλω.
Καὶ τώρα ποὺ θυμήθηκα τὴν Κατίνα Παξινοῦ, πάω νὰ τὴν ὀνειρευτῶ  Μπερνάρντα Ἄλμπα (ὅπως τὴν πρωτοεῖδα νεαρούλης καὶ ἠλεκτρίστηκα) ἤ  κα Ἄλβινγκ (ἴδια ἡ μάννα μου ὅταν ἐγὼ τρόμαζα μπροστὰ στὴν ζωὴ τῶν ἐνηλίκων) ἤ  Γηραιὰ Κυρία ἤ  Μάννα Κουράγιο  ἤ  λαίδη Μάκμπεθ ἤ  Ἥρα (καὶ τὸ παγῶνι)...
Πάω στὸ κρεββάτι μου νὰ τὴν ὀνειρευτῶ.
Τὸ κρεββάτι δὲν εἶναι μόνο γιὰ  τὶς ἡδονὲς ποὺ  φαντάζεστε. Ὑπάρχουν κι' οἱ ὀνειροπολήσεις τῶν μαγικῶν πραγμάτων.
Οἱ  ἀξίες.
Πᾶντα ζοῦσα στὴν Ὁδὸ τῶν Ὀνείρων.