Ἔμ, τόσα ἆλλα ἔχω πεῖ καὶ δὲν θὰ πῶ αὐτό;
Ἔβαλα μπρὸς νὰ ξεκαθαρίσω ἕνα χαρτομάνι (ἀλληλογραφίες, ἀποδείξεις, ἐφοριακά, τί νὰ τὰ ἀπαριθμῶ τώρα;...), γεμάτο τὸ σπίτι μου ἀπὸ τέτοια (καὶ βιβλία βέβαια καὶ δίσκους, - μὴν τὰ ξεχνᾶμε κι' αὐτά!...), καὶ.... τί βρῆκα;
Τὶς 4 συνέχειες ἀπὸ τὴν Φιλολογικὴ Βραδυνὴ τοῦ 1964, μὲ τὸ διήγημά μου:
<Ἄχ, μικρό μου μελαγχολικὸ φάντασμα!...>,
ποὺ τὸ γύρευα μῆνες, ἀπὸ πέρυσι καί..., ποὺ ἔκλεισε τὸ Φόρουμ.γκρ, ὅπου τὸ εἶχα ἀντιγράψει. Εἶχα ἀπελπιστεῖ. Μὲ τὴν ἐφημερίδα δὲν εὕρισκα ἄκρη, νὰ τὸ ἔψαχνα ἐκεῖ.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἔχω ἀδυναμία σ' αὐτὸ τὸ διήγημα, γραμμένο λίγους μῆνες πρὶν πάω στρατιώτης (1964 πᾶντα) καὶ πού, ξανά, ὁ Μπάμπης Δ. Κλάρας μοῦ τὸ δημοσίευσε εὐθὺς μόλις τὸ ἔλαβε, παρὰ τὸ ὅ,τι εἶχαν σειρὰ δεκάδες ἆλλα ἐγκεκριμένα.
Καὶ τὸ διήγημα ἄρεσε στοὺς συμμαθητές μου, τρεῖς μάλιστα ζωγράφισαν πίνακες, ἐμπνευσμένους ἀπ' αὐτό. Ὑπάρχει πᾶντα σὲ κᾶδρο μόνον ὁ ἕνας, τοῦ Γιάννη Φωτιάδη, ποὺ δὲν ζεῖ τουλάχιστον 30 χρόνια τώρα... [Τὰ ἆλλα δύο ἐξαφανίστηκαν, ὅταν ἤμουν στρατιώτης, ἀπὸ τὸν γαμπρό μου...]. Ἤμασταν πολὺ φίλοι καὶ συνήθως μὲ...πρόγκιζε γιὰ τὴν πολλὴ εὐαισθησία μου κι' ἔλεγε - κι' αὐτός, ὅπως κι' ὁ φιλόλογός μας, ὁ Γεώργιος Παπανδρεόπουλος - ὅτι δὲν θὰ ζοῦσα πολύ, ὅτι σίγουρα θ' αὐτοκτονοῦσα κάποτε..., σύντομα (τότε)!...
Τὸ διήγημα ἐκπροσωποῦσε ἐμένα (χωρὶς αὐτοκτονίες καὶ τὰ τοιαῦτα). Γιὰ τὸ ἴδιο διήγημα, μὲ φώναξαν καὶ ἀπὸ τὸ περιοδικὸ "Ἐπιθεώρηση Τέχνης", νὰ μιλούσαμε καὶ νὰ συνεργαζόμασταν ἴσως... Θυμᾶμαι, ἐκεῖ στὸν Ἅγιο Παντελεήμονα, κοντὰ στοῦ Μακρυγιάννη, οἱ φίλοι μὲ καλοτύχιζαν καὶ μ' ἔσπρωχναν ἐνθουσιωδῶς νὰ πάω στὸ περιοδικό, νὰ κάνω τὴν τύχη μου. Καὶ πῆγα. Ἀλλά, πρὶν δῶ τὸν ἁρμόδιο, ἔφυγα, τὄσκασα.
Ποτὲ καὶ μὲ τίποτα δὲν ἔχω συμβιβαστεῖ, σὲ ὅλη μου τὴν ζωή, ἴσαμε τώρα ποὺ δαχτυλογραφῶ αὐτὲς τὶς λέξεις. Εἶναι τραγικὸ νὰ εἶσαι αὐθεντικός, ἀλλὰ...
Λίαν συντόμως θ' ἀρχίσω πάλι νὰ τὸ ἀντιγράφω στὶς <Κλινοσοφιστεῖες καὶ ὄχι μόνον>. Φυσικά, θὰ ἀκολουθήσουν καὶ τὸ <Ἕνας Ντόριαν μιλάει στὴν καρδιὰ τοῦ Ἰάνη>, 1965, ἄλλη λογοτεχνικὴ ἀδυναμία μου, κι' ὁ Ἀπόστολος Κουλαλόγλου (ὁ Ντόριαν) δὲν ζεῖ ἀπὸ 9 χρόνια τώρα, καὶ <Τὸ ποδήλατο> (ποὺ τὸ βάφτισα...Ἀνατὸλ Φράνς), καὶ τὸ <Θεατρίνος σὰν ἕνα δάκρυ>, ποὺ εἶναι τολμηρὸ ὅσο τίποτα...
Κοῖτα κάτι πράματα: τόση ἐξομολόγηση μὲ ἀφορμὴ ποὺ ξαναβρῆκα τὸ "μελαγχολικὸ φάντασμα", - σκέψου χαρὰ ποὺ πῆρα!...
9.12.2019, ὥρα 4:10 (τώρα).
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Ἔβαλα μπρὸς νὰ ξεκαθαρίσω ἕνα χαρτομάνι (ἀλληλογραφίες, ἀποδείξεις, ἐφοριακά, τί νὰ τὰ ἀπαριθμῶ τώρα;...), γεμάτο τὸ σπίτι μου ἀπὸ τέτοια (καὶ βιβλία βέβαια καὶ δίσκους, - μὴν τὰ ξεχνᾶμε κι' αὐτά!...), καὶ.... τί βρῆκα;
Τὶς 4 συνέχειες ἀπὸ τὴν Φιλολογικὴ Βραδυνὴ τοῦ 1964, μὲ τὸ διήγημά μου:
<Ἄχ, μικρό μου μελαγχολικὸ φάντασμα!...>,
ποὺ τὸ γύρευα μῆνες, ἀπὸ πέρυσι καί..., ποὺ ἔκλεισε τὸ Φόρουμ.γκρ, ὅπου τὸ εἶχα ἀντιγράψει. Εἶχα ἀπελπιστεῖ. Μὲ τὴν ἐφημερίδα δὲν εὕρισκα ἄκρη, νὰ τὸ ἔψαχνα ἐκεῖ.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἔχω ἀδυναμία σ' αὐτὸ τὸ διήγημα, γραμμένο λίγους μῆνες πρὶν πάω στρατιώτης (1964 πᾶντα) καὶ πού, ξανά, ὁ Μπάμπης Δ. Κλάρας μοῦ τὸ δημοσίευσε εὐθὺς μόλις τὸ ἔλαβε, παρὰ τὸ ὅ,τι εἶχαν σειρὰ δεκάδες ἆλλα ἐγκεκριμένα.
Καὶ τὸ διήγημα ἄρεσε στοὺς συμμαθητές μου, τρεῖς μάλιστα ζωγράφισαν πίνακες, ἐμπνευσμένους ἀπ' αὐτό. Ὑπάρχει πᾶντα σὲ κᾶδρο μόνον ὁ ἕνας, τοῦ Γιάννη Φωτιάδη, ποὺ δὲν ζεῖ τουλάχιστον 30 χρόνια τώρα... [Τὰ ἆλλα δύο ἐξαφανίστηκαν, ὅταν ἤμουν στρατιώτης, ἀπὸ τὸν γαμπρό μου...]. Ἤμασταν πολὺ φίλοι καὶ συνήθως μὲ...πρόγκιζε γιὰ τὴν πολλὴ εὐαισθησία μου κι' ἔλεγε - κι' αὐτός, ὅπως κι' ὁ φιλόλογός μας, ὁ Γεώργιος Παπανδρεόπουλος - ὅτι δὲν θὰ ζοῦσα πολύ, ὅτι σίγουρα θ' αὐτοκτονοῦσα κάποτε..., σύντομα (τότε)!...
Τὸ διήγημα ἐκπροσωποῦσε ἐμένα (χωρὶς αὐτοκτονίες καὶ τὰ τοιαῦτα). Γιὰ τὸ ἴδιο διήγημα, μὲ φώναξαν καὶ ἀπὸ τὸ περιοδικὸ "Ἐπιθεώρηση Τέχνης", νὰ μιλούσαμε καὶ νὰ συνεργαζόμασταν ἴσως... Θυμᾶμαι, ἐκεῖ στὸν Ἅγιο Παντελεήμονα, κοντὰ στοῦ Μακρυγιάννη, οἱ φίλοι μὲ καλοτύχιζαν καὶ μ' ἔσπρωχναν ἐνθουσιωδῶς νὰ πάω στὸ περιοδικό, νὰ κάνω τὴν τύχη μου. Καὶ πῆγα. Ἀλλά, πρὶν δῶ τὸν ἁρμόδιο, ἔφυγα, τὄσκασα.
Ποτὲ καὶ μὲ τίποτα δὲν ἔχω συμβιβαστεῖ, σὲ ὅλη μου τὴν ζωή, ἴσαμε τώρα ποὺ δαχτυλογραφῶ αὐτὲς τὶς λέξεις. Εἶναι τραγικὸ νὰ εἶσαι αὐθεντικός, ἀλλὰ...
Λίαν συντόμως θ' ἀρχίσω πάλι νὰ τὸ ἀντιγράφω στὶς <Κλινοσοφιστεῖες καὶ ὄχι μόνον>. Φυσικά, θὰ ἀκολουθήσουν καὶ τὸ <Ἕνας Ντόριαν μιλάει στὴν καρδιὰ τοῦ Ἰάνη>, 1965, ἄλλη λογοτεχνικὴ ἀδυναμία μου, κι' ὁ Ἀπόστολος Κουλαλόγλου (ὁ Ντόριαν) δὲν ζεῖ ἀπὸ 9 χρόνια τώρα, καὶ <Τὸ ποδήλατο> (ποὺ τὸ βάφτισα...Ἀνατὸλ Φράνς), καὶ τὸ <Θεατρίνος σὰν ἕνα δάκρυ>, ποὺ εἶναι τολμηρὸ ὅσο τίποτα...
Κοῖτα κάτι πράματα: τόση ἐξομολόγηση μὲ ἀφορμὴ ποὺ ξαναβρῆκα τὸ "μελαγχολικὸ φάντασμα", - σκέψου χαρὰ ποὺ πῆρα!...
9.12.2019, ὥρα 4:10 (τώρα).
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου