Ἦταν ὄνειρό μου, φιλοδοξία μου μεγίστη, ἀπ' ὅταν μετέφρασα τοὺς "Πιστωτὲς" τοῦ Στρίντμπεργκ (1978),
καινούργιος ἠθοποιός τότε, νὰ ἀνεβάσω τὸ ἔργο καὶ νὰ ἔπαιζα, τότε, τὸν Ἀδόλφο καὶ ἀργότερα τὸν Γουσταῦο.
Καὶ οἱ δύο ρόλοι εἶμαι ἐγώ. Κάναμε πρόβες, μὲ τὸν Δημήτρη Ἰωάννου γιὰ πολὺν καιρό,
...τελικῶς τὸ ἔργο δὲν ἀνέβηκε.

Παίχτηκε στὸ Θεατρικὸ Ἐργαστῆρι τοῦ Δήμου τῆς Ἐλευσίνας τὸ 1993 ἀπὸ τοὺς:
Ἀδόλφος...............Περικλῆς Νικολάου.
Γουσταῦος............Παναγιώτης Βασιλείου.
Θέκλα...................Ρούλα Θεολόγου.
Καὶ τοὺς: Ἑλένη Γκανάρα, Ἄγγελο Κυρατζῆ καὶ Κώστα Σταυριανό.

Εἶχαν φτάσει στὴν πρεμιέρα καὶ δὲν μὲ εἶχαν βρεῖ νὰ...μοῦ ζητήσουν τὴν ἄδεια!
(Ἔψαξαν καὶ βρῆκαν τὸ σπίτι μου). Τοὺς τὸ ἐπέτρεψα χωρὶς δεύτερη κουβέντα. Κι' εἴχανε κάνει ἄριστη δου-
λειά. Σὲ σκηνοθεσία: Στάθη Ζαγκλῆ.

Τώρα, κάθομαι νὰ ἀντιγράψω τὸ κείμενο στὸ διαδίκτυο, στὸ: <Κλινοσοφιστεῖες καὶ ὄχι μόνον>, ὅπου καὶ τὰ
περισσότερα γραπτά μου. Ξεκινῶ τώρα.

Στὴν φωτογραφία οἱ: Gustaf (Didier Sandre), Adolf (Sébastien Pouderoux).
Ἐφημερίδα Λὲ Φιγκαρό, 1 Ἰουνίου 2018.

* Les Créanciers d'Auguste Strindberg, l'amour à mort.
Αὐγούστου Στρίντμπεργκ: "Οἱ πιστωτές", ἔρωτας ἕως θανάτου. Θέατρο τῆς Κομεντὶ Φρανσαίζ.

Σᾶς εὔχομαι κάθε ἀπόλαυση.