Ἄν μποροῦσα νὰ πάρω μόνο ἕνα ἀντικείμενο μαζύ μου σὲ ἕνα ἐρημονῆσι, ἐκτὸς ἀπὸ φαγητὸ καὶ νερό, θὰ ἔπαιρνα...

...ἕνα μολύβι. Κάπου θἄβρισκα κάτι ποὺ ἐπάνω του νὰ γράψω. Ἀπ' ὅταν θυμᾶμαι τὸν ἑαυτό μου, - τριάμισυ χρονῶ; - ἤθελα νὰ πάω Σχολεῖο καὶ νὰ κάνω (χωρὶς νὰ ξέρω τότε τί ἦταν αὐτό) θέατρο. Ἀλλά, χωρὶς ἔργο, χωρὶς γραμμένο κάτι; Ποτέ. Ἄν μοῦ ἐπιτρέπανε - καταχρηστικῶς, ἐπειδὴ εἶμαι ἐγὼ(!) καὶ...διότι εἶμαι ὡραῖος - καὶ δεύτερο ἀντικείμενο στὸ ἐρημονῆσι, θἄπαιρνα μιὰ γομολάστιχα, νὰ σβήνω. Ὄχι ὀρθογραφικὰ λάθη (δόξα τῷ Θεῷ, ὥσπου νὰ ξεκουτιάνω, Ἑλληνικὰ θὰ ξέρω) ἀλλὰ τοὺς αὐθορμητισμοὺς ἤ τὶς ἐξυπνάδες ποὺ δὲν θὰ εἶχαν γενικώτερη δραματουργικὴ ἀξία. Πάντως, μοῦ ἔχει συμβεῖ κάτι γιὰ ἄλλοτε ἀδιανόητο: διαθέτω κάπου 15 μολύβια, 35 στυλό, καὶ ὅμως κατὰ 99% χρησιμοποιῶ πλῆκτρα Ὑπολογιστοῦ. Πάντως στὸ ἐρημονῆσι πάω εὐχαρίστως καὶ χωρὶς τίποτα, ἐννοῶ καὶ...χωρὶς βρακί. Τὸ γυμνὸ εἶναι τῆς μόδας μου. Ἀρκεῖ νὰ μὴν ἀκούω τὶς ἀνοησίες τῶν ἀνθρώπων. Ναί, καλλίτερα νἄπαιρνα τὴν ρημάδα τὴν ἀξιοπρέπειά μου μόνο, νἄφευγα καὶ νἄριχνα μαύρη πέτρα στὰ κεφάλια σας.

~ 
Ἀνάμεσα στοὺς σκύλους καὶ τὶς γάτες, προτιμῶ...

Μὰ εἶναι ἐρώτησις αὐτὴ σὲ ἄνθρωπο καλλιτεχνικό, ἐρωτικὸ μέχρι ἀπελπισίας, χαριτωμένο καὶ μετὰ τὰ γεράματά του, ποὺ ξέρει θαυμάσια ἑλληνικὰ φιλτραρισμένα ἀπὸ κλασικὰ γαλλικά, μὲ τὶς μουσικές του, μὲ τὰ βιβλία του, μὲ τὶς ἀναμνήσεις του ποὺ σπάζουν κόκκαλα, μὲ τὴν ἀπέχθειά του σὲ ὅτι χοντροκομμένο, μὲ τὸ προαιώνιο μίσος του γιὰ τὸ ψέμα καὶ τὴν ὑποκρισία, μὲ τὴν προτίμησή του σὲ μιὰ γραμμὴ χάριτος κι' ἀρχοντιᾶς παρὰ σ' ἑκατομμύρια λίρες, ποὺ ὅταν λέει <σ' ἀγαπῶ> καλλίτερα νὰ κατάπινε σαύρα παρὰ ποὺ θὰ τὸν ἐκμεταλλευτοῦν γιὰ νὰ φτύσει μαῦρο αἷμα ποὺ τὸ εἶπε καὶ δὲν τὸ μετάνιωσε κτλ κτλ;
Καὶ ἐπειδὴ ἡ ἀπάντησίς μου στὸ χαζὸ ἐρώτημά σας ἔχει νὰ κάνει μὲ τὰ κεραμίδια καὶ τὰ "νιάου νιάου", σᾶς ἀφήνω νὰ μαντέψετε - ἔ, ὅσο νἆναι, ἡ κρίση σας, ὥς ἐκεῖ, διάολε!, ὑπάρχει πιθανότητα νὰ φτάνει. Γιὰ νὰ δοῦμε ὅμως!...

 Αὐτὸ ποὺ δὲν πρόκειται νὰ ξανακάνω ποτὲ εἶναι...

...οὔ, ὑπάρχει προϊστορία! Κάποτε, ἀγόρασα μιὰν <Ἱστορία Θεάτρου> καί, μαζύ μὲ τ' ὄνομά μου καὶ τὴν ἡμερομηνία + Ἀθήνα, ἔγραψα: " γιὰ νὰ θυμᾶμαι πὼς σήμερα ὁρκίζομαι νὰ μὴν ξαναγίνω ὑπάλληλος" (1976). [Πολλὰ χρόνια μετά, ἀθέτησα τὸν ὅρκο μου γιὰ δύο λόγους: α) γιὰ νὰ μὴν πεινάσει ἡ οἰκογένειά μου· β) γιατί ἡ προσγείωση στὸ Θέατρο εἶναι ὀλέθρια: δὲν ἔκανα ποτέ μου (οὔτε σεξουαλικοὺς) συμβιβασμούς].
Δὲν ὁρκίζομαι πλέον.
Ἀλλά, ἐκ τῶν πραγμάτων, φαίνεται ὅτι δὲν θὰ ξαναδουλέψω ποτέ. Ἄρα, αὐτὸ εἶναι ποὺ δὲν πρόκειται νὰ ξανακάνω. Κι' ἄν - ἄν, γιατί δὲν διατηρῶ καὶ σχέσεις μὲ κανέναν - ποτὲ βρεθῶ σὲ κάποιο θέατρο, ποὺ θὰ τὸ ἐκτιμῶ, θὰ εἶναι μὲ Συμβόλαιο Φιλικῆς Συμμετοχῆς (χωρὶς ἀμοιβή μου).

 Μία λέξη ποὺ  μὲ περιγράφει εἶναι...

... Ἀντοχή. Καὶ τί δὲν ἔχω (ξε)περάσει!... Ἀναρωτιέμαι μάλιστα πῶς ἄρχισα κιόλας νὰ εἶμαι ὁ μακροβιώτερος τῆς οἰκογενείας μας καί, ἐνῶ πέθαινα κάθε τόσο, ἀνασταινόμουν ὕστερα καὶ κανεὶς δὲν θυμόταν πιὰ ὅτι εἶχα ἀρρωστήσει. Πολὺ περισσότερο ὅμως ἀντέχω τὴν πολεμικὴ ποὺ μοῦ κάνουν οἱ ἄνθρωποι. Ἆλλος θὰ εἶχε γίνει φωνιὰς 10 φορὲς στὴν θέση μου.
 <- Ἀκόμη νὰ ψοφήσει ὁ κωλόγερος;> εἰπώθηκε προσφάτως.
Ἄν δὲν τὄρριχνα στὴν πλάκα, σίγουρα δὲν θὰ ζοῦσα, ἀπὸ χρόνια. Ποῦ θὰ πάει ὅμως; Θὰ γλυτώσει κι' ἀπὸ μένα ἡ χριστιανικὴ ἀνθρωπότης!... Κακὸ ψόφο θἄχω, νὰ μοῦ το θυμηθεῖς.

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.