(Ἀντίγραφον - ποὺ ν' ἁγιάσουν τὰ πλῆκτρα τοῦ Ὑπολογιστοῦ μου):
-
Λέει:
Ὅπως καὶ νὰ σοῦ φερθεῖ κάποιος, μὴν κατεβαίνεις ποτὲ στὸ ἐπίπεδό του κτλ.
====
Λέω:
Λόγια τοῦ χεσμένου κώλου. Ἅμα χρειαστεῖ, θὰ κατέβω καὶ θὰ παρακατέβω, ζωντανὸς δὲν θὰ φύγει οὔτε ἀπὸ τὴν γλώσσα οὔτε ἀπὸ τὰ χέρια μου. Ὕστερα, θὰ ἐπανέλθω ἄνετος κι' ὡραῖος στὸ ἐπίπεδό μου.
====
Ἅμα μὲ γνωρίσεις ἀπὸ κοντά, θὰ πεῖς <δὲν... τοῦ φαίνεται>. * Κι' ὅμως, ἔχω ρἰξει ξύλο ἀξέχαστο. Φυσικὰ καὶ στὸ <πολιτισμένο> μας θέατρο. * Τώρα, ἄν θέλεις, πίστεψέ το: δὲν ἔχω φάει ξύλο παρὰ μονάχα ἀπὸ τὴν μάννα μου, τὸν πατέρα μου κι' ἕναν καλοκάγαθο καθηγητή μας, ποὺ εἶπα νὰ πάρω τὸ θᾶρρος (θράσος) νὰ κάνω κι' ἐγὼ φασαρία μιὰ φορὰ στὸ μάθημά του (κ. Χαραλαμπίδης, Ζωγραφική), ἀφοῦ κανένας ἆλλος δὲν ἦταν ὑπάκουος, γιατί...νὰ ἤμουν ἐγώ; Ἐπειδὴ ζωγράφιζα καλά; <- Ἔ, ὄχι κι' ἐσύ, παληόπαιδο, νὰ μοιάσεις στοὺς ἄλλους!...> Καὶ μοῦ ἔδωσε ἕνα χαστοῦκι στὰ 16 μου χρόνια. * Ἄ, καὶ τὸν ταγματάρχη μου, στὴν Θεσσαλονίκη, τὸν τρέλλανα στὶς κλωτσιές. * Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ κι' ἕναν χειμώνα μὲ διάλεξαν κι' ἔπαιζα κάθε Σαββατοκύριακο σὲ παιδικὲς-σχολικὲς παραστάσεις τὸν <Ἡρακλῆ> σὲ ὅλη τὴν Ἀττική, ἐγώ, τὸ...παριζιάνικο κομψοτέχνημα! Εἶχα πεισθεῖ, μόνος μου, πὼς ἡ φλόγα καὶ ἡ δύναμη προέρχονται ἀπὸ μέσα μας. * Καὶ μιὰ παληοπουτάνα τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ τὴν ἔχεσα πατόκορφα - ἄν καὶ αὐτὸ διαδόθηκε σὲ βάρος μου καὶ ὄχι σὲ βάρος της ποὺ βαθμολογοῦσε ἀνάλογα μὲ τὸ ποιός τὴν πηδοῦσε ἤ ὄχι. Ψόφησε ἐδῶ καὶ χρόνια, ἡ βρώμα. Καὶ τώρα νὰ τὴν ἔβλεπα μπροστά μου, 90 τόσω χρονῶ, θὰ τὴν ξανάχεζα. Συγκοπὴ θὰ τῆς προκαλοῦσα.
====
Σπυρίδων Νικολοβιέννης:<Ἂν διαπιστώσῃς πῶς μπορεῖ νὰ βγῇ κάτι... τότε τὸ κάνεις!> * ΔΕΝ συμφωνῶ μὲ τίποτα, ἐπ' αὐτοῦ. * Μία συμμαθήτριά μου στὴν Δραματικὴ Σχολή (1976), μοῦ ἔλεγε πέρυσι (2018), πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ μιλήσω, τότε, νὰ μ' ἔνοιαζε μόνο πῶς θὰ πάρω...τὸ Δίπλωμα. Τὸ Δίπλωμα τὸ πῆρα ἤ μᾶλλον ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΕΧΤΗΚΑ νὰ πάω νὰ τὸ πάρω, ὑπάρχει, ξέρω πὼς ὑπάρχει, [τὴν Ἄδεια Ἀσκήσεως Ἐπαγγέλματος τοῦ Ἠθοποιοῦ πῆρα μόνον, γιατί δούλεψα], ὅλοι οἱ ἆλλοι μὲ 20 (εἴκοσι) μὲ βαθμολόγησαν, παρὰ τὶς τρεῖς βαθμολογήσεις μὲ βαθμὸ 3 (τρία) ποὺ μοὔβαλαν οἱ τρεῖς συμφωνημένες πουτάνες (τρία χρόνια μὲ κυνηγοῦσε ἡ φιλενάδα τους). Ὄχι μόνο γιατί πρόσβαλε τὸν ὅποιον ἀντρισμό μου, ἀλλὰ καὶ κυρίως γιατί ἐχθρεύομαι ὅσους χρησιμοποιοῦν τὴν θέση τους γιὰ τὴν σεξουαλική τους γουρουνίσια ἱκανοποίηση. Αὐτὸ μοῦ ἔχει συμβεῖ καὶ μὲ ἆντρες σκηνοθέτες. Ἐννοεῖται, τοὺς ἔχεσα. * Οἱ ἔρωτές μου ἦταν, ὅλοι, ἀκόμη καὶ τ' ἁρπαχτά, συναίνεση κι' αὐθορμητισμός. Χάρη καὶ χαρά. Τίποτα ψεύτικο, σκόπιμο, δὲν ἔχει σχέση μέ μένα. Κι' ἄν πεῖς τὸ ἀντίθετο, καὶ τώρα, ποὺ πλησιάζω τὰ 75, πάσχω κι' ἀπὸ καρδιά, ὑπάρχει κίνδυνος ἐσύ (ὁ ὁποιοσδήποτε) νὰ μὴ ζήσεις. Δυὸ λέξεις ἀπὸ γλώσσα ποὺ κόκκαλα δὲν ἔχει νὰ σοῦ πετάξω καὶ τελειώσαμε.
-
Λέει:
Ὅπως καὶ νὰ σοῦ φερθεῖ κάποιος, μὴν κατεβαίνεις ποτὲ στὸ ἐπίπεδό του κτλ.
====
Λέω:
Λόγια τοῦ χεσμένου κώλου. Ἅμα χρειαστεῖ, θὰ κατέβω καὶ θὰ παρακατέβω, ζωντανὸς δὲν θὰ φύγει οὔτε ἀπὸ τὴν γλώσσα οὔτε ἀπὸ τὰ χέρια μου. Ὕστερα, θὰ ἐπανέλθω ἄνετος κι' ὡραῖος στὸ ἐπίπεδό μου.
====
Ἅμα μὲ γνωρίσεις ἀπὸ κοντά, θὰ πεῖς <δὲν... τοῦ φαίνεται>. * Κι' ὅμως, ἔχω ρἰξει ξύλο ἀξέχαστο. Φυσικὰ καὶ στὸ <πολιτισμένο> μας θέατρο. * Τώρα, ἄν θέλεις, πίστεψέ το: δὲν ἔχω φάει ξύλο παρὰ μονάχα ἀπὸ τὴν μάννα μου, τὸν πατέρα μου κι' ἕναν καλοκάγαθο καθηγητή μας, ποὺ εἶπα νὰ πάρω τὸ θᾶρρος (θράσος) νὰ κάνω κι' ἐγὼ φασαρία μιὰ φορὰ στὸ μάθημά του (κ. Χαραλαμπίδης, Ζωγραφική), ἀφοῦ κανένας ἆλλος δὲν ἦταν ὑπάκουος, γιατί...νὰ ἤμουν ἐγώ; Ἐπειδὴ ζωγράφιζα καλά; <- Ἔ, ὄχι κι' ἐσύ, παληόπαιδο, νὰ μοιάσεις στοὺς ἄλλους!...> Καὶ μοῦ ἔδωσε ἕνα χαστοῦκι στὰ 16 μου χρόνια. * Ἄ, καὶ τὸν ταγματάρχη μου, στὴν Θεσσαλονίκη, τὸν τρέλλανα στὶς κλωτσιές. * Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ κι' ἕναν χειμώνα μὲ διάλεξαν κι' ἔπαιζα κάθε Σαββατοκύριακο σὲ παιδικὲς-σχολικὲς παραστάσεις τὸν <Ἡρακλῆ> σὲ ὅλη τὴν Ἀττική, ἐγώ, τὸ...παριζιάνικο κομψοτέχνημα! Εἶχα πεισθεῖ, μόνος μου, πὼς ἡ φλόγα καὶ ἡ δύναμη προέρχονται ἀπὸ μέσα μας. * Καὶ μιὰ παληοπουτάνα τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ τὴν ἔχεσα πατόκορφα - ἄν καὶ αὐτὸ διαδόθηκε σὲ βάρος μου καὶ ὄχι σὲ βάρος της ποὺ βαθμολογοῦσε ἀνάλογα μὲ τὸ ποιός τὴν πηδοῦσε ἤ ὄχι. Ψόφησε ἐδῶ καὶ χρόνια, ἡ βρώμα. Καὶ τώρα νὰ τὴν ἔβλεπα μπροστά μου, 90 τόσω χρονῶ, θὰ τὴν ξανάχεζα. Συγκοπὴ θὰ τῆς προκαλοῦσα.
====
Σπυρίδων Νικολοβιέννης:<Ἂν διαπιστώσῃς πῶς μπορεῖ νὰ βγῇ κάτι... τότε τὸ κάνεις!> * ΔΕΝ συμφωνῶ μὲ τίποτα, ἐπ' αὐτοῦ. * Μία συμμαθήτριά μου στὴν Δραματικὴ Σχολή (1976), μοῦ ἔλεγε πέρυσι (2018), πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ μιλήσω, τότε, νὰ μ' ἔνοιαζε μόνο πῶς θὰ πάρω...τὸ Δίπλωμα. Τὸ Δίπλωμα τὸ πῆρα ἤ μᾶλλον ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΕΧΤΗΚΑ νὰ πάω νὰ τὸ πάρω, ὑπάρχει, ξέρω πὼς ὑπάρχει, [τὴν Ἄδεια Ἀσκήσεως Ἐπαγγέλματος τοῦ Ἠθοποιοῦ πῆρα μόνον, γιατί δούλεψα], ὅλοι οἱ ἆλλοι μὲ 20 (εἴκοσι) μὲ βαθμολόγησαν, παρὰ τὶς τρεῖς βαθμολογήσεις μὲ βαθμὸ 3 (τρία) ποὺ μοὔβαλαν οἱ τρεῖς συμφωνημένες πουτάνες (τρία χρόνια μὲ κυνηγοῦσε ἡ φιλενάδα τους). Ὄχι μόνο γιατί πρόσβαλε τὸν ὅποιον ἀντρισμό μου, ἀλλὰ καὶ κυρίως γιατί ἐχθρεύομαι ὅσους χρησιμοποιοῦν τὴν θέση τους γιὰ τὴν σεξουαλική τους γουρουνίσια ἱκανοποίηση. Αὐτὸ μοῦ ἔχει συμβεῖ καὶ μὲ ἆντρες σκηνοθέτες. Ἐννοεῖται, τοὺς ἔχεσα. * Οἱ ἔρωτές μου ἦταν, ὅλοι, ἀκόμη καὶ τ' ἁρπαχτά, συναίνεση κι' αὐθορμητισμός. Χάρη καὶ χαρά. Τίποτα ψεύτικο, σκόπιμο, δὲν ἔχει σχέση μέ μένα. Κι' ἄν πεῖς τὸ ἀντίθετο, καὶ τώρα, ποὺ πλησιάζω τὰ 75, πάσχω κι' ἀπὸ καρδιά, ὑπάρχει κίνδυνος ἐσύ (ὁ ὁποιοσδήποτε) νὰ μὴ ζήσεις. Δυὸ λέξεις ἀπὸ γλώσσα ποὺ κόκκαλα δὲν ἔχει νὰ σοῦ πετάξω καὶ τελειώσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου