Ἀπὸ τὶς Ἀναμνήσεις στὸ Λεύκωμα (Φέις-Μπούκ).
1ον.
Τοῦτα τὰ προφητικὰ λόγια μου κι' ἄν (δὲν) σᾶς ἐνδιαφέρουν:
τὄνομά σας, σὲ Τούρκους, προδότες Ἕλληνες θ' ἀναφέρουν
κι' ἀπ' τὴν μιὰ στιγμὴ στὴν ἄλλη, μεμιᾶς, θὰ κάνουν τὴν τύχη τους!
Θὰ σᾶς καρφώνουν ὡς χριστιανούς, τουτέστιν... ἀκατήχητους!
17 Μαΐου 2019.
--
·
Πόσος ὁ πληθυσμὸς στὴν Ἀλλοδαπ'- Ἑλλάδα μετὰ ἀπὸ 10 χρόνια;
~~
Δημοσίευση (ἀλλοῦ) ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ, 2 λεπτὰ πρίν:
1ον.
Τοῦτα τὰ προφητικὰ λόγια μου κι' ἄν (δὲν) σᾶς ἐνδιαφέρουν:
τὄνομά σας, σὲ Τούρκους, προδότες Ἕλληνες θ' ἀναφέρουν
κι' ἀπ' τὴν μιὰ στιγμὴ στὴν ἄλλη, μεμιᾶς, θὰ κάνουν τὴν τύχη τους!
Θὰ σᾶς καρφώνουν ὡς χριστιανούς, τουτέστιν... ἀκατήχητους!
17 Μαΐου 2019.
--
·
Πόσος ὁ πληθυσμὸς στὴν Ἀλλοδαπ'- Ἑλλάδα μετὰ ἀπὸ 10 χρόνια;
~~
Δημοσίευση (ἀλλοῦ) ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ, 2 λεπτὰ πρίν:
Ὁ ἀριθμὸς σᾶς ἐνδιαφέρει; Μπορεῖ καὶ 15.000.000.-
ἤ
ἡ ποιότητα τῶν κατοίκων της; Τρὲ μπανάλ, ἐντελῶς γυφτίκ.
καὶ τί γλώσσα θὰ μιλᾶνε; Γκαριστικά.
καὶ πῶς θὰ γράφουνε; Τουρκεμὰν-ἀμερικανίκ.
Στὶς δὲ φυλακὲς ὑψίστης ἀσφαλείας: οἱ ἐναπομείναντες ἑλληνοτραφεῖς.
2ον.
2 Νοεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 12:31.
Κλινοσοφιστεῖες.
-------------------------------------------" ...καὶ ξάπλωσα γυμνούλης μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:
ἤ
ἡ ποιότητα τῶν κατοίκων της; Τρὲ μπανάλ, ἐντελῶς γυφτίκ.
καὶ τί γλώσσα θὰ μιλᾶνε; Γκαριστικά.
καὶ πῶς θὰ γράφουνε; Τουρκεμὰν-ἀμερικανίκ.
Στὶς δὲ φυλακὲς ὑψίστης ἀσφαλείας: οἱ ἐναπομείναντες ἑλληνοτραφεῖς.
2ον.
2 Νοεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 12:31.
Κλινοσοφιστεῖες.
-------------------------------------------" ...καὶ ξάπλωσα γυμνούλης μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:
Συναισθηματικὴ ἰσορροπία.
Τὄχα δεῖ στὸ Δελτίο Ἐρωτικοῦ Καιροῦ πὼς θἄβρεχε στὴν καρδιά σου καὶ πῆρα τὸ ὀμπρελάκι μου. Ἀποφεύγω νὰ συναχώνονται τὰ μάτια μου. Ἕνα ἀλεξιδάκρυο εἶναι τὸ κατόρθωμα τοῦ αἰώνα μας, δὲν θὰ μποροῦσα νὰ μὴν ἔχω κι’ ἐγὼ τὸ δικό μου, - πῶς νὰ ζήσω; Μπορῶ ὡστόσο νὰ σὲ κοιτάζω ποὺ κλαῖς, μὲ τὶς ὧρες, γιατί τότε εἶσαι πιὸ ὄμορφη, ἀληθινὴ, ἀσήμαντη μπροστά μου καὶ ἀπαιτητική, ὅσο κι' ἄν ἐκλιπαρεῖς λίγη ἀγάπη, - ἔτσι τὴν λές, τὴν μεγάλη τρέλλα ποὺ θέλεις νὰ σοῦ ἀνταποδώσω, ἐπειδὴ τὴν αἰσθάνεσαι - ἤ τέλος πάντων αὐτὸ λές - γιὰ μένα.
Σὲ βεβαιώνω, εἶμαι ἕνας καλὸς θεατής. Σὲ προσέχω καὶ σὲ καταλαβαίνω, σὲ νιώθω, ἀφοῦ θέλεις νὰ τὸ πῶ ἔτσι. Μά, μὴν ξεχνᾶς, ἤδη σ' τὸ εἶπα: θεατὴς εἶμαι. Δὲν σ' ἀγαπῶ ἀλλὰ μ' ἀρέσει αὐτὸ ποὺ βλέπω σὲ σένα κι' ἔχει ἀπήχηση σὲ μένα, ἀπ' ὅπου καὶ ξεκινάει. Ἀλήθεια, ἐγὼ εἶμαι ἡ πηγὴ τῶν συναισθημάτων σου ἤ ἐσὺ καὶ ἡ φαντασία σου;
Γιατὶ δὲν τολμῶ νὰ ἀναγνωρίσω στὸν ἑαυτό μου παραγωγὴ καὶ διάδοση ἐρωτικῶν παλμῶν καὶ πόθων, δὲν μοὔχει ξανασυμβεῖ. Καὶ κάπου νομίζω, μ' ὅλ' αὐτά, πὼς πατῶ σὲ ξένο, νοικιασμένο ἴσως, ἔδαφος, καρποφόρο ἤ ἀνθοφόρο, ἐρώτων. Ποιός νὰ μοῦ τὄλεγε - ἐγώ; Ἄ, ναί, γιατὶ ὄχι; Λίγος σοῦ πέφτω;
Ξέρω πολὺ καλὰ πώς, ἀπὸ μόνος μου, δὲν ἐμπνέω τίποτα. Συνήθως μὲ στραβοκοιτάζουν, ἄλλοτε μὲ εἰρωνεύονται, τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς μὲ κοροϊδεύουν καὶ μοῦ λένε: - Πόσα ξέρεις ἐσύ! Πόσες καρδιὲς ἔχεις κάψει!... Μὰ, δὲν θυμᾶμαι τίποτα ἐγώ. Βρὲ σύ! Μπᾶς καὶ ὅσα μοῦ ὁμολογεῖς ἀφοροῦν κάποιον ἄλλο, ὄχι ἐμένα; Νὰ δεῖς, αὐτὸ θἆναι. Εἶναι. Δὲν βλέπεις ἐμένα. Κοιτᾶς ὅ,τι θέλεις νὰ δεῖς σὲ μένα, ὅσα θέλεις, χωρὶς νὰ ρωτήσεις ἐμένα - ζητᾶς καὶ τὰ ρέστα ἀπὸ μένα! Εὐτυχῶς ποὺ δὲν μοὔστριψε, ὅπως ἐσένα.
Σύντομα τὰ μάτια σου θ' ἀνοίξουν, τώρα ὀνειρεύεσαι. Καί, τότε, θὰ δεῖς, θὰ μετανιώσεις. Εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴ μετανιώσεις ποὺ μοῦ ἀφέθηκες τόσο, ἐσὺ νὰ κλαῖς κι' ἐγὼ νὰ στρέφω ἀλλοῦ, μὴ μὲ πάρουν τὰ μπάζα τῶν δακρύων σου. Μετά, θὰ τὸ πάρεις ἀπόφαση. Δὲν ἄξιζα τὸν κόπο γιὰ σένα. Θὰ ἀραιώσεις τοὺς λυγμοὺς καὶ τὶς συναντήσεις μας. Αὐτὸ ὅμως δὲν θὰ μοῦ πολυαρέσει. Θὰ ψάξω νὰ σὲ βρῶ...Ὄχι! Θεατὴς χωρὶς θέαμα, εἶναι στέρηση σαδισμοῦ.
Γραμμένο μία κι' ἔξω, ἀφιερωμένο ἅπαξ καὶ διὰ παντὸς στὴν ὅποια πάρει ὁ Χάρος, - τώρα, ἄν πῶ ἀπὸ πάνω καὶ: μὲ ἀγάπη, γλυτώνω τὸ ὅπου φύγει-φύγει;
................................................................. μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες.
3ον.
12 Νοεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 8:58.
.......... .......... .......... .......... Δέκα χιλιάδες εἴσοδοι!...
- εὐχαριστῶ.
* * *
Re: Εἴσαστε εἰλικρινεῖς;
Ἄς σοῦ ἀπαντήσω πρῶτος, Wisdom79, ἄν δὲν προλάβει ἆλλος...
Εἰλικρινὴς καὶ εἰλικρίνεια.
Κι' ἄς "παίξουμε" λίγο μὲ τὶς λέξεις: εἶμαι ἀληθινός.
Πᾶντα. Καὶ ὕστερα ἀπὸ τόσα χρόνια πιά, ποὺ ζῶ, τὰ διπλάσια ἀπὸ σένα καὶ κάτι περισσότερο, μπορῶ νὰ σὲ βεβαιώσω ὅτι ἔχω δεῖ ἀνθρώπους σὲ στιγμὲς ἀλήθειας τους, περιστασιακῶς. Δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο, μέσα σὲ ἑκατομμύρια προσποιητοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν τόσους καὶ τόσους λόγους νὰ προσποιοῦνται, νὰ κρύβονται, σὺν ἕναν λόγο ἐπιπλέον: αὐτὸν τοὺς ἔμαθαν, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ στὴν ζωή τους, στὸ σπίτι τους, ἐσὺ... δὲν ἐπιτρέπεται νὰ θέλεις - ἔστω καὶ ἄθελά σου - νὰ διαφέρεις!
Βασανιστικὰ ἐρωτηματικὰ σὲ ζώνουν, ἀβάσταχτα, προτιμᾶς τότε νὰ ὑποχωρήσεις καὶ νὰ..."πᾶς" μὲ τοὺς ἄλλους, νὰ φέρεσαι ὅπως οἱ ἆλλοι.
Τὄχα δεῖ στὸ Δελτίο Ἐρωτικοῦ Καιροῦ πὼς θἄβρεχε στὴν καρδιά σου καὶ πῆρα τὸ ὀμπρελάκι μου. Ἀποφεύγω νὰ συναχώνονται τὰ μάτια μου. Ἕνα ἀλεξιδάκρυο εἶναι τὸ κατόρθωμα τοῦ αἰώνα μας, δὲν θὰ μποροῦσα νὰ μὴν ἔχω κι’ ἐγὼ τὸ δικό μου, - πῶς νὰ ζήσω; Μπορῶ ὡστόσο νὰ σὲ κοιτάζω ποὺ κλαῖς, μὲ τὶς ὧρες, γιατί τότε εἶσαι πιὸ ὄμορφη, ἀληθινὴ, ἀσήμαντη μπροστά μου καὶ ἀπαιτητική, ὅσο κι' ἄν ἐκλιπαρεῖς λίγη ἀγάπη, - ἔτσι τὴν λές, τὴν μεγάλη τρέλλα ποὺ θέλεις νὰ σοῦ ἀνταποδώσω, ἐπειδὴ τὴν αἰσθάνεσαι - ἤ τέλος πάντων αὐτὸ λές - γιὰ μένα.
Σὲ βεβαιώνω, εἶμαι ἕνας καλὸς θεατής. Σὲ προσέχω καὶ σὲ καταλαβαίνω, σὲ νιώθω, ἀφοῦ θέλεις νὰ τὸ πῶ ἔτσι. Μά, μὴν ξεχνᾶς, ἤδη σ' τὸ εἶπα: θεατὴς εἶμαι. Δὲν σ' ἀγαπῶ ἀλλὰ μ' ἀρέσει αὐτὸ ποὺ βλέπω σὲ σένα κι' ἔχει ἀπήχηση σὲ μένα, ἀπ' ὅπου καὶ ξεκινάει. Ἀλήθεια, ἐγὼ εἶμαι ἡ πηγὴ τῶν συναισθημάτων σου ἤ ἐσὺ καὶ ἡ φαντασία σου;
Γιατὶ δὲν τολμῶ νὰ ἀναγνωρίσω στὸν ἑαυτό μου παραγωγὴ καὶ διάδοση ἐρωτικῶν παλμῶν καὶ πόθων, δὲν μοὔχει ξανασυμβεῖ. Καὶ κάπου νομίζω, μ' ὅλ' αὐτά, πὼς πατῶ σὲ ξένο, νοικιασμένο ἴσως, ἔδαφος, καρποφόρο ἤ ἀνθοφόρο, ἐρώτων. Ποιός νὰ μοῦ τὄλεγε - ἐγώ; Ἄ, ναί, γιατὶ ὄχι; Λίγος σοῦ πέφτω;
Ξέρω πολὺ καλὰ πώς, ἀπὸ μόνος μου, δὲν ἐμπνέω τίποτα. Συνήθως μὲ στραβοκοιτάζουν, ἄλλοτε μὲ εἰρωνεύονται, τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς μὲ κοροϊδεύουν καὶ μοῦ λένε: - Πόσα ξέρεις ἐσύ! Πόσες καρδιὲς ἔχεις κάψει!... Μὰ, δὲν θυμᾶμαι τίποτα ἐγώ. Βρὲ σύ! Μπᾶς καὶ ὅσα μοῦ ὁμολογεῖς ἀφοροῦν κάποιον ἄλλο, ὄχι ἐμένα; Νὰ δεῖς, αὐτὸ θἆναι. Εἶναι. Δὲν βλέπεις ἐμένα. Κοιτᾶς ὅ,τι θέλεις νὰ δεῖς σὲ μένα, ὅσα θέλεις, χωρὶς νὰ ρωτήσεις ἐμένα - ζητᾶς καὶ τὰ ρέστα ἀπὸ μένα! Εὐτυχῶς ποὺ δὲν μοὔστριψε, ὅπως ἐσένα.
Σύντομα τὰ μάτια σου θ' ἀνοίξουν, τώρα ὀνειρεύεσαι. Καί, τότε, θὰ δεῖς, θὰ μετανιώσεις. Εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴ μετανιώσεις ποὺ μοῦ ἀφέθηκες τόσο, ἐσὺ νὰ κλαῖς κι' ἐγὼ νὰ στρέφω ἀλλοῦ, μὴ μὲ πάρουν τὰ μπάζα τῶν δακρύων σου. Μετά, θὰ τὸ πάρεις ἀπόφαση. Δὲν ἄξιζα τὸν κόπο γιὰ σένα. Θὰ ἀραιώσεις τοὺς λυγμοὺς καὶ τὶς συναντήσεις μας. Αὐτὸ ὅμως δὲν θὰ μοῦ πολυαρέσει. Θὰ ψάξω νὰ σὲ βρῶ...Ὄχι! Θεατὴς χωρὶς θέαμα, εἶναι στέρηση σαδισμοῦ.
Γραμμένο μία κι' ἔξω, ἀφιερωμένο ἅπαξ καὶ διὰ παντὸς στὴν ὅποια πάρει ὁ Χάρος, - τώρα, ἄν πῶ ἀπὸ πάνω καὶ: μὲ ἀγάπη, γλυτώνω τὸ ὅπου φύγει-φύγει;
................................................................. μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες.
3ον.
12 Νοεμβρίου 2010, καὶ ὥρα 8:58.
.......... .......... .......... .......... Δέκα χιλιάδες εἴσοδοι!...
- εὐχαριστῶ.
* * *
Re: Εἴσαστε εἰλικρινεῖς;
Ἄς σοῦ ἀπαντήσω πρῶτος, Wisdom79, ἄν δὲν προλάβει ἆλλος...
Εἰλικρινὴς καὶ εἰλικρίνεια.
Κι' ἄς "παίξουμε" λίγο μὲ τὶς λέξεις: εἶμαι ἀληθινός.
Πᾶντα. Καὶ ὕστερα ἀπὸ τόσα χρόνια πιά, ποὺ ζῶ, τὰ διπλάσια ἀπὸ σένα καὶ κάτι περισσότερο, μπορῶ νὰ σὲ βεβαιώσω ὅτι ἔχω δεῖ ἀνθρώπους σὲ στιγμὲς ἀλήθειας τους, περιστασιακῶς. Δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο, μέσα σὲ ἑκατομμύρια προσποιητοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν τόσους καὶ τόσους λόγους νὰ προσποιοῦνται, νὰ κρύβονται, σὺν ἕναν λόγο ἐπιπλέον: αὐτὸν τοὺς ἔμαθαν, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ στὴν ζωή τους, στὸ σπίτι τους, ἐσὺ... δὲν ἐπιτρέπεται νὰ θέλεις - ἔστω καὶ ἄθελά σου - νὰ διαφέρεις!
Βασανιστικὰ ἐρωτηματικὰ σὲ ζώνουν, ἀβάσταχτα, προτιμᾶς τότε νὰ ὑποχωρήσεις καὶ νὰ..."πᾶς" μὲ τοὺς ἄλλους, νὰ φέρεσαι ὅπως οἱ ἆλλοι.
Κάποια ψέματα ἔλεγα στὰ ἐφηβικά μου χρόνια καὶ ξέρω πολὺ καλὰ τὶς αἰτίες, - σοῦ τὶς ἐμπιστεύομαι:
* ντρεπόμουν ποὺ ἤμουν φτωχὸς καὶ τὸ σπιτάκι μας ἦταν προσφυγικό·
* ντρεπόμουν ποὺ ἤμουν γεννημένος ρομαντικός, λίγο τρελλάκιας, δὲν μοῦ ἄρεσαν οἱ χοντροκοπιές, τὸ ποδόσφαιρο, τὰ μπουζούκια·
* στὴν ἐποχή μου, ὑπῆρχε ἄλλου εἴδους ἀσφικτικὴ ἠθικολογία· οἱ ἆντρες ντύνονταν πολὺ ἄχαρα, γιὰ νὰ φαίνονται πιὸ...ἆντρες· ἀλλά, ἐνῶ οὐδέποτε μὲ ἕλκυσε ἡ μόδα καὶ πᾶντα τὴν κορόιδευα, καταλάβαινα πὼς μοῦ πήγαινε ἡ κομψότητα, τὸ χρῶμα, ὁ ρυθμὸς καὶ ὄχι ἡ λαϊκότητα τῆς γειτωνιᾶς μου - συνεπῶς δὲν ἤθελα νὰ μεγαλώσω· καί, ὡς παιδί, εὕρισκα πολλὰ καταφύγια· ἀλλά, "δυστυχῶς" ὅλο μεγάλωνα καὶ δὲν ἤθελα οὔτε τὸ ὕφος τους οὔτε τὴν ἠθικολογία τους.
* ὥς τὸ τέλος περίπου τοῦ Δημοτικοῦ, ἤμουν ἴσως ὁ πιὸ ἀγαπησιάρης, ὁ πιὸ ἀγαπημένος τῶν κοριτσιῶν ἀλλὰ...ξαφνικὰ, ἐκεῖνες, κοίταζαν μεγαλύτερους, "μαγκάκια", προστυχόστομους...
Ἄς σταματήσω ἐδῶ μὲ τὶς αἰτίες. Ἔπρεπε, λοιπὸν, νὰ...ξαναβρῶ τὸ χαμένο μου ἔδαφος! Κι' ἄρχισα νὰ λέω ψέματα. Μὲ μαεστρία.
Ὥσπου ἐρωτεύτηκα.
Δύσκολα τὰ πράγματα. Μεταξὺ "ἠθικῆς" κι' "ἀνηθικότητας", δύο παρθένα παιδιά, ἐκείνη (πάμπλουτη συνάμα) κι' ἐγὼ (πάμφτωχος), αἰτία χιλιάδων κακεντρεχειῶν. Κι' ὅμως,
ὁ ἔρωτας προχώρησε, ἄντεξε χρόνια καὶ συμφορές, ἄνοιξε ὁρίζοντες τοῦ νοῦ...Ὁ νοῦς ἀποδείχτηκε ὅ,τι πολυτιμώτερο στὴν ζωὴ καὶ τῶν δυό μας. Μεγάλο πρᾶγμα νὰ μὴ βρεθεῖς ποτὲ μὲ χαζογύναικο, μικροαστούλα, ἀκαλλιέργητη.
Μεσολάβησαν ταλαντεύσεις κάθε λογῆς. Εἴκοσι ἑνὸς περίπου ἐτῶν, εἶχα μπεῖ στὸν δρόμο τῆς εἰλικρίνειας.
Στὰ εἴκοσι πέντε, ἆλλος ἔρωτας. Ὕστερα κι' ἆλλος, κι' ἆλλος... Αὐτοὶ μὲ βασάνισαν ὅσο καὶ μὲ λύτρωσαν. (Τί γρήγορα ποὺ...τὰ γράφω! Ἄν, ἔτσι γρήγορα καὶ ἄνετα, πήγαιναν καὶ οἱ ἐξελίξεις!... Καλὲς ἤ κακές!...)
Συγχρόνως, ὡς ἄτομο, χωρὶς νὰ τὸ θέλω, ξυπνοῦσα στοὺς ἄλλους φθόνους ἤ τέλος πάντων ἀντιπάθειες, περίπου ἔτσι: Σὰν πολὺ ἀέρα πῆρε αὐτός!...Ποιός νομίζει πὼς εἶναι;
Δὲν...νόμιζα τίποτα.
Ὅπως καὶ τώρα, δὲν νομίζω: ξέρω ποιός εἶμαι, τί πράμα εἶμαι, μὲ τὰ καλά μου καὶ μὲ τὰ ἄσχημά μου.
Ἆλλο τόσο ὅμως ξέρω καὶ τοὺς ἄλλους. Ὅλοι ἔχουν ξεσκεπαστεῖ μπροστὰ στὰ μάτια μου, μὲ τὸν χειρότερο τρόπο. Πλὴν ἐλαχίστων, ποὺ τοὺς ἔχω σὰν φῶς στὴν ζωή μου.
Ἔτσι, βρέθηκα ἀληθινός. Καὶ εἰλικρινής. Ἆλλο τὸ ἕνα κι' ἆλλο τὸ ἆλλο.
Εἰλικρινής! Μιὰ λέξη εἶναι. Καὶ δὲν εἶναι μιὰ λέξη μόνον.
Ὑπάρχουν περιπτώσεις, ἄπειρες, ποὺ δὲν πρέπει νὰ πεῖς τὴν ἀλήθεα, ἤ καθόλου ἤ ὄχι ὅλη· νὰ ξέρεις ποῦ θὰ σταματήσεις· χωρὶς νὰ προδοθεῖς ὅτι σταμάτησες. Κι' αὐτὸ εἶναι ἠθικό, σωτήριο, ἀπολύτως σωστό. Δὲν εἶσαι, τότε, οὔτε ψεύτης, οὔτε ἡμιψεύτης.
Εἶσαι ἀληθινός, εἶσαι εἰλικρινὴς καὶ περίπου σοφός.
==================
Τελικά, καθὼς ἀπὸ νωρὶς σκεφτὀμουν καὶ δὲν ἀποφάσιζα τί νὰ ἔβαζα, στὶς Κλινοσοφιστεῖες, ὡς σημάδι τῆς κάποιας εὐχαρίστησής μου, ποὺ ξεπέρασαν τὶς 10.000 ἐπισκέψεις,
παρὰ τὸ...δύσκολο τοῦ χαρακτήρα τους, θὰ βάλω αὐτὸ τὸ κείμενο, ἀφιερωμένο σὲ σένα, ἀσφαλῶς, καὶ σὲ ὅποιον ἆλλον εἰλικρινὰ μὲ συμπαθεῖ - τόσο μοῦ φτάνει: νὰ μὲ συμπαθεῖ.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
* ντρεπόμουν ποὺ ἤμουν φτωχὸς καὶ τὸ σπιτάκι μας ἦταν προσφυγικό·
* ντρεπόμουν ποὺ ἤμουν γεννημένος ρομαντικός, λίγο τρελλάκιας, δὲν μοῦ ἄρεσαν οἱ χοντροκοπιές, τὸ ποδόσφαιρο, τὰ μπουζούκια·
* στὴν ἐποχή μου, ὑπῆρχε ἄλλου εἴδους ἀσφικτικὴ ἠθικολογία· οἱ ἆντρες ντύνονταν πολὺ ἄχαρα, γιὰ νὰ φαίνονται πιὸ...ἆντρες· ἀλλά, ἐνῶ οὐδέποτε μὲ ἕλκυσε ἡ μόδα καὶ πᾶντα τὴν κορόιδευα, καταλάβαινα πὼς μοῦ πήγαινε ἡ κομψότητα, τὸ χρῶμα, ὁ ρυθμὸς καὶ ὄχι ἡ λαϊκότητα τῆς γειτωνιᾶς μου - συνεπῶς δὲν ἤθελα νὰ μεγαλώσω· καί, ὡς παιδί, εὕρισκα πολλὰ καταφύγια· ἀλλά, "δυστυχῶς" ὅλο μεγάλωνα καὶ δὲν ἤθελα οὔτε τὸ ὕφος τους οὔτε τὴν ἠθικολογία τους.
* ὥς τὸ τέλος περίπου τοῦ Δημοτικοῦ, ἤμουν ἴσως ὁ πιὸ ἀγαπησιάρης, ὁ πιὸ ἀγαπημένος τῶν κοριτσιῶν ἀλλὰ...ξαφνικὰ, ἐκεῖνες, κοίταζαν μεγαλύτερους, "μαγκάκια", προστυχόστομους...
Ἄς σταματήσω ἐδῶ μὲ τὶς αἰτίες. Ἔπρεπε, λοιπὸν, νὰ...ξαναβρῶ τὸ χαμένο μου ἔδαφος! Κι' ἄρχισα νὰ λέω ψέματα. Μὲ μαεστρία.
Ὥσπου ἐρωτεύτηκα.
Δύσκολα τὰ πράγματα. Μεταξὺ "ἠθικῆς" κι' "ἀνηθικότητας", δύο παρθένα παιδιά, ἐκείνη (πάμπλουτη συνάμα) κι' ἐγὼ (πάμφτωχος), αἰτία χιλιάδων κακεντρεχειῶν. Κι' ὅμως,
ὁ ἔρωτας προχώρησε, ἄντεξε χρόνια καὶ συμφορές, ἄνοιξε ὁρίζοντες τοῦ νοῦ...Ὁ νοῦς ἀποδείχτηκε ὅ,τι πολυτιμώτερο στὴν ζωὴ καὶ τῶν δυό μας. Μεγάλο πρᾶγμα νὰ μὴ βρεθεῖς ποτὲ μὲ χαζογύναικο, μικροαστούλα, ἀκαλλιέργητη.
Μεσολάβησαν ταλαντεύσεις κάθε λογῆς. Εἴκοσι ἑνὸς περίπου ἐτῶν, εἶχα μπεῖ στὸν δρόμο τῆς εἰλικρίνειας.
Στὰ εἴκοσι πέντε, ἆλλος ἔρωτας. Ὕστερα κι' ἆλλος, κι' ἆλλος... Αὐτοὶ μὲ βασάνισαν ὅσο καὶ μὲ λύτρωσαν. (Τί γρήγορα ποὺ...τὰ γράφω! Ἄν, ἔτσι γρήγορα καὶ ἄνετα, πήγαιναν καὶ οἱ ἐξελίξεις!... Καλὲς ἤ κακές!...)
Συγχρόνως, ὡς ἄτομο, χωρὶς νὰ τὸ θέλω, ξυπνοῦσα στοὺς ἄλλους φθόνους ἤ τέλος πάντων ἀντιπάθειες, περίπου ἔτσι: Σὰν πολὺ ἀέρα πῆρε αὐτός!...Ποιός νομίζει πὼς εἶναι;
Δὲν...νόμιζα τίποτα.
Ὅπως καὶ τώρα, δὲν νομίζω: ξέρω ποιός εἶμαι, τί πράμα εἶμαι, μὲ τὰ καλά μου καὶ μὲ τὰ ἄσχημά μου.
Ἆλλο τόσο ὅμως ξέρω καὶ τοὺς ἄλλους. Ὅλοι ἔχουν ξεσκεπαστεῖ μπροστὰ στὰ μάτια μου, μὲ τὸν χειρότερο τρόπο. Πλὴν ἐλαχίστων, ποὺ τοὺς ἔχω σὰν φῶς στὴν ζωή μου.
Ἔτσι, βρέθηκα ἀληθινός. Καὶ εἰλικρινής. Ἆλλο τὸ ἕνα κι' ἆλλο τὸ ἆλλο.
Εἰλικρινής! Μιὰ λέξη εἶναι. Καὶ δὲν εἶναι μιὰ λέξη μόνον.
Ὑπάρχουν περιπτώσεις, ἄπειρες, ποὺ δὲν πρέπει νὰ πεῖς τὴν ἀλήθεα, ἤ καθόλου ἤ ὄχι ὅλη· νὰ ξέρεις ποῦ θὰ σταματήσεις· χωρὶς νὰ προδοθεῖς ὅτι σταμάτησες. Κι' αὐτὸ εἶναι ἠθικό, σωτήριο, ἀπολύτως σωστό. Δὲν εἶσαι, τότε, οὔτε ψεύτης, οὔτε ἡμιψεύτης.
Εἶσαι ἀληθινός, εἶσαι εἰλικρινὴς καὶ περίπου σοφός.
==================
Τελικά, καθὼς ἀπὸ νωρὶς σκεφτὀμουν καὶ δὲν ἀποφάσιζα τί νὰ ἔβαζα, στὶς Κλινοσοφιστεῖες, ὡς σημάδι τῆς κάποιας εὐχαρίστησής μου, ποὺ ξεπέρασαν τὶς 10.000 ἐπισκέψεις,
παρὰ τὸ...δύσκολο τοῦ χαρακτήρα τους, θὰ βάλω αὐτὸ τὸ κείμενο, ἀφιερωμένο σὲ σένα, ἀσφαλῶς, καὶ σὲ ὅποιον ἆλλον εἰλικρινὰ μὲ συμπαθεῖ - τόσο μοῦ φτάνει: νὰ μὲ συμπαθεῖ.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου