ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ,  8   Ὁκτωβρίου 2008, ὥρα 8:50 π.μ.

Ἀπὸ μιὰν  ἄποψη, πρέπει νὰ... πρέπει νὰ τὸ ἀντιγράψω, τὸ  πρῶτο ποιηματάκι μου,  ποὺ...σκάρωσα στὸ Δημοτικό, ἀφοῦ πρῶτα ἀνακάλυψα ὅτι ὑπάρχει... λογοτεχνία!

[Πιὸ πρίν, ζωγράφιζα καὶ ἔφτιαχνα χειροτεχνήματα μὲ κόντρα-πλακέ, πρᾶγμα ποὺ ἐνθουσίαζε τὸν πατέρα μου, μὲ παρακινοῦσε νὰ δημιουργῶ, καὶ τελικῶς ὅλα  στόλιζαν τοὺς τοίχους τῶν γραφείων τῶν δασκάλων μας. Μοῦ εἶχε ἀπομείνει μία ἐλαιογραφία μὲ τὴν Παναγία καὶ τὸν Ἰησοῦ βρέφος, ἀλλὰ κι' αὐτὴ "χάθηκε" ὑπόπτως ἀπὸ τὸ τέρας τὸν γαμπρό μου, ποὺ ψόφησε πρὶν 23 χρόνια]. 

Καὶ τί περίεργη σύμπτωση ἀντιθέσεων. Τὸ πρῶτο μυθιστόρημα ποὺ   μὲ συγκλόνησε (εἶχα διαβάσει ὥς τότε ἀμέτρητα ἆλλα  στὴν "Θησαυρό") ἦταν ἡ "Τρικυμία" τοῦ Σαίξπηρ (σὲ διασκευὴ γιὰ παιδιά, θ τοῦ σπουδαίου λογοτέχνη  Μανώλη Σκουλούδη, στο περιοδικό "Ελληνόπουλο") καὶ  τὸ πρῶτο ποίημα ποὺ μ' ἔκανε νὰ νιώσω ὅτι...κάτι τρέχει ἐδῶ,  ποιητικό,  ἦταν ἡ "Γαλήνη" τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ. Μοιραῖες συναντήσεις.
***
Τὸ ὄνειρο τοῦ ποιητῆ.

Γιὰ τὸ Θεό μιά προσευχή:
- Μὲ τὰ δικά μου χέρια,
θέλω νὰ φέρω,
'δῶ στὴ γῆ,
τοῦ οὐρανοῦ τ' ἀστέρια.
***

Ἦταν τὸ πρῶτο δημοασίευμά μου ἀργότερα στὴν <Διάπλασι τῶν Παίδων>

μὲ τὸ ψευδώνυμο Μικρὸς Λογοτέχνης.