Διασωθὲν ἀπὸ τὸ παλαιὸ Φόρουμ.γκρ.
~~
9 Σεπτεμβρίου 2014, >ωρα 4:03 μ.μ.


Νὰ ἤμουν τώρα ἀρχαῖος Ἕλληνας...- καὶ τί στὸν κόσμο!
...μὲ ἔμφαση στὸ "ἀρχαῖος", γιατί τίποτ' ἆλλο δὲν μοῦ λείπει.


Ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότατα ποὺ ἐγεννήθηκαν στὴν Ἑλλάδα καὶ μόνον σ' αὐτὴν ἐφανερώθηκαν - ὡς ἐκ θαύματος; - πρῶτα, εἶναι τὸ Θέατρο.
Στὸ θέατρο πηγαίνεις, ὄχι γιὰ νὰ μάθεις, ἀλλὰ γιὰ νὰ αἰσθανθεῖς. Οἱ ἀρχαῖοι ἀπὸ σκηνῆς "ἐδίδασκαν". Τί; Τὴν ζωή, ποὺ εἶναι θέατρο. Ὁ κόσμος ἔβλεπε ἔκθαμβος πάθη, μὲ ρίγος ἀνέμενε κάθαρσι, οἱ ἀπὸ μηχανῆς θεοί τὴν ἔφερναν καμιὰ φορά οἱ ἴδιοι, - γιατὶ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς δὲν ἐξηγεῖται, εἶναι πρόβλημα ποὺ δὲν λύνεται καὶ ὁ κόσμος χρειάζεται, παροδικὴ ἔστω, ἀνακούφιση, μέχρι νὰ δεῖ κι' ἄλλη τριλογία, συνοδευομένη ἀπὸ σατυρικὸ δρᾶμα.
Κι' ἐνῶ κάθε μέρα, κάθε στιγμή, ἀναρωτιέμαι καὶ ὅλο θέλω νὰ μαθαίνω, τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι πὼς, σὰν ὅλους, δὲν ξέρω.
Οὔτε ποτὲ θὰ μάθω - ἡ ἡλικία μου, ὁ ζῆλος μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς, καταλήγει στὸ ἀδιέξοδο.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἐνστικτωδῶς ζῶ μὲ Γλώσσα, μὲ Μουσικὴ, μὲ Θέατρο.
Θέλω νὰ αἰσθανθῶ, νὰ νιώσω: τί εἶμαι.
Καλλίτερη τύχη ἀπὸ τὸ νὰ γεννηθῶ καὶ νὰ ἀνατραφῶ ὡς Ἕλληνας, σὲ ἐπίπεδο ψυχισμοῦ, δὲν βλέπω νὰ ὑπῆρχε ἄλλη καμιά.
Κι' ἀφοῦ νιώθω ἱκανοποίηση, ὡς Ἕλληνας, προσέγγιση στὴν πληρότητα, ὡς Ἕλληνας, ἔτσι θὰ εἶναι καὶ δὲν θὰ κάνω λάθος.
Αὐτὸς ὁ τρόπος μοῦ ἀρέσει ἄλλωστε.
Γιὰ τὴν Ἀθηνᾶ καὶ τὴν ἐληά της καὶ τὴν γλαύκα της,
γιὰ τὸν Ἑρμῆ καὶ τὸ κηρύκειό του καὶ τὰ φτερωτά πέδιλά του,
γιὰ τὴν μανία τῆς Ἠλέκτρας νὰ δικαιωθεῖ τὸ πατρικὀ της σαράκι,
γιὰ τ' ἀχνάρι τῶν λαβωμένων ποδιῶν τοῦ Οἰδίποδος πάνω στὸν δρόμο ποὺ δὲν ἔχει τελειωμὸ παρὰ στὸ φῶς τοῦ Κολωνοῦ,
γιὰ τὸ κώνειο τοῦ Σωκράτη ποὺ δὲν εἶπε ποτὲ "παρελθέτω ἀπ' ἐμοῦ...", ἀπολογήθηκε μὲ συναυλία διανοίας καὶ γιατὶ τόσο πικρὴ γεύομαι τὴ ζωή μου,
μὲ τὶς διαψεύσεις της,
μὲ τὶς ἀνορθώσεις μου, κάθε λίγο, σὰν Φιλοκτήτης, στὴν ἐρημιά, νὰ σέρνομαι πετῶντας σὰν "Ὄρνις" τοῦ Ἀριστοφάνους,
σὰν Ἄλκηστις, ποὺ "πεθαίνω", στὴν θέση ἄλλων ἀλλὰ νιώθω σὰν Ὀρέστης φονιάς κυνηγημένος ἀπὸ Ἐρινύες,
γιὰ τὸν Ἀγαμέμνωνα, ποὺ κλαίει, πρὶν παραδώσει στὴν θεὰ, τὴν κόρη του Ἰφιγένεια,
γιὰ τὸ ἐλἀφι στὸ θυσιαστήριο καὶ τὸ ξεκίνημα γιὰ τὴν Τροία, ὅπου ἡ Ἑκάβη καὶ γιὰ πόσους δικούς της δὲν θὰ θρηνήσει,
γιὰ τὴν ὡραία Ἑλένη, ποὺ ἐνέπνευσε, στὸν Γοργία, τὴν πρώτη κλινοσοφιστεία στὸν κόσμο, ὑπὲρ αὐτῆς τῆς ἰδίας,
γιὰ τὸν Πλάτωνα, ποὺ κακῶς ἔζησε τότε κι' ὄχι τώρα, νὰ τὸν εἶχα δάσκαλο διὰ ζώσης...
γιὰ τὸν Παρθενώνα, ποὺ ἦταν χτισμένος πρὸς τιμὴν τῆς πολιούχου θεᾶς Ἀθηνᾶς, καὶ ποιός νὰ τό 'ξερε πώς, βάνδαλοι ἐπὶ βανδάλων, θὰ τὸν ἀκρωτηρίαζαν, γιὰ τὸ κέφι τους ἤ γιὰ νὰ πάρουν κομμάτια στὸ μουσεῖο τους, ποὺ οὔτε ξέραν τί θὰ πεῖ ὄρθιος στύλος, ὅταν, ἐκεῖνος, ὁ Παρθενώνας, θάμπωνε θεούς, ἀκόμα κι' ἀγνώστους θεούς,
ὅταν στὴν Ὀλυμπία θἄβλεπα νὰ ξεκινοῦν τὰ ὡραιότερα κορμιὰ τὸν ἀγώνα γιὰ ἕνα κότινο,
ὅταν ὁ ἆλλος θἀ ἔφερνε, μὲ διονυσιακὴ λαύρα, τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ καὶ τὸ θαῦμα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης,...
ὅταν, σήμερα, ἀναζητῶ τὸν Δία,
ἕναν Δία,
κάποιον σὰν τὸν Δία,
νὰ τοῦ ζητήσω πάραυτα νὰ μᾶς κεραυνώσει, ὅπως μᾶς ἀξίζει, ἐμένα πρῶτον...
Κι' ἄς τελευτήσω.
Ὀβολό, γιὰ τὸ στόμα μου, στὴ βάρκα τοῦ Ἀχέροντα, ἔχω τὴν ἐπὶ γῆς ἐπίγνωσή μου.
Τουλάχιστον, νὰ μὲ σκεπάσει χῶμα ἑλληνικό.
Καὶ σιωπή.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Εἶμαι ὁ μεσιὲ Κλινοηδυεπής,
ὡραῖος, ὀλέθριος.

* Ζῶ μὲ δύο ἐρωμένες, τὴν Γαλήνη (Σολωμός),
τὴν Τρικυμία (Σαίξπηρ).
====
* Γιὰ χρήση κειμένου μου, χρειάζεστε ἔγκρισή μου (Πρσωπικὸ Μήνυμα).