Ξεκίνησα λατρεύοντας τὸ Σχολεῖο, μισῶντας το, τελειώνοντας τὸ Ὀκτατάξιο Γυμνάσιο. Ταυτόχρονα, θαύμαζα τὸ Γαλλικὸ Ἰνστιτοῦτο καὶ τὶς μεθόδους του διδασκαλίας. Ὅμως εἶχα ἤδη ἀνοίξει ἕνα Μεγάλο Κεφάλαιο στὴν ζωή μου: τὸ γράψιμο. Καὶ ξάφνου ὑποχρεώθηκα νὰ μεταφράζω λογοτεχνία. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ γνώρισα θρίαμβο. Τὴν γλώσσα ποὺ θαύμαζα, τὴν γαλλική, στὴν γλώσσα ποὺ ἤθελα νὰ θαυμάζω, τὴν Ἑλληνική - γιὰ τὴν ἀκρίβεια, μὲ εἶχαν κάνει νὰ τὴν ἀντιπαθήσω οἱ καυγάδες μεταξὺ Καθαρεύουσας καὶ Δημοτικῆς. Ἀλλὰ ἡ Ἑλληνικὴ εἶναι μία, καὶ μὲ τὴν Καθαρεύουσά της καὶ μὲ τὴν Δημοτική της. Ἔχω ἀσχοληθεῖ μὲ 100+ βιβλία λογοτεχνικά, φιλοσοφικά, κοινωνιολογικά, θεατρικά, - ὅλα τὰ εἴδη γραφῆς. Καὶ ἔχω διδάξει κάποιες ἑκατοντάδες μαθητῶν Γαλλικά, ἐπιμένοντας στὰ Ἑλληνικὰ ποὺ ἀντιστοιχοῦσαν στὴν ἀκριβή τους ἀλληλουχία. Πολλοὶ Γᾶλλοι ἀποροῦσαν πῶς... θυμᾶμαι Γραμματικὴ καὶ Συντακτικὸ ποὺ ἐκεῖνοι ἔχουν...ξεχάσει. Ἕλληνες ποὺ νὰ νοιάζονται γιὰ Γραμματικὴ καὶ Συντακτικό, θὰ ἦταν ἀστεῖο νὰ περιμένω πουθενά. <Αὐτοὶ καὶ τὰ ξέρουν ὅλα καὶ δὲν λογαριάζουν τίποτα. Καταργοῦν ὅ,τι θέλουν, ὅσο θέλουν, ὅποτε θέλουν>. Μπορῶ νὰ πῶ ὅτι ξέρω γιὰ τί πρᾶγμα μιλάω. Ἡ τριβή μου, λέξη πρὸς λέξη, γαλλικὰ ἑλληνικά, μὲ μύησε στὴν Γλώσσα γενικῶς (ἔχω μεταφράσει καὶ ἀπὸ Ἀγγλικὰ καὶ ἀπὸ Ἰταλικά). Ἡ Γλώσσα εἶναι ἔρωτας, ἀνεξάντλητος, αἰώνιος. Τὰ σχολεῖα μας δὲν ἐμφυσοῦν ἀγάπη γιὰ τὴν Γλώσσα. Ἤ τὴν ἔχεις ἤ δὲν τὴν ἔχεις αὐτὴν τὴν ἀγάπη. Μιὰ Γαλλίδα καθηγήτρια καὶ μεταφράστρια (ἀπὸ καὶ στὰ Ἑλληνικά) μοῦ ἔλεγε: "- Μισῶ ὅποιον κακοποιεῖ τὴν Γλώσσα μου". Δὲν ξέρω πόσο ντεμοντὲ εἶμαι ποὺ μιλῶ γιὰ ἑλληνικὴ γλώσσα. Ἄν δὲν μιλᾶς σὰν τσόκαρο, ἄν δὲν πετᾶς ἀγγλικοῦρες, δὲν θεωρεῖσαι ἄνθρωπος μορφωμένος. Ἐδῶ, στὴν Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα, ποὺ φωτιὰ νὰ τὴν κάψει στὴν πράξη, γιατί ἔτσι κι' ἀλλοιῶς Ἑλλάδα δὲν εἶναι πιά.